Οι αγαπημένες αθηναϊκές γωνιές 7 καλλιτεχνών
Αγαπημένοι Έλληνες καλλιτέχνες μοιράζονται με το In2life αγαπημένα τους μέρη, γωνιές, στέκια και βόλτες στην Αθήνα.
του Νικόλα Γεωργιακώδη
Οι βόλτες, τα στέκια, οι εικόνες, οι γωνιές, οι γεύσεις, τα αρώματα, η παρέα. Η Αθήνα είναι γεμάτη μέρη που για τον καθένα είναι ιδιαίτερα για διαφόρους λόγους. Είτε επειδή τους θυμίζουν κάτι, είτε επειδή έχουν μετατραπεί σε «παραδοσιακά» σημεία συνάντησης με την παρέα είτε γιατί απλά είναι… ωραία.
Ζητήσαμε από επτά Έλληνες καλλιτέχνες να μας μιλήσουν για τα μέρη αυτά. Δείτε τι μας απάντησαν.
Σταμάτης Κραουνάκης
«Δεν μένει χρόνος. Ένα ωραίο καπνοπωλείο υπάρχει στην αρχή της Σαρρή στου Ψυρρή απέναντι από το πάρκινγκ. Είναι μάλλον το πιο νόστιμο καπνοπωλείο της Αθήνας. Ένα απόλυτο must καλοφαγαδικο το Βase Grill στο Περιστέρι στην Κωνσταντινουπόλεως... δεν παίζεται. Ότι καλύτερο σε κρέας υπάρχει στην Αθήνα. Το καλύτερο κεμπαμπτζίδικο μακράν με ουρές για τραπέζι, πάμφθηνο και άλφα ποιότητα ο κυρ Άριστος στο τέρμα της Ζησιμοπούλου στην Αμφιθέα. Ποιότης, προσωπικό, μουσική και νοστιμααααα!
Φυσικά το Open House στον τρίτο όροφο στο Κακογιαννη. Εκεί θα με βρεις πολλές ώρες, δουλεύω και τρώω στα διαλειμματα είναι πολύ ωραία η θέα και πολύ ωραία τα φαγιά του. Και φθηνά επίσης και βέβαια είμαστε και οικογένεια πια.. Το συνιστώ. Γλυκά ψωνίζω πάντα από την Γιώτα την Παύλου στην Παπαδιαμαντοπουλου. Όσκαρ σοκολατόπιτας.
Είναι και το καραστέκι όλου του θεάτρου, θα μας δεις όλους εκεί κάποιες μέρες, το Αγκόρα του Θύμου, πίσω από το Χίλτον, πάλι, ωραίο για μεσημεριάτικα ραντεβού, και πάω με τις φίλες μου τα δευτερότριτα που έχω ρεπά. Ωραίο στέκι μέσα στα δέντρα και πολύ καλή μεγάλη δυνατότητα επιλογής. Ψητός τόνος για Όσκαρ και φτηνή επίσης κουζίνα. Αγαπώ πολύ το Ελαία στον πεζόδρομο πίσω από το Μουσείο της Ακρόπολης. Για το χάζι και τα ηλιόλουστα μεσημεριάτικα ραντεβού. Από μπαρ είμαι απλά φαν του Μπάτμαν, στο Νέο Κόσμο. Προτιμώ τα κλασσικά.
Και μ’ αρέσει τρελά ως Κέντρο Πολιτισμού Διερχόμενων και το ιταλικό Ciao της Συγγρού για after hours. Τα καλυτέρα παγωτά μακράν Vienna στην Ελευθέριου Βενιζέλου στην Νέα Σμύρνη,κι άλλο ένα στην πλατεία του Λαυρίου, άμα βρεθείς...»
Μαριέττα Φαφούτη
«Αν μιλάμε για στέκι τότε το πρώτο στη λίστα δεν είναι άλλο από το White Spoon στη γειτονιά μου, το Χολαργό. Ένα πανέμορφο cafe-bar στο οποίο αισθάνεσαι σαν στο σπίτι σου από την πρώτη στιγμή. Εκτός από την καταπληκτική αισθητική και ποιότητα, είναι ξακουστό και για τις απίθανες ομελέτες που σερβίρει πάνω σε ψωμάκια μπριος συνοδευόμενα με φρέσκιες σαλάτες. Εκεί περνάω αμέτρητες ώρες όχι μόνο με φίλους, αλλά και μόνη μου με το λαπτοπάκι μου κάνοντας έτσι δουλειά στο καλύτερο εργασιακό περιβάλλον που θα μπορούσα να φανταστώ.
