Sex and the City: «Εμείς» και «αυτές»
Το δημοφιλέστερο τηλεοπτικό παραμύθι των τελευταίων χρόνων έρχεται σε λίγες μέρες στη χώρα μας και εμείς θυμόμαστε τι ήταν αυτό που μας έκανε να το αγαπήσουμε (ή και να το αντιπαθήσουμε) τόσο πολύ.
Some people are settling down, some people are settling and some people refuse to settle for anything less than butterflies.
Carrie Bradshaw
«Μία φορά και έναν καιρό, σε ένα μικρό νησί της Αμερικής ζούσαν τέσσερις έξυπνες, όμορφες γυναίκες που ήταν πολύ καλές φίλες.» Κάπως έτσι ξεκινάει το πιο πολυσυζητημένο τηλεοπτικό παραμύθι των τελευταίων δέκα ετών, που εντρύφησε όσο κανένα άλλο στο βασικό τρίπτυχο που απαρτίζει τη ζωή της σύγχρονης γυναίκας: Σεξ – Καριέρα – Φιλία.
Το Sex and the City είναι ίσως η μοναδική σαπουνόπερα όλων των εποχών με τόσο μεγάλη απήχηση στο κοινό της. Οι πρωταγωνίστριες, κάτοικοι του Μανχάταν της Νέας Υόρκης, είναι τέσσερις όμορφες -αλλά για πολύ καιρό single- τριαντάρες -αλλά πολύ επιτυχημένες στη δουλειά τους- φίλες που περνούν άπειρες ώρες μαζί, συζητώντας για τις ζωές τους, τις σχέσεις τους, τις δουλειές τους και φυσικά… το σεξ.
Η Carrie, είναι μία μονίμως προβληματισμένη δημοσιογράφος με γνωστή στήλη νεοϋορκέζικης εφημερίδας που πραγματεύεται τη… μάχη των φύλων. Η Charlotte είναι μία ρομαντική και αισιόδοξη γκαλερίστα. Η Samantha είναι μία σεξουαλικά απελευθερωμένη υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων και η Miranda μία κυνική, ως προς τις σχέσεις, επιτυχημένη δικηγόρος. Οι τέσσερις γυναίκες είναι εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους, κάτι που συχνά τις οδηγεί σε έντονες συζητήσεις και διαφωνίες. Πέρα, όμως, από την πανίσχυρη φιλία τους, έχουν κάτι ακόμα κοινό μεταξύ τους: Ψάχνουν όλες να βρουν τον Mr. Right. (Σας θυμίζει κάτι;)
Όταν ξεκίνησα να βλέπω το Sex and the City, πριν οχτώ περίπου χρόνια, ομολογώ πως με γοήτευσε αλλά και με ξένισε. Θαμπώθηκα με τη Νέα Υόρκη, ζήλεψα τον ελεύθερο χρόνο των πρωταγωνιστριών για τακτικά lunch breaks και κουβεντούλα, ερωτεύτηκα τα ρούχα και -κυρίως- τα παπούτσια τους, αλλά και προβληματίστηκα. Είναι πραγματικά έτσι η σημερινή γυναίκα ή κάπως έτσι θα έπρεπε, σύμφωνα με το αμερικανικό πρότυπο, να είναι;
Γιατί μη μου πείτε πως εσείς κυκλοφορείτε καθημερινά με δωδεκάποντα (και μάλιστα Manolo Blahnik) στα κακοτράχαλα πεζοδρόμια της Αθήνας. Πως έχετε το χρόνο να βλέπετε καθημερινά τις φίλες σας. Δεν γνωρίζω πολλές γυναίκες που στα τριανταπέντε τους έχουν την οικονομική άνεση να διαθέτουν ένα διαμέρισμα στο ωραιότερο (και κεντρικότερο) προάστιο της πόλης και μία ντουλάπα γεμάτη πανάκριβα φορέματα. Που να βγαίνουν κάθε βράδυ στα πιο hip club και εστιατόρια και να γνωρίζουν, επίσης κάθε βράδυ, έναν εξίσου hip εραστή, με τον οποίον κάνουν έρωτα χωρίς ταμπού και (ψευτο)ηθικούς φραγμούς.
Κι όμως, όταν σταμάτησα να καταπιάνομαι με όλες αυτές τις υλιστικές απορίες, όταν η σειρά είχε πλέον ολοκληρωθεί και οι συζητήσεις περί μετα-φεμινισμού και «gay οπτικής της straight γυναίκας» είχαν κοπάσει, τότε άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι επί της ουσίας, οι ομοιότητές μας με «αυτές» τις γυναίκες είναι πολύ περισσότερες από τις διαφορές, οι οποίες μάλλον περιορίζονται στο διαφορετικό κοινωνικό-πολιτιστικό background. Ότι η σειρά έγινε δημοφιλής γιατί έχει μια αλήθεια που κανένα άλλο μέσο δεν έχει καταφέρει να προβάλλει μέχρι τώρα. Και αυτή η αλήθεια την έκανε τόσο δημοφιλή.
