Νέος vs παλιός έρωτας: Should I stay or should I go?

της Ηρώς Κουνάδη

Είναι πολύ πιθανό να πρόκειται για το χειρότερο δίλημμα μετά από εκείνο που έθεσε ο Cancer Man στη μάνα του Mulder στα X-Files. Ίσως κι ακόμα χειρότερο από αυτό. Σκεφτείτε το: πόσες φορές θα κληθεί ο μέσος άνθρωπος να αποφασίσει ποιο από τα δύο του παιδιά θα απαγάγουν οι εξωγήινοι και πόσες θα γνωρίσει τον (νέο) έρωτα της ζωής του ενώ έχει πιστέψει ότι καταστάλαξε και βρήκε ένα σύντροφο για να γεράσει μαζί του;

Δεν έχει καμία σημασία αν πρόκειται όντως για τον έρωτα της ζωής του, ή για μια καψούρα με ημερομηνία λήξης πλησιέστερη κι από εκείνη του φρέσκου γάλακτος. Το θέμα, άλλωστε, σχεδόν ποτέ δεν είναι με ποιον από τους δύο θα γεράσεις –πιθανότατα με κανέναν. Είναι τι διαλέγεις ανάμεσα στην ασφάλεια και την περιπέτεια: Το σίγουρο και δοκιμασμένο ή το νέο κι ελπιδοφόρο; Την ησυχία σου ή την ταχυπαλμία και τις πεταλούδες στο στομάχι;

Όσο κι αν νιώθεις την παρόρμηση να αρχίσεις τα γκάλοπ σε γνωστούς κι αγνώστους, να πας σε μάγισσες και χαρτορίχτρες, να αναζητήσεις απαντήσεις σε κινέζικες φιλοσοφίες και κλισέ περιοδικών τύπου «είναι καλύτερα να μετανιώνεις για ό,τι έκανες παρά για ό,τι δεν έκανες», να επικαλεστείς τη μοίρα να σου στείλει έστω κι ένα σημάδι για το τι πρέπει να κάνεις, κατά βάθος ξέρεις ότι σωστές απαντήσεις σε αυτήν την περίπτωση δεν υπάρχουν.

Η απόφαση είναι συνάρτηση του χαρακτήρα σου, της ηλικίας, της δεδομένης φάσης της σταθερής σου σχέσης, ίσως και των συναστριών που όσο κι αν δε θες να το παραδεχτείς, ένα μικρό κομμάτι του μυαλού σου επιμένει να πιστεύει ότι επηρεάζουν την πεζή μας πραγματικότητα.

Από εκεί ξεκινώντας θα αποφασίσεις κάθε φορά και...

Θα μείνεις γιατί...
- ...η ασφάλεια είναι, ή πιστεύεις ότι είναι, ζωτικής σημασίας ζήτημα. Καλοί οι έρωτες κι οι περιπέτειες και το χαζό χαμόγελο το οποίο φοράς ολημερίς εκνευρίζοντας τους συναδέλφους σου τον πρώτο καιρό, αλλά ποιος σου εγγυάται για το μέλλον; Κανείς, πέραν του τωρινού συντρόφου σου, τον οποίο έχεις περάσει –εσύ και η κοινή σας μοίρα– από εννιά χιλιάδες crash tests και ξέρεις (;) ότι θα σε αγαπάει και θα γεράσει μαζί σου no matter what. Κι αν αυτό είναι που έχεις αποφασίσει ότι θέλεις για το υπόλοιπο της ζωής σου, δε θα το ρισκάρεις χωρίς τις εγγυήσεις που εκ των πραγμάτων δεν μπορείς να έχεις για το νέο σου «έρωτα».

