22 πράγματα που δεν θα αλλάζαμε στην Αθήνα
Μια βόλτα στα Αναφιώτικα, η λατέρνα στο Θησείο, η θέα από τον Λυκαβηττό, οι νεραντζιές, τα παλιά καφενεία και άλλα 17 πράγματα για τα οποία αγαπάμε την Αθήνα.
του Γιώργου Κόκουβα
Αθήνα. Μια πόλη που οι περισσότεροι κάτοικοί της αγαπούν να μισούν. Μια πόλη που οι ίδιοι της οι πολίτες χαρακτηρίζουν ως την «πιο άσχημη πρωτεύουσα της Ευρώπης». Μια πόλη που εμείς παρ’ όλα αυτά, με όλα της τα «στραβά», την αγαπάμε και δεν θα αλλάζαμε με καμία άλλη. Κι αυτό γιατί πέρα από εκείνα τα «στραβά», έχει και το άλλο της πρόσωπο, αυτό με τα πράγματα που λατρεύουμε στο κέντρο της και συνθέτουν την αύρα ενός «σύμπαντος» απόλυτα φιλικού και οικείου. Όπως αυτά εδώ:
*Μια βόλτα στα Αναφιώτικα…
…και την μοναδική αίσθηση ότι ξαφνικά από το κέντρο της Αθήνας τηλεμεταφέρεσαι στις Κυκλάδες.
*Το street food της…
…που δεν ξεχνά τις κλασικές του αξίες (ποιος μπορεί να πει όχι στο βρόμικο της Μαβίλη;) αλλά υποδέχεται ανά διαστήματα όλο και πιο απολαυστικές νέες τάσεις, από fusion λουκουμάδες και παγωμένα γιαούρτια μέχρι μοντέρνα φαλάφελ και fish street food που κατέφτασε πρόσφατα στο προσκήνιο.
*Την Ακρόπολη ως φόντο σε κάθε βήμα…
…είτε είσαι για ψώνια στην Πατησίων, είτε για καφέ στο Θησείο, είτε για τρέξιμο στον Λυκαβηττό, ποτέ δεν σε εγκαταλείπει η σκιά του Παρθενώνα και του Ιερού Βράχου – και αυτό είναι κάτι που καμία άλλη πόλη στον κόσμο δεν απολαμβάνει.
*Τις εικόνες της παλιάς Ελλάδας που επιβιώνουν…
…όπως η λατέρνα που περνά από τους δρόμους, ο σαλεπιτζής και ο καστανάς στην Ερμού, τα τελευταία πηλοποιεία στην Ερμού και τα μπαρμπέρικα στου Ψυρρή, που διατηρούν σημαντικά ψήγματα γοητείας από άλλες εποχές της πόλης.
*Τις νέες πιάτσες…
…που εμφανίζονται ξαφνικά σε διαφορετικές γειτονιές του κέντρου και γίνονται αφορμή να εξερευνήσουμε ξεχασμένες ή υποβαθμισμένες γειτονιές, από το Γκάζι ως το Μεταξουργείο και από την πλατεία Προσκόπων μέχρι την αδιαφιλονίκητη σήμερα «βασίλισσα», την Αγία Ειρήνη.
*Την βόλτα στα παλαιοπωλεία…
…και τις ατελείωτες ανακαλύψεις στο Μοναστηράκι, τα παζάρια με τους συμπαθείς παλαιοπώληδες στο γιουσουρούμ της πλατείας Αβησσυνίας και το ταξίδι στον χρόνο κάθε φορά που ξεφυλλίζεις ένα παλιό τεύχος του «Ρομάντζου» ή επεξεργάζεσαι παλιές δραχμές και δεκάρες στο παζάρι των ρακοσυλλεκτών στο Γκάζι.
*Τη σύνδεση με τη θάλασσα…
…γιατί δεν είναι πολλές οι ευρωπαϊκές πρωτεύουσες που σου δίνουν τη δυνατότητα σε απόσταση (το πολύ) εικοσάλεπτου να βρεθείς στην παραλία, είτε για ουζάκι, είτε για βουτιά.
*Τους λόφους της…
…ένα μυστικό ραντεβουδάκι στον Λυκαβηττό, ένα ηλιοβασίλεμα από του Φιλοπάππου, μια ουζοκατάνυξη στου Στρέφη ή ένα βράδυ με φιλοσοφική διάθεση και συγκλονιστική θέα στον Άρειο Πάγο είναι εμπειρίες που κάθε Αθηναίος και κάθε επισκέπτης της πόλης οφείλουν να ζήσουν.
