Πράγματα που όλοι κάναμε… όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο

Ραβασάκια σε κασετίνες. Καυγάδες στα διαλείμματα. Έρωτες στην πενταήμερη. Κοπάνες, πλάκες, δημιουργική βαρεμάρα μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι και χιλιάδες ώρες μαθητικής ζωής. Τα έχουμε περάσει όλοι. Κι εμείς τα συμπυκνώνουμε όλα αυτά σε μια λίστα αναμνήσεων που κάθε μαθητής που σέβεται τις διαστημικές φόρμες τις οποίες φορούσε τις περασμένες δεκαετίες, θα έχει χαραγμένες για πάντα στο μυαλό του. Ιδού λοιπόν τι κάναμε στα τιμημένα μαθητικά νιάτα μας:

Γράφαμε με διορθωτικό στις τσάντες και τα θρανία μας ονόματα συγκροτημάτων και εξισώσεις με αρχικά που αν τα προσέθετες ισούνταν με B.F.E.

Κοτσάραμε Ευχούληδες πάνω σε μολύβια.

…Και θεωρούσαμε τον εαυτό μας τουλάχιστον ενήλικο όταν κάναμε την μετάβαση από μολύβι σε στυλό.

Γράφαμε «τι εστί φιλία» σε λευκώματα και προσπαθούσαμε να γράψουμε την πιο πρωτότυπη ατάκα, σε ό,τι κοντινότερο σε tweets υπήρχε τότε.

Μαζεύαμε σβήσματα από γομολάστιχες και ξύσματα από μολύβια στις κασετίνες μας.

«Ξεχνούσαμε» να πλύνουμε το σφουγγάρι όταν ήμασταν επιμελητές και το θυμόμασταν μόλις έμπαινε ο καθηγητής, ώστε να χάσουμε τρία (έως δέκα, εάν ήμασταν επιδέξιοι στο χασομέρι) λεπτά από την ώρα.

Το παίζαμε αγρότες, σπέρνοντας φακές σε άδεια κεσεδάκια από γιαούρτι γεμάτα βαμβάκι.

Ανταλλάσσαμε αυτοκόλλητα πανίνι, αρωματισμένα χαρτιά αλληλογραφίας και τάπες.

Πίναμε νερό από το παγουρίνο μας.

Γελούσαμε με το «ακρωνύμιο» ΟΕΔΒ των βιβλίων, ψάχνοντας την πιο αστεία εκδοχή ανάμεσα στα «Όταν Έχω Διάβασμα Βαριέμαι» και «Ο Δάσκαλος Είναι Βλάκας».

Παριστάναμε ότι το μηχανικό μολύβι είναι σύριγγα και οι μύτες, βελόνες, ενώ προσπαθούσαμε να κατεβάσουμε ταυτόχρονα περισσότερο από ένα χρώματα σε εκείνα τα στυλό-τούρμπο πολυμηχανήματα με τα διάφορα μελάνια.

Κάναμε συνελεύσεις με μόνιμα θέματα προς συζήτηση «Σχέσεις Μαθητών-Καθηγητών» και απειλούσαμε με κατάληψη με κύρια αιτήματα τα σπαστά καλαμάκια και τα μπαγιάτικα κρουασάν στο κυλικείο.

Κάθε χρονιά υπήρχε εκείνη η προεκλογική περίοδος λίγο πριν ψηφιστεί πενταμελές ή δεκαπενταμελές στην τάξη και το σχολείο αντίστοιχα, οπότε και φαίνονταν όλες οι συμπάθειες, οι αντιπάθειες και οι… κατίνες.

Εκεί προς την άνοιξη, στις μεγαλύτερες τάξεις του γυμνασίου και του λυκείου, άρχιζε το ψηστήρι στους πιο light καθηγητές για να μας συνοδεύσουν στην πενταήμερη (ή σε οποιαδήποτε –ήμερη) εκδρομή και για λίγες μέρες στην ώρα τους ήμασταν όλοι Παναγίτσες.

«Ντύναμε» τα βιβλία μας με διάφανο αυτοκόλλητο και προμηθευόμασταν τετράδια Διεθνές, μπλοκ ακουαρέλας και χοντρούς μαρκαδόρους Carioca στην αρχή κάθε χρονιάς.

Μετατρέπαμε χαρτιά σε ραβασάκια που περνούσαν από χέρι σε χέρι ή σε σαΐτες που πετούσαν αγέρωχα στον εναέριο χώρο της τάξης.

Όταν τσακωνόμασταν με τον διπλανό μας, χωρίζαμε το θρανίο βάζοντας ανάμεσα τσάντες, και μπουφάν και χτίζαμε ολόκληρο τείχος για να δείξουμε σε όλους ότι δεν μιλιόμαστε.

Την Πρωταπριλιά, συνεννοούμασταν με άλλο τμήμα να αλλάξουμε αίθουσες για να κάνουμε αυτή την φοβερή και τρομερή φάρσα στον δάσκαλο ή τον καθηγητή.

Όταν ένας συμμαθητής μας είχε γενέθλια και έφερνε γλυκά ή τούρτα, πατατείναμε τον εορτασμό για να χάσουμε τουλάχιστον μία ώρα.

Ρωτάγαμε αρειμανίως "σε πόση ώρα;", είτε με λέξεις είτε με νοήματα, εννοώντας σε πόση ώρα χτυπάει το κουδούνι για διάλειμμα. 

...Και ένα τέταρτο πριν χτυπήσει το τελευταίο κουδούνι, είχαμε ήδη προετοιμάσει την μεγάλη φυγή, έχοντας όλα μας τα βιβλία, τετράδια, κασετίνες, ζακέτες, μπουφάν σε ετοιμότητα ώστε με μία κίνηση να αρχίσουμε να τρέχουμε προς την έξοδο σαν σε ταινία καταστροφής μόλις ακουγόταν ο πιο ανακουφιστικός ήχος της ημέρας.