- ...είτε το διαλαλείς σε μακροσκελείς συζητήσεις με γνωστούς κι αγνώστους, είτε το κρύβεις επιμελώς, είσαι από τους ρομαντικούς τύπους που πιστεύουν στην αιώνια αγάπη και τη θεωρία του μισού πορτοκαλιού. Πιστεύεις ακράδαντα ότι κάθε άνθρωπος ζει μόνο μια μεγάλη αγάπη στη ζωή του, κι είσαι απόλυτα πεπεισμένος/η ότι στο σενάριο της δικής σου ζωής αυτή η αγάπη είναι η τωρινή σου σχέση. Ακόμα κι αν έχεις δει τον έρωτα να ξεφτίζει στο πέρασμα του χρόνου και την αρχική μαγεία να χάνεται ανάμεσα σε στοίβες πιάτων στο νεροχύτη και DVD στο τραπεζάκι του καναπέ, ο νέος σου «έρωτας» –που μάλλον κατατάσσεις στην κατηγορία της επιπόλαιας καψούρας– φαντάζει στα μάτια σου ύβρις προς τη μοίρα που σου έστειλε τη μία και μοναδική αγάπη που δικαιούσαι σε συσκευασία μακροχρόνιας σχέσης, αντί για καταδικασμένη εκδοχή τύπου Ρωμαίου και Ιουλιέτας.

- ...έχετε χτίσει ένα κοινό σύμπαν, που δεν αντέχεις να δεις να γίνεται κομμάτια. Κοινό σπίτι, κοινά κατοικίδια, κοινοί φίλοι, κοινές ασχολίες, σε extreme περιπτώσεις ακόμα και κοινές δουλειές. Αν πρέπει μαζί με σύντροφο να αλλάξεις και ζωή, θα το σκεφτείς διπλά. Αν χρειάζεσαι μεγεθυντικό φακό για να διακρίνεις τις δύο ξεχωριστές οντότητες μιας μακροχρόνιας σχέσης, αυτή έχει ελάχιστες έως μηδαμινές πιθανότητες να κλονιστεί από εξωγενείς παράγοντες. Δε μας φαίνεται απαραίτητα καλό αυτό, αλλά εσύ θα μείνεις, κι εμάς δε μας πέφτει λόγος.

- ...τον/ την αγαπάς. Κι αυτό σου φτάνει. Ακόμα κι αν ο έρωτάς σας που πέρασε άφησε ένα κενό τόσο μεγάλο που χώρεσε έναν άλλο, αυτό που έμεινε στις άκρες του κενού είναι, κατά τη γνώμη σου, αυτό που σε κάνει τελικά ευτυχισμένο, με τρόπο που αντιστοιχεί στο να βρίσκεσαι εκεί κάπου στα βαθιά σου γεράματα και να μιλάς για την ευτυχία σε χρόνο παρατατικό κι όχι αόριστο.

- ...ακόμα χειρότερα, ξέρεις ότι θα συνεχίσεις να τον/ την αγαπάς όπως και αν εξελιχθεί ο νέος σου «έρωτας». Μπορεί ερωτευμένος/η να μην είσαι, αλλά θα σου λείπει –χώρια που οι τύψεις ότι πλήγωσες κάποιον που αγαπούσες τόσο θα σε στοιχειώνουν μια ζωή. Αν συνυπολογίσεις ότι μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου επιστροφές σπάνια γίνονται δεκτές, κι αν γίνουν τόσο το προϊόν όσο και το κατάστημα θα έχουν αλλάξει εντελώς, μάλλον θα προτιμήσεις τη σιγουριά από το δρόμο χωρίς επιστροφή.

Θα φύγεις γιατί…
- ...όσο καλό και αν είναι το παλιό, δεν μπορεί με τίποτα να συναγωνιστεί τη συγκίνηση του νέου. Ίσως να φταίει το άτιμο το ανθρώπινο DNA, που προγραμματίστηκε να αναζητά αχαρτογράφητες περιοχές από την εποχή που οι πρόγονοί μας έβγαιναν από τη σπηλιά χωρίς χάρτες και GPS –έμφυτη περιέργεια λέγεται–, ίσως η ακόμη πιο άτιμη μεταξύ σας οικειότητα που στην αρχή πανηγύριζες και τώρα κατηγορείς για την εξαφάνιση της μαγείας από τη σχέση σου. Το θέμα είναι ότι βαρέθηκες, κι αυτός είναι ένας ακόμη δρόμος χωρίς επιστροφή.

