Alecca Rox: «Γράφω για το κομμάτι της μόδας που δεν έχει φωνή»

 της Έλενας Μπούλια
Όλες οι φωτογραφίες είναι από το blog της Alecca Rox

Συμπληρώνοντας σχεδόν δέκα χρόνια ύπαρξης, τα blogs είναι πια… καθεστώς. Με τα παραδοσιακά μέσα να καλύπτουν την «επίσημη» γραμμή του εκάστοτε δημοσιογραφικού οργανισμού, τα blogs υπάρχουν για να παρουσιάζουν την προσωπική ματιά του συντάκτη και μάλιστα συχνά κάποιες ειδήσεις που σε άλλη περίπτωση δεν θα έβγαιναν ποτέ προς τα έξω. Αν η εμπλοκή των bloggers στην τρέχουσα ειδησεογραφία είναι απλώς σημείο των καιρών, στη μόδα -αλλά και όπου αλλού υπεισέρχεται το προσωπικό γούστο- μπορεί να αποδειχτεί καθοριστική.

Τι σημαίνει όμως το blogging για τα fashion trends;

Οι συντάκτες μόδας μέσω των blogs ανακαλύπτουν και προάγουν την street εκδοχή της μόδας που, άσχετα από τις εμπορικές επιταγές του κλάδου, ανταποκρίνεται στο προσωπικό τους γούστο, αλλά και σε αυτό των αναγνωστών τους. Η Alecca Rox είναι από τις σημαντικότερες Ελληνίδες εκπροσώπους του φαινομένου «fashion blogging» που δείχνει να κερδίζει την εκτίμηση του fashion-conscious κοινού. Οι περί τους 40.000 unique αναγνώστες που έχουν περάσει από το http://aleccarox.blogspot.com/ δείχνουν να έχουν πειστεί πως, στην περίπτωσή της, δεν πρόκειται απλά για μία κοπελίτσα με καλό γούστο, αλλά για μία δημοσιογράφο με σοβαρό υπόβαθρο στον χώρο της μόδας, με οικογενειακή κληρονομιά, με σχετικές σπουδές στο κορυφαίο St. Martins School College του Λονδίνου, με επαγγελματική πείρα και φυσικά με το προσωπικό της στιλ που τελικά είτε σου ταιριάζει είτε όχι. Την συναντήσαμε πριν μερικές μέρες για να μας εξηγήσει τι είναι αυτό που κάνει τα fashion blogs τόσο επιτυχημένα και γιατί τελικά η Alecca… Rox (rocks) τόσο πολύ;

Πώς και γιατί αποφάσισες να ξεκινήσεις ένα fashion blog;
Δοκίμασα το fashion blogging πειραματικά, το 2004. Τότε ζούσα στο Λονδίνο, πήγαινα ανελειπώς στην Εβδομάδα Μόδας του, βρισκόμουν σε casting της Lancôme, έπινα καφέ με τον συμφοιτητή μου Christopher Kane όταν έκανε τα πρώτα του βήματα στο χώρο ντύνοντας την Kylie Minogue. Όλα αυτά ήθελα να τα μοιράζομαι με φίλους και συνεργάτες και το blog ήταν ένα τέλειο μέσο με εικόνα και κείμενο, στην εποχή πριν το Facebook. Όταν επέστρεψα, λοιπόν, στην Ελλάδα δεν είχε πλέον νόημα και το σταμάτησα.

Μετά, ωστόσο, ασχολήθηκα επαγγελματικά με την on-line δημοσιογραφία και έτσι έφτιαξα και πάλι blog, αρχικά για να βλέπω πώς λειτουργούν διάφορα applications. Το κράτησα, για να γράφω πράγματα σχετικά με την μόδα που τύχαινε να περνάνε από το e-mail μου και τα οποία ήξερα πώς δεν θα είχαν την τύχη να δημοσιευτούν. Αυτό ήταν πάντα το απωθημένο. Σε όποιο μέσο κι αν είχα δουλέψει, όσο και ο οποιοσδήποτε αρχισυντάκτης να είχε καλή θέληση, πάντα υπήρχε στην μέση το οικονομικό και έπρεπε αναγκαστικά και λογικά, να προβάλλεται ο διαφημιζόμενος. Δηλαδή, ακόμα κι αν ο συντάκτης κάνει ένα βήμα παραπάνω και αποφασίσει να αφιερώσει κάποιον χώρο για έναν π.χ. λιγότερο γνωστό σχεδιαστή, αυτό πάντα θα γίνεται περιστασιακά.