Καφέ Βαρνάβα. Το στέκι της μπάντας. Δεν γίνεται να κάνουμε πρόβα και να μην περάσουμε μετά από το Καφέ Βαρνάβα. Οι τιμές του καταπληκτικές, το ίδιο και η ποιότητα. Μεγάλη μου αδυναμία το παν-νόστιμο σπιτικό φρυγανισμένο ψωμάκι που σου φέρνει το πάντα ευγενέστατο προσωπικό με την κεφαλογραβιέρα ως μεζέ με τα ποτά. Αν δεν παινέψεις τη γειτονιά σου θα πέσει να σε πλακώσει. Έλα όμως που όταν μιλάμε για το καλύτερο κρέας και burger που έχεις φάει ποτέ, τότε μιλάμε για το Juicy Grill στο Χολαργό. Οι τιμές απίστευτες και η ποιότητα πάνω από άριστη. Πραγματικά όποιος είναι λάτρης αυτής της συνομοταξίας φαγητού πρέπει να τρέξει το συντομότερο δυνατόν.
Το καλύτερο μαγειρείο του κόσμου (και έχω επισκεφτεί αμέτρητα) βρίσκεται στην Αναπαύσεως στο Μετς. Είναι το Ολύμπιον και αν δεν το έχεις επισκεφτεί, να το κάνεις γρήγορα γιατί εκτός του ότι έχει τα πιο νόστιμα μαγειρευτά που έχεις δοκιμάσει ποτέ, έχει και τις καλύτερες τιμές που θα μπορούσες να φανταστείς. Με το που ανοίγει ο καιρός μάλιστα και βγαίνουν έξω και τα τραπεζάκια είναι σκέτη απόλαυση».
Mighty N.
Αν και γνήσια τριτοδεσμίτισα που πάντα αγαπούσε την Έκθεση, θα σου απαντήσω με περίπου 200 αλλά πιο ’ελεύθερες΄ λέξεις, αποδομώντας έτσι την αυστηρή-αποστειρωμένη φόρμα της Έκθεσης Ιδεών (στην οποία πάντα αντιδρούσα ούτως η’ άλλως και το rock δε βοηθούσε και πολύ για το αντίθετο).
Το λοιπόν:
Mo Better (Εξάρχεια) - κάποτε…nobody else did it better
Αn Club (Εξάρχεια) – μεγαλώνει γερά παιδιά
Greco (Υμηττός) – έχει αυτό το bistroειδές χωρίς την επιτήδευση
Κεραμείο (Κεραμεικός) - είναι δίπλα στον Elvis
Elvis (Κεραμεικός) – είναι δίπλα στο Κεραμείο (ευτυχώς)
6 d.o.g.s (Mοναστηράκι) – για το έξω του
Taf (Μοναστηράκι) – για το μέσα του που είναι έξω του και το αντίστροφο
Gazarte (Γκάζι) – το ασυνήθιστο στήσιμο της σκηνής πριν την ανακαίνιση (η σκηνή κάτω και οι θεατές πάνω), ήταν πολύ ιδιαίτερο
Anima (Γλυφάδα) – έχω πιεί κι έχω χορέψει like there’s noooo 2morrow
Βρεττός (Πλάκα) – μια μέρα θα το αγοράσω
Κλουβί (Πετράλωνα) – εκεί….ο Hyper ζει ακόμα ανάμεσά μας
Παραμύθι (Γλυφάδα) – τρώγοντας αυτή την κρέπα, τα 3 γουρουνάκια κι εγώ ερχόμαστε πιο κοντά
Φιλοπάππου – δεν υπάρχει ‘γιατί’, όπως αντιλαμβάνεστε. Δεν απαντώ σε τέτοιες ερωτήσεις
Ζέφυρος (Άνω Πετράλωνα) – ΕΜΕΝΑ …μου αρέσει
Λυκαβηττός – βλ. Φιλοπάππου
Παγκάκια έξω από τον Άγιο Διονύσιο (Κολωνάκι) – έχοντας ταΐσει άπειρα περιστέρια ως παιδί με τη θεία Ζωή και την αδερφή μου, η ανάκληση αυτής της μνήμης είναι μαγική.
Παραλία Γλυφάδας – αν δεν υπήρχε, θα την αναζητούσα. Υπάρχει, άρα τη θεωρώ δεδομένη. Τυπική ανθρώπινη διαστροφή.
