Μουντομπάσκετ 2010: Απολογισμός
Η κόρνα της λήξης σήμανε το τέλος για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Καλαθοσφαίρισης, χαρίζοντας την κούπα στις ΗΠΑ. Στην «παράταση», όμως, της διοργάνωσης, πολλά είναι τα συμπεράσματα για το μέλλον του μπάσκετ.
του Λουκά Τσουκνίδα
Το Μουντομπάσκετ της Τουρκίας έκλεισε με την χαλαρή νίκη των Αμερικανών επί της ασθμαίνουσας οικοδέσποινας, που έμοιαζε να ξόδεψε όλες τις δυνάμεις και το σθένος της στον εκπληκτικό ημιτελικό του Σαββάτου με την Σερβία. Γενικότερα, το πρόγραμμα ευνόησε την αλληλοεξουδετέρωση των διεκδικητών κι έτσι μια απ' τις χειρότερες ΗΠΑ που έχουμε δει έφτασε χωρίς ισχυρή αντίσταση στο χρυσό. Αυτά να γίνονται μαθήματα στους οικοδεσπότες που δέχονται να παίζουν κάθε μέρα στη βραδινή “τηλεοπτική” ώρα. Αν και ένα καλό ματς στα τρία δεν αποτελεί ικανοποιητικό απολογισμό για το σπουδαιότερο final-four της τετραετίας, για να δούμε τι γνώσεις αποκομίσαμε απ' το τελευταίο μπασκετικό δεκαπενθήμερο.
Φοβού τους Έλληνες;
Δε νομίζω. Η ομάδα που όλοι φοβόταν υπάρχει πια μόνο στις κλισέ δηλώσεις των αντιπάλων πριν από τους αγώνες κι ο Γιόνας Καζλάουσκας θα έχει να λέει για τη δεύτερη ελληνική του εμπειρία, τότε που απέτυχε ν' αντικαταστήσει επάξια τον... Παναγιώτη Γιαννάκη, οι παίκτες του έπαιζαν ξύλο στα φιλικά κι ο ίδιος κληθηκε να χάσει απ' τους Ρώσους για να μη συναντήσει τους Αμερικάνους σ' έναν γύρο όπου δεν έφτασε ποτέ. Κουρασμένοι, χορτασμένοι και μην έχοντας αντιληφθεί τι συνεπάγεται η ανανέωση μιας εθνικής ομάδας, οι έλληνες παίκτες είτε ακολουθώντας εντολές είτε όχι έκαναν συνέχεια το ίδιο πράγμα, δηλαδή τρίποντα, τρίποντα και πάλι τρίποντα. Έτσι έπαιζε κάποτε κι η Αγκόλα αν θυμάμαι καλά, αλλά και η Κίνα προ Γιάο Μινγκ και Μπασκετικής Επανάστασης. Στο πρόωρο τέλος, η εμφάνιση με την επίσης προβληματική Ισπανία, μάζεψε τα προσχήματα, αλλά όχι και την γενικότερη εντύπωση που είναι σαφέστατη.
Η Εθνική Ελλάδος χρειάζεται νέο πλάνο και νέους ανθρώπους να το εφαρμόσουν προς τη δημιουργία μιας ομάδας που θα χαιρόμαστε να βλέπουμε εμείς κι όλος ο μπασκετικός κόσμος. Όπως οι δύο απ' τους 4 φιναλίστ.
Οι νέοι είναι ωραίοι;
Ναι είναι. Σέρβοι και Λιθουανοί είχαν χαθεί για μερικά χρόνια από τετράδες και οχτάδες ακόμη, όμως οι σχολές που έχουν από πίσω τους εγγυώνται ότι αυτές οι περίοδοι ξηρασίας δεν κρατούν για πολύ.
Με τον Ντούσαν Ίβκοβιτς στο τιμόνι τους, οι γείτονες ξεκίνησαν από πέρσι την προσπάθεια της ανανέωσης έχοντας εν λευκώ εντολοδόχο του κόουτς εντός γηπέδου τον Μίλος Τεόντοσιτς. Πέρσι έφτασαν στη δεύτερη θέση της Ευρώπης και φέτος στην τέταρτη του κόσμου, ενώ ο εκλεκτός του Ντούντα ήταν ο καλύτερος πόιντ-γκαρντ των δύο διοργανώσεων. Φέτος δε, μας χάρισαν κάποια απ' τα καλύτερα ματς του τουρνουά και δεδομένου του μέσου όρου ηλικίας τους θα συνεχίσουν να κρατούν την προσοχή μας.