Θεωρείς ότι τα μέσα κάνουν τα στραβά μάτια;
Δεν μπορώ να κατηγορήσω τα μέσα που προβάλλουν κυρίως διαφημιζόμενους γιατί πάντα υπάρχει κόσμος από πίσω που πρέπει να πληρωθεί, δεν γίνεται και αλλιώς. Και η διαφήμιση, βέβαια, πέρα από τέχνη είναι και δουλειά. Από την άλλη, οι εταιρείες που επενδύουν στην παραγωγή θέλουν δικαίως να προβληθούν. Δυστυχώς, πολλοί και καλοί Έλληνες σχεδιαστές, που ήταν και ο καημός μου να προβάλλω -καθώς και στο Λονδίνο μας κατηγορούν ότι σαν χώρα δεν έχουμε μόδα- δεν έχουν τα λεφτά για να διαφημιστούν. Και έτσι, παρόλο που έχουμε πολλά ταλέντα-σχεδιαστές που αξίζουν προβολής, δεν καταφέρνουν να ακουστούν. Τα μέσα δεν κάνουν τα στραβά μάτια, απλά είναι κι αυτά επιχειρήσεις, με έξοδα, πελάτες και ανάγκες. Κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν με αυτούς τους περιορισμούς.
(φωτο: "I love hate Athens" τσάντα της σχεδιάστριας Άννας Οικονόμου. Κυκλοφορεί σε πολύ μικρό αριθμό καθώς φτιάχνεται στο χέρι αλλά και επειδή πολύ λίγοι γνωρίζουν την ύπαρξή της)

Τι παραπάνω θα μάθει κανείς σε ένα fashion blog που δεν θα το μάθει π.χ. σε ένα glossy περιοδικό;
Δεν ξέρω αν μπορείς να πεις ότι θα μάθεις κάτι παραπάνω από εμάς, αλλά θα βρεις κάτι διαφορετικό. Αφενός επειδή υπάρχει η ιδιαιτερότητα ότι, εγώ τουλάχιστον, δεν έχω να υποστηρίξω κάποιον διαφημιζόμενο, και αφετέρου επειδή στο fashion blog προβάλλεται μία καθαρά προσωπική άποψη, η οποία προέρχεται ακόμα και από το σπίτι αυτού που γράφει. Δεν θα δεις, δηλαδή, ένα επαγγελματικό editorial αλλά θα μάθεις π.χ. πώς κατάφερα εγώ να συνδυάσω αυτό το δύσκολο γιλέκο και ποια είναι η ιδέα μου. Ως fashion blogger, δεν σου λέω να φορέσεις αυτό αλλιώς δεν είναι in, αλλά σου λέω ότι εγώ έτσι το έβαλα.

Στο blog, γράφω δηλωμένα υποκειμενικά αυτά που μου αρέσουν. Από τις πληροφορίες που λαμβάνω, εγώ πάντα επιλέγω να δημοσιεύσω μόνο αυτά που μου αρέσουν, γιατί δεν εξαρτώμαι από την διαφήμιση, δεν με ενδιαφέρει. Αυτό από την μία είναι καλό, με την έννοια της ελευθερίας, αλλά από την άλλη απευθύνεται μόνο στο κοινό μου που έχει το ίδιο γούστο με εμένα.

Πολλές φορές γνωστοί με ρωτούσαν τι είναι και από πού το φοράω. Σιγά-σιγά άρχισα να σκέφτομαι πως, αφού υπάρχει ενδιαφέρον, θα μπορούσα μέσω του blog, να προβάλλω δουλειές σχεδιαστών που μου αρέσουν αλλά, για το έναν ή τον άλλον λόγο, δεν καταφέρνουν να φτάσουν στα media και στον κόσμο. Σκέφτηκα ότι αφού θέλουν, θα πω τι είναι και πού το βρήκα. Θα το πω σε όλους.

