Γιώργος Χρυσοστόμου: «Ο ανταγωνισμός δημιουργεί ταλέντα»

της Φιλουμένας Ζλατάνου

Ένας Ροδίτης απόφοιτος του ΚΘΒΕ, που ήρθε και τάραξε τα νερά της εγχώριας θεατρικής σκηνής, είναι ο Γιώργος Χρυσοστόμου. Σπάνια πάστα ανθρώπου και ηθοποιού που μπορεί να αλλάζει προσωπεία αλλά και να έχει σώας τας φρένας όταν πέφτει η αυλαία. Κωμωδία, δράμα, stand up comedy, χορός, μπορεί να σε συγκλονίσει με ό,τι καταπιάνεται. Κι αυτό διότι μπορεί να ισορροπεί, ξέρει τι θέλει, αποδέχεται τη ματαιοδοξία που γεννά το όνειρο του καθενός και πιστεύει στην εκπαίδευση του κοινού και στον πολιτισμό που πηγάζει κι από τα πιο απλά πράγματα.

Άλλοι τον ξέρουν ως Στέφανο στα 504 χμ, άλλοι ως Μάκη στο Singles άλλοι ως Λουκά στο LAPD, κι άλλοι από τους κινηματογραφικούς του ρόλους και το σανίδι, όπου έχει διαπρέψει. Φέτος, σάρωσε ως Κλεονίκη στη Λυσιστράτη του Γιάννη Κακλέα, εντυπωσίασε στις παραστάσεις των «Άγαμων Θυτών» στο Ζυγό και συνεχίζει να εκπλήσσει με τους διαφορετικούς ρόλους που ερμηνεύει στο καταπληκτικό Tromopolis, στο Θέατρο Χυτήριο, του Γιάννη Κακλέα. Τα λόγια είναι περιττά, απολαύστε τον.

Πόσο δύσκολο και ψυχοφθόρο είναι για έναν ηθοποιό που αλλάζει συνέχεια ρόλους να μπορεί να διατηρήσει τη λογική του;
Θα σου το εξηγήσω με ένα σχήμα που είχε κάνει ένας καθηγητής μου στην σχολή. Υπάρχουν δύο κύκλοι, εκ των οποίων το ένα κομμάτι μπαίνει μες το άλλο. Το ένα συμβολίζει τον άνθρωπο και το άλλο τον ρόλο. Όσο κρατιέσαι στο ενδιάμεσό τους, είσαι καλά. Όσο πας προς τα εκεί, χάνεται λίγο η φάση. Όσο μένεις προς τα εδώ, δεν είσαι καλός. Αλλά στο ενδιάμεσο που συναντιούνται ρόλος και άνθρωπος υπάρχει η απόλυτη ισορροπία. Κάποιες φορές φεύγοντας από την πρόβα, το γύρισμα ή την παράσταση, είσαι ακόμα μες το ρόλο και θέλει λίγη ώρα να βρεις την ισορροπία σου. Σε κάποιους όμως η κατάσταση αυτή, μένει για μέρες. Η προσπάθεια να ισορροπήσεις είναι λίγο ψυχοφθόρα, γιατί είναι πολύ εύκολο να παραιτηθείς τελείως από τον ρόλο που δουλεύεις και να μην έχεις να δημιουργήσεις τίποτα ή να είσαι στην άλλη μεριά, όπου αρχίζει το μυαλό να μην επικοινωνεί. Αυτό το σχήμα δεν είναι δικό μου αλλά του καθηγητή μου, Γιάννη Ρήγα.

Πόσο δύσκολο είναι για έναν ηθοποιό να αναδειχτεί σε αυτόν τον χώρο;
Η περίπτωση του κάθε ηθοποιού είναι μεμονωμένη. Κάποιοι βαδίζουν σ’ αυτή την δουλειά ανάλογα με τις ανάγκες της επιβίωσης, οπότε αυτό δεν σε αφήνει να είσαι συνέχεια στο θέατρο, και ψάχνεις και για άλλες οδούς. Κάποιοι άλλοι που μπορούν ή έχουν λύσει το θέμα αυτό της επιβίωσης έχουν την πολυτέλεια να επιλέξουν όποια οδό θέλουν. Όταν διαλέγεις το θέατρο, είναι μοναχισμός πια, με την καλή έννοια. Είσαι αφοσιωμένος σε ένα πράγμα, δουλεύεις το σώμα σου, την φωνή σου. Όσο φεύγεις προς τα άλλα, που καλά είναι, χάνεις λίγο από τον μοναχισμό που έχει το σανίδι. Στην οποιαδήποτε δουλειά είναι δύσκολο να αναδεχθείς, δεν πας και παίρνεις προαγωγή σε μια εβδομάδα.

