10 καλοί λόγοι να μείνεις αισιόδοξος
Το ξέρουμε, δεν είναι πάντα εύκολο. Υπάρχουν, όμως, πάντα λόγοι να είσαι αισιόδοξος. Σου μαζέψαμε δέκα από αυτούς.
της Ηρώς Κουνάδη
Είναι δύσκολο –και ίσως όχι πάντα υγιές– να παίζεις το παιχνίδι της Πολυάννας, εκείνης της ηρωίδας παιδικών βιβλίων που έβρισκε πάντα ένα λόγο να είναι χαρούμενη, ακόμα και όταν όλα πήγαιναν στραβά. Κατά πάσα πιθανότητα, το να προσπαθήσεις να πείσεις τον εαυτό σου ότι είσαι καλά ενώ δεν είσαι θα βλάψει την ψυχική σου υγεία. Όταν, όμως, το πρόβλημα είναι βασικά ο φόβος για το μέλλον –να, σε περίπτωση μιας πανδημίας ας πούμε, τυχαίο το παράδειγμα– η αισιοδοξία είναι η καλύτερη ασπίδα προστασίας. Κι αυτοί είναι δέκα καλοί λόγοι να προσπαθήσεις να μείνεις αισιόδοξος/η στους ζοφερούς καιρούς που ζούμε.
Οι απαισιόδοξοι έχουν συνήθως δίκιο. Αν όμως η ανθρωπότητα έφτασε ως εδώ, το χρωστά στους αισιόδοξους. Δεν είναι δικό μας, ο Καρλ Πόπερ το είπε. Ο Καρλ Πόπερ ήταν γερμανός φιλόσοφος και καθηγητής. Επίκληση στην αυθεντία, ναι.
Παραφράζοντας το απόφθεγμα του Πόπερ, κυκλοφορεί μια εξυπνάδα που λέει «οι απαισιόδοξοι έχουν συνήθως δίκιο. Μέχρι όμως να επαληθευτούν, οι αισιόδοξοι έχουν περάσει στο μεταξύ καλύτερα». Προσυπογράφουμε.
Το μόνο που μπορείς να επηρεάσεις είναι το παρόν. Το μέλλον δεν υπάρχει, είναι μια αφηρημένη έννοια που εφηύραμε οι άνθρωποι για να συνεννοούμαστε μεταξύ μας. Το μόνο που καταφέρνεις ανησυχώντας για το μέλλον είναι να χαλάς τη στιγμή (και τη διάθεση σου) στο παρόν.
Και όπως είπε και ο Τσώρτσιλ, που πολλά μπορείς να του καταλογίσεις αλλά αφενός τα έλεγε ωραία και αφετέρου ήταν πραγματιστής, «Είμαι αισιόδοξος. Δεν φαίνεται να έχει καμιά χρησιμότητα να είμαι οτιδήποτε άλλο».
Ναι, όλο αυτό που ζούμε είναι τρομακτικό. Ακόμα και το ότι αναφερόμαστε σε αυτό ως "όλο αυτό" είναι μια ένδειξη του πόσο τρομακτικό είναι. Αλλά όπως έλεγε πριν από μερικούς μήνες εκείνο το ντοκιμαντέρ που τα εξηγούσε ωραία, χιλιάδες χρόνια τώρα, τίποτα δεν έχει καταφέρει να μας νικήσει.
Κι έχουμε περάσει χειρότερα. Πολύ χειρότερα –κι όχι τόσο παλιά όσο νομίζεις. Από τον Β' Παγκόσμιο δεν έχουν περάσει ούτε εκατό χρόνια. Για σένα μπορεί να 'ναι Ιστορία, για κάποιους ανθρώπους είναι ανάμνηση.
Ένας πολύ καλός λόγος να μείνεις αισιόδοξος είναι ότι έχεις ανθρώπους στη ζωή σου που τη χρειάζονται την αισιοδοξία σου. Ακόμα και αν δεν το ξέρεις. Ακόμα και αν δε σ' το λένε. Αν καταρρεύσουμε όλοι, ποιος θα μαζέψει τους άλλους;
Ναι, τελικά μπορεί να μην πάνε όλα καλά. Μπορεί κάποια να πάνε καλά, και κάποια άλλα όχι. Αυτό συμβαίνει συνήθως. Από αυτά που πάνε καλά πιάνονται οι αισιόδοξοι και λένε (στον εαυτό τους και σε όποιον έχει όρεξη να τους ακούει) ότι είχαν δίκιο, και έτσι συνεχίζουν να είναι αισιόδοξοι.
Υπάρχει καλοσύνη στον κόσμο. Υπάρχουν καλά νέα. Κάθε μέρα. Αν δεν τα βλέπεις, είναι γιατί τα κακά νέα κυκλοφορούν πιο γρήγορα, και πουλάνε περισσότερο. Τα άλλα, τα καλά, θα χρειαστεί να ψάξεις για να τα βρεις. Αν ψάξεις, όμως, θα τα βρεις. Σου το υποσχόμαστε.