*Τα μπαράκια με θέα…
…γιατί πέρα από τους λόφους, υπάρχουν και οι ταράτσες, τα roof bars και τα στέκια με τις μεγάλες τζαμαρίες που έχουν δημιουργήσει την παράδοση ενός ιδιότυπου «πρωταθλήματος», αυτό που επιτρέπει πονταρίσματα και διαφωνίες για το ποιο μπαρ έχει την καλύτερη θέα στην Ακρόπολη.
*Τα ψώνια από την Βαρβάκειο και τα μπαχαράδικα…
…το κέφι των ανθρώπων της Βαρβακείου, η ατμόσφαιρα λαϊκού πανηγυριού, τα αρώματα από τα μπαχάρια στην Ευρυπίδου και τα multi culti μικρομάγαζα στους γύρω δρόμους είναι από μόνα τους λόγος να κατέβεις στο κέντρο για τα ψώνια της εβδομάδας.
*Τον κυριακάτικο καφέ στην Πλάκα…
…ιδανικά συνδυασμένο με την ανάγνωση εφημερίδας και – κυρίως – με ήλιο, που μας στέλνει κατευθείαν στις αυλές των αγαπημένων καφενέδων της πιο όμορφης αθηναϊκής γειτονιάς.
*Τα συνεργατικά καφενεία…
…ήτοι τα «στέκια της παρέας», που αποτελούν την νέα τάση της φθηνής αθηναϊκής διασκέδασης, χάρη σε κάποιες παρέες που αποφάσισαν να ανοίξουν συνεταιρικά τα πιο εναλλακτικά, τα πιο όμορφα, τα πιο παρεΐστικα café και μεζεδοπωλεία της πόλης. Πάρτε μια γεύση από τα αγαπημένα μας εδώ και εδώ.
*Την θεατρική της σκηνή…
…η υπόλοιπη Ελλάδα γκρινιάζει πως για να δει καλές θεατρικές παραστάσεις αναγκάζεται να περιμένει τις περιοδείες όσων αθηναϊκών παραστάσεων δεήσουν να αποχωριστούν την πρωτεύουσα τα καλοκαίρια. Και πώς να μη ζηλέψουν τις μερικές… εκατοντάδες θεατρικές σκηνές που έχουν κάτι για κάθε γούστο, από μιούζικαλ εποχής μέχρι πειραματικές παραστάσεις και από διεθνείς αφίξεις κάθε φεστιβαλικό καλοκαίρι μέχρι πανάκριβες παραγωγές στις grande σκηνές της πόλης;
*Τις στοές του κέντρου…
…που κρύβουν, εκτός από γοητεία παλιάς Αθήνας και αρχιτεκτονική μαγεία, πολλά μαγαζάκια τα οποία δεν ήξερες καν ότι υπάρχουν, κρυφά ουζερί κάτω από σκάλες και μυστικά περάσματα προς τους μεγαλύτερους δρόμους του κέντρου. Δείτε εδώ συγκεντρωμένες μερικές από τις αγαπημένες μας.
*Τα νεοκλασικά σε κάθε γωνιά…
…όπως η προίκα του Τσίλλερ διάσπαρτη στην Αθήνα, η αθηναϊκή τριλογία να κλέβει το βλέμμα μας σε κάθε πέρασμα από την Πανεπιστημίου, τα γοητευτικά κτίρια να χαρίζουν στο Μεταξουργείο μια ιδιαίτερη προσωπικότητα και τα αξιοποιημένα δείγματα του είδους να φιλοξενούν τους περιπάτους μας, όπως αυτούς στο Ιλίου Μέλαθρον, όπου στεγάζεται το Νομισματικό Μουσείο.
*Τα παλιά σινεμά…
…τα οποία συνεχίζουν να επιβιώνουν στις γειτονιές, παρά την παρουσία των multiplex και σε πείσμα κάθε εμπρηστικές διάθεσης. Η Αλκυονίδα που επέστρεψε ως πολυχώρος στη Βικτώρια και τα υπέροχα θερινά σινεμά που αναμένονται να ξανανοίξουν τις αυλόπορτές τους σε δύο μήνες αποδεικνύουν πως το συνοικιακό σινεμά ζει και βασιλεύει.