Αντιστοίχως κι οι Λιθουανοί του νεόκοπου Κεστούτις Κεμζούρα, απέδωσαν, πρόωρα ίσως μιας και η ομάδα έπρεπε να είναι πανέτοιμη στο Ευρωμπάσκετ του 2011, εκπληκτικό μπάσκετ και διέλυσαν τους γεροαργεντίνους δείχνοντας το δρόμο σε όσους βρίσκονται στην αρχή της παρακμής τους. Πέρσι έκαναν μόλις μία νίκη και φέτος, με μια ομάδα νεανική κι ενθουσιώδη έφτασαν μέχρι την τρίτη θέση ανοίγοντας την όρεξη στους οπαδούς τους που θα γεμίσουν τα λιθουανικά γήπεδα το επόμενο καλοκαίρι.
Για τους επίσης νέους σε ηλικίες Τούρκους, αυτό το τουρνουά δεν ήταν η αρχή αλλά το τέλος μιας ανανεωτικής διαδρομής που ξεκίνησε το 2006 στην Ιαπωνία με στόχο την πρωτιά φέτος στην Κωνσταντινούπολη. Παρά ένα ματς (θλιβερό μεν αλλά τελικός όπως και να 'χει) δεν τα κατάφεραν, αλλά απέδειξαν ότι με σοβαρό σχεδιασμό και υπομονή μπορείς να πετύχεις και να φτιάξεις όχι απλώς μια ομάδα, αλλά μια φουρνιά παικτών για να διαλέγεις και αργότερα, δεδομένου ότι κάποιοι νεαροί που χρίστηκαν διεθνείς μέσα στην τετραετία δεν ήταν στη 12άδα του μαέστρου Tanjevic φέτος.
Νεανική ήταν και η ομάδα που κατέκτησε το τουρνουά, απλώς, καθόλου συναρπαστική και περισσότερο μεταβατική, παρά μακροπρόθεσμη. Η ομάδα του κόουτς Κ ήθελε ν' αποδείξει στις κακές γλώσσες της πατρίδας ότι δεν είναι δευτεράντζα ντριμ-τιμ, αλλά ισάξια, τουλάχιστον, με τις προηγούμενες. Βγήκε πρώτη, μα κατάφερε το ακριβώς αντίθετο, ν' αποδείξει ότι επρόκειτο για δευτεράντζα ολκής που αγώνα με τον αγώνα οι υπερτιμημένοι σταρ της κρύβονταν πίσω απ' τον αυθεντικό παιχταρά που λέγεται Kevin Durant, ο οποίος πήγε βολτούλα τους συμπαίκτες του μέχρι το χρυσό, παίζοντας σχεδόν 40 λεπτά στους τελευταίους 3 αγώνες και στο παρά-τρίχα κερδισμένο ντέρμπι του ομίλου με τη Βραζιλία. Πολύ το θέαμα, καλή η άμυνα, αλλά οι ΗΠΑ του ενός δεν έγραψαν μπασκετική ιστορία.
Χρειάζονται οι απόντες;
Και ναι και όχι. Κάθε χρόνο υπάρχει κι ένα διεθνές τουρνουά και οι ομάδες θα πρέπει να μάθουν να ζουν χωρίς όλους τους παίχτες τους και κυρίως χωρίς εκείνους που καταπονούνται περισσότερο στα πρωταθλήματά τους, τους σταρ δηλαδή. Το Μουντομπάσκετ φέτος είχε πολλές απουσίες, αλλά αυτό το νόμισμα έχει δύο όψεις. Προσωπικά, όσο κι αν γουστάρω να βλέπω μεγάλους παίχτες να κονταροχτυπιούνται στο παρκέ, άλλο τόσο γουστάρω να βλέπω καινούργιες φάτσες να κυριαρχούν και νεανικές ομάδες να βγάζουν το λάδι στις παραδοσιακές δυνάμεις ή στις ομάδες που έγιναν δεινόσαυροι. Η απόδοση κάποιων απ' τους σταρ που εμφανίστηκαν, όπως ο Τούρκογλου ή ο Κλέιζα (Ολ σταρ πεντάδα; Ναι, καλά!), δείχνει ότι τη διαφορά μπορεί να την κάνουν και άλλα πράγματα, ενώ το θέαμα δεν είναι κάτι που λείπει πια. Το απέδειξαν με τις εμφανίσεις τους ομάδες χωρίς μεγάλη τύχη όπως η Ιορδανία, που μόνο ασιατικό σύνολο δε θύμιζε με το γρήγορο και αθλητικό παιχνίδι της, και παρουσιάστηκε άκρως “τηλεοπτική”. Αν καταφέρουν να μαζευτούν σε κάποιο επόμενο παγκόσμιο οι γίγαντες της FIBA, που φέτος είδαμε μόνο στα διαφημιστικά, ισως και να δούμε καλύτερες τελικές φάσεις απ' τη φετινή, όμως όταν οι γίγαντες κλατάρουν το θέαμα δεν είναι καθόλου όμορφο.
