Αστυνομική βία: Αντίσταση κατά της αρχής

Κυριακή 10 Μαΐου. Οι Αγανακτισμένοι, περίπου δύο χρόνια μετά το μεγάλο μπαμ, επιστρέφουν στο Σύνταγμα. Οι κάμερες των δημοσιογράφων εντοπίζουν έναν από τους διαδηλωτές, πεσμένο στο έδαφος, δίπλα από ένα περίπτερο και έναν άνδρα από τις δυνάμεις των ΜΑΤ να προσπαθεί να τον ακινητοποιήσει κρατώντας του τα χέρια και τραβώντας του το κεφάλι. Ένας συνάδελφος του αστυνομικού έρχεται από πίσω και πατά με τις αρβύλες του τα πόδια του διαδηλωτή για να διευκολύνει το έργο του πρώτου. Οι γύρω πολίτες παροτρύνουν τον νεαρό που κείτεται βαλλόμενος ανάμεσα σε δρακουλίνια, κουτάκια χυμών και σκουπίδια, να φωνάξει το όνομά του.

Αλέξανδρος Σταυρόπουλος. Αυτό ήταν το όνομά του. Και έκανε τον γύρο των social media, αποδεικνύοντας ότι εκτός από τους Αγανακτισμένους, επέστρεψε και η αστυνομική βαρβαρότητα. Γιατί το κεφάλι του Αλέξανδρου δεν είναι το μόνο που γνώρισε από κοντά την βαριά σόλα της αστυνομικής μπότας.

Ήταν ένας άλλος Αλέξανδρος, το μακρινό ’08, που το τελευταίο πράγμα που είδε ήταν μια σφαίρα ειδικού φρουρού να «εξοστρακίζεται» στα Εξάρχεια. Ήταν ο Μανόλης Γλέζος που είχε γίνει ένα με τους Αγανακτισμένους και βρέθηκε ημιλιπόθυμος στο Σύνταγμα από τα μέσα που χρησιμοποιούσαν οι αστυνομικές δυνάμεις για να καταστείλουν τους διαδηλωτές. Ο άνδρας που κλοτσήθηκε στο πρόσωπο χωρίς έλεος, και πετάχτηκε σαν μπαλάκι του baseball προς άλλον αστυνομικό για να συνεχίσει το "έργο" του. Ο νεαρός που στάθηκε μπροστά στον αστυνομικό, λέγοντας «μη με βαρέσεις», μόνο και μόνο για να δει το γκλόμπ να του ανοίγει το κρανίο. Όλοι αυτοί που περιλαμβάνονται στο παρακάτω video, με εικόνες που συλλέξαμε από τις πορείες παλαιότερων ετών.




Η Ημέρα κατά της αστυνομικής βαρβαρότητας έφτασε για άλλη μια χρονιά, και η Ελλάδα εξακολουθεί να έχει πολλούς λόγους να την «γιορτάζει». Παρακάτω, ψάχνουμε αυτούς τους λόγους.

Η έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας
«Όχι μόνο μεμονωμένα περιστατικά», αναφέρει η έκθεση που δημοσίευσε η γνωστή Μη Κυβερνητική Οργάνωση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα το περασμένο καλοκαίρι. Το κείμενό της ξεκινά ως εξής:

«Ο Μανώλης Κυπραίος, δημοσιογράφος, υπέστη ολική απώλεια ακοής ενώ κάλυπτε διαδήλωση στην Αθήνα στις 15 Ιουνίου 2011 όταν, σύμφωνα με τις καταγγελίες, αστυνομικός πέταξε εναντίον του χειροβομβίδα κρότου-λάμψης. Ο Γιάννης Καυκάς υπέστη παρ’ ολίγον θανάσιμα τραύματα στο κεφάλι όταν χτυπήθηκε από αστυνομικούς μονάδας αποκατάστασης της τάξης κατά τη διάρκεια άλλης διαδήλωσης, στις 11 Μαΐου 2011. Συμμετείχε σε μια μεγάλη ομάδα ειρηνικών διαδηλωτών, εναντίον των οποίων, σύμφωνα με τις καταγγελίες, αστυνομικοί μονάδας αποκατάστασης της τάξης χρησιμοποίησαν υπερβολική βία εκείνη την ημέρα. Ο Αριβάν Οσμάν Αζίζ (Arivan Osman Aziz), Κούρδος μετανάστης, πέθανε από τα τραύματά του τον Ιούλιο του 2009 μετά τον ξυλοδαρμό του, σύμφωνα με τις καταγγελίες, από λιμενοφύλακα κατά τη σύλληψή του».