Στάθης Δράκος – Minor Project
«Tην αγαπώ την Αθήνα. Περίμενα καιρό να δω πώς θα είναι να ζω εδώ, και τώρα που τα έφερε έτσι η ζωή και είμαι πλέον μόνιμος κάτοικος Κεραμεικού βλέπω πως όλα είναι όπως τα περίμενα. Κάποιες φορές λίγο καλύτερα, κάποιες λίγο χειρότερα. Όπως και να' χει, έχοντας καταφέρει να ζήσω ημιμόνιμα σε τρεις -τέσσερις πόλεις στη μέχρι τώρα πορεία μου σα Στάθης Δράκος (:p), καταλήγω πως αγαπάς ένα μέρος όταν έχουν αρχίσει να υπάρχουν σε αυτό δυο τρεις άνθρωποι, ή δυο τρία μέρη ή οτιδήποτε σε κάνει να νιώσεις γειτονιά, οικογένεια, σπίτι. Εγώ τα βρήκα αυτά στην αχανή Αθήνα.
Λατρεύω το Γκάζι. Ακόμα και τώρα. Είναι γειτονιά. Όση φασαρία και αν υπομένεις, όσες πολιτισμικές διαταραχές κι αν σου προκαλούνται καθημερινά, όση ηρεμία και να μη βρίσκεις, είναι γειτονιά. Είναι μία γειτονιά στην οποία υπάρχει ζωή, υπάρχει χαρούμενος κόσμος και πάνω από όλα, ο ουρανός στο Γκάζι τις ηλιόλουστες μέρες είναι κάτι το ανεπανάληπτο (υπερβολικός ίσως). Ένα χωριό μέσα στην Αθήνα. Η γειτονιά μου, που πλέον αγαπώ.
Και το Κολωνάκι το λατρεύω. Για την ακρίβεια, όλη την περιοχή από την πλατεία, περπατώντας μέχρι ψηλά στο Λυκαβηττό. Βλέπω όμορφο κόσμο. Χαρούμενο. Λίγο δήθεν, αλλά χαρούμενο. Και δεν είναι και λίγο, για να λέμε τα σύκα σύκα. Lana στα ακουστικά και περπάτημα μέχρι το θέατρο του Λυκαβηττού. Γύρω στις 7 το απόγευμα. Αξία ανεκτίμητη. Μια Αθήνα σε ένα δικό σου, απόλυτα προσωπικό στιγμιότυπο. Μία απεικόνιση του "μεγάλου" σε αντιπαράθεση με τη μικρότητα του μέσα σου. Σαν να βλέπεις τον ουρανό το καλοκαίρι. 'Η κάπως έτσι.
Χολαργός. Οικογένεια. Σπίτι. Φαφούτια. Ζεστό φαγητό από χέρια υπέροχης θετής μαμάς Ελένης. Όλα καλά και όλα όμορφα. Ωραίο το κέντρο, αλλά σαν το σπίτι δεν έχει. Έζησα εκεί τους δύο πρώτους μήνες της ζωής μου στην Αθήνα, και ένα μεγάλο μου κομμάτι θέλει να ξαναγυρίσει εκεί. Και γυρνάει συνεχώς. Στην καμπούρα της Νάσσως, της Κλαίρης και της Μαριέττας. Έξω από το σπίτι αποφεύγουμε να βγαίνουμε λόγω της ατέρμονης αγάπης μας στον καναπέ και την κουβέρτα, οπότε δεν ξέρω αν όντως θα ήταν στο top3 των επιλογών μου. Αλλά τώρα είναι. Και θα είναι. Μέχρι να τινάξουν την καμπούρα τους»
Σπύρος Γραμμένος
«Αν γράψω για κάποια αγαπημένα μου μέρη στην Αθήνα είμαι σίγουρος πως τα άλλα μισά θα παρεξηγηθούν!
Και δεν μιλάω για μαγαζιά κι ανθρώπους αλλά...
...για τα παγκάκια στο πάρκο του “Άρη Αλεξάνδρου” στον Υμηττό, που κάθε εποχή είναι διαφορετικό και πιο όμορφο! Που έχει τις γωνιές του, τα λίγα μονοπάτια του και σε κάνει να ξεχνάς ότι ένα χιλιόμετρο πιο κάτω είναι μποτιλιαρισμένη η βουλιαγμένης!
Για “το μπαλκόνι του Βύρωνα”, μια απότομη και ανηφορική στροφή πάνω από τα θέατρα βράχων που όταν φτιάχνει ο καιρός, τις βραδυνές ώρες, δεν βρίσκεις χώρο να κάτσεις από τις παρέες που κάθονται στον προστατευτικό τοίχο και χαζεύουν τα φώτα της πόλης!
