Οι anti – stars των ελληνικών γηπέδων

του Νικόλα Γεωργιακώδη

Γνωρίζατε ότι η γυναικεία ομάδα μπάσκετ του Αθηναϊκού είναι κάτοχος του φετινού Triple Crown; Ότι το ανδρικό Rugby στην Ελλάδα κατέχει μία θέση στην παγκόσμια κατάταξη; Ότι η νεοσύστατη γυναικεία ομάδα χόκεϊ επί χόρτου «Υμηττός» κατέκτησε το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα και ξεκινάει ήδη την ευρωπαϊκή της πορεία; Μάλλον όχι και εν μέρει δικαιολογημένα.

Τα αθλήματα που δεν συμπεριλαμβάνονται στο τρίπτυχο «(ανδρικό) μπάσκετ – (ανδρικό) ποδόσφαιρο και βόλεϊ» τυγχάνουν ελάχιστης έως και μηδαμινής προβολής από τα μέσα, παρά το γεγονός ότι δεν έχουν σε τίποτα να ζηλέψουν από τα... ξαδερφάκια τους σε θέαμα, αγωνία και επιτυχίες. Ποιοι είναι οι anti-stars των ελληνικών γηπέδων και γιατί γνωρίζουμε ελάχιστα για το άθλημά τους; Ας αφήσουμε τους ίδιους να απαντήσουν. 

Μαρία Κρητικού, 23 ετών: «Δύσκολα συνδυάζονται δουλειά και αθλητισμός»
Άθλημα: Χόκεϊ επί χόρτου

Άγνωστη λέξη για τους περισσότερους, αληθινή αγάπη για όσους ασχολούνται σοβαρά με αυτό, το χόκεϊ επί χόρτου βρίσκεται προς το παρόν σε πολύ αρχικό στάδιο στην Ελλάδα, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι δεν παρουσιάζει ενδιαφέρον για τον μέσο θεατή. Το αντίθετο. Αποτελεί ένα «σπιντάτο» Ολυμπιακό άθλημα, το οποίο συνδυάζει το αγωνιστικό πάθος με την τεχνική, την δύναμη με το μυαλό και δεν έχει καμία σχέση με το χόκεϊ επί πάγου ή επί... αλόγου.

Έχοντας παντελή άγνοια για το συγκεκριμένο άθλημα, ζητήσαμε από την Μαρία Κρητικού, δεξί χαφ του πρωταθλητή Ελλάδας «Υμηττού» να μας μιλήσει για τους λόγους που την ώθησαν να πάρει τα... χορτάρια, την κατάσταση στην οποία βρίσκεται το άθλημα στην Ελλάδα, την επιτυχημένη πορεία της ομάδας της αλλά και τα μελλοντικά της σχέδια που «μυρίζουν» Ευρώπη.

Ο φίλος της, παίκτης χόκεϊ στην αντρική ομάδα της Κηφισιάς «Υμηττός» ήταν αυτός που την έπεισε να αρχίσει να ασχολείται με το συγκεκριμένο άθλημα, αν και η ίδια όπως λέει υπήρξε ανέκαθεν φαν του χόκεϊ. «Στην αρχή σκέφτηκα απλά ότι θα είχε πλάκα να είμαι σε μια ομάδα και να αθλούμαι πιο ευχάριστα. Στη συνέχεια όμως, όταν η ομάδα άρχισε να διαμορφώνεται, το χόκεϊ έγινε η μεγαλύτερη προτεραιότητά μου», λέει σχετικά.

