Δήμητρα Παπίου: "Αποφεύγω να κοιτάξω στα μάτια τον κόσμο"

της Φιλουμένας Ζλατάνου

Το ταξίδι στον ψυχισμό μιας γυναίκας δεν είναι εύκολο. Χρειάζεται να έχεις καλό οδηγό και συνοδοιπόρο. Στην Αθηναΐδα τις Τετάρτες ο Σταμάτης Κραουνάκης μας ανεβάζει στο καράβι που έφτιαξε με τραγούδια, για να μας ταξιδέψει με τη Δήμητρα Παπίου στο τιμόνι. "Απλά Δήμητρα" ονομάζεται το πρόγραμμα και όπως μας λέει η ίδια η τραγουδίστρια είναι η ιστορία μιας γυναίκας που προέρχεται από τα μπουζούκια και επιστρέφει σπίτι της. Το ίδιο αισθάνεται και η Παπίου, που θεωρεί ότι η Αθηναΐδα είναι ο καλλιτεχνικός χώρος της, το δικό της σπίτι. Τα τελευταία χρόνια συνεργάζεται σχεδόν αποκλειστικά με το Σταμάτη Κραουνάκη και φέτος βγάζει ένα δίσκο πολυσυλλεκτικό. Μας μίλησε για τον έρωτα, τις γυναίκες, τον καλλιτεχνικό χώρο και τον πολιτισμό.

Θα μου μιλήσετε για το ταξίδι που άρχισε με τον Σταμάτη Κραουνάκη;
Όπως λέει και ο Σταμάτης στο πρόγραμμα που έχει φτιάξει, ξαναγύρισα στο σπίτι μου. Αυτό αποδεικνύεται από την απόφασή μου να μην κάνω κάτι άλλο από την τελευταία παράσταση, παρά μόνο να βολευτώ στη γωνιά μου, στο χώρο μου, το σπίτι μου. Η προσωπική μου ζωή είναι για μένα προτεραιότητα και μέσα από αυτήν αντλώ την ηρεμία και την ισορροπία μου, που χρειάζονται σαν εφόδια στη ζωή ενός ανθρώπου. Στην παράσταση αυτή μεταφέρουμε κατά κάποιον τρόπο μία πρόβα. Αυτό που έχει περάσει στη δική μου αντίληψη είναι η ζωή μιας γυναίκας που βιώνει όλα τα συναισθήματα έντασης, θυμού, τρυφερότητας, συγκίνησης, αλητείας. Ο ερχομός της και το τέλος της. Το φευγιό από τη σκηνή δίνει την αίσθηση του τέλους αυτής της γυναίκας. 

Εγώ που δεν ανήκω στον καλλιτεχνικό χώρο με την ευρύτερη έννοια, καθώς έχω μεγάλες απουσίες και εμφανίζομαι πού και πού, θεωρώ ότι αν μπω στην ψυχολογία ενός επαγγελματία θα ασχημύνει η ομορφιά που κρύβω μέσα μου, ώστε να μπορώ να έχω την ευαισθησία και να εκφράζω αυτά τα υπέροχα λόγια, τους στίχους και τη συγκίνηση. Στο χώρο του Σταμάτη νιώθω ότι έχω την ευκολία να ανοίξω το συναίσθημά μου. Μας έχουν βάλει να τρέχουμε, στις μέρες μας, σε ένα μονόδρομο, να ζούμε μέσα στη σκληρότητα και να μην έχουμε διέξοδο και μέσα σε αυτή την παράσταση βρίσκω τη φυγή μου και την ελευθερία μου.
 
Πόσο δύσκολο είναι να εναλλάσσετε ρόλους και συναισθήματα σε κάθε παράσταση;
Είναι πάρα πολύ δύσκολο. Αποφεύγω να κοιτάξω στα μάτια τον κόσμο διότι βγαίνω από τη μαγεία και το ταξίδι. Αυτή η παράσταση μιλάει για μια γυναίκα που προέρχεται από τα μπουζούκια και η οποία μπαίνοντας στο χώρο της κάθεται σε μια πολυθρόνα και εξιστορεί τη ζωή της μέσα από τα τραγούδια. Αν κοιτάξω τον κόσμο στα μάτια αποσυντονίζομαι. Όταν κάθομαι στην καρέκλα αρχίζω να βυθίζομαι στο δικό μου ταξίδι, στο οποίο παρασύρω και το κοινό. Είναι ευλογημένες οι στιγμές που ζω, διότι μπορώ να εκφράσω το συναίσθημα και τις ευαισθησίες μου επάνω στη σκηνή.

Εμπεριέχει αυτοβιογραφικά στοιχεία αυτή η παράσταση;
Όλα αυτά τα συναισθήματα, όλες οι γυναίκες θεωρώ ότι τα κουβαλάμε. Νομίζω ότι είναι μια καλή ευκαιρία να δούν την παράσταση και τα αγόρια για να αγαπήσουν περισσότερο τις γυναίκες. Όλα τα τραγούδια είναι μικρές ιστορίες, τις οποίες πρέπει να βιώσω σε χρόνους πρόβας, ώστε να κυλίσει μέσα στο αίμα μου και να μπορέσω να βγάλω την ευαισθησία του λόγου.