Κι όπως απέδειξε περίτρανα πριν από δυο μέρες η δίκη της Χρυσής Αυγής, μπορεί να είναι σπάνιο, αλλά μερικές φορές κερδίζουν οι καλοί.
Είναι δύσκολο –και ίσως όχι πάντα υγιές– να παίζεις το παιχνίδι της Πολυάννας, εκείνης της ηρωίδας παιδικών βιβλίων που έβρισκε πάντα ένα λόγο να είναι χαρούμενη, ακόμα και όταν όλα πήγαιναν στραβά. Κατά πάσα πιθανότητα, το να προσπαθήσεις να πείσεις τον εαυτό σου ότι είσαι καλά ενώ δεν είσαι θα βλάψει την ψυχική σου υγεία. Όταν, όμως, το πρόβλημα είναι βασικά ο φόβος για το μέλλον –να, σε περίπτωση μιας πανδημίας ας πούμε, τυχαίο το παράδειγμα– η αισιοδοξία είναι η καλύτερη ασπίδα προστασίας. Κι αυτοί είναι δέκα καλοί λόγοι να προσπαθήσεις να μείνεις αισιόδοξος/η στους ζοφερούς καιρούς που ζούμε.
Οι απαισιόδοξοι έχουν συνήθως δίκιο. Αν όμως η ανθρωπότητα έφτασε ως εδώ, το χρωστά στους αισιόδοξους. Δεν είναι δικό μας, ο Καρλ Πόπερ το είπε. Ο Καρλ Πόπερ ήταν γερμανός φιλόσοφος και καθηγητής. Επίκληση στην αυθεντία, ναι.
Παραφράζοντας το απόφθεγμα του Πόπερ, κυκλοφορεί μια εξυπνάδα που λέει «οι απαισιόδοξοι έχουν συνήθως δίκιο. Μέχρι όμως να επαληθευτούν, οι αισιόδοξοι έχουν περάσει στο μεταξύ καλύτερα». Προσυπογράφουμε.
Το μόνο που μπορείς να επηρεάσεις είναι το παρόν. Το μέλλον δεν υπάρχει, είναι μια αφηρημένη έννοια που εφηύραμε οι άνθρωποι για να συνεννοούμαστε μεταξύ μας. Το μόνο που καταφέρνεις ανησυχώντας για το μέλλον είναι να χαλάς τη στιγμή (και τη διάθεση σου) στο παρόν.
Και όπως είπε και ο Τσώρτσιλ, που πολλά μπορείς να του καταλογίσεις αλλά αφενός τα έλεγε ωραία και αφετέρου ήταν πραγματιστής, «Είμαι αισιόδοξος. Δεν φαίνεται να έχει καμιά χρησιμότητα να είμαι οτιδήποτε άλλο».
Ναι, όλο αυτό που ζούμε είναι τρομακτικό. Ακόμα και το ότι αναφερόμαστε σε αυτό ως "όλο αυτό" είναι μια ένδειξη του πόσο τρομακτικό είναι. Αλλά όπως έλεγε πριν από μερικούς μήνες εκείνο το ντοκιμαντέρ που τα εξηγούσε ωραία, χιλιάδες χρόνια τώρα, τίποτα δεν έχει καταφέρει να μας νικήσει.
Κι έχουμε περάσει χειρότερα. Πολύ χειρότερα –κι όχι τόσο παλιά όσο νομίζεις. Από τον Β' Παγκόσμιο δεν έχουν περάσει ούτε εκατό χρόνια. Για σένα μπορεί να 'ναι Ιστορία, για κάποιους ανθρώπους είναι ανάμνηση.
Ένας πολύ καλός λόγος να μείνεις αισιόδοξος είναι ότι έχεις ανθρώπους στη ζωή σου που τη χρειάζονται την αισιοδοξία σου. Ακόμα και αν δεν το ξέρεις. Ακόμα και αν δε σ' το λένε. Αν καταρρεύσουμε όλοι, ποιος θα μαζέψει τους άλλους;
Ναι, τελικά μπορεί να μην πάνε όλα καλά. Μπορεί κάποια να πάνε καλά, και κάποια άλλα όχι. Αυτό συμβαίνει συνήθως. Από αυτά που πάνε καλά πιάνονται οι αισιόδοξοι και λένε (στον εαυτό τους και σε όποιον έχει όρεξη να τους ακούει) ότι είχαν δίκιο, και έτσι συνεχίζουν να είναι αισιόδοξοι.
Υπάρχει καλοσύνη στον κόσμο. Υπάρχουν καλά νέα. Κάθε μέρα. Αν δεν τα βλέπεις, είναι γιατί τα κακά νέα κυκλοφορούν πιο γρήγορα, και πουλάνε περισσότερο. Τα άλλα, τα καλά, θα χρειαστεί να ψάξεις για να τα βρεις. Αν ψάξεις, όμως, θα τα βρεις. Σου το υποσχόμαστε.
Κι όπως απέδειξε περίτρανα πριν από δυο μέρες η δίκη της Χρυσής Αυγής, μπορεί να είναι σπάνιο, αλλά μερικές φορές κερδίζουν οι καλοί.