Για τους αγώνες δεν πληρώνεται, μιας και προς το παρόν το άθλημα στην Ελλάδα είναι ερασιτεχνικό, αλλά όπως λέει χαρακτηριστικά, «πληρώνομαι με την χαρά που μου προσφέρει κάθε νίκη». Αλήθεια, πόσοι σύγχρονοι αθλητές θα μπορούσαν να το πουν αυτό – και να το εννοούν;

Στην απάντησή της για το πώς μπορεί και συνδυάζει δουλειά και ερασιτεχνικό αθλητισμό (είναι δημοσιογράφος σε γνωστή εφημερίδα) υπάρχει μια μικρή δόση πίκρας: «Είναι πολύ δύσκολο να συνδυάσεις δουλειά και αθλητισμό, ιδιαίτερα στην χώρα μας όπου ο αθλητισμός είναι πολύ υποτιμημένος», λέει και συνεχίζει: «Αν πεις στο αφεντικό σου ότι πρέπει να φύγεις λίγο νωρίτερα επειδή έχεις αγώνα, σίγουρα θα νομίσει ότι του κάνεις πλάκα!». Εν μέρει λογικό, αν αναλογιστεί κανείς ότι το άθλημα στην Ελλάδα δεν είναι αυτό που θα λέγαμε «δημοφιλές».

«Είναι κρίμα ένα άθλημα που ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία του Έλληνα να βρίσκεται ακόμα σε νηπιακή μορφή στην χώρα», λέει η Μαρία, σχολιάζοντας την ελάχιστη προβολή που έχει το χόκεϊ επί χόρτου από τα media. Απορίας άξιο είναι βέβαια και το γεγονός ότι το χόκεϊ ήταν το μοναδικό άθλημα που δεν εκπροσωπήθηκε ποτέ στους Ολυμπιακούς του από την διοργανώτρια χώρα.

«Η συμμετοχή της Ελλάδας στην Ολυμπιάδα θα μπορούσε να βοηθήσει τον Έλληνα στο να γνωρίσει το άθλημα και εντέλει να το αγαπήσει», λέει η Μαρία σχετικά, χωρίς να κρύβει πάντως, την αισιοδοξία της για το μέλλον του αθλήματος στην Ελλάδα: «Το χόκεϊ δεν έχει πει ακόμα την τελευταία του κουβέντα. Γίνονται προσπάθειες από όλους τους συλλόγους και ήδη έχουμε καταφέρει να κερδίσουμε δύσκολες ευρωπαϊκές ομάδες συγκεντρώνοντας έτσι την προσοχή των μέσων».

Η αλήθεια είναι πως η νεοσύστατη ομάδα του «Υμηττού» δεν θα μπορούσε να έχει καλύτερη πορεία φέτος. Μόλις ένα χρόνο μετά την ίδρυσή της και με αρκετές "newbies" παίκτριες κατέκτησε τον τίτλο της Πρωταθλήτριας Ελλάδος επικρατώντας της αντίστοιχης ομάδας των Αθηναίων με 3-1 στα πέναλτι.

Δείτε το βίντεο του τελικού:



Το μυστικό της επιτυχίας του «Υμηττού»; «Στον 'Υμηττό' τόσο η ανδρική όσο και η γυναικεία ομάδα είμαστε μία οικογένεια. Το πιστεύουμε», λέει η Μαρία για το κλίμα που επικρατεί με τις συμπαίχτριές της. «Περισσότερο κι από συναθλητές είμαστε φίλοι. Το ευχάριστο κλίμα της ομάδας, η χημεία της, οι προπονητές μας, το πάθος μας για νίκη και η αμέριστη συμπαράσταση της διοίκησης και της ανδρικής ομάδας, είναι αυτά που μας έκαναν επιτυχημένες», συνοψίζει.

Και από δω και στο εξής; «Τώρα που πήραμε φόρα δεν μας σταματάει κανείς. Φιλοδοξούμε να μιμηθούμε την ανδρική μας ομάδα και να είμαστε η πρώτη ελληνική ομάδα που θα χαρίσει την πρώτη ελληνική νίκη στα Πανευρωπαϊκά πρωταθλήματα», λέει η Μαρία για το μέλλον της ομάδας του «Υμηττού», ο οποίος προς το παρόν δεν τα βλέπει... μπαστούνια.