Ναι, αλλά γιατί πρέπει να το λες στα αγγλικά;
Δεν το έκανα για να δείξω ότι ξέρω αγγλικά ή επειδή είμαι σνομπ. Αλλά εφόσον με ενδιαφέρει αυτά που γράφω να διαβάζονται και στο εξωτερικό, έπρεπε να χρησιμοποιώ μια γλώσσα που να εξυπηρετεί. Οι Έλληνες ασφαλώς και γνωρίζουν αγγλικά -δεν είναι ανάγκη να γνωρίζουν την ορολογία της μόδας τέλεια, αλλά καταλαβαίνουν π.χ. ότι αυτό είναι μια μπλούζα και θα το βρεις εκεί- και ούτως ή άλλως, το blog έχει περισσότερο φωτογραφίες και λιγότερο κείμενο, γιατί εκ των πραγμάτων δε μπορείς να διαβάζεις πολύ ώρα στην οθόνη του υπολογιστή.

Σκέφτηκα, λοιπόν, ότι αφού θέλω τόσο πολύ να γράφω για την ελληνική μόδα, γιατί να μην διαβάζουν και στο εξωτερικό το τι υπάρχει στην Ελλάδα; Γιατί να υπάρχουν μόνο δύο ή τρία ονόματα σχεδιαστών που μετά κόπων και βασάνων κατάφεραν να πετύχουν στο εξωτερικό; Μέσω του internet τα σύνορα του shopping έχουν πλέον σβήσει. Και αυτός είναι ακριβώς ο λόγος που γράφω στα αγγλικά.

Έχουν δύναμη λόγου τα blogs στην Ελλάδα σήμερα;
Έχουν δύναμη λόγου από την στιγμή που έχουν κοινό. Κανείς δε μπαίνει στην διαδικασία να διαβάσει κάτι αν δεν έχει να «πάρει» κάτι από αυτό (μιλώντας πάντα για τα fashion blogs που είναι το αντικείμενό μου). Σε κάθε περίπτωση, πάντως, αυτό που πρέπει να ξέρει ο αναγνώστης είναι ότι τα blogs εκπροσωπούν κατά κανόνα την γνώμη αυτού που τα γράφει. Είναι στην κρίση του αναγνώστη το πόσο θα τον επηρεάσει ένας blogger. Το blog πάντως έχει την ιδιαιτερότητα ότι, επειδή γράφεται σε τόσο προσωπικό επίπεδο, υπάρχει ανταλλαγή απόψεων. Ο αναγνώστης, δηλαδή, μπορεί να σχολιάσει επιτόπου κάτω από το όποιο post, άλλωστε νιώθει αυτήν την άνεση, και υπάρχει αυτή η αμεσότητα της ανταλλαγής απόψεων.

Πώς διαφημίζεται, όμως, το ίδιο το fashion blog;
Για τον αναγνώστη που ενδιαφέρεται να μάθει δεν είναι δύσκολο να μας βρει. Γράφοντας απλά “fashion blog” στο Google θα βρει αμέτρητες επιλογές. Άλλωστε, οι fashion bloggers κάνουμε και μεταξύ μας αναφορές. Δηλαδή, εγώ αναφέρω στο blog μου τις άλλες bloggers που διαβάζω, είτε έχουμε την ίδια οπτική γωνία είτε όχι. Αυτό, άλλωστε, είναι ένα ακόμα στοιχείο που έχουν τα blogs: Δεν υπάρχει ανταγωνισμός μεταξύ τους, οι bloggers είμαστε σαν μία παρέα που ενδιαφέρεται για το ίδιο αντικείμενο.

Δυσκολεύομαι να πιστέψω πως δεν υπάρχει ανταγωνισμός μεταξύ σας…
Ανταγωνισμός δεν υπάρχει με την έννοια του περιεχομένου ή των αναγνωστών. Ακόμη κι αν βρεθούμε όλες στο ίδιο event, θα το καλύψει η κάθεμια μέσα από τα δικά της μάτια. Επίσης fashion blogging δεν σημαίνει απαραίτητα είδηση, αλλά και προσωπικό στιλ, άλλες γράφουν πιο πολύ, άλλες φωτογραφίζουν και φωτογραφίζονται. Δεν μπαίνουμε στη διαδικασία του ποια ντύνεται πιο όμορφα, π.χ. Είμαστε αληθινοί άνθρωποι και όχι μοντέλα. Αν δεν σου αρέσει, δεν το διαβάζεις.

