7 πράγματα που όχι, δεν ήταν καλύτερα όταν ήσουν νέος
Νιώθεις μια νοσταλγία για τις παλιές καλές εποχές που δεν γυρίζουν πίσω; Ιδέα σου είναι. Και μπορούμε να σου πούμε και γιατί.
της Ηρώς Κουνάδη
Θέλεις να σου πούμε ένα μυστικό; Δεν νοσταλγείς πραγματικά το 1979, τα νιάτα σου νοσταλγείς. Είναι άτιμος σύμβουλος η νοσταλγία, δουλεύει με ύπουλους μηχανισμούς που αν δεν κάτσεις να τους αναλύσεις δεν θα τους συνειδητοποιήσεις ποτέ. Αν όμως το σκεφτείς, αυτά που για σένα σήμερα είναι «χειρότερα», για κάποιους σε 20 χρόνια θα είναι οι «αχ αθώες εποχές μακάρι να ξαναγυρνούσαν». Και αντίστοιχα, κάποιος που το 1979 ήταν στην ηλικία που είσαι εσύ σήμερα, νοσταλγούσε τις δικές του ωραίες εποχές που όλα ήταν καλύτερα. Αν έμπαινες τώρα σε μια χρονομηχανή, και γυρνούσες για να ζήσεις ως ενήλικας στην εποχή που νοσταλγείς, δεν θα σου φαινόταν και τόσο σπουδαία. Κι αυτά είναι μερικά από τα πράγματα που βάζουμε στοίχημα πως λες και ξαναλές στις παρέες με τα άλλα γερόντια πως ήταν «καλύτερα τότε». Όχι, δεν ήταν.
Τα παιδικά
Σύμφωνοι, η Φρουτοπία είναι μία, δεν υπάρχει άλλη καμία. Κατά τα άλλα όμως, τα παιδικά που βλέπεις με παιδικά μάτια μοιάζουν τα «σωστά» παιδικά. Μετά, ό,τι και να σου δείξουν σου φαίνεται λάθος. Ξέρεις γιατί; Επειδή δεν είσαι πια παιδί.
Η μουσική
Ναι ναι, ξέρουμε, τώρα επιτυχίες κάνουν οι trappers, και τς τς τς, τι ακούει η νεολαία, εμείς μεγαλώσαμε με Pink Floyd και Patti Smith. Κοίτα τώρα κάτι που έχεις ξεχάσει: Το αντίστοιχο «τς τς τς» το έκαναν οι γονείς σου για τους Pink Floyd και την Patti Smith, γιατί οι «δικές τους» μουσικές ήταν, εννοείται, καλύτερες. Και κάτι άλλο: Οι mainstream ραδιοφωνικοί σταθμοί δεν έπαιζαν τότε ούτε τους μεν ούτε τη δε. Την Samantha Fox έπαιζαν.
Η Αθήνα
Είχε περίπου την τετραπλάσια κίνηση, ανέδιδε αιθέριες μυρωδιές άκαυτης βενζίνης που μεσημέρι με 40 βαθμούς μπορούσαν να οδηγήσουν στη λιποθυμία, κι αν ήθελες να περπατήσεις είχε έναν και μόνο πεζόδρομο που να ξεπερνά σε μήκος τα 200 μέτρα. Την Ερμού.
Οι διακοπές σου
Όπως σίγουρα σου έχει ήδη πει το ίντερνετ, δεν νοσταλγείς τη δίωρη ανάβαση του Κωλοσούρτη με το Zastava του πατέρα σου που μύριζε την προαναφερθείσα άκαυτη βενζίνη. Το να πληρώνει κάποιος άλλος για τις διακοπές σου νοσταλγείς.
Τα παιχνίδια
«Αχ εμείς κουρέλια δέναμε και τα κλωτσούσαμε ώρες και ήμασταν ευτυχισμένοι». Και πάλι: επειδή ήσασταν παιδιά. Είναι το default των παιδιών να είναι ευτυχισμένα όταν παίζουν. Δεν έχει σημασία αν παίζουν σε αλάνες ή σε οθόνες. Όσο και αν πιστεύεις ότι έχει.
Το φλερτ
Ναι μην το συζητάς, καταπληκτικές οι εποχές που τη σεξουαλική παρενόχληση τη λέγαμε απλώς Τετάρτη μεσημέρι, και τις εμπνευσμένες ατάκες τύπου «ζαχαροπλάστης ήταν ο μπαμπάς σου;» τις άκουγε η μέση γυναίκα 38 φορές την εβδομάδα.
Εσύ
Έχεις ακούσει αυτό το ευφυολόγημα που λέει «η νιότη σπαταλιέται στους νέους»; Είναι μια από τις μεγαλύτερες αλήθειες της ζωής. Μπορεί τώρα να πέφτεις πάνω σε παλιές φωτογραφίες που σε κάνουν να σκέφτεσαι τι όμορφος/ αδύνατος/ γεμάτος ζωή ήσουν, ή πόσο μεγάλες αντοχές είχες στα ξενύχτια, αλλά η αλήθεια είναι πως οι περισσότεροι όσο μεγαλώνουμε, ωριμάζουμε, κατασταλάζουμε και γινόμαστε καλύτερες εκδοχές του εαυτού μας. Έστω με μερικά κιλά παραπάνω, και με μικρότερες αντοχές στο ξενύχτι.