Όλγα Χατζηνικολάου, 28 ετών: «Οι ‘ειδικοί’ δεν πολυγουστάρουν το γυναικείο μπάσκετ»
Άθλημα: Μπάσκετ

Ξεκίνησε να παίζει μπάσκετ από τα 8 της χρόνια επηρεασμένη από την μεγάλη της αδερφή. Είκοσι χρόνια μετά, η Όλγα Χατζηνικολάου κατέκτησε το triple crown (κύπελλο, πρωτάθλημα, Eurocup) με τον Αθηναϊκό και αποτελεί αναπόσπαστο μέλος της εθνικής ομάδας γυναικείου μπάσκετ, παίζοντας στις θέσεις «1» και «2». Την συναντήσαμε στου Παπάγου, εκεί όπου ξεκίνησε τα πρώτα επαγγελματικά της βήματα και μας μίλησε για το – ευρωπαϊκό – όνειρο που έγινε πραγματικότητα με την ομάδα του Αθηναϊκού, το πάθος της στο παρκέ, τους τραυματισμούς που την ταλαιπωρούν από την αρχή της καριέρας της, για την πορεία της με την εθνική ομάδα και την αντιμετώπιση που έχει το γυναικείο μπάσκετ από τα ελληνικά media.

«Για την κατάκτηση του Eurocup έπαιξαν ρόλο πολλά πράγματα. Κάναμε φοβερή δουλειά και το προπονητικό team που έχουμε είναι το καλύτερο αυτήν την στιγμή στην Ελλάδα», αναφέρει σχετικά και εστιάζει στην χημεία που είχαν οι παίκτριες μεταξύ τους. «Είμαστε μια ομάδα με 15 γυναίκες και όλες μπορούν να παίξουν βασικές. Καταφέραμε να βάλουμε την ομάδα πάνω από το ‘εγώ’ μας. Είναι πολύ δύσκολο σε μια ομάδα που υπάρχουν μόνο γυναίκες», διευκρινίζει.

Μια γυναικεία ομάδα μπάσκετ της Α1 όπως ο Αθηναϊκός, σε αντίθεση με το τι θα μπορούσε να πιστεύει η πλειοψηφία του κόσμου, δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από μια αντίστοιχη ανδρική ομάδα. Το πρόγραμμα των κοριτσιών περιλαμβάνει καθημερινές δίωρες προπονήσεις, τουλάχιστον δύο παιχνίδια την εβδομάδα και σκληρή δουλειά. «Όλο τον χρόνο δεν βγαίνεις ποτέ, άντε να πας για έναν καφέ», λέει χαρακτηριστικά.

Ανάλογο με το επίπεδο της ομάδας είναι και το μπάτζετ, το οποίο στην περίπτωση του Αθηναϊκού είναι αρκετά αξιοζήλευτο, όπως μας λέει η Όλγα. «Ο κ. Χαρδαλιάς (δήμαρχος Βύρωνα και πρόεδρος της ομάδας) έβαλε πολλά χρήματα. Βρήκε χορηγούς, αρωγούς, έκανε τα πάντα». Ορμώμενοι από την συζήτηση περί μπάτζετ, την ρωτήσαμε για πιθανές μεταγραφές στην ομάδα.

«Το ρόστερ πρέπει να αλλάξει, ειδικά αν η ομάδα βγει του χρόνου στην Ευρωλίγκα. Εννοείται πως δεν θα πάμε εκεί για να αποκλειστούμε από τον πρώτο γύρο», λέει για το μέλλον του Αθηναϊκού σε μια ευρωπαϊκή διοργάνωση υψηλού επιπέδου.

