Μιχαήλ Άνθης: «Στο bar λέγονται πιο τολμηρά πράγματα»

της Ηρώς Κουνάδη 

Ο πολυτάλαντος Μιχαήλ Άνθης γράφει τα κείμενα, σκηνοθετεί, πρωταγωνιστεί και τραγουδά –με μια από τις καλύτερες φωνές που ακούσατε ποτέ στο θέατρο– στην παράσταση Το Ημερολόγιο Ενός Αυνανιστή, που σημειώνει τους τελευταίους μήνες μεγάλη επιτυχία στο Ghost House του Ψυρρή. Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά, βρίσκει την ευκαιρία και μιλά στο in2life για την παράσταση, το bar theater και τα «δύσκολα» αστεία.

Στην Αθήνα των 200+ θεάτρων, γιατί να ανεβάσει κανείς μία θεατρική παράσταση σε μπαρ;
Γιατί τα μπαρ που έχουν θεατρική παράσταση δεν είναι ακόμα 200+. Και γιατί μπορεί κάποιος να την παρακολουθήσει πίνοντας το ποτό του χωρίς ίσως τον «καθωσπρεπισμό» του αμιγώς θεατρικού χώρου. Και γιατί μπορεί ίσως να πει κανείς πιο τολμηρά πράγματα και το κοινό να τα δεχτεί όντας πιο χαλαρό. Ο χώρος ενίοτε καθορίζει και τη διαθεσιμότητα κάποιου στο τι θα δει και ακούσει.

Πώς εμπνευστήκατε τον μάλλον «τολμηρό» τίτλο της παράστασης;
Δεν ξέρω αν είναι τολμηρό το να λες απλά τα πράγματα με τ’ όνομά τους. Ο αυνανισμός παραπέμπει στη γενικότερη τάση του σημερινού ιδιαίτερα ανθρώπου να καλύπτεται πίσω από μία ναρκισσιστική επάρκεια που μόνο επάρκεια φυσικά δεν είναι. Τη βρίσκουμε τόσο πολύ με τον εαυτό μας σε όλους τους τομείς που οι άλλοι και τα άλλα παρέλκουν. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ένα Μάκη κι ένα Ερμή έχουμε όλοι μέσα μας, κι ίσως σε πιο μεγάλες διαστάσεις απ’ ό,τι νομίζουμε.

«Δύο άντρες σε έναν, ένας σε όλους», διαβάζουμε στο δελτίο τύπου της παράστασης. Ταυτίζεται, τελικά, το κοινό με τους ήρωες;
Δύσκολα. Σπάνια ταυτίζεται κανείς με κάτι που τον εκθέτει και τον ξεγυμνώνει. Μάλλον κοιτάει γύρω του και δίπλα του να βρει αυτόν που εννοεί το κείμενο. Έχω δει οδηγούς να περνάνε με κόκκινο και να κοιτάνε παράξενα τους υπόλοιπους.

Πόσο δύσκολο είναι να κάνεις το κοινό να γελάσει, θίγοντας ταυτόχρονα καταστάσεις που μας «καίνε» όλους;
Ειλικρινά, δεν γνωρίζω. Εγώ απλώς γράφω αυτό που βλέπω και νιώθω. Ίσως σε κοινές συμπεριφορές και σε κοινά προβλήματα να μην είναι τόσο δύσκολο, επειδή νιώθουμε ότι δεν είμαστε μόνοι στο πρόβλημα, είναι κι άλλοι. Εκεί που είναι πιο δύσκολο είναι στις εξαιρέσεις, στις συμπεριφορές εκείνες που το έργο φωτογραφίζει αποκλειστικά εμάς, άντε και μερικούς ακόμα. Εκεί σφυρίζουμε αδιάφορα ή καταφεύγουμε στην εύκολη λύση της αρνητικής κριτικής.

Οι διασκευές των τραγουδιών που ακούγονται επί σκηνής ζωντανεύουν την παράσταση και κάνουν το κοινό να γελάσει, σχεδόν όσο και τα κείμενα. Θεωρείτε πως είναι σημαντικό κομμάτι του bar theater η μουσική;
Φυσικά, διαφορετικά δεν θα είχε νόημα η παράσταση σε τέτοιο χώρο. Παραδοσιακά το μπαρ είναι συνδεδεμένο με τη μουσική, οπότε χωρίς αυτήν δεν νιώθει άνετα ο θεατής. Νιώθει ότι είναι σε θέατρο, αλλά χωρίς πολυθρόνα. Η μουσική λειτουργεί σαν η κορύφωση του κειμένου, σαν ο «οργασμός» του.

Πώς αλλάζει η δυναμική μεταξύ κοινού και ηθοποιών σε ένα bar theater, σε σχέση με ένα «παραδοσιακό» θέατρο;
Είσαι τόσο κοντά που είσαι και εσύ πελάτης, φίλος, διπλανός. Ο θεατής βλέπει και την τελευταία σύσπαση του προσώπου σου, ακούει την ανάσα σου, δεν τον ξεγελάς εύκολα, αλλά αν τον πάρεις μαζί σου, φτιάχνεις πολύ δυνατή σχέση και κρέμεται απ’ τα χείλη σου, δεν βγάζει κιχ. Στο «παραδοσιακό» θέατρο οι «αποστάσεις» κάθε είδους δίνουν άλλη υφή στη σχέση και το θέαμα, ίσως πιο εγκεφαλική, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν χρειάζεται κι αυτό. Εδώ το πράγμα παίζεται περισσότερο στο συναίσθημα.

Ποια είναι τα επόμενα σχέδια σας;
Να κρατήσει αυτή η παράσταση όσο το δυνατόν περισσότερο και η ομάδα «kiss my cash» να καταθέσει επί σκηνής και τα υπόλοιπα «μετρητά» της, ίσως και τηλεοπτικά με κάτι που τώρα χτίζεται.

Info:
Το Ημερολόγιο Ενός Αυνανιστή
Ghost House, Λεπενιώτου 26, Ψυρρή, τηλ.: 210 3236431
Κάθε Δευτέρα στις 21.30

Σύλληψη, κείμενο, σκηνοθεσία, πρωτότυπη μουσική: Μιχαήλ Άνθης
Ερμηνεύουν: Δημήτρης Λιόλιος, Μιχαήλ Άνθης
Πιάνο: Γιώργος Τσοκάνης
Διάρκεια: 120’
Είσοδος: 10 €