31 σκέψεις που μας δίνουν κουράγιο

Ψάχνουμε το φως στο τούνελ, και μαζεύουμε αισιοδοξία από τα μικρά καλά πράγματα αυτής της ζωής. Αυτά που έχουν πραγματική σημασία.
31 σκέψεις που μας δίνουν κουράγιο
Όλοι έχουμε ένα μίνι οπλοστάσιο «καλών πραγμάτων» που μας βοηθούν να την παλέψουμε τις μέρες που ζούμε. Αν το δικό σου (φοβάσαι ότι) έχει στερέψει, σου μαζέψαμε εδώ 40 σκέψεις που ίσως βοηθήσουν να αισθανθείς λίγο καλύτερα. Έτοιμος/η;

Οι άνθρωποί μας βρίσκονται ένα τηλεφώνημα/ ένα κουμπί στο chat/ μια βιντεοκλήση μακριά μας.

Κι αυτό, όσο δεδομένο και αν το θεωρούμε σήμερα, πριν από 20 χρόνια δεν ήταν καθόλου μα καθόλου αυτονόητο.

Δεν ξέρουμε αν το πρόσεξες, αλλά η αγάπη και το νοιάξιμο ξεχειλίζουν σε αυτές τις συζητήσεις.

Ακόμα και οι άνθρωποι που μέχρι πρότινος δυσκολεύονταν να τα εκφράσουν, είναι τώρα πιο αισθηματίες από ποτέ.

Έχει εξήγηση αυτό: Η ανασφάλεια μας φέρνει πιο κοντά. Βάζει τα πράγματα σε προοπτική, και σε κάνει να συνειδητοποιείς πως οι σχέσεις μας είναι ό,τι σημαντικότερο έχουμε.

Μιλώντας για προοπτική, κάπου διαβάσαμε πρόσφατα το εξής συγκλονιστικό: «Θυμάσαι τέτοια εποχή πέρυσι, που το μεγαλύτερό μας πρόβλημα ήταν το πώς τελείωσε το Game of Thrones;».

Θα ξανάρθουν τέτοιες ελαφρές εποχές. Φρόντισε να το θυμάσαι, για να γελάς με το με τι ασχολούμαστε, και για τι πράγματα μαλώνουμε στο Facebook, όταν δεν έχουμε πραγματικά προβλήματα.



Αν το καλοσκεφτείς, το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας εμείς εδώ στον δυτικό κόσμο το περνάμε όντως χωρίς πραγματικά προβλήματα.

Στο πρώτο λοκντάουν, δεν ξέραμε πότε θα τελειώσει όλο αυτό. Ακόμα και οι ψυχραιμότερες φωνές της λογικής έλεγαν «τουλάχιστον ενάμισι χρόνο» για το εμβόλιο.

Τώρα, η μια ανακοίνωση επιτυχίας διαδέχεται την άλλη, και το τέλος της πανδημίας είναι πια θέμα λίγων μηνών.

Κι αυτό, κόντρα σε κάθε προσδοκία.

Οι πιο αισιόδοξοι εξ ημών τολμούν ακόμα και να σκεφτούν ότι του χρόνου τέτοια εποχή όλα αυτά θα είναι μια κακή ανάμνηση.

Μη σου πούμε πως το καλοκαίρι του ’21 θα είναι ένα κανονικό καλοκαίρι.

Και το καλοκαίρι του 2020, δεν ήταν τελικά τόσο εφιαλτικό όσο περιμέναμε να είναι.

Είχε και καλές ειδήσεις το 2020, δεν ήταν μόνο μαυρίλα.

Μια ωραία Τετάρτη του Οκτώβρη πέθανε ο φασισμός, ας πούμε. Να ζήσουμε να τον θυμόμαστε, για να μην ξαναγεννηθεί.

Θα ανταμώσουμε ξανά σε δρόμους και σε πλατείες, σε γεμάτα μπαράκια που δεν θα μας φαίνονται πια τρομακτικά, και σε τραπεζάκια έξω κάποια ηλιόλουστα χειμωνιάτικα μεσημέρια.

