Δημήτρης Ζερβουδάκης: "Εμένα μού αρέσουν οι κυνικοί"

της Φιλουμένας Ζλατάνου

Νοέμβριος 2010 και η Μουσική Σκηνή Αυλαία υποδέχεται μαζί με σύσσωμο το κοινό που αγαπάει την καλή μουσική, τον τραγουδοποιό Δημήτρη Ζερβουδάκη από τη θρυλική πλέον, “Σχολή της Θεσσαλονίκης”.

Με καλή διάθεση, όρεξη για έκφραση και επικοινωνία με το κοινό, ο Δημήτρης Ζερβουδάκης με τη νεαρή τραγουδοποιό Σοφία Γεωργαντζή και μία μπάντα από εξαιρετικούς μουσικούς, μας καλούν για τρία ακόμη Παρασκευοσάββατα στην Αυλαία, να αναπνεύσουμε μουσική, αισθήματα και να περάσουμε καλά! Μας μίλησε πριν την πρεμιέρα του με χιούμορ, καυστικότητα, ειλικρίνεια για την εταιρία που ίδρυσε και τα μυστικά της, για την ανάγκη δημιουργίας, για το τι συμβαίνει εντέλει στη Θεσσαλονίκη και για τον ρομαντισμό που χάνεται.

-«Εντέλει τι είναι ανθρώπινο»;

Το λάθος είναι ανθρώπινο. Η λογική του λάθους.

-Το τραγούδι αφυπνίζει συνειδήσεις;

Αυτών που το εκφέρουν ναι, αυτών που το υφίστανται, όχι πλέον. Φταίει και το ίδιο το τραγούδι και οι φορείς του. Στο όνομα αυτής της αφύπνισης έχουν γίνει τεράστια εγκλήματα και περιουσίες. Στο όνομα του οράματος της καλύτερης ζωής και της δημοκρατίας, δυστυχώς, αναπαράχθηκε και μια μορφή τέχνης, η οποία δεν ήταν ό, τι καλύτερο αισθητικά, με αποτέλεσμα να γυρίσει σαν αρρώστια στο ίδιο το τραγούδι. Αν βάλεις ως δεδομένο ότι και οι δημιουργοί μέσα στα χρόνια, πολλές φορές έχει τύχει να κάνουν λάθος κοινωνικές επιλογές και εννοώ τη συναλλαγή της με την εκάστοτε εξουσία, δε θέλει και πολύ να γίνει η ζημιά. Η μουσική και η κάθε μορφή άμεσης τέχνης, όμως, μια που εξημερώνει τα ήθη και τα θηρία, θα μπορούσε να συμβάλλει και να κάνει τη διαφορά, αλλά θα πρέπει να υπάρξει η ικανή και αναγκαία συνθήκη για να μπορέσει να παραχθεί τέχνη, η οποία θα θρέψει την κίνηση της κοινωνικής συνθήκης.

-Η πρώτη παραγωγή της εταιρίας «το Κύμα» είναι ο τελευταίος σας δίσκος «Πώς να αναπνεύσω». Καταρχήν πώς επιλέξατε αυτό το όνομα;

Ωραίο δεν είναι; Έρχεται ένα κύμα. Ήταν ένα λογοπαίγνιο, ανήκει στα αρχικά των ονομάτων των παιδιών μου, Κυριάκος και Μαριάνθη, απλά δε βάλαμε την τελεία στη μέση για να προσδιορίσουμε την ανάγκη να καβαλήσουμε ένα κύμα ή να δημιουργήσουμε ένα. Λεφτά δεν έχουμε- μη μας ζητάτε- και ούτε υπάρχουν. Υπάρχει η επιτακτική ανάγκη για δημιουργία και έκφραση, η οποία είναι παρούσα και πιέζει και είναι ουσιώδες συστατικό της ζωής.

-Ο ρομαντισμός αναπνέει ακόμα;

Ο ρομαντισμός έχει υπεισέλθει στη σφαίρα του κυνισμού. Εμένα μου αρέσουν και οι κυνικοί. Ο αυτόφωτος ρομαντισμός που ξέραμε έχει αλλάξει λόγω της γενικότερης αλλαγής που συμβαίνει γύρω μας. Από την άλλη μεριά, η ευαισθησία ναι, υπάρχει.