Για την Πλάκα, την Ακρόπολη, το Θησείο και τον λόφο Φιλοπάππου, που έχω κάνει τις πιο ωραίες βόλτες και κουβέντες με έναν απ τους πιο αγαπημένους μου φίλους (τον Αντρέα) στην Αθήνα και κάθε φορά που πηγαίνω αισθάνομαι σαν να ζω σε άλλη εποχή! Για την οδό Αθηνάς που όλα τρέχουν γρήγορα και τα στενά της που μυρίζουν μπαχάρια και παστουρμάδες!
Για τα Εξάρχεια, που λατρεύω να γυρνάω διαβάζω συνθήματα... και πολλά άλλα!Συγνώμη ...δεν μπορώ να γράψω γιατί σίγουρα θα ξεχάσω πολλές ομορφιές!
Οι άνθρωποι ομορφαίνουν και ασχημαίνουν τα μέρη!»
Monsieur Minimal
«Μ’ αρέσει στην Αθήνα να αρχίζω την καθημερινή μου βόλτα από τα στενά της Πλάκας, να κάνω μια πρώτη στάση για τάρτα λαχανικών στο Γιασεμί και απολαμβάνω είτε το γραφικό σοκάκι είτε το ζεστό εσωτερικό περιβάλλον. Να συνεχίζω για καφέ στο καφέ του Μουσείου της Ακρόπολης, απέναντι από τον επιβλητικό βράχο και μετά από μια βόλτα και άραγμα στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου να καταλήγω στον λόφο του Φιλοπάππου, ειδικό μέρος για πικ-νικ με super θέα. Στην συνέχεια βόλτες στις γειτονιές των Πετραλώνων και στάση είτε για καφέ στον Mπάμπουρα, είτε για φαγητό στο Chez Lucien.
Από εκεί στο ετερόκλητο Βistrot wine bar και αν ακόμα είχα κουράγιο για κάποιο party ή live, δύο είναι τα βασικά locations που θα επισκεπτόμουν: το Six dogs η το Romantzo-Bios. Επειδή όμως μένω στα εξωτικά Πατήσια και μ’αρέσει κι εκεί να ανακαλύπτω στέκια θα πήγαινα στο Παραμύθι στον Σταθμό Σεπολιων, ένα παραμυθένιο restaurant με εξαιρετικό περιβάλλον και καλό φαγητό.
Τέλος για κοντινές εκδρομές και όμορφα πικ νικ στην έξοχη μου αρέσουν τα Βασιλικά Ανάκτορα στο Τατόι και κάτι κοντά στην θάλασσα, ο Ναυτικός όμιλος Φαλήρου που παραμένει αυθεντικός χώρος για τσιπουρακι δίπλα στα ιστιοπλοϊκά ξεχωριστά από την προκατ αλλοτρίωση της υπόλοιπης μαρίνας».
Βασιλική Τρουφάκου
Στην Αθήνα έχω ζήσει σε δύο περιοχές και τις δύο τις έχω αγαπήσει βαθιά. Νέα Σμύρνη που μεγάλωσα και Κουκάκι που μετακόμισα. Η πλατεία της Νέας Σμύρνης έχει ίσως μία ιστορία για όλους τους Αθηναίους, μικρότερη ή μεγαλύτερη. Για μένα έχει πολλές: oι συναυλίες τα καλοκαίρια, η πυραμίδα απέναντι από τον «Άδωνι» που τα παιδάκια σκαρφαλώναμε με μανία, το άλσος με την ακατάστατη βλάστηση-πριν τα κλαδέψουν όλα, το σιντριβάνι που ήταν η όαση των Νεοσμυρνιωτών στους καύσωνες, οι πάπιες που βουτούσαν χαρούμενες μέσα στο χλώριο, η έκθεση βιβλίου... Όταν νοικοκυρευτώ κι αν συνεχίσω να ζω στην Αθήνα μόνο στη Νέα Σμύρνη θέλω να ζήσω. Όσο για το Κουκάκι… Ε, πρόκειται για τη χαρά του εργένη ανθρώπου.
Στο Κουκάκι δεν θα νιώσεις μοναξιά. Όλα σε απόσταση αναπνοής, με το θαυμαστό πεζόδρομο της Γ.Ολυμπίου να σου καλύπτει κάθε ανάγκη και πάνω απ’ όλα αυτές οι όπως παλιά καλημέρες: στο ζευγάρι με τους μόδιστρους στη Βείκου, στα κορίτσια του σουπερμάρκετ που σου δίνουν τα φυλλάδια με τα εκπτωτικά προιόντα, στο κομμωτή απέναντι, στους αγουροξυπνημένους γείτονες με τα σκυλάκια τους... Λόφος του Φιλοπάππου από πάνω, βόλτα, περπάτημα. Δεν έχει καλύτερα σας λέω.