Όσοι μένουν στο κέντρο, και βγαίνουν για τη μετακίνηση 6 τους στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου ας πούμε, ρίχνουν μια ματιά στην Ακρόπολη και σκέφτονται πως εκείνη έχει δει τον ήλιο να ανατέλλει από πάνω της 896.440 φορές (χωρίς να υπολογίζουμε τα δίσεκτα έτη).

Αν ένα μικρό μας κομμάτι αντέχει δυόμισι χιλιάδες χρόνια, θα αντέξουμε κι εμείς.



Αν το σκεφτείς έτσι, κάνεις ένα (ακόμα) βήμα προς τη συνειδητοποίηση της σχετικότητας του χρόνου. Σαν να ξε-ζουμάρεις από το παρόν στο οποίο είμαστε όλοι εγκλωβισμένοι.

Αν καταφέρεις να το κάνεις αυτό, καταλαβαίνεις ότι είχε δίκιο ο Τσάρλι Τσάπλιν όταν έλεγε πως «η ζωή είναι τραγωδία σε κοντινό πλάνο και κωμωδία σε μακρινό».

Όπως είπε ένας σοφός εκατοντάχρονος, τις περισσότερες φορές, τα προβλήματα έχουν την τάση να λύνονται μόνα τους.

Έτσι κι αλλιώς, ήταν πάντα ψευδαίσθηση ότι η ζωή σου εξαρτάται κυρίως από τα πράγματα που κάνεις ή τις αποφάσεις που παίρνεις. Αυτό είναι απλά ένα βολικό, παρήγορο ψέμα που λέμε οι άνθρωποι στον εαυτό μας για να μην φοβόμαστε την τυχαιότητα και να μπορούμε να κοιμηθούμε τα βράδια.

Όλα είναι θέμα τυχαιότητας, και ελάχιστα πράγματα εξαρτώνται από το τι κάνεις και τι δεν κάνεις. Χρειαζόταν μια πανδημία για να το συνειδητοποιήσουμε;

Στη ζωή όπως και στα χαρτιά, το ζήτημα δεν είναι να έχεις καλό φύλλο, αλλά να παίζεις καλά το φύλλο που έχεις. Κάποιος σοφός το είπε κι αυτό.

Ο αριθμός των θανάτων είναι τρομακτικός, ναι. Αλλά ο αριθμός των ανθρώπων που κόλλησαν κορωνοϊό και επιβίωσαν είναι μεγαλύτερος. Περίπου τριάντα φορές μεγαλύτερος, για την ακρίβεια.

Ίσως (το έχουμε ξαναγράψει αυτό) η χρονική συγκυρία της πανδημίας να απέτρεψε κάτι πολύ χειρότερο. Έναν πόλεμο, ας πούμε.

Και ίσως, λέμε ίσως, να έκανε κάποιους από εμάς να συνειδητοποιήσουμε, βλέποντας για πρώτη φορά σχεδόν όλο τον πλανήτη να ασχολείται με κάτι που μας αφορά εξίσου όλους, πως είναι πολλά περισσότερα αυτά που μας ενώνουν από αυτά που μας χωρίζουν.

Όχι, δε λέμε πως θα βγούμε καλύτεροι άνθρωποι απ’ όλο αυτό. Κομμένες οι αυταπάτες της πρώτης καραντίνας. Θα βγούμε, όμως, έχοντας ρίξει μια καλύτερη ματιά ο καθένας στον εαυτό του. Και ένα τσικ έξτρα αυτογνωσίας είναι κάτι.

Άσε που όταν μεγαλώσουμε θα λέμε σαν τους παππούδες μας «εγώ που με βλέπεις παιδάκι μου έχω περάσει 2020, δεν μπορεί να με τρομάξει τίποτα».

Είναι απίστευτο πόσα πράγματα δεν φανταζόσουν ότι μπορείς να αντέξεις μέχρι να χρειαστεί. Είμαστε όλοι σούπερ ήρωες. Και μέχρι πέρυσι δεν το ξέραμε.

Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v