10 πράγματα για τα οποία είμαστε ακόμα ευγνώμονες

Οι άνθρωποί μας, η τέχνη, η τεχνολογία, το ντελίβερι και όλα όσα μας βοήθησαν να βγάλουμε το 2020… όσο αναίμακτα γινόταν.
10 πράγματα για τα οποία είμαστε ακόμα ευγνώμονες
Να πάει και να μην ξανάρθει, ναι, αλλά πριν κρεμάσουμε τις σημαίες «στα τσακίδια 2020» στα μπαλκόνια, είπαμε να κάνουμε έναν απολογισμό για όλα όσα έμειναν όρθια, για όλα όσα μας κράτησαν ψυχικά υγιείς (εντάξει, σχετικά), για εκείνα τα μικρά και τα μεγάλα για τα οποία είμαστε ευγνώμονες, παρ’ όλα όσα μας συνέβησαν αυτή την σουρεαλιστική χρονιά.

Οι άνθρωποί μας. Που τρελάθηκαν όσο κι εμείς, που την πάλεψαν κάποιοι καλύτερα κάποιοι χειρότερα, που μας έκαναν να γελάσουμε την ώρα που ο κόσμος έξω κατέρρεε, που αν δεν υπήρχαν δεν θα ήμασταν εδώ να γράφουμε (και δεν θα ήσασταν εδώ να διαβάζετε) αυτές τις γραμμές.

Η τεχνολογία. Τα τηλέφωνα. Τα μηνύματα. Οι βιντεοκλήσεις –είτε τις συνήθισες στην πορεία, είτε εξακολουθείς να τις μισείς με πάθος. Τα social media –παρ’ όλους τους καυγάδες που στήσαμε όλοι εναντίον όλων. Όλα όσα μας κράτησαν συνδεδεμένους, και μας επέτρεψαν να συνεχίσουμε να επικοινωνούμε.

Η τέχνη. Όχι σκέψου λίγο πώς θα είχες βγάλει τέσσερις (and counting, που λέγαμε και στο χωριό) μήνες κλειδωμένος/η σπίτι χωρίς ταινίες, χωρίς μουσική, χωρίς θέατρα, χωρίς βιβλία, χωρίς έργα τέχνης.

Το καλοκαίρι. Όλες οι βουτιές που κάναμε, όλα τα παγωτά που φάγαμε, όλα τα ξενύχτια στις παραλίες, όλες οι εκδρομές κοντινές και μακρινές, και όλα όσα μας έκαναν να ξεχάσουμε για τρεις τουλάχιστον μήνες πως ζούσαμε την εφιαλτικότερη χρονιά όσων εξ ημών δεν πρόλαβαν πολέμους.

Η επιστήμη. Ειδικά από το καλοκαίρι και μετά, κάθε ανακοίνωση που έβγαινε από τα μεγάλα Πανεπιστήμια και τις ερευνητικές ομάδες που είχαν ριχτεί στον αγώνα του εμβολίου, ήταν άλλη μια ανάσα αισιοδοξίας ότι αυτός ο εφιάλτης κάπου θα τελειώσει.

Το ντελίβερι. Γέλα όσο θες, αν η πανδημία μας είχε βρει τριάντα χρόνια πριν, θα τρώγαμε μόνο ό,τι μαγειρεύαμε –άντε και κανά σουβλάκι ή καμιά πίτσα με παχιά ζύμη στο τσακίρ κέφι, όσοι μέναμε στις πιο χοτ γειτονιές της Αθήνας.

Η αλληλεγγύη. Που φούντωσε και θέριεψε και μας θύμισε πως μπορεί να μην είμαστε όλοι στην ίδια βάρκα, είμαστε όμως όλοι στην ίδια καταιγίδα. Και μερικές φορές, υπάρχουν βαρκάρηδες που νοιάζονται για όσους προσπαθούν να επιπλεύσουν σε μια σχεδία δίπλα τους.

Τα ζωάκια μας. Που χοροπήδαγαν όλη μέρα γύρω μας, αδυνατώντας να καταλάβουν γιατί είμαστε στεναχωρημένοι, αφού αυτή είναι η καλύτερη χρονιά του κόσμου, η χρονιά που μας είχαν σπίτι μαζί τους περισσότερο από κάθε άλλη.

Η αγάπη. Τετράποδη και ανθρώπινη, κυνηγημένη από τις απανωτές απαγορεύσεις κυκλοφορίας ή ήσυχη όσο μια βραδιά αγκαλιά στον κοινό μας καναπέ, μετουσιωμένη σε bit που περνούσαν μέσα από οθόνες υπολογιστή ή εκφρασμένη σε διστακτικές αγκαλιές, πάντα έβρισκε –και πάντα θα βρίσκει– τρόπο.

Η Ιστορία που γράφτηκε στους δρόμους. Από τη μεγαλειώδη καταδίκη του ναζισμού στην Ελλάδα μέχρι τη νίκη των ανθρώπινων δικαιωμάτων στην Πολωνία και στη Γαλλία, το 2020 είχε και καλές ειδήσεις. Κι ήταν πολύ σημαντικές.

Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v