Με αφορμή την συμπλήρωση πενήντα χρόνων της οργάνωσης, ένα μέλος του ελληνικού τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας μιλά στο in2life για τους στόχους, τις δράσεις και τα αιτήματα που είναι δίκαια… αλλά όχι αυτονόητα.
Παλαιότερο των 360 ημερών
της Ηρώς Κουνάδη
Κατάργηση της θανατικής ποινής, απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων, οικουμενικό και αναφαίρετο δικαίωμα ελευθερίας στην έκφραση, σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα. Τα αιτήματα της Διεθνούς Αμνηστίας ακούγονται αυτονόητα. Μια ματιά στις ετήσιες εκθέσεις της, όμως, δείχνει πως δεν είναι. Μια δεύτερη ματιά, στις διεθνείς ειδήσεις, και σε βίντεο-ντοκουμέντα όπως αυτά που διέρρευσαν πριν μερικά χρόνια από τις φυλακές πολιτικών κρατουμένων του Guantanamo, επιβεβαιώνει την ανάγκη ύπαρξης μιας παγκόσμιας οργάνωσης που θα δουλεύει –και θα παλεύει, ενίοτε– για όλα αυτά που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα.
Τα ανθρώπινα δικαιώματα πάνω (και πέρα) από ιδεολογίες «Η Διεθνής Αμνηστία είναι ένα παγκόσμιο κίνημα περισσότερων από τρία εκατομμύρια ανθρώπων, που αγωνίζονται για την προστασία των διεθνώς αναγνωρισμένων ανθρωπίνων δικαιωμάτων» εξηγεί η Μάρω Σαββοπούλου, εκπρόσωπος του ελληνικού τμήματος της οργάνωσης. «Όραμά της είναι ένας κόσμος όπου όλοι θα απολαμβάνουν όλα τα δικαιώματα που ορίζονται από την Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, και από άλλα διεθνή πρότυπα.
«Η Διεθνής Αμνηστία είναι ανεξάρτητη από οποιαδήποτε ιδεολογία, θρησκεία, πολιτικό ή οικονομικό συμφέρον. Είναι ένα δημοκρατικό κίνημα του οποίου οι βασικές αποφάσεις λαμβάνονται από εκπροσώπους όλων των εθνικών τμημάτων, στο πλαίσιο των συνεδριάσεων του Διεθνούς Συμβουλίου κάθε δύο χρόνια. Οι πόροι της προέρχονται κυρίως από τις συνδρομές και τις δωρεές των μελών και των υποστηρικτών της. Δεν δέχεται χρηματοδότηση από κυβερνήσεις για την έρευνα και τις εκστρατείες της για παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων» καταλήγει η κ. Σαββοπούλου.
Γράμματα από το μέτωπο… «Από την ίδρυσή της, το 1961, η Διεθνής Αμνηστία έχει συμβάλει στην απελευθέρωση περισσότερων από 75.000 κρατούμενων συνείδησης, παρακινώντας χιλιάδες ανθρώπους να στείλουν κάρτες συμπαράστασης ή γράμματα θεσμικής πίεσης προς τις εκάστοτε αρχές» λέει η κ. Σαββοπούλου.
[Το σποτάκι της Διεθνούς Αμνηστίας που είχε αναλάβει πριν από λίγα χρόνια να μας εξηγήσει πώς «η υπογραφή μας έχει δύναμη»]