Μια νύχτα στο καζίνο (του Βελιγραδίου)

του Δημήτρη Γλύστρα 

Άνθρωπος του τζόγου δεν ήμουν ποτέ. Μια ξερή, μια κολτσίνα σε κάποια παιδική αρρώστια, και αργότερα μπιρίμπα, είναι όλες κι όλες μου οι εμπειρίες από τα τυχερά παίγνια.

Έτσι, όταν έλαβα την πρόσκληση από το Καζίνο Λουτρακίου για να παραβρεθώ στην παρουσίαση της νέας τους επένδυσης στο Βελιγράδι, τολμώ να πω ότι δεν πέταξα και στα σύννεφα. Ταξίδι σε μια μάλλον θλιμμένη πρώην σοσιαλιστική χώρα που προσπαθεί να ξεφύγει από τη φτώχια της, για να συμβεί τι; Να δω ένα καζίνο; Όχι, σκέφτηκα, δεν είναι το στυλ της ταξιδιωτικής αναψυχής που προτιμώ.

Η πρώτη εικόνα από το Βελιγράδι ήταν μάλλον απογοητευτική, και άρα αρκετά κοντινή σε ό,τι είχα στο μυαλό μου. Από το αεροδρόμιο έως το ξενοδοχείο, τα περισσότερα κτίρια αντανακλούσαν την μίζερη και ισοπεδωτική αποφασιστικότητα του σοβιετικού στρουκτουραλισμού και χάριζαν στα περίχωρα του Βελιγραδίου την ανεξίτηλη σφραγίδα του «γκρίζου».

Μέχρι την προγραμματισμένη απογευματινή συνέντευξη τύπου, είχα στη διάθεσή μου τρεις ώρες, τις οποίες αποφάσισα να αξιοποιήσω κάνοντας βόλτα και να δώσω μια ακόμη ευκαιρία στη σερβική πρωτεύουσα να μου αλλάξει γνώμη για την εικόνα της. Τελικά, κάτι τέτοιο δεν στάθηκε καθόλου δύσκολο, αφού μπορώ πλέον να πω ότι το Βελιγράδι είναι αυτό που λέμε μια "όμορφη πόλη". Και αν δεν είναι κουκλίστικη, όπως η Βενετία ή το Άμστερνταμ, είναι σίγουρα ομορφότερη από τη δική μας Αθήνα, που ποντάρει στις λίγες καλόγουστες γωνιές της για να κάνει καλή εντύπωση.

Το κέντρο της πόλης αναδύει το βαλκανικό άρωμα αλλοτινού μεγαλείου- ενός μεγαλείου ξεπεσμένου μεν, αλλά οπωσδήποτε ορατού. Η σοβιετική αρχιτεκτονική δεν έχει επηρεάσει το μεγαλύτερο μέρος του ιστορικού κέντρου που, χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι, απλώνει γύρω σου ένα ατμοσφαιρικό μίγμα της αυστροουγγρικής αίγλης και βαλκανικού πάθους. Μειονέκτημα της πόλης η έλειψη πεζοδρόμων και (μεγάλο) της πλεονέκτημα οι άνθρωποί της: Οι ούτως ή άλλως εξυπηρετικοί, φιλικοί, πρόθυμοι να σε βοηθήσουν και να σε γνωρίσουν Σέρβοι μεταμορφώνονται λες σε έναν παλιό καλό φίλο, μόλις μάθουν ότι είσαι Έλληνας. Ασχέτως των απόψεων της κοινής γνώμης ως στατιστικού μεγέθους, μπορεί ένας ολόκληρος λαός να «συμπαθεί» έναν άλλο; Ενα ταξίδι στο Βελιγράδι θα σας πείσει πως ναι.

Ψώνια και περιηγήσεις με απορρόφησαν, και έτσι όταν κοίταξα την ώρα απέμεναν μόλις δεκαπέντε λεπτά για να ξεκινήσει η συνέντευξη τύπου, η οποία θα ακολουθούνταν από τα επίσημα εγκαίνια του Grand Casino Beograd, όπως είναι το όνομα του καζίνο που λειτουργεί εκεί το «δικό» μας Λουτράκι. Ασθμαίνοντας, έχοντας όμως προλάβει να φορέσω τα καλά μου ώστε να είμαι στο ύψος των περιστάσεων, μπήκα στο χώρο της συνέντευξης μόλις αυτή είχε αρχίσει και, οφείλω να ομολογήσω, ότι χρησιμοποίησα την ώρα των ομιλιών για να ανιχνεύσω το χώρο γύρω μου.

Μεγάλη εμπειρία από Καζίνο δεν έχω, αλλά οι αίθουσες μου φάνηκαν εξαιρετικά καλαίσθητες- πράγμα αρκετά σπάνιο για τόσο μαζικούς χώρους όπως τα κέντρα αναψυχής τύπου «πολυκινηματογράφου». Η συνέντευξη τελείωσε λίγο αργότερα και μπορούσα πια να περιηγηθώ σε αυτό για το οποίο οι άνθρωποι του Λουτρακίου δεν έκρυβαν τον ενθουσιασμό τους. Δε νομίζω ότι είχαν άδικο. Τα έπιπλα και ο περιβάλλον χώρος είναι πολυτελή χωρίς να σε βαραίνουν με μια τέτοια πρόθεση, ενώ η διαμόρφωση του εσωτερικού χώρου δεν είναι ενιαία και σπηλαιώδης, αλλά ενδιαφέρουσα και σωστά αποφασισμένη.

