Αποκλήθηκε ”μικρός”, ”άγουρος”, ενώ η επιλογή του ταυτίστηκε με ”επικοινωνιακό τρυκ”, και ”σημαίνουσα των ενδοκομματικών εντάσεων επιλογή”.
Μετά από μήνες προεκλογικού αγώνα, ο κ. Αλέξης Τσίπρας απέδειξε ότι περισσότερο από όλα αυτά, είναι υποψήφιος Δήμαρχος. Τουλάχιστον όσο και οι πρεσβύτεροι αντίπαλοί του. Το in2life τον υποβάλει στη δοκιμασία των ”γρήγορων” ερωτήσεων.
Η υποψηφιότητά σας χαρακτηρίστηκε (κακοπροαίρετα, πρέπει να ομολογήσω) ως συνήθης κίνηση πολιτικού εντυπωσιασμού. Εσείς, στη θέση του κ. Αλαβάνου ποια αρνητικά θα βλέπατε στην επιλογή σας;
Έχω την αίσθηση ότι η συγκεκριμένη υποψηφιότητα δεν θεωρήθηκε κίνηση πολιτικού εντυπωσιασμού. Αντιθέτως θεωρήθηκε ρίσκο και σε μεγάλο βαθμό ήταν. Ευτυχώς είδαμε πολύ γρήγορα ότι τα όποια προβλήματα αναγνωρισιμότητας και αποδοχής θα συναντούσαμε, μπορούσαν να αντιμετωπιστούν με συλλογική δουλειά, καλό ηθικό και έμπνευση. Ίσως ένα αρνητικό να ήταν ότι η συγκεκριμένη πρόταση δεν κάλυπτε σε ικανοποιητικό βαθμό το σύνολο των απόψεων που υπάρχουν στο εσωτερικό του Συνασπισμού. Αλλά το θέμα είναι να πιάσεις επαφή με την κοινωνία. Τα άλλα βρίσκονται.
Πιστεύετε ότι αν εκλεγείτε θα υπάρξουν προβλήματα στην υλοποίηση ορισμένων από τις προτάσεις σας; Ρωτώ, γιατί αρκετοί υποψήφιοι δήμαρχοι της αριστεράς στο παρελθόν συνέταξαν τα προεκλογικά τους προγράμματα με τη λογική του ”δεν πρόκειται να βγούμε πρώτοι, ας κάνουμε τουλάχιστον τις πιο εντυπωσιακές προτάσεις”...
Ένας δήμαρχος που βρίσκεται αρκετά μακριά από το ενδεχόμενο να εκλεγεί, δεν μπορεί να ανεβάσει το ποσοστό του με εντυπωσιακές προτάσεις, γιατί κάτι τέτοιο υποτιμά την νοημοσύνη του κόσμου. Εμείς έχουμε μια βασική θέση: όλες οι προτάσεις μιας προωθημένης δημοτικής αρχής μπορούν να υλοποιηθούν αν έχουν ενεργή συλλογική υποστήριξη από τους πολίτες. Οι πολίτες ξέρουν πολύ καλά τι χρειάζονται, δεν ενεργοποιούνται για λαγούς με πετραχήλια.
Παραδοσιακά, οι δημοτικές εκλογές είναι εκλογές προσωπικοτήτων και λιγότερο παρατάξεων. Σας δημιούργησε αμηχανία η τόση προσωπική σας προβολή;
Θa θέλαμε οι δημοτικές εκλογές να είναι εκλογές προγραμμάτων, και οι παρατάξεις να συγκροτούνται γύρω από προγράμματα, όχι γύρω από πρόσωπα. Ευτυχώς αυτό ισχύει για μας, οπότε η προβολή του υποψηφίου δημάρχου ”πέρασε” ως αναγκαίο κακό. Κάθε άνθρωπος θα ένοιωθε αμήχανα να βλέπει τον εαυτό του κολλημένο στον τοίχο, αλλά φροντίσαμε τουλάχιστον οι αφίσες του υποψηφίου να έχουν μέσα ένα στοιχείο ”ανατροπής” για να είναι πιο ισορροπημένες και αντίστοιχες με την φυσιογνωμία της Ανοιχτής Πόλης.
Τελείωσαν οι... προβοκατόρικες ερωτήσεις!
Α, τελείωσαν; Κρίμα!
...ποιο είναι το αγαπημένο σας σημείο στην Αθήνα;
Αγαπημένο μου σημείο είναι η Καλλιδρομίου: έχει ζωντάνια, είναι δρόμος με άποψη και στα καφέ βρίσκεις πάντα ένα σωρό γνωστούς. Μου αρέσει πολύ και στον Λυκαβηττό μπροστά στο θέατρο, που βλέπεις όλη την Αθήνα. Μην το δοκιμάσετε μέρα όμως, γιατί θα σας πιάσει φρίκη με το νέφος.