Οι βόλτες, τα στέκια, οι εικόνες, οι γωνιές, οι γεύσεις, τα αρώματα, η παρέα. Η Αθήνα είναι γεμάτη μέρη που για τον καθένα είναι ιδιαίτερα για διαφόρους λόγους. Είτε επειδή τους θυμίζουν κάτι, είτε επειδή έχουν μετατραπεί σε «παραδοσιακά» σημεία συνάντησης με την παρέα είτε γιατί απλά είναι… ωραία.
Ζητήσαμε από επτά Έλληνες καλλιτέχνες να μας μιλήσουν για τα μέρη αυτά. Δείτε τι μας απάντησαν.
Σταμάτης Κραουνάκης «Δεν μένει χρόνος. Ένα ωραίο καπνοπωλείο υπάρχει στην αρχή της Σαρρή στου Ψυρρή απέναντι από το πάρκινγκ. Είναι μάλλον το πιο νόστιμο καπνοπωλείο της Αθήνας. Ένα απόλυτο must καλοφαγαδικο το Βase Grill στο Περιστέρι στην Κωνσταντινουπόλεως... δεν παίζεται. Ότι καλύτερο σε κρέας υπάρχει στην Αθήνα. Το καλύτερο κεμπαμπτζίδικο μακράν με ουρές για τραπέζι, πάμφθηνο και άλφα ποιότητα ο κυρ Άριστος στο τέρμα της Ζησιμοπούλου στην Αμφιθέα. Ποιότης, προσωπικό, μουσική και νοστιμααααα!
Φυσικά το Open House στον τρίτο όροφο στο Κακογιαννη. Εκεί θα με βρεις πολλές ώρες, δουλεύω και τρώω στα διαλειμματα είναι πολύ ωραία η θέα και πολύ ωραία τα φαγιά του. Και φθηνά επίσης και βέβαια είμαστε και οικογένεια πια.. Το συνιστώ. Γλυκά ψωνίζω πάντα από την Γιώτα την Παύλου στην Παπαδιαμαντοπουλου. Όσκαρ σοκολατόπιτας.
Είναι και το καραστέκι όλου του θεάτρου, θα μας δεις όλους εκεί κάποιες μέρες, το Αγκόρα του Θύμου, πίσω από το Χίλτον, πάλι, ωραίο για μεσημεριάτικα ραντεβού, και πάω με τις φίλες μου τα δευτερότριτα που έχω ρεπά. Ωραίο στέκι μέσα στα δέντρα και πολύ καλή μεγάλη δυνατότητα επιλογής. Ψητός τόνος για Όσκαρ και φτηνή επίσης κουζίνα. Αγαπώ πολύ το Ελαία στον πεζόδρομο πίσω από το Μουσείο της Ακρόπολης. Για το χάζι και τα ηλιόλουστα μεσημεριάτικα ραντεβού. Από μπαρ είμαι απλά φαν του Μπάτμαν, στο Νέο Κόσμο. Προτιμώ τα κλασσικά.
Και μ’ αρέσει τρελά ως Κέντρο Πολιτισμού Διερχόμενων και το ιταλικό Ciao της Συγγρού για after hours. Τα καλυτέρα παγωτά μακράν Vienna στην Ελευθέριου Βενιζέλου στην Νέα Σμύρνη,κι άλλο ένα στην πλατεία του Λαυρίου, άμα βρεθείς...»
Μαριέττα Φαφούτη «Αν μιλάμε για στέκι τότε το πρώτο στη λίστα δεν είναι άλλο από το White Spoon στη γειτονιά μου, το Χολαργό. Ένα πανέμορφο cafe-bar στο οποίο αισθάνεσαι σαν στο σπίτι σου από την πρώτη στιγμή. Εκτός από την καταπληκτική αισθητική και ποιότητα, είναι ξακουστό και για τις απίθανες ομελέτες που σερβίρει πάνω σε ψωμάκια μπριος συνοδευόμενα με φρέσκιες σαλάτες. Εκεί περνάω αμέτρητες ώρες όχι μόνο με φίλους, αλλά και μόνη μου με το λαπτοπάκι μου κάνοντας έτσι δουλειά στο καλύτερο εργασιακό περιβάλλον που θα μπορούσα να φανταστώ.