Έρχονται καλύτερες ημέρες;
Δύσκολο. Το επερχόμενο Ευρωμπάσκετ της Λιθουανίας θα διεξαχθεί τελικά με 24 ομάδες, απ' τις οποίες οι περισσότερες θα πρέπει ν' αποδείξουν πρωτίστως ότι ισχύει η μεγαλόστομη δήλωση της FIBA περί ανόδου του επιπέδου του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Δε νομίζω ότι η άνοδος αυτή είναι τόσο δραματική, ώστε ένα ντέρμπι Βελγίου-Ισραήλ να συγκεντρώσει μερικές δεκάδες εκατομμύρια κόσμο μπροστά στους δέκτες του (γιατί εκεί είναι τα λεφτά). Μέχρι να βάλουμε την Κίνα στην Ευρώπη, τα νούμερα που πιάνει το Μουντομπάσκετ θα είναι άπιαστα για την εντόπια διεθνή διοργάνωση, που ξαφνικά την είδε Γιουροβίζιον.
Το ενδιαφέρον είναι ότι αλλάζουν οι κανονισμοί κι η σεζόν θα φέρει πολλές αλλαγές και στον τρόπο που οι ομάδες λειτουργούν μέσα στο γήπεδο. Απλώς, νομίζω ότι τέτοιες αλλαγές συνήθως ευνοούν τους ήδη καλούς και ευέλικτους, οπότε στη Λιθουανία, δεν πρόκειται ξαφνικά ν' αποκτήσει πλεονέκτημα η ομάδα της Μεγάλης Βρετανίας που μόλις έμαθε να παίζει με τους παλιούς κανονισμούς και της τους αλλάζουν πάλι. Σίγουρα πάντως, αποκτά νέο νόημα η φράση “Έβαλες τρίποντο μαμά!”, αφού με τη νέα απόσταση θα είναι δύσκολο για τις μαμάδες (αλλά και τους όψιμους τριποντάκηδες ψηλούς) να ξαναμάθουν να το βάζουν.
Νομίζω ότι ανάμεσα στα πράγματα που η FIBA θα έπρεπε να σκέφτεται είναι η άθλια τηλεοπτική κάλυψη του φετινού τουρνουά με τις κάμερες από απίθανες γωνίες του γηπέδου να χρησιμοποιούνται, όχι για ειδικές λήψεις, αλλά για την κανονική ροή του αγώνα. Ένα άλλο είναι αυτή η αθλιότητα με τις επιλογές αντιπάλων που μπορεί να μην εξαλείφεται πλήρως, αλλά σίγουρα μπορεί να αντιμετωπιστεί με το να μην είναι προκαθορισμένα τα ζευγάρια. Μια επί τόπου κλήρωση με δύο γκρουπ αντιστοίχισης (οι θέσεις 1-2 και οι θέσεις 3-4) μετά το πέρας της πρώτης φάσης ίσως έκανε τα πράγματα λιγότερο προβλέψιμα.
Μέχρι το επόμενο Μουντομπάσκετ που γίνεται στην Ισπανία, μεσολαβούν δύο Ευρωπαϊκά κι ένα Ολυμπιακό τουρνουά. Ελπίζω να δούμε 1-2 νέες δυνάμεις να αναδύονται (αν και κάτι τέτοιο είναι πολύ αισιόδοξο) ή να αναγεννιούνται (η Ιταλία π.χ.) ώστε σε μια τετραετία από τώρα να ζήσουμε ένα πολύ πιο ανταγωνιστικό δεκαπενθήμερο απ' το φετινό, με λιγότερες ομάδες στη δύση τους και περισσότερες στην ακμή τους. Ανάμεσά τους κι η Ελλάδα φυσικά.