Αν το Sex and the City πέτυχε, αυτό δεν οφείλεται μόνο στο γεγονός ότι ήταν μία διασκεδαστική εκπομπή για να περάσει κανείς την ώρα του, αλλά κυρίως επειδή δημιούργησε ένα παράθυρο στην ελεύθερη έκφραση της γυναίκας σε θέματα σεξουαλικής απελευθέρωσης. Το δε μότο του «women have a choice», μπορεί να ακούγεται παρωχημένα φεμινιστικό, ίσως και μια λαϊκίστικη «αμερικανιά», προβάλει ωστόσο μία αισιόδοξη αλήθεια στον γενικότερο αγώνα που δίνουμε καθημερινά στη δουλειά μας, στη σχέση μας, στις φιλίες μας…
Το συνειδητοποίησα δε πολύ πρόσφατα, σε έναν από τους (πάντα απολαυστικούς) καφέδες με τις δικές μου κολλητές φίλες.
Έπιασα, λοιπόν, τον εαυτό μου να αναρωτιέται (φωναχτά) «γιατί οι άνδρες είναι τόσο παιδιά;». Άκουγα τις φίλες μου να παραπονιούνται για την παντελή έλλειψη ρομαντισμού στις σχέσεις τους. Κάποια άλλη να σκέφτεται να παραιτηθεί επειδή το αφεντικό της προωθεί πάντα τους άρρενες συναδέλφους της. Διαφωνήσαμε όταν μία τρίτη δήλωσε ότι δεν θέλει ποτέ να κάνει παιδιά. Η συζήτηση προχώρησε στο σεξ -και μάλιστα στο συμπέρασμα ότι οι άνδρες δείχνουν να το έχουν βαρεθεί- και κάπου εκεί αρχίσαμε να προγραμματίζουμε πού θα πάμε διακοπές το καλοκαίρι.
Φεύγοντας μου έρχεται αυθόρμητα η σκέψη της ταινίας του Sex and the City, που πρόκειται να προβληθεί την άλλη βδομάδα στην Ελλάδα και μπαίνοντας στο αυτοκίνητο φωνάζω στα κορίτσια (οι οποίες παρεμπιπτόντως δεν έχουν παρακολουθήσει τη σειρά) «Θα βγάλουμε εισιτήρια για Sex and the City;». Μία από αυτές μου απαντάει «Πιο Sex and the City από εμάς, γίνεται;».
Έλενα Μπούλια
Carrie Bradshaw
«Μία φορά και έναν καιρό, σε ένα μικρό νησί της Αμερικής ζούσαν τέσσερις έξυπνες, όμορφες γυναίκες που ήταν πολύ καλές φίλες.» Κάπως έτσι ξεκινάει το πιο πολυσυζητημένο τηλεοπτικό παραμύθι των τελευταίων δέκα ετών, που εντρύφησε όσο κανένα άλλο στο βασικό τρίπτυχο που απαρτίζει τη ζωή της σύγχρονης γυναίκας: Σεξ – Καριέρα – Φιλία.
Το Sex and the City είναι ίσως η μοναδική σαπουνόπερα όλων των εποχών με τόσο μεγάλη απήχηση στο κοινό της. Οι πρωταγωνίστριες, κάτοικοι του Μανχάταν της Νέας Υόρκης, είναι τέσσερις όμορφες -αλλά για πολύ καιρό single- τριαντάρες -αλλά πολύ επιτυχημένες στη δουλειά τους- φίλες που περνούν άπειρες ώρες μαζί, συζητώντας για τις ζωές τους, τις σχέσεις τους, τις δουλειές τους και φυσικά… το σεξ.