Θέλεις να σου πούμε ένα μυστικό; Δεν νοσταλγείς πραγματικά το 1979, τα νιάτα σου νοσταλγείς. Είναι άτιμος σύμβουλος η νοσταλγία, δουλεύει με ύπουλους μηχανισμούς που αν δεν κάτσεις να τους αναλύσεις δεν θα τους συνειδητοποιήσεις ποτέ. Αν όμως το σκεφτείς, αυτά που για σένα σήμερα είναι «χειρότερα», για κάποιους σε 20 χρόνια θα είναι οι «αχ αθώες εποχές μακάρι να ξαναγυρνούσαν». Και αντίστοιχα, κάποιος που το 1979 ήταν στην ηλικία που είσαι εσύ σήμερα, νοσταλγούσε τις δικές του ωραίες εποχές που όλα ήταν καλύτερα. Αν έμπαινες τώρα σε μια χρονομηχανή, και γυρνούσες για να ζήσεις ως ενήλικας στην εποχή που νοσταλγείς, δεν θα σου φαινόταν και τόσο σπουδαία. Κι αυτά είναι μερικά από τα πράγματα που βάζουμε στοίχημα πως λες και ξαναλές στις παρέες με τα άλλα γερόντια πως ήταν «καλύτερα τότε». Όχι, δεν ήταν.
Τα παιδικά
Σύμφωνοι, η Φρουτοπία είναι μία, δεν υπάρχει άλλη καμία. Κατά τα άλλα όμως, τα παιδικά που βλέπεις με παιδικά μάτια μοιάζουν τα «σωστά» παιδικά. Μετά, ό,τι και να σου δείξουν σου φαίνεται λάθος. Ξέρεις γιατί; Επειδή δεν είσαι πια παιδί.
Η μουσική
Ναι ναι, ξέρουμε, τώρα επιτυχίες κάνουν οι trappers, και τς τς τς, τι ακούει η νεολαία, εμείς μεγαλώσαμε με Pink Floyd και Patti Smith. Κοίτα τώρα κάτι που έχεις ξεχάσει: Το αντίστοιχο «τς τς τς» το έκαναν οι γονείς σου για τους Pink Floyd και την Patti Smith, γιατί οι «δικές τους» μουσικές ήταν, εννοείται, καλύτερες. Και κάτι άλλο: Οι mainstream ραδιοφωνικοί σταθμοί δεν έπαιζαν τότε ούτε τους μεν ούτε τη δε. Την Samantha Fox έπαιζαν.
Η Αθήνα
Είχε περίπου την τετραπλάσια κίνηση, ανέδιδε αιθέριες μυρωδιές άκαυτης βενζίνης που μεσημέρι με 40 βαθμούς μπορούσαν να οδηγήσουν στη λιποθυμία, κι αν ήθελες να περπατήσεις είχε έναν και μόνο πεζόδρομο που να ξεπερνά σε μήκος τα 200 μέτρα. Την Ερμού.
Οι διακοπές σου
Όπως σίγουρα σου έχει ήδη πει το ίντερνετ, δεν νοσταλγείς τη δίωρη ανάβαση του Κωλοσούρτη με το Zastava του πατέρα σου που μύριζε την προαναφερθείσα άκαυτη βενζίνη. Το να πληρώνει κάποιος άλλος για τις διακοπές σου νοσταλγείς.
Τα παιχνίδια
«Αχ εμείς κουρέλια δέναμε και τα κλωτσούσαμε ώρες και ήμασταν ευτυχισμένοι». Και πάλι: επειδή ήσασταν παιδιά. Είναι το default των παιδιών να είναι ευτυχισμένα όταν παίζουν. Δεν έχει σημασία αν παίζουν σε αλάνες ή σε οθόνες. Όσο και αν πιστεύεις ότι έχει.
Το φλερτ
Ναι μην το συζητάς, καταπληκτικές οι εποχές που τη σεξουαλική παρενόχληση τη λέγαμε απλώς Τετάρτη μεσημέρι, και τις εμπνευσμένες ατάκες τύπου «ζαχαροπλάστης ήταν ο μπαμπάς σου;» τις άκουγε η μέση γυναίκα 38 φορές την εβδομάδα.
Εσύ
Έχεις ακούσει αυτό το ευφυολόγημα που λέει «η νιότη σπαταλιέται στους νέους»; Είναι μια από τις μεγαλύτερες αλήθειες της ζωής. Μπορεί τώρα να πέφτεις πάνω σε παλιές φωτογραφίες που σε κάνουν να σκέφτεσαι τι όμορφος/ αδύνατος/ γεμάτος ζωή ήσουν, ή πόσο μεγάλες αντοχές είχες στα ξενύχτια, αλλά η αλήθεια είναι πως οι περισσότεροι όσο μεγαλώνουμε, ωριμάζουμε, κατασταλάζουμε και γινόμαστε καλύτερες εκδοχές του εαυτού μας. Έστω με μερικά κιλά παραπάνω, και με μικρότερες αντοχές στο ξενύχτι.