Το Μουντομπάσκετ της Τουρκίας έκλεισε με την χαλαρή νίκη των Αμερικανών επί της ασθμαίνουσας οικοδέσποινας, που έμοιαζε να ξόδεψε όλες τις δυνάμεις και το σθένος της στον εκπληκτικό ημιτελικό του Σαββάτου με την Σερβία. Γενικότερα, το πρόγραμμα ευνόησε την αλληλοεξουδετέρωση των διεκδικητών κι έτσι μια απ' τις χειρότερες ΗΠΑ που έχουμε δει έφτασε χωρίς ισχυρή αντίσταση στο χρυσό. Αυτά να γίνονται μαθήματα στους οικοδεσπότες που δέχονται να παίζουν κάθε μέρα στη βραδινή “τηλεοπτική” ώρα. Αν και ένα καλό ματς στα τρία δεν αποτελεί ικανοποιητικό απολογισμό για το σπουδαιότερο final-four της τετραετίας, για να δούμε τι γνώσεις αποκομίσαμε απ' το τελευταίο μπασκετικό δεκαπενθήμερο.
Φοβού τους Έλληνες;
Δε νομίζω. Η ομάδα που όλοι φοβόταν υπάρχει πια μόνο στις κλισέ δηλώσεις των αντιπάλων πριν από τους αγώνες κι ο Γιόνας Καζλάουσκας θα έχει να λέει για τη δεύτερη ελληνική του εμπειρία, τότε που απέτυχε ν' αντικαταστήσει επάξια τον... Παναγιώτη Γιαννάκη, οι παίκτες του έπαιζαν ξύλο στα φιλικά κι ο ίδιος κληθηκε να χάσει απ' τους Ρώσους για να μη συναντήσει τους Αμερικάνους σ' έναν γύρο όπου δεν έφτασε ποτέ. Κουρασμένοι, χορτασμένοι και μην έχοντας αντιληφθεί τι συνεπάγεται η ανανέωση μιας εθνικής ομάδας, οι έλληνες παίκτες είτε ακολουθώντας εντολές είτε όχι έκαναν συνέχεια το ίδιο πράγμα, δηλαδή τρίποντα, τρίποντα και πάλι τρίποντα. Έτσι έπαιζε κάποτε κι η Αγκόλα αν θυμάμαι καλά, αλλά και η Κίνα προ Γιάο Μινγκ και Μπασκετικής Επανάστασης. Στο πρόωρο τέλος, η εμφάνιση με την επίσης προβληματική Ισπανία, μάζεψε τα προσχήματα, αλλά όχι και την γενικότερη εντύπωση που είναι σαφέστατη.
Η Εθνική Ελλάδος χρειάζεται νέο πλάνο και νέους ανθρώπους να το εφαρμόσουν προς τη δημιουργία μιας ομάδας που θα χαιρόμαστε να βλέπουμε εμείς κι όλος ο μπασκετικός κόσμος. Όπως οι δύο απ' τους 4 φιναλίστ.
Οι νέοι είναι ωραίοι;
Ναι είναι. Σέρβοι και Λιθουανοί είχαν χαθεί για μερικά χρόνια από τετράδες και οχτάδες ακόμη, όμως οι σχολές που έχουν από πίσω τους εγγυώνται ότι αυτές οι περίοδοι ξηρασίας δεν κρατούν για πολύ.
Με τον Ντούσαν Ίβκοβιτς στο τιμόνι τους, οι γείτονες ξεκίνησαν από πέρσι την προσπάθεια της ανανέωσης έχοντας εν λευκώ εντολοδόχο του κόουτς εντός γηπέδου τον Μίλος Τεόντοσιτς. Πέρσι έφτασαν στη δεύτερη θέση της Ευρώπης και φέτος στην τέταρτη του κόσμου, ενώ ο εκλεκτός του Ντούντα ήταν ο καλύτερος πόιντ-γκαρντ των δύο διοργανώσεων. Φέτος δε, μας χάρισαν κάποια απ' τα καλύτερα ματς του τουρνουά και δεδομένου του μέσου όρου ηλικίας τους θα συνεχίσουν να κρατούν την προσοχή μας.
