10 ντροπιαστικές στιγμές των παιδικών μας χρόνων

Οι γονείς μας, τα ρούχα που μας διάλεγαν, τα ραβασάκια που γράφαμε και πέφτανε σε λάθος χέρια, και όσα μας έκαναν να ντρεπόμαστε πιτσιρίκια.
10 ντροπιαστικές στιγμές των παιδικών μας χρόνων
Στοίχημα πως, αντί να σου θυμίσουν την ντροπή που ένιωθες τότε, οι βγαλμένες από τα παιδικά και εφηβικά σου χρόνια στιγμές που ακολουθούν θα σε κάνουν να χαμογελάσεις. Αλήθεια είναι αυτό που λένε, ότι ο χρόνος και τα ροζ γυαλιά της νοσταλγίας κάνουν σχεδόν τα πάντα να μοιάζουν ωραία.

Εκείνα τα ανεκδιήγητα χριστουγεννιάτικα πουλόβερ, με τα οποία σε υποχρέωναν να πηγαίνεις στο σχολείο όλο τον Δεκέμβρη (ενίοτε και τον Ιανουάριο).

Και γενικώς, τα ρούχα που μας διάλεγαν οι γονείς μας τις δεκαετίες του ’80 και του ’90.

Οι φορές που οι γονείς σου προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν "λέξεις της νεολαίας" και το αποτέλεσμα βγήκε τόσο κρίντζι που αισθάνθηκες την ανάγκη να ζητήσεις συγνώμη από τους φίλους σου.

Κάθε φορά που έβλεπες ταινία και οι γονείς σου έμπαιναν στο δωμάτιο σε κάθε σκηνή που φιλιούνταν ή φασώνονταν οι πρωταγωνιστές.

Όλες οι φορές που έστειλες τον κολλητό/ή να πει στο πρόσωπο ότι θέλεις να τα φτιάξετε, το πρόσωπο είπε όχι και μετά σε απέφευγε στα διαλείμματα.

Τα ραβασάκια σου που τα έπιασε ο δάσκαλος να ταξιδεύουν από θρανίο σε θρανίο την ώρα του μαθήματος και τα διάβασε δυνατά στην τάξη. Επισημαίνοντας και τα ορθογραφικά σου λάθη.

Οι θείοι που επέμεναν να κάνουν υπονοούμενα και να κλείνουν μάτι κάθε φορά που σε έβλεπαν με τον κολλητό ή την κολλητή που τύχαινε διαφορετικού φύλου από το δικό σου. Έξτρα πόντοι ντροπής αν τον/ την κρυφογούσταρες κιόλας, και δεν είχες βρει ακόμα το κουράγιο να το πεις.

Κάθε φορά που αναφερόταν η μαμά σου για σένα σε αγνώστους με το "ο μικρός/ η μικρή" ενώ ήσουν μπροστά.

Οι φορές που σε έστελναν για ψώνια, εσύ παρασυρόσουν κι έπαιρνες και διάφορα άκυρα πράγματα από το σούπερ μάρκετ, κι όταν έφτανες στο ταμείο συνειδητοποιούσες πως δεν σου φτάνουν τα λεφτά και έπρεπε να πεις "εε συγνώμη, γίνεται να αφαιρέσουμε κάποια;". Όσοι την πατάγαμε συχνά, νιώθουμε ακόμα ως ενήλικες ευγνωμοσύνη για τις κάρτες.

Κάθε επική τούμπα που έφαγες μπροστά σε όλο το σχολείο την ώρα της γυμναστικής/ της γιορτής/ της προσευχής/ κάθε περίστασης που απαιτούσε να ανέβεις με κάποιο τρόπο κάπου.


Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v