Έχετε μια πορεία χρόνων. Θέλω όμως να μου πείτε τι έχει αλλάξει από το "Αυτή η νύχτα μένει" του Σταμάτη Κραουνάκη μέχρι σήμερα.
Αυτό το τραγούδι το τραγούδησα με πολύ εσωτερική ησυχία. Δεν είχα ανάγκη να κάνω επίδειξη φωνής, κάτι που κάνουν δυστυχώς πολλοί καλλιτέχνες. Για μένα τέχνη είναι να μπορείς να μεταφέρεις το συναίσθημά σου και να αγγίζεις την ψυχή του συνανθρώπου σου. Το να δείχνουμε πόσο καλά πατάμε τις νότες δεν είναι ουσιαστικό για μένα. Αυτό το τραγούδι λοιπόν το είπα με πολλή ησυχία διότι απείχα πολλά χρόνια από το χώρο του τραγουδιού, γεγονός που το είχα επιλέξει. Ο κόσμος το αγάπησε και συγκινούμαι κάθε φορά που το ερμηνεύω. Μου δημιουργεί απίστευτες δονήσεις. Μέσα από αυτό θέλησα να ξανατραγουδήσω και μου συμπαραστάθηκε ο Σταμάτης και μου έφτιαξε την πρώτη παράσταση «Νέα γυναίκα μόνη τραγουδά». Και μετά ήρθε η δεύτερη το «ραντεβού της Τετάρτης». Από τότε μέχρι σήμερα στην τρίτη παράσταση πλέον, έχω πάρει την ευλογία του θεού να χαρώ όλες αυτές τις στιγμές. Αισθάνομαι πολύ γεμάτη από την αγάπη του κόσμου και από όσα έκανα πάνω στη σκηνή.

Πόσο δύσκολο είναι να μην αλλοτριωθεί κανείς σε ένα τέτοιο χώρο;
Είναι ένας χώρος σκληρός για όποιον αντέχει. Εγώ δεν τον άντεξα και έφυγα. Ήθελα να ζω την καθημερινότητά μου, να γεύομαι τη ζωή, να παίρνω τις χαρές μέσα από πολύ απλά πράγματα. Εκείνο το διάστημα γνώρισα και τον άντρα μου, ο οποίος βοήθησε πολύ στην απόφασή μου και βρήκα την ισορροπία μου και πλέον ό, τι κάνω καλλιτεχνικά το κάνω σε ένα χώρο όπου δεν υφίσταται σκληρότητα.

Τι σημαίνει έρωτας και τι αγάπη;
Πιστεύω πως ο έρωτας είναι αυτό που σου συμβαίνει κάποια στιγμή και είναι πολύ ωραίο να υπάρχει γιατί είναι ζωή και σου δίνει ψυχική ανάταση. Ξαφνικά γεμίζεις και αγαπάς τα πάντα γύρω σου, αλλά αυτό δεν κρατάει πολύ. Δεν έχει την αντοχή ο έρωτας να κρατήσει. Η αγάπη έχει άλλα συναισθήματα. Έχει το σεβασμό, την εκτίμηση του άλλου και να τον πονάς και να τον νιώθεις τον άλλο. Να είσαι ο μισός του εαυτός, να σκέφτεσαι πότε λυπάται, πότε χαίρεται και να είσαι κοντά του σε όλες τις στιγμές. Ακόμα όμως και η αγάπη μέσα στις συνθήκες που ζούμε είναι πολύ δύσκολο να επιβιώσει. Συμβαίνουν τόσο σκληρά πράγματα γύρω μας που πρέπει να έχει πολύ γερές βάσεις η αγάπη για να αντέξει και να κρατήσει μία σχέση.

Έχετε στα σκαριά ένα νέο δίσκο. Πείτε μου δυο λόγια.
Είναι μια δουλειά που ξεκίνησε πριν ένα χρόνο. Είχα έρθει σε επαφή με το Γιώργο Ζαχαρίου και του ζήτησα να συνεργαστούμε. Αυτός ανέλαβε την παραγωγή του δίσκου και αισθάνομαι πάρα πολύ τυχερή γιατί μου έδωσαν τραγούδια ο Σταμάτης Κραουνάκης, η Λίνα Νικολακοπούλου (στίχους), ο Κώστας Μπαλταζάνης, ο Κώστας Λειβαδάς, ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, ο Μαρίνος Καρβελάς, η Δάφνη Γεωργίου, ο Γιώργος Καλογερόπουλος, η Λίνα Δημοπούλου (στίχους). Είναι πολύ σημαντικό να σε εμπιστεύονται και να σου δίνουν τα δημιουργήματά τους. Σέβομαι τον κάθε δημιουργό. Θα υπάρχει ένα ντουέτο με τον Δήμο Αναστασιάδη και μια επανεκτέλεση του τραγουδιού του Γιάννη Μαρκόπουλου «Πέρα από τη Θάλασσα». Θα βγει το Πάσχα και θα λέγεται «Έμαθε η καρδιά».

Ποιο είναι το μότο της ζωής σας;
Αγαπώ την ελευθερία και την ειλικρίνεια και αυτό που με ταλαιπωρεί τα τελευταία χρόνια είναι να μην παρακούω τη φωνούλα που έχω μέσα μου και με κατευθύνει για το πού πρέπει να πάω. Θέλω να εξελίσσομαι και να γίνομαι καλύτερη ως άνθρωπος.