Αρκεί να έχεις μόνο ταλέντο;
Το ταλέντο ποτέ δεν αρκεί μόνο του, σε κανένα επάγγελμα. Θέλει και πολλή δουλειά. Ακόμα και ένα πράγμα να κάνεις συνέχεια στην ζωή σου, όσο πιο πολύ το κάνεις και το δουλεύεις τόσο πιο πολύ εξελίσσεται. Η στασιμότητα, νομίζω, είναι επικίνδυνη σε αυτή την δουλειά, και του μυαλού και του σώματος.

Έχεις περάσει και από το πάλκο και με τους Αγάμοι Θύται και με τον Πάνο Μουζουράκη. Τι ακριβώς είσαι τελικά; Ηθοποιός, τραγουδιστής, περφόρμερ;
Τραγουδιστής δεν είμαι, γιατί στο πάλκο δεν τραγούδησα ούτε μια στιγμή. Ευτυχώς δεν χρειάστηκε. Με τον Πάνο δεν τραγουδούσα, ούτε με τους Άγαμους, πέρα από τα ομαδικά που τραγουδούσαμε όλοι μαζί. Το τραγούδι, μπορώ να πω, δεν είναι μεγάλο μου ταλέντο.
Τώρα το τι είμαι, δεν μπορώ να το απαντήσω εγώ. Γιατί για τον καθένα, μπορεί να είμαι κάτι άλλο. Δεν ξέρω. Για σένα μπορεί να είμαι πολύ καλός θεατρικός ηθοποιός, αλλά κάποιος πιστεύει ότι τηλεοπτικά μπορεί να είμαι καλύτερος ή άλλος ότι μόνο στο πάλκο θα μπορούσα να υπάρχω. Εγώ αυτό που μπορώ να πω για μένα είναι ότι είμαι ένας ηθοποιός, ο οποίος τηρουμένων κάποιων αναλογιών και κάποιων στάνταρ, προσπαθεί -εν δυνάμει- να κάνει πολλά πράγματα, διαφορετικά μεταξύ τους αλλά με κοινή αισθητική.

Τromopolis, τι σημαίνει;
Τρομόπολις είναι μια κατάσταση που ζούμε αυτή την στιγμή και σε αυτή την παράσταση εμμέσως το δείχνουμε. Tromopolis, για μένα είναι αυτό που δημιουργείται κυρίως από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, τα οποία φτιάχνουν μια Ροδόπολη. Και να το πω και απλά , πώς φτιάχνει ένα μέσο μαζικής ενημέρωσης μια τρομόπολη; Παίρνει μια κάμερα και δείχνει μόνο τα άσχημα σημεία μιας πόλης. Αυτό αυτόματα την κάνει άσχημη. Αν κάνει ένα ρεπορτάζ, φαντάσου, εννιά με δέκα ειδήσεις μόνο τις ομορφότερες γωνιές της Αθηνάς, δεν θα είναι πια μια Tromopolis. Η Tromopolis είναι μια διαδικασία που εμφυτεύουν κάποιοι άνθρωποι, καθοδηγούμενοι πιστεύω από κάποιους άλλους, ιδέες στα κεφάλια των ανθρώπων μέσω της τηλεόρασης και ίσως και του Τύπου κάποιες φορές και αυτό δημιουργεί μια Τρομόπολη. Μπορούν δηλαδή να φτιάξουν μια Τρομόπολη ή να φτιάξουν έναν παράδεισο.

Ο ρόλος σου σε αυτό το έργο;
Ο ρόλος μου δεν είναι ένας. Έχω αρκετές συμμέτοχες στις ιστορίες που έχει η Tromopolis, έχω και έναν βουβό ρόλο, όταν παίζει ο Βαγγέλης Νάσης ένα κομμάτι,.