Η Carrie, είναι μία μονίμως προβληματισμένη δημοσιογράφος με γνωστή στήλη νεοϋορκέζικης εφημερίδας που πραγματεύεται τη… μάχη των φύλων. Η Charlotte είναι μία ρομαντική και αισιόδοξη γκαλερίστα. Η Samantha είναι μία σεξουαλικά απελευθερωμένη υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων και η Miranda μία κυνική, ως προς τις σχέσεις, επιτυχημένη δικηγόρος. Οι τέσσερις γυναίκες είναι εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους, κάτι που συχνά τις οδηγεί σε έντονες συζητήσεις και διαφωνίες. Πέρα, όμως, από την πανίσχυρη φιλία τους, έχουν κάτι ακόμα κοινό μεταξύ τους: Ψάχνουν όλες να βρουν τον Mr. Right. (Σας θυμίζει κάτι;) 
Όταν ξεκίνησα να βλέπω το Sex and the City, πριν οχτώ περίπου χρόνια, ομολογώ πως με γοήτευσε αλλά και με ξένισε. Θαμπώθηκα με τη Νέα Υόρκη, ζήλεψα τον ελεύθερο χρόνο των πρωταγωνιστριών για τακτικά lunch breaks και κουβεντούλα, ερωτεύτηκα τα ρούχα και -κυρίως- τα παπούτσια τους, αλλά και προβληματίστηκα. Είναι πραγματικά έτσι η σημερινή γυναίκα ή κάπως έτσι θα έπρεπε, σύμφωνα με το αμερικανικό πρότυπο, να είναι; Γιατί μη μου πείτε πως εσείς κυκλοφορείτε καθημερινά με δωδεκάποντα (και μάλιστα Manolo Blahnik) στα κακοτράχαλα πεζοδρόμια της Αθήνας. Πως έχετε το χρόνο να βλέπετε καθημερινά τις φίλες σας. Δεν γνωρίζω πολλές γυναίκες που στα τριανταπέντε τους έχουν την οικονομική άνεση να διαθέτουν ένα διαμέρισμα στο ωραιότερο (και κεντρικότερο) προάστιο της πόλης και μία ντουλάπα γεμάτη πανάκριβα φορέματα. Που να βγαίνουν κάθε βράδυ στα πιο hip club και εστιατόρια και να γνωρίζουν, επίσης κάθε βράδυ, έναν εξίσου hip εραστή, με τον οποίον κάνουν έρωτα χωρίς ταμπού και (ψευτο)ηθικούς φραγμούς.
Κι όμως, όταν σταμάτησα να καταπιάνομαι με όλες αυτές τις υλιστικές απορίες, όταν η σειρά είχε πλέον ολοκληρωθεί και οι συζητήσεις περί μετα-φεμινισμού και «gay οπτικής της straight γυναίκας» είχαν κοπάσει, τότε άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι επί της ουσίας, οι ομοιότητές μας με «αυτές» τις γυναίκες είναι πολύ περισσότερες από τις διαφορές, οι οποίες μάλλον περιορίζονται στο διαφορετικό κοινωνικό-πολιτιστικό background. Ότι η σειρά έγινε δημοφιλής γιατί έχει μια αλήθεια που κανένα άλλο μέσο δεν έχει καταφέρει να προβάλλει μέχρι τώρα. Και αυτή η αλήθεια την έκανε τόσο δημοφιλή. 
Αν το Sex and the City πέτυχε, αυτό δεν οφείλεται μόνο στο γεγονός ότι ήταν μία διασκεδαστική εκπομπή για να περάσει κανείς την ώρα του, αλλά κυρίως επειδή δημιούργησε ένα παράθυρο στην ελεύθερη έκφραση της γυναίκας σε θέματα σεξουαλικής απελευθέρωσης. Το δε μότο του «women have a choice», μπορεί να ακούγεται παρωχημένα φεμινιστικό, ίσως και μια λαϊκίστικη «αμερικανιά», προβάλει ωστόσο μία αισιόδοξη αλήθεια στον γενικότερο αγώνα που δίνουμε καθημερινά στη δουλειά μας, στη σχέση μας, στις φιλίες μας… Το συνειδητοποίησα δε πολύ πρόσφατα, σε έναν από τους (πάντα απολαυστικούς) καφέδες με τις δικές μου κολλητές φίλες.
Έπιασα, λοιπόν, τον εαυτό μου να αναρωτιέται (φωναχτά) «γιατί οι άνδρες είναι τόσο παιδιά;». Άκουγα τις φίλες μου να παραπονιούνται για την παντελή έλλειψη ρομαντισμού στις σχέσεις τους. Κάποια άλλη να σκέφτεται να παραιτηθεί επειδή το αφεντικό της προωθεί πάντα τους άρρενες συναδέλφους της. Διαφωνήσαμε όταν μία τρίτη δήλωσε ότι δεν θέλει ποτέ να κάνει παιδιά. Η συζήτηση προχώρησε στο σεξ -και μάλιστα στο συμπέρασμα ότι οι άνδρες δείχνουν να το έχουν βαρεθεί- και κάπου εκεί αρχίσαμε να προγραμματίζουμε πού θα πάμε διακοπές το καλοκαίρι.
Φεύγοντας μου έρχεται αυθόρμητα η σκέψη της ταινίας του Sex and the City, που πρόκειται να προβληθεί την άλλη βδομάδα στην Ελλάδα και μπαίνοντας στο αυτοκίνητο φωνάζω στα κορίτσια (οι οποίες παρεμπιπτόντως δεν έχουν παρακολουθήσει τη σειρά) «Θα βγάλουμε εισιτήρια για Sex and the City;». Μία από αυτές μου απαντάει «Πιο Sex and the City από εμάς, γίνεται;».
Έλενα Μπούλια