Οι χώροι των τυχερών παιχνιδιών εναλλάσονται με πλειάδα διαφορετικών εστιατορίων και χώρων αναψυχής, με τους οποίους συνυπάρχουν δίνοντας στον επισκέπτη τη δυνατότητα να παίξει κυριολεκτικά διακεδάζοντας σαν να βρισκεται σε κάποιο μπαρ ή μια συνεστίαση ορθίων με finger food. Από τον χαιρετισμό του επικεφαλής του Καζίνο Λουτρακίου κ. Στεργιώτη κράτησα μία ατάκα: «Δεν μας ενδιαφέρουν οι παίκτες τύπου ‘Ντοστογιέφσκυ», είπε. Μετά από δύο ώρες παραμονής στο Καζίνο κατάλαβα τι εννοούσε.

Περισσότερο από ένα «παραδοσιακό» καζίνο, το Grand Casino του Βελιγραδίου είναι ένα Entertainment Center- ένα κέντρο πολλαπλής διασκέδασης που δεν απευθύνεται αποκλειστικά στους «καζινάκηδες», αλλά σε όποιον θεωρεί διασκέδαση το να δοκιμάσει την τύχη του πίνοντας το ποτό του ή απολαμβάνοντας κάποιες από τις γεύσεις που προσφέρουν οι κουζίνες του GCB. Σε αυτές τις γεύσεις θέλω να σταθώ λίγο παραπάνω.

Από όλα τα μέρη που επισκέφθηκα για φαγητό στο Βελιγράδι, με διαφορά το καλύτερο φαγητό που δοκίμασα ήταν αυτό στο καζίνο. Εκπληκτικά μίνι πιάτα με φαντασία και γνώση λες και απευθύνονταν σε κάποιον που είχε κάνει κράτηση για φαγητό και όχι στον επισκέπτη που πείνασε και θέλει κάτι να «τσιμπήσει». Π{ιστεύω πως, αν είχα περισσότερο χρόνο, η  γαστριμαργική απόλαυση θα με έκανε να επιστρέψω στο GCB, ακόμα και αν δεν είχα καμιά διάθεση να παίξω.

Στην αίθουσα των τυχερών παιχνιδιών βρίσκονται το πολυτελές εστιατόριο Diva, καθώς και το εστιατόριο-μπουφέ Ginger. Το Diva προσφέρει πιάτα από τη διεθνή κουζίνα και διαθέτει μια εξαιρετική ποικιλία κρασιών απ’ όλο τον κόσμο, ενώ στο Ginger οι επισκέπτες μπορούν να δοκιμάσουν ασιατικά fusion πιάτα, που ετοιμάζονται στην ανοιχτή του κουζίνα. Δίπλα από το εστιατόριο Diva βρίσκεται το Piano Bar, ένας πολυτελής χώρος χαλάρωσης- ή αν προτιμάται το VIP room- για ποτό και διασκέδαση συνοδεία ζωντανής μουσικής. Το προσεγμένο εστιατόριο Chameleon με προτάσεις γαλλικής και ιταλικής κουζίνας, με το μοναδικό μπαλκόνι του στο Δούναβη και το Roulette Bar Lounge, βρίσκονται εκτός της αίθουσας των τυχερών παιχνιδιών και είναι ανοιχτά και για τους πελάτες που δεν επισκέπτονται το καζίνο.

Με περίπου 400 άτομα προσωπικό, 25 τραπέζια (American Roulette, blackjack, casino Stud Poker, Three Card Poker, Texas Hold’em Poker, Midi Punto Banco) , 222 Slot machines, συνολική επιφάνεια καζίνο και κέντρων διασκέδασης στα 5.500 τ.μ. και πολλαπλά happenings, το Grand Casino Beograd αποτελεί σίγουρα το Highlight στην κοσμική ζωή του Βελιγραδίου.

Αυτό που με απασχολεί από τότε που επέστρεψα είναι αν αξίζει να οργανώσει κανείς μια εκδρομή Σαββατοκύριακου από την Ελλάδα στο Βελιγράδι και με την ευκαιρία αυτή να επισκεφτεί το καζίνο. Αν το Βελιγράδι δεν ήταν τόσο ανεπιτήδευτα όμορφο, θα έλεγα πως όχι.

Αν πάλι είχα καταφέρει ξεκολλήσω ποτέ από το τραπέζι του Blackjack, ίσως και να είχα καλύτερη άποψη για το τι άλλο συμβαίνει τα βράδια στην πόλη.

Αλλά με υποθέσεις, ούτε ρουλέτα δεν παίζεις...