Με μια βόλτα περί της Ευριπίδου κάτω από την Αθηνάς, είναι εύκολο να δει κανείς τα αρχικά στάδια σχηματισμού ”γκέτο”. Εσείς, ποιες δράσεις σχεδιάζετε ώστε να ενταχθεί στη ζωή της πρωτεύουσας το ζωντανότερο ίσως σήμερα τμήμα της, οι μετανάστες;
Γκέτο είναι μια περιοχή όπου άνθρωποι μιας συγκεκριμένης εθνικής καταγωγής ή θρησκείας ζουν ομαδικά σε κάποιου είδους απομόνωση από τους υπόλοιπους.
Δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο στην Ευριπίδου, απλώς οι μετανάστες αναπτύσσουν σιγά σιγά την δική τους κοινωνία, ανοίγουν τα μαγαζιά τους, τα κουρεία τους, τα δισκάδικά τους, όπως κάνανε οι έλληνες στην Αμερική, τη Γερμανία ή την Αυστραλία. Αυτό είναι μια μορφή ενσωμάτωσης.
Αν θέλετε, ο καλύτερος τρόπος ενσωμάτωσης των μεταναστών είναι να τους παρέχεται η δυνατότητα να ζουν νόμιμα, να στέλνουν τα παιδιά τους σχολείο, να έχουν πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας και να υπερασπίζονται τα δικαιώματά τους.
Αν και ο πολιτισμός θεωρείται από αρκετούς ως το ”δυνατό χαρτί” της Αθήνας οι ελλείψεις στην υποδομή και τις δράσεις για την αξιοποίησή του φαντάζουν τραγικές. Τι σκοπεύετε να κάνετε στην κατεύθυνση αυτή;
Για κάποιον λόγο, εδώ ο πολιτισμός θεωρείται το πρώτο πράγμα από το οποίο μπορούν να εξοικονομηθούν χρήματα και να αντικατασταθούν με ιδιωτικές χορηγίες. Την κατάληξη την ξέρετε: όλες οι κάπως υψηλού επιπέδου πολιτιστικές εκδηλώσεις τείνουν να μετεξελιχθούν σε κοσμικά γκαλά, ενώ η ”πλέμπα” πρέπει να αρκεστεί σε ανοιχτές συναυλίες με αστέρια πίστας.
Για μας ο πολιτισμός είναι δημόσιο αγαθό και ως τέτοιο πρέπει να γίνεται αντιληπτό. Επομένως θέλει πόρους, αποκέντρωση και σχέδιο, όπως γίνεται σε δήμους του εξωτερικού. Είναι καθαρά ζήτημα προτεραιοτήτων.
Αφού τελειώσουν οι εκλογές, ποιο είναι το πρώτο πράγμα που θα κάνετε για τον εαυτό σας, για να χαλαρώσετε;
Βόλτες και παρέα χωρίς αυστηρά προγράμματα. Αν το επιτρέπει η δουλειά μου, ίσως κολλήσω καμιά Δευτέρα σε ένα από τα επόμενα Σαββατοκύριακα, για ένα κοντινό ταξιδάκι.
Ένα καλό βιβλίο που διαβάσατε τελευταία και μια ωραία ταινία που είδατε;
Εξαρτάται τι εννοείτε τελευταία. Διάβασα τον Αύγουστο το ”Τι ωραίο πλιάτσικο” του Τζόναθαν Κόου, ένα έξυπνο μυθιστόρημα που περιγράφει με καταπληκτικό τρόπο το πως ο Θατσερισμός διαλύει την κοινωνία. Την ίδια περίοδο είδα σε θερινό τις ”Εννέα ζωές” του Ροντρίγκο Γκαρσία, εξαιρετικό δείγμα Κινηματογράφου- Χωρίς- Τουμπαρισμένα- Αυτοκίνητα.
Από το είδος Με- Τουμπαρισμένα- Αυτοκίνητα μου άρεσε το ”V for Vendetta”. Από τον Αύγουστο και μετά, ό,τι έχω διαβάσει είναι τόνοι προγραμματικού υλικού δικού μας και των αντιπάλων και ό,τι έχω δει είναι η συγκέντρωση της Ανοιχτής Πόλης στα Προπύλαια και ένα debate- όλα μαγνητοσκοπημένα.
Δημήτρης Γλύστρας