*Τα κουτούκια στα υπόγεια της πόλης…
…Εκείνα τα μαγαζάκια με τα κρασοβάρελα, τον… παραδοσιακό κάπελα με το μουστάκι, τα μαγειρευτά που μυρίζουν μαμά, οι αυτοσχέδιες πενιές τα βράδια, το κερασμένο χαλβαδάκι και, κυρίως, η λυπητερή που είναι σταθερά… μη λυπητερή μας θυμίζουν πως αν μας έκανε ένα καλό η οικονομική περιπέτεια των τελευταίων ετών, αυτό είναι πως μας θύμισε την παλιά καλή και φθηνή διασκέδαση.
*Το street art…
…γιατί για κάθε μουτζούρα που αυτοχαρακτηρίζεται graffiti υπάρχει και ένα μεγαλειώδες σχέδιο σε μια τυφλή όψη κτιρίου. Για κάθε βρόμικο τοίχο υπάρχει και ένα ξεκαρδιστικό στένσιλ. Και για κάθε άχρωμο στενάκι υπάρχει και ένα πολύχρωμο έργο τέχνης που κάνει τους δρόμους μια μίνι γκαλερί.
*Οι πεζόδρομοι σε αναπάντεχα σημεία…
…είναι εκείνοι οι πεζόδρομοι με τις αλέες και τα μονοπάτια που ορίζονται από χαριτωμένες σφαίρες τσιμέντου, με τα νεοκλασικά και τα λουλουδιασμένα μπαλκόνια, με τις κεραμιδένιες πλάκες και τα παιδιά που ακόμα παίζουν στον δρόμο, και μπορείς να τα συναντήσεις από τα Εξάρχεια μέχρι τα Πετράλωνα και από τον Βοτανικό ως το Κουκάκι.
*Τα παλιά καφενεία…
…που εν έτει 2014 μας ψήνουν ακόμη καφέ στη χόβολη, μας σερβίρουν σε μαρμάρινα τραπεζάκια που απλώνονται σε μωσαϊκά και έχουν για ηχητικό φόντο τις ζαριές και τα χτυπήματα από τα πούλια στο τάβλι ή τις αστείες συζητήσεις μιας παρέας ηλικιωμένων που σύχναζαν εδώ… πριν τη μεταπολίτευση.
*Τις νεραντζιές στις γειτονιές…
Και τις κουτσουπιές και τις τζακαράντες με τα μωβ ανθάκια τους που πλημμυρίζουν με χρώμα τα πάρκα και τις πλατείες της Αθήνας. Υπομονή λίγες εβδομάδες και το πιο όμορφο, «φυσικό πρόσωπο» της πόλης θα είναι και πάλι κοντά μας.
Αθήνα. Μια πόλη που οι περισσότεροι κάτοικοί της αγαπούν να μισούν. Μια πόλη που οι ίδιοι της οι πολίτες χαρακτηρίζουν ως την «πιο άσχημη πρωτεύουσα της Ευρώπης». Μια πόλη που εμείς παρ’ όλα αυτά, με όλα της τα «στραβά», την αγαπάμε και δεν θα αλλάζαμε με καμία άλλη. Κι αυτό γιατί πέρα από εκείνα τα «στραβά», έχει και το άλλο της πρόσωπο, αυτό με τα πράγματα που λατρεύουμε στο κέντρο της και συνθέτουν την αύρα ενός «σύμπαντος» απόλυτα φιλικού και οικείου. Όπως αυτά εδώ:
*Μια βόλτα στα Αναφιώτικα… …και την μοναδική αίσθηση ότι ξαφνικά από το κέντρο της Αθήνας τηλεμεταφέρεσαι στις Κυκλάδες.
*Το street food της…
…που δεν ξεχνά τις κλασικές του αξίες (ποιος μπορεί να πει όχι στο βρόμικο της Μαβίλη;) αλλά υποδέχεται ανά διαστήματα όλο και πιο απολαυστικές νέες τάσεις, από fusion λουκουμάδες και παγωμένα γιαούρτια μέχρι μοντέρνα φαλάφελ και fish street food που κατέφτασε πρόσφατα στο προσκήνιο.
*Την Ακρόπολη ως φόντο σε κάθε βήμα…
…είτε είσαι για ψώνια στην Πατησίων, είτε για καφέ στο Θησείο, είτε για τρέξιμο στον Λυκαβηττό, ποτέ δεν σε εγκαταλείπει η σκιά του Παρθενώνα και του Ιερού Βράχου – και αυτό είναι κάτι που καμία άλλη πόλη στον κόσμο δεν απολαμβάνει.