Όντας αναπόσπαστο μέλος και της εθνικής ομάδας μπάσκετ, δεν θα μπορούσαμε να μη τη ρωτήσουμε για την πορεία της εκεί. Θεωρεί σημαντική επιτυχία το γεγονός ότι η Εθνική ομάδα θα συμμετέχει στο φετινό Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, αλλά και το ότι πέρσι κατέλαβε την πέμπτη θέση στην ίδια οργάνωση. Φέτος βέβαια, τα πράγματα είναι αρκετά πιο δύσκολα, μιας και στο όμιλό τους θα βρουν αντιμέτωπα... θηρία όπως η Αμερική και η Γαλλία. «Όταν παίξουμε με την Αμερική, θα βγάζω φωτογραφίες!», λέει γελώντας. «Αυτή η ομάδα που έχουμε τώρα μπορεί να κάνει κάτι καλό. Αν προκριθούμε στον επόμενο γύρο, μπορούμε να ‘χτυπήσουμε’ οχτάδα», συμπληρώνει.

Σε κάθε πορεία προς την κορυφή βέβαια, υπάρχουν και οι αντιξοότητες. Στην περίπτωση της Όλγας, οι τραυματισμοί αποτέλεσαν μόνιμο... σύντροφο σε όλη την διάρκεια της καριέρας της. «'Ο,τι υπάρχει από τραυματισμούς το έχω πάθει. Όλα αυτά τα χρόνια έχω κάνει πολλά χειρουργεία σε σημείο να φτάσω να πω δεν μπορώ άλλο, φτάνει». Είναι όμως τόση μεγάλη η αγάπη της για το μπάσκετ που με υπομονή και σκληρή δουλειά κατάφερε να ανακάμψει, όπως μας λέει. «Ανακατεύομαι παντού. Χώνομαι στα πάντα, δεν κάθομαι και εγώ σε μια γωνιά», παραδέχεται γελώντας. «Αν γίνει τσαμπουκάς θα μπω να πλακωθώ, μπαίνω σε όλες τις φάσεις». Το πείσμα της στο παρκέ, εν τέλει, της βγήκε σε καλό.

Μπορεί οι τελευταίοι τρεις αγώνες του Αθηναϊκού στο Eurocup να προβλήθηκαν από την δημόσια τηλεόραση, αλλά το γυναικείο μπάσκετ στην Ελλάδα γενικά δεν έχει σε καμία περίπτωση την προβολή που του αξίζει. Τι έχει να πει η Όλγα για αυτό; «Είναι κολλημένοι», λέει σε έντονο ύφος. «Δεν έχουν έρθει ποτέ να δουν πως παίζουμε. Ας έρθουν πρώτα να δουν και μετά να εκφράσουν άποψη».

Όπως διαπιστώνει «Οι ‘ειδικοί’ των μέσων δεν πολυγουστάρουν το γυναικείο μπάσκετ. Προτιμούν να δείξουν καλλιτεχνικό πατινάζ». Η ανταπόκριση του κόσμου πάντως, ήταν κάτι παραπάνω από θετική, αν και η ώρα που παίζονται τα παιχνίδια είναι μάλλον... βάρβαρη – 12 το πρωί της Κυριακής. «Στην Ευρώπη είχαμε πολύ κόσμο, δεν φαντάζεσαι τι γινόταν. Και όχι μόνο οπαδοί του Αθηναϊκού, αλλά και φίλοι του μπάσκετ από όλη την Ελλάδα».

Δείτε το βίντεο από την απονομή:



Άκης Κοντάκης, 28 ετών: «Το rugby είναι το πιο ομαδικό σπορ που υπάρχει»
Άθλημα: Rugby

Το «βάρβαρο άθλημα των ευγενών», όπως είναι παγκοσμίως γνωστό το rugby, τυγχάνει μεγάλης αναγνώρισης σε χώρες όπως η Ουαλία, η Νότιος Αφρική, η Αυστραλία, η Νέα Ζηλανδία, η Αγγλία και το Ντουμπάι, ενώ θα συμπεριληφθεί και στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου.

Στην Ελλάδα βέβαια, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Οι ομάδες, αν και αποτελούνται από ταλαντούχους παίκτες, παίζουν σε καθαρά ερασιτεχνικό επίπεδο και οι εγκαταστάσεις είναι ουσιαστικά... ανύπαρκτες. Στην χώρα υπάρχουν επτά ομάδες rugby, αλλά και εθνική ομάδα η οποία έχει ήδη ξεκινήσει τα πρώτα της δειλά βήματα σε ευρωπαϊκό επίπεδο. .