Αντιστοίχως κι οι Λιθουανοί του νεόκοπου Κεστούτις Κεμζούρα, απέδωσαν, πρόωρα ίσως μιας και η ομάδα έπρεπε να είναι πανέτοιμη στο Ευρωμπάσκετ του 2011, εκπληκτικό μπάσκετ και διέλυσαν τους γεροαργεντίνους δείχνοντας το δρόμο σε όσους βρίσκονται στην αρχή της παρακμής τους. Πέρσι έκαναν μόλις μία νίκη και φέτος, με μια ομάδα νεανική κι ενθουσιώδη έφτασαν μέχρι την τρίτη θέση ανοίγοντας την όρεξη στους οπαδούς τους που θα γεμίσουν τα λιθουανικά γήπεδα το επόμενο καλοκαίρι.
Για τους επίσης νέους σε ηλικίες Τούρκους, αυτό το τουρνουά δεν ήταν η αρχή αλλά το τέλος μιας ανανεωτικής διαδρομής που ξεκίνησε το 2006 στην Ιαπωνία με στόχο την πρωτιά φέτος στην Κωνσταντινούπολη. Παρά ένα ματς (θλιβερό μεν αλλά τελικός όπως και να 'χει) δεν τα κατάφεραν, αλλά απέδειξαν ότι με σοβαρό σχεδιασμό και υπομονή μπορείς να πετύχεις και να φτιάξεις όχι απλώς μια ομάδα, αλλά μια φουρνιά παικτών για να διαλέγεις και αργότερα, δεδομένου ότι κάποιοι νεαροί που χρίστηκαν διεθνείς μέσα στην τετραετία δεν ήταν στη 12άδα του μαέστρου Tanjevic φέτος.
Νεανική ήταν και η ομάδα που κατέκτησε το τουρνουά, απλώς, καθόλου συναρπαστική και περισσότερο μεταβατική, παρά μακροπρόθεσμη. Η ομάδα του κόουτς Κ ήθελε ν' αποδείξει στις κακές γλώσσες της πατρίδας ότι δεν είναι δευτεράντζα ντριμ-τιμ, αλλά ισάξια, τουλάχιστον, με τις προηγούμενες. Βγήκε πρώτη, μα κατάφερε το ακριβώς αντίθετο, ν' αποδείξει ότι επρόκειτο για δευτεράντζα ολκής που αγώνα με τον αγώνα οι υπερτιμημένοι σταρ της κρύβονταν πίσω απ' τον αυθεντικό παιχταρά που λέγεται Kevin Durant, ο οποίος πήγε βολτούλα τους συμπαίκτες του μέχρι το χρυσό, παίζοντας σχεδόν 40 λεπτά στους τελευταίους 3 αγώνες και στο παρά-τρίχα κερδισμένο ντέρμπι του ομίλου με τη Βραζιλία. Πολύ το θέαμα, καλή η άμυνα, αλλά οι ΗΠΑ του ενός δεν έγραψαν μπασκετική ιστορία.
Χρειάζονται οι απόντες;
Και ναι και όχι. Κάθε χρόνο υπάρχει κι ένα διεθνές τουρνουά και οι ομάδες θα πρέπει να μάθουν να ζουν χωρίς όλους τους παίχτες τους και κυρίως χωρίς εκείνους που καταπονούνται περισσότερο στα πρωταθλήματά τους, τους σταρ δηλαδή. Το Μουντομπάσκετ φέτος είχε πολλές απουσίες, αλλά αυτό το νόμισμα έχει δύο όψεις. Προσωπικά, όσο κι αν γουστάρω να βλέπω μεγάλους παίχτες να κονταροχτυπιούνται στο παρκέ, άλλο τόσο γουστάρω να βλέπω καινούργιες φάτσες να κυριαρχούν και νεανικές ομάδες να βγάζουν το λάδι στις παραδοσιακές δυνάμεις ή στις ομάδες που έγιναν δεινόσαυροι. Η απόδοση κάποιων απ' τους σταρ που εμφανίστηκαν, όπως ο Τούρκογλου ή ο Κλέιζα (Ολ σταρ πεντάδα; Ναι, καλά!), δείχνει ότι τη διαφορά μπορεί να την κάνουν και άλλα πράγματα, ενώ το θέαμα δεν είναι κάτι που λείπει πια. Το απέδειξαν με τις εμφανίσεις τους ομάδες χωρίς μεγάλη τύχη όπως η Ιορδανία, που μόνο ασιατικό σύνολο δε θύμιζε με το γρήγορο και αθλητικό παιχνίδι της, και παρουσιάστηκε άκρως “τηλεοπτική”. Αν καταφέρουν να μαζευτούν σε κάποιο επόμενο παγκόσμιο οι γίγαντες της FIBA, που φέτος είδαμε μόνο στα διαφημιστικά, ισως και να δούμε καλύτερες τελικές φάσεις απ' τη φετινή, όμως όταν οι γίγαντες κλατάρουν το θέαμα δεν είναι καθόλου όμορφο.