*Τις εικόνες της παλιάς Ελλάδας που επιβιώνουν… …όπως η λατέρνα που περνά από τους δρόμους, ο σαλεπιτζής και ο καστανάς στην Ερμού, τα τελευταία πηλοποιεία στην Ερμού και τα μπαρμπέρικα στου Ψυρρή, που διατηρούν σημαντικά ψήγματα γοητείας από άλλες εποχές της πόλης.
*Τις νέες πιάτσες…
…που εμφανίζονται ξαφνικά σε διαφορετικές γειτονιές του κέντρου και γίνονται αφορμή να εξερευνήσουμε ξεχασμένες ή υποβαθμισμένες γειτονιές, από το Γκάζι ως το Μεταξουργείο και από την πλατεία Προσκόπων μέχρι την αδιαφιλονίκητη σήμερα «βασίλισσα», την Αγία Ειρήνη.
*Την βόλτα στα παλαιοπωλεία…
…και τις ατελείωτες ανακαλύψεις στο Μοναστηράκι, τα παζάρια με τους συμπαθείς παλαιοπώληδες στο γιουσουρούμ της πλατείας Αβησσυνίας και το ταξίδι στον χρόνο κάθε φορά που ξεφυλλίζεις ένα παλιό τεύχος του «Ρομάντζου» ή επεξεργάζεσαι παλιές δραχμές και δεκάρες στο παζάρι των ρακοσυλλεκτών στο Γκάζι.
*Τη σύνδεση με τη θάλασσα… …γιατί δεν είναι πολλές οι ευρωπαϊκές πρωτεύουσες που σου δίνουν τη δυνατότητα σε απόσταση (το πολύ) εικοσάλεπτου να βρεθείς στην παραλία, είτε για ουζάκι, είτε για βουτιά.
*Τους λόφους της…
…ένα μυστικό ραντεβουδάκι στον Λυκαβηττό, ένα ηλιοβασίλεμα από του Φιλοπάππου, μια ουζοκατάνυξη στου Στρέφη ή ένα βράδυ με φιλοσοφική διάθεση και συγκλονιστική θέα στον Άρειο Πάγο είναι εμπειρίες που κάθε Αθηναίος και κάθε επισκέπτης της πόλης οφείλουν να ζήσουν.
*Τα μπαράκια με θέα…
…γιατί πέρα από τους λόφους, υπάρχουν και οι ταράτσες, τα roof bars και τα στέκια με τις μεγάλες τζαμαρίες που έχουν δημιουργήσει την παράδοση ενός ιδιότυπου «πρωταθλήματος», αυτό που επιτρέπει πονταρίσματα και διαφωνίες για το ποιο μπαρ έχει την καλύτερη θέα στην Ακρόπολη.
*Τα ψώνια από την Βαρβάκειο και τα μπαχαράδικα… …το κέφι των ανθρώπων της Βαρβακείου, η ατμόσφαιρα λαϊκού πανηγυριού, τα αρώματα από τα μπαχάρια στην Ευρυπίδου και τα multi culti μικρομάγαζα στους γύρω δρόμους είναι από μόνα τους λόγος να κατέβεις στο κέντρο για τα ψώνια της εβδομάδας.
*Τον κυριακάτικο καφέ στην Πλάκα…
…ιδανικά συνδυασμένο με την ανάγνωση εφημερίδας και – κυρίως – με ήλιο, που μας στέλνει κατευθείαν στις αυλές των αγαπημένων καφενέδων της πιο όμορφης αθηναϊκής γειτονιάς.
*Τα συνεργατικά καφενεία…
…ήτοι τα «στέκια της παρέας», που αποτελούν την νέα τάση της φθηνής αθηναϊκής διασκέδασης, χάρη σε κάποιες παρέες που αποφάσισαν να ανοίξουν συνεταιρικά τα πιο εναλλακτικά, τα πιο όμορφα, τα πιο παρεΐστικα café και μεζεδοπωλεία της πόλης. Πάρτε μια γεύση από τα αγαπημένα μας εδώ και εδώ.