- ...η αυτοπεποίθησή σου έχει περιέλθει στην κατάσταση εκείνη όπου χρειάζεται είτε ισχυρά ναρκωτικά είτε έναν καινούριο έρωτα για να επιστρέψει από τον τόπο εξορίας της. Σύμφωνα με έρευνες, εκείνα τα παθιασμένα φιλιά –γνωστά και ως φιλιά του πρώτου καιρού– ευθύνονται για την έκκριση μιας ορμόνης, της ντοπαμίνης, που έχει αποτελέσματα παρόμοια με αυτά της κοκαΐνης, με πρώτο και βασικότερο εκείνο το συναίσθημα ότι μπορείς να κατακτήσεις τον κόσμο με το ένα χέρι δεμένο πίσω από την πλάτη σου.

- ...είσαι πολύ μικρός/ή για να συμβιβαστείς με οτιδήποτε λιγότερο από τον απόλυτο έρωτα. Στην αρχή οι βραδιές με πιτζάμες, DVD και αγκαλίτσες στον καναπέ σου φάνηκαν συναρπαστικές, ακριβώς επειδή ήταν πρωτόγνωρες, σιγά σιγά όμως άρχισες να θυμάσαι ότι διασκέδαζες περισσότερο όταν έβγαινες, φλέρταρες, γνώριζες κόσμο, περίμενες πάνω από το τηλέφωνο να πάρει η καινούρια σου γνωριμία, κανόνιζες ραντεβού στα τυφλά. Αν σου έλειψαν και τα one night stands, είναι πλέον επίσημο. Θα φύγεις. Την απόφαση «να αράξεις» την παίρνεις αφού τα έχεις βαρεθεί όλα αυτά. Κι αν δεν είσαι extreme περίπτωση, δε θα τα βαρεθείς αν δεν τα έχεις ζήσει για καμιά δεκαετία.

- ...παρ’ όλο που ως ρομαντικός πιστεύεις στην αιώνια αγάπη και τη θεωρία του μισού πορτοκαλιού, ως οπαδός των εξ Ανατολής φιλοσοφιών πιστεύεις επίσης ότι αν η μακροχρόνια σχέση σου ήταν ο δικός σου λαχνός στην κλήρωση της αιώνιας αγάπης δε θα είχε βρεθεί ένας νέος έρωτας να σε αποσπάσει από αυτήν. Σε απλά ελληνικά, πού ξέρεις ότι το άλλο σου μισό είναι ο παλιός, κι όχι ο νέος σου έρωτας; Κι αν το ότι τον γνώρισες είναι σημάδι της μοίρας ότι η παλιά σου σχέση έφτασε –αν όχι ξεπέρασε– την ημερομηνία λήξης της; Μπορεί να μοιάζει δικαιολογία σε συσκευασία περιοδικίστικης φιλοσοφίας, αλλά εσύ θα την επικαλεστείς –περισσότερο στον εαυτό σου και λιγότερο στους άλλους– για να φύγεις.

- ...ερωτεύτηκες. Τι να κάνουμε τώρα. Όσο δυνατά συναισθήματα κι αν είναι η αγάπη, η οικειότητα και η τάση για αγκαλιές μπροστά στο DVD player, τον έρωτα –όπως και το βήχα– δεν τον καλύπτουν, πολλώ δε μάλλον δεν τον συναγωνίζονται. Θα προσπαθήσεις εις μάτην να το ξεχάσεις, να το καταπολεμήσεις, να κάνεις δέκα κρύα ντους να συνέλθεις, αλλά τελικά θα φύγεις.

Το σεξ και η μάχη των φύλων
Δεν είναι το σεξ λόγος; Φυσικά. Τότε γιατί δεν αναφέρθηκε πουθενά; Γιατί ταιριάζει και στις δύο κατηγορίες. Με μια μικρή διαφορά. Με δεδομένο ότι οι πρώτες φορές με κάποιον «καινούριο» είναι από άβολες έως εντελώς απογοητευτικές, η σεξουαλική «ασφάλεια» με τον σύντροφο που έχει πλέον μάθει τις προτιμήσεις, τις ερωτογενείς ζώνες και τις φαντασιώσεις που θέλεις να πραγματοποιήσεις είναι για τις γυναίκες ένας πολύ καλός λόγος για να μείνεις. Για τους άνδρες, πάλι, η προοπτική της κατάκτησης μιας ακόμα… κορυφής, το σεξ με μια καινούρια παρτενέρ, είναι ένας επαρκής –αν και όχι πάντα αυτάρκης– λόγος για να φύγεις.