Καφέ Βαρνάβα. Το στέκι της μπάντας. Δεν γίνεται να κάνουμε πρόβα και να μην περάσουμε μετά από το Καφέ Βαρνάβα. Οι τιμές του καταπληκτικές, το ίδιο και η ποιότητα. Μεγάλη μου αδυναμία το παν-νόστιμο σπιτικό φρυγανισμένο ψωμάκι που σου φέρνει το πάντα ευγενέστατο προσωπικό με την κεφαλογραβιέρα ως μεζέ με τα ποτά. Αν δεν παινέψεις τη γειτονιά σου θα πέσει να σε πλακώσει. Έλα όμως που όταν μιλάμε για το καλύτερο κρέας και burger που έχεις φάει ποτέ, τότε μιλάμε για το Juicy Grill στο Χολαργό. Οι τιμές απίστευτες και η ποιότητα πάνω από άριστη. Πραγματικά όποιος είναι λάτρης αυτής της συνομοταξίας φαγητού πρέπει να τρέξει το συντομότερο δυνατόν.
Το καλύτερο μαγειρείο του κόσμου (και έχω επισκεφτεί αμέτρητα) βρίσκεται στην Αναπαύσεως στο Μετς. Είναι το Ολύμπιον και αν δεν το έχεις επισκεφτεί, να το κάνεις γρήγορα γιατί εκτός του ότι έχει τα πιο νόστιμα μαγειρευτά που έχεις δοκιμάσει ποτέ, έχει και τις καλύτερες τιμές που θα μπορούσες να φανταστείς. Με το που ανοίγει ο καιρός μάλιστα και βγαίνουν έξω και τα τραπεζάκια είναι σκέτη απόλαυση».
Mighty N.Αν και γνήσια τριτοδεσμίτισα που πάντα αγαπούσε την Έκθεση, θα σου απαντήσω με περίπου 200 αλλά πιο ’ελεύθερες΄ λέξεις, αποδομώντας έτσι την αυστηρή-αποστειρωμένη φόρμα της Έκθεσης Ιδεών (στην οποία πάντα αντιδρούσα ούτως η’ άλλως και το rock δε βοηθούσε και πολύ για το αντίθετο).
Το λοιπόν:
Mo Better (Εξάρχεια) - κάποτε…nobody else did it better
Αn Club (Εξάρχεια) – μεγαλώνει γερά παιδιά
Greco (Υμηττός) – έχει αυτό το bistroειδές χωρίς την επιτήδευση
Κεραμείο (Κεραμεικός) - είναι δίπλα στον Elvis
Elvis (Κεραμεικός) – είναι δίπλα στο Κεραμείο (ευτυχώς)
6 d.o.g.s (Mοναστηράκι) – για το έξω του
Taf (Μοναστηράκι) – για το μέσα του που είναι έξω του και το αντίστροφο
Gazarte (Γκάζι) – το ασυνήθιστο στήσιμο της σκηνής πριν την ανακαίνιση (η σκηνή κάτω και οι θεατές πάνω), ήταν πολύ ιδιαίτερο
Anima (Γλυφάδα) – έχω πιεί κι έχω χορέψει like there’s noooo 2morrow
Βρεττός (Πλάκα) – μια μέρα θα το αγοράσω
Κλουβί (Πετράλωνα) – εκεί….ο Hyper ζει ακόμα ανάμεσά μας
Παραμύθι (Γλυφάδα) – τρώγοντας αυτή την κρέπα, τα 3 γουρουνάκια κι εγώ ερχόμαστε πιο κοντά
Φιλοπάππου – δεν υπάρχει ‘γιατί’, όπως αντιλαμβάνεστε. Δεν απαντώ σε τέτοιες ερωτήσεις
Ζέφυρος (Άνω Πετράλωνα) – ΕΜΕΝΑ …μου αρέσει
Λυκαβηττός – βλ. Φιλοπάππου
Παγκάκια έξω από τον Άγιο Διονύσιο (Κολωνάκι) – έχοντας ταΐσει άπειρα περιστέρια ως παιδί με τη θεία Ζωή και την αδερφή μου, η ανάκληση αυτής της μνήμης είναι μαγική.
Παραλία Γλυφάδας – αν δεν υπήρχε, θα την αναζητούσα. Υπάρχει, άρα τη θεωρώ δεδομένη. Τυπική ανθρώπινη διαστροφή.