Έρχονται καλύτερες ημέρες;
Δύσκολο. Το επερχόμενο Ευρωμπάσκετ της Λιθουανίας θα διεξαχθεί τελικά με 24 ομάδες, απ' τις οποίες οι περισσότερες θα πρέπει ν' αποδείξουν πρωτίστως ότι ισχύει η μεγαλόστομη δήλωση της FIBA περί ανόδου του επιπέδου του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Δε νομίζω ότι η άνοδος αυτή είναι τόσο δραματική, ώστε ένα ντέρμπι Βελγίου-Ισραήλ να συγκεντρώσει μερικές δεκάδες εκατομμύρια κόσμο μπροστά στους δέκτες του (γιατί εκεί είναι τα λεφτά). Μέχρι να βάλουμε την Κίνα στην Ευρώπη, τα νούμερα που πιάνει το Μουντομπάσκετ θα είναι άπιαστα για την εντόπια διεθνή διοργάνωση, που ξαφνικά την είδε Γιουροβίζιον.
Το ενδιαφέρον είναι ότι αλλάζουν οι κανονισμοί κι η σεζόν θα φέρει πολλές αλλαγές και στον τρόπο που οι ομάδες λειτουργούν μέσα στο γήπεδο. Απλώς, νομίζω ότι τέτοιες αλλαγές συνήθως ευνοούν τους ήδη καλούς και ευέλικτους, οπότε στη Λιθουανία, δεν πρόκειται ξαφνικά ν' αποκτήσει πλεονέκτημα η ομάδα της Μεγάλης Βρετανίας που μόλις έμαθε να παίζει με τους παλιούς κανονισμούς και της τους αλλάζουν πάλι. Σίγουρα πάντως, αποκτά νέο νόημα η φράση “Έβαλες τρίποντο μαμά!”, αφού με τη νέα απόσταση θα είναι δύσκολο για τις μαμάδες (αλλά και τους όψιμους τριποντάκηδες ψηλούς) να ξαναμάθουν να το βάζουν.
Νομίζω ότι ανάμεσα στα πράγματα που η FIBA θα έπρεπε να σκέφτεται είναι η άθλια τηλεοπτική κάλυψη του φετινού τουρνουά με τις κάμερες από απίθανες γωνίες του γηπέδου να χρησιμοποιούνται, όχι για ειδικές λήψεις, αλλά για την κανονική ροή του αγώνα. Ένα άλλο είναι αυτή η αθλιότητα με τις επιλογές αντιπάλων που μπορεί να μην εξαλείφεται πλήρως, αλλά σίγουρα μπορεί να αντιμετωπιστεί με το να μην είναι προκαθορισμένα τα ζευγάρια. Μια επί τόπου κλήρωση με δύο γκρουπ αντιστοίχισης (οι θέσεις 1-2 και οι θέσεις 3-4) μετά το πέρας της πρώτης φάσης ίσως έκανε τα πράγματα λιγότερο προβλέψιμα.
Μέχρι το επόμενο Μουντομπάσκετ που γίνεται στην Ισπανία, μεσολαβούν δύο Ευρωπαϊκά κι ένα Ολυμπιακό τουρνουά. Ελπίζω να δούμε 1-2 νέες δυνάμεις να αναδύονται (αν και κάτι τέτοιο είναι πολύ αισιόδοξο) ή να αναγεννιούνται (η Ιταλία π.χ.) ώστε σε μια τετραετία από τώρα να ζήσουμε ένα πολύ πιο ανταγωνιστικό δεκαπενθήμερο απ' το φετινό, με λιγότερες ομάδες στη δύση τους και περισσότερες στην ακμή τους. Ανάμεσά τους κι η Ελλάδα φυσικά.
