Τα ρετρό σχολικά που μας έλειψαν

Δε θέλουμε να γυρίσουμε στα θρανία. Θέλουμε να πίνουμε τα ποτάκια μας, να κάνουμε τα ταξίδια μας και να δοκιμάζουμε γεύσεις που δεν είναι τηγανητές πατάτες, μακαρόνια και ψωμί του τοστ. Αλλά, όπως και να το κάνεις, υπάρχουν ορισμένα σχολικά αντικείμενα που σε στέλνουν πίσω στον χρόνο και σε κάνουν να ατενίζεις λίγο το ταβάνι με ένα στραβό χαμόγελο. 

Το τετράδιο μισό ριγέ μισό κενό



Όταν σε έβαζαν να αντιγράψεις το κείμενο της ημέρας από το βιβλίο «Η γλώσσα μου», σου ζητούσαν να ζωγραφίσεις και κάτι στο μισό κενό της σελίδας του τετραδίου σου. Ενδιαφέρουσα προσέγγιση; Ναι. Αυτό ίσως και να μας έλειψε λίγο βασικά.

Το μπλάνκο με την μπιλίτσα



Πήγαινες με τη μαμά σου στο βιβλιοπωλείο να ψωνίσεις σχολικά, και, αν ήσουν και πέμπτη ή έκτη δημοτικού, όφειλες να αγοράσεις στυλό και κατ’ επέκταση μπλάνκο. Για την αγορά μπλάνκο υπήρχε ένας και μοναδικός κανόνας: να το κουνάς και να κάνει τον χαρακτηριστικό ήχο της μπίλιας που πηγαινοέρχεται  στο υγρό.

Οι τσάντες-χαρτοφύλακες



Πανέμορφες αλλά καθόλου καλές για τη στάση σώματος του παιδιού, στην πορεία απέκτησαν και δύο λουριά ώστε να γίνουν πλάτης, πλέον δεν υπάρχουν καν. Το φοβερό σε αυτές τις τσάντες ήταν η αίσθηση ικανοποίησης που είχες όταν πάταγες το κουμπί που άνοιγαν και άκουγες αυτό το χαρακτηριστικό «κλικ». Εννοείται πως μέχρι να τελειώσει η χρονιά αυτά τα κουμπιά είχαν ψιλο-αχρηστευτεί.

Χλαπάτσα



Όχι ο χαρακτήρας της σειράς «Της Ελλάδος τα παιδιά», εκείνο το πράσινο αηδιαστικό πράγμα που κολλούσε σε τοίχους και σε μάλωνε η μάνα σου ότι αφήνει λάδι και ο δάσκαλος να το πας στον διευθυντή. Δεν είναι σχολικό είδος, αλλά ήταν απαραίτητο σχολικό αξεσουάρ ένα φεγγάρι. Έβγαινε σε κόκκινο και πράσινο –φυσικά όλοι διάλεγαν το πράσινο αφού θύμιζε μύξα- και ήταν απλώς μία απαίσια κολλώδης γλίτσα. Ναι, μπορεί να είναι αηδιαστικό, αλλά άθελά σου, σου βγαίνει μια ορμή να το πιάσεις από το λουρί του και να το κολλήσεις στον τοίχο.

Αυτές οι περίεργες κασετίνες



Μόλις ξεκίνησε (και λίγο πιο πριν) η δεκαετία του 90 υπήρχε η αίσθηση πως έχουμε αρχίσει να ζούμε σε ένα Back to the Future σύμπαν· νομίζαμε -κι αυτό εκφραζόταν από την τότε ποπ κουλτούρα και το τότε ρεύμα- πως κάπως με κάποιον τρόπο έχουμε αρχίσει ήδη να ζούμε τη φουτουριστική καθημερινότητα όπως την είχε φανταστεί ο Όργουελ, κι αυτό φαινόταν και στα σχολικά μας ήδη. Απόδειξη; Αυτή η κασετίνα-ελβετικός σουγιάς με τις περίεργες θήκες και θέσεις για κάθε λογής απαραίτητο αντικείμενο. 

Η κασετίνα με τα πλήκτρα



Δε χρειάζεται να περιγράψουμε. Η κασετίνα- «πιάνο» ίσως είναι ό,τι πιο σουρεάλ έχει κυκλοφορήσει στην κατηγορία των σχολικών ειδών. Καθόλου καλή ιδέα να δώσεις σε παιδάκι κασετίνα με ενσωματωμένο αρμόνιο. 

Η συλλογή αυτοκόλλητων

Την προσοχή σας παρακαλώ. Δεν αναφερόμαστε σε εκείνα τα άλμπουμ που είχαν κάποιο συγκεκριμένο θέμα και εσύ έπρεπε να μαζέψεις όλα τα αυτοκόλλητα –και κυρίως τα σπάνια- ώστε να γεμίσεις το άλμπουμ και να πάρεις το απίστευτα κουλ δώρο που σου επιφύλασσαν. Μιλάμε για εκείνο το «ειδικό» άλμπουμ στο οποίο έβαζες διαφόρων ειδών αυτοκόλλητα, τα έπαιρνες μαζί σου στο σχολείο και τα αντάλλαζες με τους συμμαθητές σου. Ίσως το πρώτο παζάρεμα που έκανες στη ζωή σου. Ένα μεγάλο με γκλίτερ για παράδειγμα, αντιστοιχούσε σε τρία μικρά με τα αγαπημένα σου καρτούν.

Μηχανικά μολύβια

Προφανώς όχι αυτά τα φλώρικα που αλλάζεις τις μύτες τους. Εκείνα που είχαν πολλές μικρές μυτούλες και μόλις τελείωνε το μολύβι, έβγαζες τη μυτούλα την έβαζες από πίσω και είχες καινούρια μύτη. Αν έχανες μία μυτούλα από την αλυσίδα έχανες και το μολύβι. 0% χρηστικότητα, 100% γαματοσύνη. 

Οι πιο άχρηστες κόλλες όλων των εποχών

Δεν υπήρχε λογική εξήγηση στο γιατί αυτές οι κόλλες είχαν απήχηση. Δεν μπορούσαν να κολλήσουν ούτε δύο πούπουλα μεταξύ τους. Δεν είναι παράξενο ότι αντικαταστάθηκαν με τις UHU. Δε θα καταλάβουμε ποτέ ποιος ήταν ο λόγος ύπαρξής τους. Έχουμε φωτό; Για ποιες κόλλες λέμε;