Στάθης Δράκος – Minor Project «Tην αγαπώ την Αθήνα. Περίμενα καιρό να δω πώς θα είναι να ζω εδώ, και τώρα που τα έφερε έτσι η ζωή και είμαι πλέον μόνιμος κάτοικος Κεραμεικού βλέπω πως όλα είναι όπως τα περίμενα. Κάποιες φορές λίγο καλύτερα, κάποιες λίγο χειρότερα. Όπως και να' χει, έχοντας καταφέρει να ζήσω ημιμόνιμα σε τρεις -τέσσερις πόλεις στη μέχρι τώρα πορεία μου σα Στάθης Δράκος (:p), καταλήγω πως αγαπάς ένα μέρος όταν έχουν αρχίσει να υπάρχουν σε αυτό δυο τρεις άνθρωποι, ή δυο τρία μέρη ή οτιδήποτε σε κάνει να νιώσεις γειτονιά, οικογένεια, σπίτι. Εγώ τα βρήκα αυτά στην αχανή Αθήνα.
Λατρεύω το Γκάζι. Ακόμα και τώρα. Είναι γειτονιά. Όση φασαρία και αν υπομένεις, όσες πολιτισμικές διαταραχές κι αν σου προκαλούνται καθημερινά, όση ηρεμία και να μη βρίσκεις, είναι γειτονιά. Είναι μία γειτονιά στην οποία υπάρχει ζωή, υπάρχει χαρούμενος κόσμος και πάνω από όλα, ο ουρανός στο Γκάζι τις ηλιόλουστες μέρες είναι κάτι το ανεπανάληπτο (υπερβολικός ίσως). Ένα χωριό μέσα στην Αθήνα. Η γειτονιά μου, που πλέον αγαπώ.
Και το Κολωνάκι το λατρεύω. Για την ακρίβεια, όλη την περιοχή από την πλατεία, περπατώντας μέχρι ψηλά στο Λυκαβηττό. Βλέπω όμορφο κόσμο. Χαρούμενο. Λίγο δήθεν, αλλά χαρούμενο. Και δεν είναι και λίγο, για να λέμε τα σύκα σύκα. Lana στα ακουστικά και περπάτημα μέχρι το θέατρο του Λυκαβηττού. Γύρω στις 7 το απόγευμα. Αξία ανεκτίμητη. Μια Αθήνα σε ένα δικό σου, απόλυτα προσωπικό στιγμιότυπο. Μία απεικόνιση του "μεγάλου" σε αντιπαράθεση με τη μικρότητα του μέσα σου. Σαν να βλέπεις τον ουρανό το καλοκαίρι. 'Η κάπως έτσι.
Χολαργός. Οικογένεια. Σπίτι. Φαφούτια. Ζεστό φαγητό από χέρια υπέροχης θετής μαμάς Ελένης. Όλα καλά και όλα όμορφα. Ωραίο το κέντρο, αλλά σαν το σπίτι δεν έχει. Έζησα εκεί τους δύο πρώτους μήνες της ζωής μου στην Αθήνα, και ένα μεγάλο μου κομμάτι θέλει να ξαναγυρίσει εκεί. Και γυρνάει συνεχώς. Στην καμπούρα της Νάσσως, της Κλαίρης και της Μαριέττας. Έξω από το σπίτι αποφεύγουμε να βγαίνουμε λόγω της ατέρμονης αγάπης μας στον καναπέ και την κουβέρτα, οπότε δεν ξέρω αν όντως θα ήταν στο top3 των επιλογών μου. Αλλά τώρα είναι. Και θα είναι. Μέχρι να τινάξουν την καμπούρα τους»
Σπύρος Γραμμένος«Αν γράψω για κάποια αγαπημένα μου μέρη στην Αθήνα είμαι σίγουρος πως τα άλλα μισά θα παρεξηγηθούν!
Και δεν μιλάω για μαγαζιά κι ανθρώπους αλλά...
...για τα παγκάκια στο πάρκο του “Άρη Αλεξάνδρου” στον Υμηττό, που κάθε εποχή είναι διαφορετικό και πιο όμορφο! Που έχει τις γωνιές του, τα λίγα μονοπάτια του και σε κάνει να ξεχνάς ότι ένα χιλιόμετρο πιο κάτω είναι μποτιλιαρισμένη η βουλιαγμένης!
Για “το μπαλκόνι του Βύρωνα”, μια απότομη και ανηφορική στροφή πάνω από τα θέατρα βράχων που όταν φτιάχνει ο καιρός, τις βραδυνές ώρες, δεν βρίσκεις χώρο να κάτσεις από τις παρέες που κάθονται στον προστατευτικό τοίχο και χαζεύουν τα φώτα της πόλης!