Διάβασα κάπου ότι "είναι δυο εύζωνοι, ένας νέγρος και ένας Κινέζος και λένε ποιος είναι περισσότερο Έλληνας". Τελικά ποιος είναι περισσότερο Έλληνας στην χώρα μας;
Έλληνας στην χώρα μας είναι όποιος τρώει τα ίδια φαγητά με εμάς και χορεύει τα ίδια πράγματα με εμάς ή φέρνει τα δικά του και τα κάνει ελληνικά εδώ και τα χορεύουμε μαζί. Έλληνας είναι όποιος έχει την καρδιά του Έλληνα και όχι το χρώμα ή την ράτσα του. Όπως συμβαίνει και με όλο τον κόσμο. Υπάρχουν πιο Έλληνες, με την πατριωτική έννοια, από εμένα.

Υπάρχει πλέον πολιτισμός σε αυτή την χώρα ή όσο πάει και φθίνει;
Όχι, υπάρχει. Αντέχει. Ο πολιτισμός πάντα είναι βασική ανάγκη του ανθρώπου, σαν το φαγητό, απλά εκφράζεται με διαφορετικούς τρόπους από τον καθένα. Πολιτισμός δεν είναι μόνο μια θεατρική παράσταση, είναι και κάποιος στον δρόμο που παίζει ακορντεόν. Απλά κάποιον τον εκφράζει ο ακορντεονίστας στον δρόμο και κάποιον τον εκφράζει το θέατρο. Αλλά η ανάγκη του άνθρωπου και ιδιαίτερα του Έλληνα για πολιτισμό θα κρατά για πολύ ακόμα. Όχι γιατί είμαστε η χώρα που γέννησε τον πολιτισμό, γιατί και άλλες χώρες γέννησαν πολιτισμούς, μην γελιόμαστε. Ο Έλληνας έχει κάτι στο αίμα του και θέλει να το εκφράζει. Από το πολύ απλό που θα χορέψει σε ένα πανηγύρι -και αυτό πολιτισμός είναι- μέχρι το ακόμα πιο απλό, είμαστε σε μια παρέα και σηκώνεται ένας να πει ένα ανέκδοτο, και αυτό είναι μια θεατρική παράσταση της ώρας. Είναι πολιτισμός. Πολιτισμός είναι και μια γιαγιά που μαγειρεύει και τραγουδάει στο φαγητό γιατί ξέρει ότι όταν του τραγουδάει επηρεάζεται το νερό και γίνεται πιο νόστιμο.

Για τη Ρόδο τώρα, είχες πει κάποια στιγμή σε συνέντευξη ότι πραγματικά θα μπορούσε να έχει κάνει πολλά πράγματα αυτό το νησί.
Η αλήθεια είναι ότι θα μπορούσε αυτός ο τόπος να εκμεταλλευτεί και άλλο την μαγεία που έχει, αλλά για κάποιους λόγους αυτό δεν συμβαίνει. Δεν μπορεί να συμβεί. Θα συμβεί όμως στο μέλλον, το πιστεύω. Έρχεται μια νέα γένια ανθρώπων οι οποίοι έχουν πάει στο εξωτερικό και έχουν δει πως μια μεσαιωνική πόλη μπορεί να είναι ένα μουσειακό, ζωντανό αριστούργημα και έχουν έρθει πίσω και λένε ότι και εκείνοι έχουν κάτι καλύτερο και θα το φτιάξουν. Οι λίγο πιο παλιοί, επειδή πέρασαν και άλλες εποχές, νοιάζονται για αλλά πράγματα. Νομίζω πως η δικιά μας η γενιά που από εδώ και περά θα πολιτευτεί, θα τα κάνει λίγο πιο ωραία τα πράγματα.

Θα πολιτευτεί;
Ναι κάποιοι από εμάς θα γίνουν βουλευτες. Κάποιοι της ηλικίας μας, δήμαρχοι...

Πιστεύεις λοιπόν ότι με το σύστημα που έχουμε σε αυτή την χώρα μπορεί όποιος μπαίνει στην πολιτική να παραμείνει ανέπαφος από την εξουσία και να κάνει πραγματικά κάποια πράγματα;
Κοίταξε, μεγάλες αλλαγές δεν γίνονται αλλά λίγο-λίγο ο καθένας κάτι θα κάνει. Ένας δεν θα αλλάξει την χώρα. απλά μια ο ένας, μια ο άλλος, λίγο ο ένας λίγο ο άλλος κάτι θα γίνει. Αρκεί να μην γίνεται ένα βήμα μπρος και δυο πίσω, αυτό δηλαδή που γίνεται τώρα.