-Έχουμε ακούσει τόσα για την επονομαζόμενη «Σχολή της Θεσσαλονίκης», πώς είναι πλέον τα πράγματα σε αυτή την πόλη;

Υπάρχει παραγωγή, αλλά δεν υπάρχει ο μηχανισμός να τη μετατρέψει σε καλλιτεχνικό προϊόν, με την καλή έννοια, και να τη διοχετεύσει στην Ελλάδα. Υπάρχει πρόβλημα, αλλά εμείς θα επιμείνουμε γιατί είναι η ζωή μας αυτή. Δε μπορούμε από τη Θεσσαλονίκη να απευθυνθούμε σε ένα μεγάλο εκδότη των Αθηνών και να τύχουμε καλής συμπεριφοράς τόσο εύκολα. Είναι πιο δύσκολα τα πράγματα για μας, είμαστε εκτός των τειχών. Αν δε βγει αυτή η δημιουργία, θα αρρωστήσει αυτός ο κόσμος, θα δημιουργηθούν τερατογενέσεις που δεν ξέρω αν θα είναι καλές.

-Πώς βλέπεις τα πράγματα στην πολιτική; Ο ρόλος του καλλιτέχνη είναι να είναι και στρατευμένος;

Όχι, δεν είναι καλό να είναι ένας καλλιτέχνης ή η τέχνη του στρατευμένος. Η τέχνη για να μπορεί να ολοκληρώνεται πρέπει να υπάρχει η φαντασία, η οποία δε συνάδει με την στράτευση. Το να μπορείς, ενίοτε, να τοποθετηθείς στα πράγματα και να διαθέτεις τον εαυτό σου, τη δουλειά σου, το όνομά σου ως πολιτικό ον, κι όχι ως καλλιτέχνης πια, γιατί είμαστε και κάτι άλλο εκτός από καλλιτέχνες, πρέπει να το κάνεις. Με δεδομένο ότι οι καλλιτέχνες ως φύση, διαθέτουν μία άλλη ευαισθησία, λίγο πιο εύκολη στις ταλαντώσεις και τα ερεθίσματα, πρέπει να σταθούνε στα πράγματα απέναντι και να μπορούν να διακρίνουν τι είναι αυτό που προάγει το κοινό καλό και τι είναι αυτό που το γυρνάει πίσω.

-Μιλήστε μου για τις παραστάσεις στην Αυλαία

Στο πρώτο μέρος έχουμε από το Πεκίνο τους ακροβάτες, στη συνέχεια έχουμε τους ελέφαντες και τα λιοντάρια και όλα τα άγρια ζώα. Το συστατικό της παράστασης είναι ότι εμένα δε μου αρέσει το αντιμίλημα. Μπορείς να έχεις τη γνώμη σου αλλά δεν πρέπει να τη λες. Πέρα από αυτό, υπάρχει ένα συστατικό της πρωτοτυπίας των τραγουδιών που έχουν μαζευτεί με τα χρόνια, δικά μου και φίλων. Για μένα είναι ιδιαίτερα συναρπαστικό το γεγονός ότι υποστηρίζουμε κάποιες πλευρές της νεοφώτιστης συναδέρφου Σοφίας Γεωργαντζή. Είναι ένα ωραίο στοίχημα και για μένα. Η δύναμη της παρέας ορίζει το επίπεδο των παραστάσεων. Υπάρχει μεγάλη αγάπη και εκτίμηση μεταξύ μας. Είναι μια ομάδα περίεργη, νεαρών ταλαντούχων παιδιών που άλλοι είναι από Θεσσαλονίκη, άλλοι από Βόλο και άλλοι από Αθήνα.

Ο Θάνος Κολοκυθάς στο μπάσο και τις κιθάρες, ο Θανάσης Αρχανιώτης στα τύμπανα, ο Δημήτρης Οικονομίδης στο πιάνο, η Μερόπη Βλαχογιάννη στο ακορντεόν και ο Ιάσων Τουφεξής στο βιολί. Έχουμε πάρα πολύ σοβαρό λόγο που το κάνουμε αυτό. Όλα τα παιδιά ζούνε από αυτό που αγαπούν, από την τέχνη τους και είναι τέτοιας πάστας παιδιά που το διαχειρίζονται με πολύ σεβασμό και αγάπη και δεν το ξεφτιλίζουν. Αυτή η ομάδα ήδη δισκογραφεί. Υπήρχε στον προηγούμενο δίσκο και τώρα είναι στη νέα παραγωγή που ετοιμάζουμε, το δίσκο της Σοφίας.