Η Διεθνής Αμνηστία έχει λάβει μεγάλο αριθμό καταγγελιών για παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων από μέλη των σωμάτων ασφαλείας στην χώρα μας. Σύμφωνα με τα στοιχεία της, υπερβολική βία χρησιμοποιείται κατά κύριο λόγο εναντίον ειρηνικών διαδηλωτών και δημοσιογράφων, ενώ υπάρχουν αναφορές και για την κακομεταχείριση κατά την σύλληψη ή την κράτηση ατόμων, κυρίως όσων ανήκουν σε ευπαθή στρώματα της κοινωνίας, όπως οι μετανάστες.

Σύμφωνα με την Διεθνή Αμνηστία, οι αρχές δέχονται ότι συμβαίνουν τέτοιες παραβάσεις, αλλά τις χαρακτηρίζουν «μεμονωμένα περιστατικά». Εμείς παρακάτω παραθέτουμε μερικά «μεμονωμένα περιστατικά», και αφήνουμε στην δική σας κρίση το κατά πόσο η αστυνομική βία δεν είναι τακτική «ρουτίνας» στους ελληνικούς δρόμους.

*Μπορείτε να δείτε την πλήρη έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας για την Αστυνομική Βία στην Ελλάδα εδώ. 


Χαρακτηριστικό δείγμα αστυνομικής βαρβαρότητας κατά τα επεισόδια των Αγανακτισμένων τον Ιούνιο του 2011.


Στην ίδια πλατεία, πέρα από την βία, ζει και η αλληλεγγύη.
 

Πρόκειται για την περίφημη υπόθεση «ζαρντινιέρα», όπως καταγράφηκε από την εκπομπή «Φάκελοι». Τον Νοέμβριο του 2006 αστυνομικοί, μια ομάδα αστυνομικών με πολιτικά πλησιάζουν τον Κύπριο φοιτητή Αυγουστίνο Δημητρίου και χωρίς κανέναν λόγο (ο φοιτητής είχε βγει για βόλτα την ημέρα της επετείου του Πολυτεχνείου) τον χτυπούν. Η υπόθεση δεν θα είχε γίνει γνωστή αν δεν υπήρχαν κάμερες τριγύρω – αργότερα η επίσημη θέση των αστυνομικών είναι πως τον πέρασαν για άλλον και τα τραύματα οφείλονται σε… ζαρντινιέρα.


Έχει περάσει ένας χρόνος από την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, και στην πορεία στην μνήμη του, ένας αστυνομικός περνά με την μοτοσικλέτα του και χτυπά διαδηλωτή στο πέρασμά του. Ο τότε υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Μιχάλης Χρυσοχοΐδης εξέδωσε την παραπάνω δήλωση.


Τραυματίας στην παράσταση αλληλεγγύης στην Ευελπίδων προς συλληφθέντες της πορείας για την επέτειο των «Δεκεμβριανών» το 2010 βρίσκεται καθισμένος στο έδαφος, και τέσσερις άνδρες των ΜΑΤ στέκονται από πάνω του φωνάζοντάς του να σηκωθεί και να φύγει. Μια κοπέλα βλέπει το περιστατικό και φωνάζει προς τους περαστικούς δικηγόρους της Ευελπίδων «δικηγόροι είστε, κάντε κάτι», και οι αστυνομικοί «υποχωρούν».


Άλλο ένα video από αθηναϊκές διαδηλώσεις, που δεν δείχνει μόνο την αστυνομική βία, αλλά και τον τρόπο που βρήκαν οι πολίτες να «δείξουν τα δόντια τους» με ειρηνικό τρόπο στα ΜΑΤ. Το video τιτλοφορείται «Το τέλος του φόβου».


Η αστυνομική βαρβαρότητα δεν είναι μόνο ελληνικό «προνόμιο». Δείτε εδώ πως η ισπανικές αρχές ξυλοκοπούν και σέρνουν στον δρόμο Μαδριλένους διαδηλωτές κατά των μέτρων λιτότητας που έφτασαν και στα δικά τους μέρη.


Στις αρχές του 2013 συλλαμβάνονται τέσσερις ύποπτοι για συμμετοχή σε τρομοκρατικές ενέργειες, και η ΕΛ.ΑΣ. δημοσιεύει τις φωτογραφίες τους με κακό photoshop για να κρύψει (χωρίς επιτυχία) τις μελανιές, τα αίματα και την παραμόρφωση των προσώπων των συλληφθέντων, δημιουργώντας σκάνδαλο.

*Η 15η Μαρτίου έχει οριστεί ως Παγκόσμια Ημέρα κατά της Αστυνομικής Βαρβαρότητας, με πρωτοβουλία ελβετικών αναρχικών οργανώσεων, που αντέδρασαν κατ’ αυτόν τον τρόπο στον τραυματισμό δύο ανήλικων παιδιών (10 και 11 ετών) από αστυνομικές αρχές.