Υπάρχουν παγίδες στο fashion blogging;
Αν υποθέσουμε ότι ο κόσμος αντιλαμβάνεται πως τα blogs είναι υποκειμενικά, δεν υπάρχει κάποια παγίδα για το κοινό. Για τις bloggers ωστόσο, υπάρχει πάντα η παγίδα να οδηγηθούν στην υπερκατανάλωση προκειμένου να ευχαριστήσουν το κοινό τους με νέο υλικό. Υπάρχουν κοπέλες σε Ελλάδα και εξωτερικό που είτε έκλεισαν το blog τους ή σχολίασαν σε άλλα μέσα -π.χ. στο Twitter- το «θέμα» που είχαν με κάποιες bloggers που έκαναν post φωτογραφίες με καινούργια πράγματα που αγόραζαν κάθε μέρα.

Αυτό οδήγησε πολλές κοπέλες στο να μελαγχολήσουν, καθώς δεν είχαν την οικονομική άνεση να εμφανίζουν κάθε φορά κάτι κουνούργιο με αποτέλεσμα να αισθάνονται λιγότερο «ανταγωνιστικές». Μία blogger στο Λονδίνο, παραδέχθηκε κάποια στιγμή ότι παίρνει ρούχα από μαγαζιά -που παρέχουν αυτήν την δυνατότητα- τα φωτογραφίζει και την άλλη μέρα τα επιστρέφει ζητώντας τα χρήματά της πίσω, με το πρόσχημα ότι τελικά δεν τα θέλει. Δεν το πίστευα. Βέβαια δεν υπάρχει σωστό και λάθος στην τακτική. Σωστό είναι αυτό που κάνει κάποιον χαρούμενο και όχι άρρωστο και στην τελική, είναι και στην κρίση του κοινού αν θα επιβραβεύσει τέτοιες καταστάσεις.

Προσωπικά, δεν θέλω να δω τόσο το καινούργιο σου ρούχο, όσο τον καινούργιο τρόπο που φόρεσες κάτι παλιό.

Αν θεωρήσουμε ότι το blog είναι το μέσο, ποιο είναι το μήνυμα;
Νομίζω πως το μήνυμα είναι γενικότερα η στροφή προς το blogging, και από αυτούς που αποφασίζουν να μοιράσουν τον χρόνο τους για να γράψουν και να φωτογραφήσουν, αλλά και από τον κόσμο που δείχνει ανταπόκριση και θέλει να το διαβάζει. Με αυτόν τον τρόπο ως αναγνώστης πλησιάζεις τον blogger προσωπικά. Δεν σ’ενδιαφέρει να είναι όλα μαζεμένα σε μία σελίδα, αλλά θες να κάνεις κλικ από σελίδα σε σελίδα και να ψάχνεις τι καινούργιο ανακάλυψε αυτός ο άνθρωπος που πλέον θεωρείς φίλο. Αυτή είναι μία τάση που νομίζω πως θα πρέπει να απασχολήσει γενικά τους μελετητές των media και δεν είναι κάποιο μήνυμα από τα blogs προς τον κόσμο.

Δεν έχει, λοιπόν, φιλοδοξίες ο fashion blogger; Εκπροσωπεί ένα 100% αλτρουιστικό μέσο;
Πιστεύω πως ο κάθε blogger σκέφτεται διαφορετικά. Υπάρχουν, δηλαδή, fashion bloggers που τους αρέσει να ντύνονται και να φωτογραφίζονται προκειμένου να δείχνουν τις ιδέες που έχουν για ένα ντύσιμο. Κάποια από αυτά τα κορίτσια είναι πιθανό να τους αρέσει να γίνονται και «μοντέλα για μια μέρα». Αυτό, βέβαια, δεν είναι και κακό, άλλωστε, δεν σου επιβάλλονται να τις δεις.

Κάποιοι άλλοι bloggers, όπως μου έχουν πει, χρησιμοποιούν το blog ως portfolio προκειμένου μετά να το δείξουν και να εξελιχθούν ως δημοσιογράφοι. Ενώ υπάρχουν και άλλοι bloggers που λένε ανοιχτά ότι «εγώ θέλω οι εταιρίες [που προβάλλω] να μου κάνουν δώρα». Ούτε αυτό είναι κακό, αφού υπάρχουν εταιρίες που τελικά θα στείλουν δώρα. Οι φιλοδοξίες είναι διάφορες, αλλά είναι και ξεκάθαρες. Δηλαδή, αν διαβάσεις δέκα συνεχόμενα posts από τον ίδιο άνθρωπο καταλαβαίνεις τι στόχο έχει.