Οι παρέες γράφουν ιστορία;
Βέβαια. Αυτή η παρέα εδώ γράφει ιστορία στην Tromopolis, γιατί οι μισοί εδώ είμαστε παρέα και οι άλλοι μισοί έγιναν. Οι Άγαμοι Θύται ήταν μια παρέα που έγραψε ιστορία. Το συνεργείο του L.A.P.D. είναι μια παρέα που γράφει ιστορία .

Κάπου διάβασα ότι θα υπάρξει παραγωγή του " My name is Earl" και θα παίξεις με τον Βασίλη Χαραλαμποπουλο, ισχύει αυτό;
Ναι θα υπάρξει αυτή η συνεργασία, έχω κάνει ήδη τα γυρίσματα, με την συγκεκριμένη γνωστή παρέα, στην οποία μπήκαν ο Βασίλης και ο Μάκης Παπαδημητρίου και επέστρεψα και εγώ σαν επίτιμο μέλος αυτής της παρέας να παίξω σε δυο επεισόδια.

Δεν είναι αδηφάγος ο χώρος; Ο ανταγωνισμός δεν είναι πολύ μεγάλος;
Ο ανταγωνισμός δημιουργεί ταλέντα. Γιατί ο ανταγωνισμός αναγκάζει όλο τον κόσμο να γίνεται πιο δουλευταράς, γιατί ο χρόνος αρχίζει και ξερνάει αυτούς που δεν μπορούν να κάνουν όχι μόνο την συγκεκριμένη δουλειά, μια οποιαδήποτε δουλειά. Η πίεση αυτή του ανταγωνισμού βγάζει λουλούδια, έτσι θέλω να πιστεύω.

Πόσο δύσκολο είναι για κάποιον που προβάλλεται τόσο πολύ, όπως εσύ, να δαμάσει το τέρας της ματαιοδοξίας που ίσως προκύπτει;
Το τέρας της ματαιοδοξίας προϋπήρχε, δεν δημιουργήθηκε, απλά μετά από όλα αυτά έβγαλε και ένα δεύτερο κεφάλι. Είναι κάποια πράγματα τα οποία είναι σε σχέση με τους άλλους, γιατί εγώ μπορεί να πιστεύω ότι δεν είμαι ματαιόδοξος αλλά σε σχέση με κάποιον άλλο συνάδελφο, είμαι πάρα πολύ. Ματαιόδοξοι είμαστε όλοι, όλη η ανθρώπινη φύση είναι ματαιόδοξη, πόσο μάλλον όταν κάνεις μια τέτοια δουλειά που ασχολείται με την τέχνη και έχει να κάνει με αποδοχή από άλλους. Σε μια πιο συμβατική δουλειά, μπορεί να μην είναι η αποδοχή από τους άλλους, αλλά μπορεί να είναι το χρήμα. Είμαι ματαιόδοξος με συγκεκριμένο όνειρο, δεν είμαι γενικά ματαιόδοξος, ότι θέλω δόξες και λεφτά. Δεν είναι απαραίτητο να αρέσουμε σε όλον τον πλανήτη.

Το κοινό εκπαιδεύεται, είναι κενό, μένει στάσιμο;
Το κοινό εξελίσσεται όσο εξελίσσεται και ο ηθοποιός. Όσο παίζεις στο κοινό το ίδιο πράγμα, θα παίρνεις από αυτό, αυτό που περιμένεις. Είναι μια σχέση που μπορεί και να σε εκπαιδεύσει, δηλαδή μπορεί το κοινό να είναι ήδη εκπαιδευμένο και εσύ να μην είσαι τόσο, οπότε θα σου δώσει το σήμα ότι δεν έχεις εκπαιδευτεί αρκετά για το δικό του μυαλό. Είναι μια σχέση συνεννόησης και ανταγωνισμού αυτή του κοινού με τον ηθοποιό. Το κοινό αυτής της χώρας είναι πολύ έξυπνο. Αλήθεια. Το πιο έξυπνο κοινό που υπάρχει σε αυτή την χώρα τουλάχιστον είναι τα παιδιά, δεν μπορείς να τα κοροϊδέψεις με τίποτα. Από την στιγμή που ένας θεατής κάθεται κάτω, εκ των πραγμάτων είναι πιο έξυπνος, πιο εκπαιδευμένος. Ο ηθοποιός πρέπει να τον φτάσει.