*Την θεατρική της σκηνή…
…η υπόλοιπη Ελλάδα γκρινιάζει πως για να δει καλές θεατρικές παραστάσεις αναγκάζεται να περιμένει τις περιοδείες όσων αθηναϊκών παραστάσεων δεήσουν να αποχωριστούν την πρωτεύουσα τα καλοκαίρια. Και πώς να μη ζηλέψουν τις μερικές… εκατοντάδες θεατρικές σκηνές που έχουν κάτι για κάθε γούστο, από μιούζικαλ εποχής μέχρι πειραματικές παραστάσεις και από διεθνείς αφίξεις κάθε φεστιβαλικό καλοκαίρι μέχρι πανάκριβες παραγωγές στις grande σκηνές της πόλης;
*Τις στοές του κέντρου… …που κρύβουν, εκτός από γοητεία παλιάς Αθήνας και αρχιτεκτονική μαγεία, πολλά μαγαζάκια τα οποία δεν ήξερες καν ότι υπάρχουν, κρυφά ουζερί κάτω από σκάλες και μυστικά περάσματα προς τους μεγαλύτερους δρόμους του κέντρου. Δείτε εδώ συγκεντρωμένες μερικές από τις αγαπημένες μας.
*Τα νεοκλασικά σε κάθε γωνιά…
…όπως η προίκα του Τσίλλερ διάσπαρτη στην Αθήνα, η αθηναϊκή τριλογία να κλέβει το βλέμμα μας σε κάθε πέρασμα από την Πανεπιστημίου, τα γοητευτικά κτίρια να χαρίζουν στο Μεταξουργείο μια ιδιαίτερη προσωπικότητα και τα αξιοποιημένα δείγματα του είδους να φιλοξενούν τους περιπάτους μας, όπως αυτούς στο Ιλίου Μέλαθρον, όπου στεγάζεται το Νομισματικό Μουσείο.
*Τα παλιά σινεμά… …τα οποία συνεχίζουν να επιβιώνουν στις γειτονιές, παρά την παρουσία των multiplex και σε πείσμα κάθε εμπρηστικές διάθεσης. Η Αλκυονίδα που επέστρεψε ως πολυχώρος στη Βικτώρια και τα υπέροχα θερινά σινεμά που αναμένονται να ξανανοίξουν τις αυλόπορτές τους σε δύο μήνες αποδεικνύουν πως το συνοικιακό σινεμά ζει και βασιλεύει.
*Τα κουτούκια στα υπόγεια της πόλης…
…Εκείνα τα μαγαζάκια με τα κρασοβάρελα, τον… παραδοσιακό κάπελα με το μουστάκι, τα μαγειρευτά που μυρίζουν μαμά, οι αυτοσχέδιες πενιές τα βράδια, το κερασμένο χαλβαδάκι και, κυρίως, η λυπητερή που είναι σταθερά… μη λυπητερή μας θυμίζουν πως αν μας έκανε ένα καλό η οικονομική περιπέτεια των τελευταίων ετών, αυτό είναι πως μας θύμισε την παλιά καλή και φθηνή διασκέδαση.
*Το street art…
…γιατί για κάθε μουτζούρα που αυτοχαρακτηρίζεται graffiti υπάρχει και ένα μεγαλειώδες σχέδιο σε μια τυφλή όψη κτιρίου. Για κάθε βρόμικο τοίχο υπάρχει και ένα ξεκαρδιστικό στένσιλ. Και για κάθε άχρωμο στενάκι υπάρχει και ένα πολύχρωμο έργο τέχνης που κάνει τους δρόμους μια μίνι γκαλερί.
*Οι πεζόδρομοι σε αναπάντεχα σημεία…
…είναι εκείνοι οι πεζόδρομοι με τις αλέες και τα μονοπάτια που ορίζονται από χαριτωμένες σφαίρες τσιμέντου, με τα νεοκλασικά και τα λουλουδιασμένα μπαλκόνια, με τις κεραμιδένιες πλάκες και τα παιδιά που ακόμα παίζουν στον δρόμο, και μπορείς να τα συναντήσεις από τα Εξάρχεια μέχρι τα Πετράλωνα και από τον Βοτανικό ως το Κουκάκι.
*Τα παλιά καφενεία… …που εν έτει 2014 μας ψήνουν ακόμη καφέ στη χόβολη, μας σερβίρουν σε μαρμάρινα τραπεζάκια που απλώνονται σε μωσαϊκά και έχουν για ηχητικό φόντο τις ζαριές και τα χτυπήματα από τα πούλια στο τάβλι ή τις αστείες συζητήσεις μιας παρέας ηλικιωμένων που σύχναζαν εδώ… πριν τη μεταπολίτευση.
*Τις νεραντζιές στις γειτονιές…
Και τις κουτσουπιές και τις τζακαράντες με τα μωβ ανθάκια τους που πλημμυρίζουν με χρώμα τα πάρκα και τις πλατείες της Αθήνας. Υπομονή λίγες εβδομάδες και το πιο όμορφο, «φυσικό πρόσωπο» της πόλης θα είναι και πάλι κοντά μας.
