Γιατί δεν είναι ακριβώς όνειρο να ζεις σε εξωτικό νησί

Χαζεύεις σε φωτογραφίες αυτά τα σπιτάκια πάνω στις λευκές αμμουδιές των τροπικών και ζηλεύεις; Πρώην μόνιμος κάτοικος εξηγεί γιατί δεν θα έπρεπε.
Γιατί δεν είναι ακριβώς όνειρο να ζεις σε εξωτικό νησί
Μετά από 6 χρόνια στον τροπικό παράδεισο που ονειρευόταν, πρώην μόνιμος κάτοικος εξωτικού νησιού που μετακόμισε εκεί από τις ακτές της Βαλτικής με σύζυγο και παιδιά για να ζήσουν το αιώνιο καλοκαίρι πλάι στη θάλασσα, εξηγεί στο BrightSide γιατί το όνειρο καμιά φορά μπορεί να αποδειχθεί εφιάλτης.

Οι τιμές

Πιθανότατα έχεις ακούσει για το χαμηλό κόστος ζωής στα εξωτικά νησιά, από ανθρώπους που λένε πως το μόνο πρόβλημα είναι το ακριβό αεροπορικό εισιτήριο, άπαξ και φτάσεις εκεί με 40€ τη μέρα είσαι βασιλιάς. Αυτοί οι άνθρωποι, όμως, αναφέρονται σε κόστος διακοπών, όχι καθημερινής ζωής. Γιατί το σπιτάκι πλάι στην θάλασσα είναι ευκαιρία όταν το πληρώνεις 25€ τη μέρα για πέντε μέρες, επί τριάντα μέρες όμως αυτό μεταφράζεται σε 750€ τον μήνα. Με παζάρια θα καταφέρεις να ρίξεις αυτή την τιμή, ας πούμε, στα 500€ τον μήνα, ενοίκιο που φτηνό δεν το λες.

Και πέρα από τα ενοίκια, οι τιμές στους ταξιδιωτικούς παραδείσους είναι αυτό που λέμε στα αθηναϊκά τουριστοτιμές: Το σούπερ μάρκετ είναι ακριβό, τα ρούχα είναι βασικά υπερτιμημένα σουβενίρ, όχι πράγματα που θα χρειαζόσουν στην καθημερινότητά σου (απλά βαμβακερά εσώρουχα ας πούμε), τα εστιατόρια είναι φτιαγμένα για ανθρώπους που δεν θα ξανάρθουν την άλλη εβδομάδα –πράγμα που σημαίνει κακή έως μέτρια ποιότητα και τσιμπημένες τιμές– και για υπηρεσίες που απευθύνονται σε ντόπιους ούτε λόγος. Πράγμα που μας φέρνει στο…

…Ζεις εκεί που οι άλλοι κάνουν διακοπές

Κι αυτό πρακτικά σημαίνει ότι αν είσαι τυχερός θα υπάρχουν ένας-δυο γιατροί που θα ασχολούνται με τους πελάτες των μεγάλων ξενοδοχείων και τα ατυχήματά τους, οπότε για εξειδίκευση ούτε λόγος. Αν έχεις παιδιά, καλή τύχη να τους βρεις ας πούμε γυαλιά, καινούρια παπούτσια ή παιδίατρο ένα βράδυ που θα αρρωστήσουν. Να μην συζητήσουμε για σχολεία και παιδικούς σταθμούς. Τα ράφια των σούπερ μάρκετ είναι γεμάτα με «σνακ διακοπών», σοκολάτες, μπισκότα, πατατάκια, συσκευασμένα τυριά, άντε και κανένα τοπικό φρούτο, αλλά όχι πράγματα που μπορείς να μαγειρέψεις. Κι αυτό ισχύει για τα πάντα, από βιβλιοπωλεία μέχρι ηλεκτρικά είδη και από πετσέτες που να μην είναι θαλάσσης μέχρι τεχνικούς και μάστορες αν ω μη γένοιτο κάτι σου χαλάσει.

Δεν. Θα. Δουλέψεις. Ποτέ.

Ξέρουμε τι σκέφτεσαι, θα πάρω το λάπτοπ μου τώρα που πήρε και τα πάνω της η τηλεργασία και θα μεγαλουργώ κάθε πρωί κοιτώντας την θάλασσα. Έτσι σκέφτονταν και οι πρωταγωνιστές της ιστορίας μας. Η θάλασσα θα μας εμπνέει, η θάλασσα βοηθά στη συγκέντρωση, η θάλασσα κάνει τους ανθρώπους χαρούμενους και οι χαρούμενοι άνθρωποι έχουν όρεξη για δουλειά.

Από όλα τα προηγούμενα, μόνο το ότι η θάλασσα κάνει τους ανθρώπους χαρούμενους ισχύει (και να και η έρευνα που το επιβεβαιώνει). Αλλά ξέρεις κάτι; Οι χαρούμενοι άνθρωποι δεν έχουν όρεξη για δουλειά. Οι χαρούμενοι άνθρωποι έχουν όρεξη για βουτιές, για βόλτες χέρι-χέρι στην ακροθαλασσιά, για ξενύχτια κάτω από τον έναστρο ουρανό, για μαραθώνιους σεξ, για τέτοια πράγματα. Θα το συνειδητοποιήσεις όταν θα περνάνε οι μήνες, τα ενοίκια θα τρέχουν, οι ενοχές για το ότι δεν δουλεύεις σε συνδυασμό με το άγχος πως αν συνεχίσεις να μη δουλεύεις δεν θα έχεις λεφτά να πληρώσεις το ενοίκιο θα σου δηλητηριάζουν την χαρά κάθε βόλτας στη θάλασσα, και το λάπτοπ σου θα μαζεύει σκόνη και σκουριά σε μια γωνιά. Μιλώντας για σκουριά…

Η υγρασία τρώει τον αφέντη

Το σπίτι των πρωταγωνιστών της ιστορίας μας απείχε 100 μέτρα από την θάλασσα. Ξέρεις τι σημαίνει το να ζεις 100 μέτρα από την θάλασσα; Σημαίνει 2-3 φορές την εβδομάδα να τρίβεις την μούχλα από τους τοίχους, σημαίνει να βάφεις και να ξαναβάφεις το σπίτι και η μπογιά να κάνει φουσκάλες από την υγρασία, σημαίνει πως τα ρούχα δεν στεγνώνουν ποτέ –εκτός αν πάρεις στεγνωτήριο– και τα μαλλιά σου είναι μονίμως χάλια, και πως οτιδήποτε μεταλλικό σκουριάζει στους έξι μήνες. Κάποιοι μόνιμοι κάτοικοι του νησιού που η δουλειά τους εξαρτιόταν άμεσα από τους υπολογιστές τους είχαν στα σπίτια τους “server rooms” σαν τις μεγάλες εταιρείες, στα οποία το air condition δούλευε 24 ώρες το 24ωρο, για να κρατά τα επίπεδα της υγρασίας σε λογικά επίπεδα. Και αυτό μας γυρνά στο ανεβασμένο κόστος ζωής που λέγαμε στην αρχή.
Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v