«Δεν θέλω σχέση» μου λέει ένας φίλος όταν τον ρωτάω γιατί δεν συνεχίζει με αυτήν την κοπέλα που γνώρισε πριν έναν μήνα. (Θα μπορούσες να είσαι εσύ αυτή η κοπέλα.) «Γιατί να κάνω σχέση; Αφού μια χαρά περνάω. Βγαίνω με όποια θέλω, όποτε θέλω και έχω όλον τον υπόλοιπο χρόνο να ασχοληθώ με την δουλειά και τα χόμπι μου». Μα γιατί δεν δοκιμάζεις; (Απαντώ.) Μπορεί να είσαι πολύ πιο ευτυχισμένος μαζί της, δεν είναι ωραία να κοιμάσαι κάθε βράδυ με μία γυναίκα που αγαπάς; Να κάνετε πράγματα μαζί; Να ξέρεις ότι την έχεις, είναι δικιά σου; «Ε, όταν βρεθεί αυτή η γυναίκα βλέπουμε… Μου απαντά». Ναι, αλλά πότε; 
Ωραία είναι όλα αυτά, σκέφτεσαι, αλλά τα χρόνια περνούν. Οι φίλοι σου όλοι «ζευγάρια ‘γίναν, φτιάξαν σπίτια» που λέει και η Χαρούλα. Ενώ εσύ ώρες-ώρες νιώθεις σαν 15χρονο, περιμένεις ένα του τηλέφωνο, υπερ-αναλύεις με όλες σου τις φίλες την κάθε του λέξη, μήπως χάνεις κάποιο κρυμμένο νόημα, μιλάς μόνο για αυτόν συνέχεια… Και όσο κι αν σου δημιουργεί μια επίπλαστη αυτοπεποίθηση όλο αυτό το κυνήγι του ΕΝΑ, κατά βάθος νιώθεις γελοία. Όπως μία 60χρονη που επειδή ενίσχυσε το στήθος της με σιλικόνη νομίζει πως επιδεικνύοντάς το γίνεται πιο ελκυστική. Το χειρότερο, όμως, είναι ότι νιώθεις μόνη. 
Έχουν χαθεί οι άντρες, θα μου πεις. Την μπάλα έχουν χάσει, βασικά. Αυτή είναι η αλήθεια. Όταν στο δημοτικό η γιαγιά τον ρώταγε αθώα ποιο κοριτσάκι από την τάξη θα παντρευτεί όταν μεγαλώσει, στο διάλλειμα το ίδιο (αθώο) κοριτσάκι του έδειχνε περήφανα το βρακάκι της. Και όταν στο γυμνάσιο η μαμά του μίλησε περί «άνδρα-κυνηγού», το βρακάκι είχε ήδη πάει περίπατο, για να συναντήσει και άλλα πολλά βρακάκια. Σύγχυση έχουν πάθει και αυτοί, τι να σου κάνουν; Και ψάχνουν μέσα από ανεξήγητες συχνά συμπεριφορές να βρουν την φόρμουλα που θα τους βοηθήσει να επιλέξουν και εκείνοι την ιδανική με μέθοδο αφαιρετική. Με κριτήριο ίσως ποια… δαγκώνει λιγότερο. Ποια δεν θα τους οδηγήσει στην παράνοια και σε παραφουσκωμένους λογαριασμούς κινητών. 