Για την Πλάκα, την Ακρόπολη, το Θησείο και τον λόφο Φιλοπάππου, που έχω κάνει τις πιο ωραίες βόλτες και κουβέντες με έναν απ τους πιο αγαπημένους μου φίλους (τον Αντρέα) στην Αθήνα και κάθε φορά που πηγαίνω αισθάνομαι σαν να ζω σε άλλη εποχή! Για την οδό Αθηνάς που όλα τρέχουν γρήγορα και τα στενά της που μυρίζουν μπαχάρια και παστουρμάδες!
Για τα Εξάρχεια, που λατρεύω να γυρνάω διαβάζω συνθήματα... και πολλά άλλα!Συγνώμη ...δεν μπορώ να γράψω γιατί σίγουρα θα ξεχάσω πολλές ομορφιές!
Οι άνθρωποι ομορφαίνουν και ασχημαίνουν τα μέρη!»
Monsieur Minimal «Μ’ αρέσει στην Αθήνα να αρχίζω την καθημερινή μου βόλτα από τα στενά της Πλάκας, να κάνω μια πρώτη στάση για τάρτα λαχανικών στο Γιασεμί και απολαμβάνω είτε το γραφικό σοκάκι είτε το ζεστό εσωτερικό περιβάλλον. Να συνεχίζω για καφέ στο καφέ του Μουσείου της Ακρόπολης, απέναντι από τον επιβλητικό βράχο και μετά από μια βόλτα και άραγμα στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου να καταλήγω στον λόφο του Φιλοπάππου, ειδικό μέρος για πικ-νικ με super θέα. Στην συνέχεια βόλτες στις γειτονιές των Πετραλώνων και στάση είτε για καφέ στον Mπάμπουρα, είτε για φαγητό στο Chez Lucien.
Από εκεί στο ετερόκλητο Βistrot wine bar και αν ακόμα είχα κουράγιο για κάποιο party ή live, δύο είναι τα βασικά locations που θα επισκεπτόμουν: το Six dogs η το Romantzo-Bios. Επειδή όμως μένω στα εξωτικά Πατήσια και μ’αρέσει κι εκεί να ανακαλύπτω στέκια θα πήγαινα στο Παραμύθι στον Σταθμό Σεπολιων, ένα παραμυθένιο restaurant με εξαιρετικό περιβάλλον και καλό φαγητό.
Τέλος για κοντινές εκδρομές και όμορφα πικ νικ στην έξοχη μου αρέσουν τα Βασιλικά Ανάκτορα στο Τατόι και κάτι κοντά στην θάλασσα, ο Ναυτικός όμιλος Φαλήρου που παραμένει αυθεντικός χώρος για τσιπουρακι δίπλα στα ιστιοπλοϊκά ξεχωριστά από την προκατ αλλοτρίωση της υπόλοιπης μαρίνας».
Βασιλική Τρουφάκου Στην Αθήνα έχω ζήσει σε δύο περιοχές και τις δύο τις έχω αγαπήσει βαθιά. Νέα Σμύρνη που μεγάλωσα και Κουκάκι που μετακόμισα. Η πλατεία της Νέας Σμύρνης έχει ίσως μία ιστορία για όλους τους Αθηναίους, μικρότερη ή μεγαλύτερη. Για μένα έχει πολλές: oι συναυλίες τα καλοκαίρια, η πυραμίδα απέναντι από τον «Άδωνι» που τα παιδάκια σκαρφαλώναμε με μανία, το άλσος με την ακατάστατη βλάστηση-πριν τα κλαδέψουν όλα, το σιντριβάνι που ήταν η όαση των Νεοσμυρνιωτών στους καύσωνες, οι πάπιες που βουτούσαν χαρούμενες μέσα στο χλώριο, η έκθεση βιβλίου... Όταν νοικοκυρευτώ κι αν συνεχίσω να ζω στην Αθήνα μόνο στη Νέα Σμύρνη θέλω να ζήσω. Όσο για το Κουκάκι… Ε, πρόκειται για τη χαρά του εργένη ανθρώπου.
Στο Κουκάκι δεν θα νιώσεις μοναξιά. Όλα σε απόσταση αναπνοής, με το θαυμαστό πεζόδρομο της Γ.Ολυμπίου να σου καλύπτει κάθε ανάγκη και πάνω απ’ όλα αυτές οι όπως παλιά καλημέρες: στο ζευγάρι με τους μόδιστρους στη Βείκου, στα κορίτσια του σουπερμάρκετ που σου δίνουν τα φυλλάδια με τα εκπτωτικά προιόντα, στο κομμωτή απέναντι, στους αγουροξυπνημένους γείτονες με τα σκυλάκια τους... Λόφος του Φιλοπάππου από πάνω, βόλτα, περπάτημα. Δεν έχει καλύτερα σας λέω.