Μάλιστα, χάρη στις ενέργειες της Ελληνικής Ομοσπονδίας Rugby, η Ελλάδα έγινε επισήμως μέλος της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Rugby την προηγούμενη χρονιά και έχει ήδη ξεκινήσει την αναρρίχησή της από την 177η θέση στην παγκόσμια κατάταξη...

Συναντήσαμε τον Άκη Κοντάκη, second row της ομάδας Athens Rugby και διεθνή παίκτη, ο οποίος μας μίλησε για το άθλημα στην Ελλάδα, τους λόγους που τον οδήγησαν να ασχοληθεί με αυτό, την αδιαφορία της ελληνικής πολιτείας και το μέλλον του ελληνικού rugby.

«Η πρώτη μου επαφή με το rugby ήταν το 1999 στην Ουαλία, χωρίς να έχω καμία ιδέα τι είναι. Απλά εντυπωσιάστηκα όταν μου είπαν ότι είναι αρκετά βίαιο και χρειάζεται ομαδικό πνεύμα», μας λέει. Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα το 2002 ξεκίνησε να ασχολείται πιο εντατικά με το άθλημα και το 2005 το «πήρε στα σοβαρά», συμμετέχοντας στο Ελληνικό Πρωτάθλημα ως μέλος της ομάδας Athens Rugby.

«Το θεωρώ το πιο ομαδικό σπορ που υπάρχει. Το δέσιμο με τους παίκτες μέσα και έξω από το γήπεδο είναι πραγματικά φοβερό. Είμαστε σαν οικογένεια», λέει με υπερηφάνεια αναφερόμενος στους συμπαίκτες του.

Για τα παιχνίδια που συμμετέχει, τόσο σε συλλογικό, όσο και σε εθνικό επίπεδο δεν πληρώνεται. Είναι κάτι που το κάνει καθαρά από αγάπη και πάθος για το άθλημα. Άλλωστε δεν θα μπορούσε να περιμένει και κάτι παραπάνω, όπως ομολογεί ο ίδιος: «Το rugby στην Ελλάδα είναι ακόμα σε νηπιακό στάδιο. Στην Αττική έχουν έδρα μόνο τρεις ομάδες και δεν υπάρχει ούτε ένα γήπεδο διαμορφωμένο για rugby», συνεχίζει.

Χαρακτηριστική είναι και η αδιαφορία των αρμοδίων, η οποίοι, σύμφωνα με τον Άκη, δεν δείχνουν το ενδιαφέρον που θα άρμοζε σε ένα Ολυμπιακό άθλημα. Μάλιστα φέτος, η ελληνική κυβέρνηση το χαρακτήρισε ως «ιδιωτικού ενδιαφέροντος». «Μας βάζουν αυτόματα στην ίδια κατηγορία με τα ιδιωτικά γυμναστήρια. Ειλικρινά δεν ξέρω κανένα ολυμπιακό άθλημα ‘γυμναστηρίου’», λέει.

Η σημαντικότερη επιτυχία της Athens Rugby μέχρι σήμερα είναι η φετινή της πορεία στο ελληνικό Rugby Union (πρωτάθλημα), αλλά και η κατάκτηση του πρώτου τίτλου στο ολυμπιακό στυλ Sevens.

Και στο μέλλον; «Ευελπιστούμε να βρούμε επιτέλους ένα γήπεδο για να κάνουμε τις προπονήσεις μας και να φτιάξουμε ένα Club House για να έχουμε τα τρόπαια και να μαζευόμαστε για να πίνουμε μπύρες», λέει γελώντας. «Επίσης σκοπεύουμε να συμμετέχουμε σε επίπεδο συλλόγου στο πανευρωπαϊκό τουρνουά που πραγματοποιείται στην Ρωσία το 2011».