Οι δικές σου φιλοδοξίες ποιες είναι; Η Alecca Rox τι ονειρεύεται για το fashion blog της;
Εμένα, όπως σου είπα, μου αρέσει να γράφω για πράγματα που αλλιώς δεν θα ακούγονταν. Φυσικά, στο blog έχω και εγώ τις φάσεις που χαλαρώνω, που κάνω μία διαπίστωση, που κάτι με ενοχλεί. Για παράδειγμα, αύριο είναι η Παγκόσμια Ημέρα κατά της Γούνας και θεωρώ ότι το blog είναι ένα εξαιρετικό μέσο για να πω «παιδιά, δεν ξέρω τι κάνετε εσείς, αλλά εγώ αληθινή γούνα δεν φοράω. Δεν θα σε κρεμάσω αν την φοράς, αλλά εγώ δεν συμφωνώ.» Οπότε το blog είναι για εμένα ένα μέσο για να πω κάτι τέτοιο, μια φωνή.

Γενικά, πάντως, δεν έχω καμία επαγγελματική φιλοδοξία με το blog αυτό. Δεν θέλω να γίνει π.χ. το πιο διάσημο blog. Και αυτός είναι και ένας λόγος που δεν εμφανίζω το πρόσωπό μου και χρησιμοποιώ ψευδώνυμο, γιατί δεν θέλω να γίνω ούτε αναγνωρίσιμη ούτε διάσημη. Βέβαια, δεν θα μπορούσε να μην υπάρχει όνομα γιατί σαν άνθρωπος υπάρχω και δεν θα μπορούσε να μην υπάρχει πρόσωπο γιατί θα μπορούσα να είμαι η οποιαδήποτε, να λέω ψέματα, να είμαι ένα αγόρι.

Από την άλλη, είναι εύλογο να αναρωτηθεί κανείς «γιατί αφιερώνεις τόσο πολύ χρόνο σε κάτι από το οποίο δεν βγάζεις χρήματα, δεν κερδίζει κάτι;». Για εμένα, λοιπόν, το fashion blogging είναι μια αγαπημένη ασχολία, όπως το να χαλαρώνεις στο τέλος της μέρας ακούγωντας μουσική. Μεγάλωσα ανάμεσα σε υφάσματα, στα σχέδια και τα πατρόν του παππού μου και της μητέρας μου. Για μένα τα ρούχα δεν έχουν λεφτά, έχουν νόημα.

Αν κάποιος μεγάλος οίκος ζητούσε από την Alecca Rox να γράφει γι’αυτόν -όχι αποκλειστικά αλλά καθοδηγούμενα- θα το έκανες;
Έχει γίνει αυτό και είπα όχι γιατί κανένα από τα κείμενά μου δεν είναι καθοδηγούμενο, δεν είναι η Alecca έτσι, δε μπορεί κανείς να αγοράσει αυτά που γράφω. Βέβαια, αν κάποια φίρμα θα ήθελε να αγοράσει χώρο στο blog μου για να έχει μόνιμη προβολή για κάποιο διάστημα και εφόσον εγώ θα θεωρούσα ότι κάτι τέτοιο θα ενδιέφερε το κοινό μου, θα του πρόσφερε κάτι, θα δεχόμουν. Δεν θα στήριζα κάτι που δεν θα επέλεγα για τον εαυτό μου.

Ποια είναι τα σχέδια της Alecca Rox για το μέλλον; Θα εξελιχθεί;
Αυτό είναι σίγουρο. Σκέφτομαι ακόμα το πώς… Φυσικά θα παραμείνει blog και πάντα θα προβάλλει την προσωπική μου γνώμη, δεν θέλω να γίνει όμιλος ή website, απλά αυτό που θα ήθελα θα ήταν να έχω περισσότερο χρόνο για να μπορώ να πηγαίνω σε όλα αυτά τα events, bazaars, ατελιέ που με ενδιαφέρουν και να μπορέσω να χωρέσω μέσα όλους αυτούς που πιστεύω ότι αξίζουν.