Aγκίστρι: Ένα... διακοπονήσι δίπλα μας

 του Ιάσωνα Τάπα

Ο επισκέπτης του Αγκιστρίου ίσως ξαφνιαστεί με το πόσο κοντά του βρίσκεται ένα απόλυτο σκηνικό διακοπών. Μία με δύο μόλις ώρες μακριά από την Αθήνα, το Αγκίστρι δεν είναι ούτε Κυκλάδες, ούτε Αργοσαρωνικός. Είναι... sui generis. Έτσι μας συστήνεται και εκεί πιθανότατα οφείλει και την περιορισμένη του φήμη.

Το νησί κέρδισε τη μεγαλύτερη δημοσιότητα της ιστορίας του πριν από μερικά καλοκαίρια, όταν ο καταζητούμενος Δημήτρης Κουφοντίνας το είχε χρησιμοποιήσει επί αρκετές ημέρες για καταφύγιο από την τσιμπίδα του νόμου. Αυτή η ιστορία του αστυνομικού ρεπορτάζ αποκαλύπτει μια αλήθεια για το Αγκίστρι: εκεί μπορείς να χαθείς -και αυτό είναι κάτι που σε ακτίνα μιας ώρας από την πρωτεύουσα δεν είναι καθόλου εύκολο να γίνει.

Λίγα χρόνια παλιότερα το Αγκίστρι είχε τη φήμη του «εναλλακτικού» προορισμού. Σκηνές και ελεύθερο κάμπινγκ, γυμνιστές και φθηνό φαγητό. Σήμερα δεν είναι έτσι ή τουλάχιστον δεν είναι μόνο έτσι. Το νησί, αν και δεν μπορεί να διεκδικήσει δάφνες παροχής υψηλής ποιότητας υπηρεσιών, μπορεί σίγουρα να εξυπηρετήσει το μέσο τουρίστα και όχι μόνο αυτόν.

Το φαγητό σε γενικές γραμμές έχει ακριβύνει, όπως και τα δωμάτια και τα ξενοδοχεία, ενώ «μελανό» σημείο για τα party animals παραμένει η απουσία ιδιαίτερης νυχτερινής ζωής. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Η πρώτη εικόνα του νησιού από το καράβι δεν αφήνει περιθώρια αμφιβολίας: λευκά σπιτάκια με κόκκινα κεραμίδια διακόπτουν το πράσινο των πεύκων –και όχι το αντίθετο– τα οποία φτάνουν μέχρι τα καταγάλανα νερά που χαρίζουν στο Αγκίστρι ένα από τα σημαντικότερα πλεονεκτήματά του: αυτό των καλύτερων νερών στο Σαρωνικό. Το καράβι μας αφήνει στο λιμανάκι της Σκάλας, κι από εδώ οι επιλογές μας είναι δύο: η ομώνυμη, αμμουδερή, μεγάλη οργανωμένη παραλία, που την αγαπούν ιδιαίτερα οικογένειες με παιδιά για τα ρηχά, πεντακάθαρα νερά της, στα δεξιά ή η ανηφόρα που οδηγεί σε δύο πιο απόκρημνες, και πολύ πιο ήσυχες, παραλίες στα αριστερά.

Επιλέγουμε τα… δύσκολα και ανηφορίζουμε τον τσιμεντένιο δρόμο, που μετά από λίγο δίνει τη θέση του σε χωματόδρομο πνιγμένο στα πεύκα. Στάση στην ταβέρνα Αλκυόνη –όπου θα επιστρέψουμε μεσημεράκι ή νωρίς το απόγευμα για φαγητό– για να προμηθευτούμε τα απαραίτητα σε νερό και καφέ πακέτο και συνεχίζουμε. Η πρώτη παραλία, μετά από 5 περίπου λεπτά, λέγεται Σκληρή, είναι μικρή, βοτσαλωτή, με πεντακάθαρα νερά –όπως όλο το νησί, τα είπαμε– και πνιγμένη στο πράσινο. Γρήγορη βουτιά και συνεχίζουμε.

Στο τέλος της διαδρομής, μετά από άλλα 5-10 λεπτά, βρίσκεται η παραλία σταρ του νησιού, η Χαλικιάδα. Η κατάβαση –καταρρίχηση, σωστότερα– θα σας δυσκολέψει, αλλά το τοπίο πραγματικά αξίζει τον κόπο. Λευκά βότσαλα, βαθιά, καταγάλανα νερά, απόκρημνα βράχια σκεπασμένα με πεύκα να την προστατεύουν. Όπως μας ενημερώνει η μαύρη μπογιά στον πρώτο βράχο που αντικρίζουμε μόλις κατεβαίνουμε, η Χαλικιάδα είναι παραλία γυμνιστών. Όπως γρήγορα διαπιστώνουμε, όχι αποκλειστικά –για την ακρίβεια, οι γυμνιστές είναι μάλλον μειοψηφία σε σχέση με τους φέροντες μαγιό. Λόγω της σχετικής απομόνωσης από το υπόλοιπο νησί, αλλά και της άγριας ομορφιάς της, η παραλία είναι, επίσης, ένα από τα αγαπημένα hot spots των free campers του νησιού –αν και όχι το μοναδικό.

Όταν, κάποια στιγμή, καταφέρουμε να… ξεκολλήσουμε από εδώ, νοικιάζουμε μηχανάκι ή ποδήλατο –εκτός αν είμαστε δεινοί πεζοπόροι και ξεκινήσουμε πολύ νωρίς το πρωί για να αποφύγουμε τον ήλιο– και ξεκινάμε να εξερευνήσουμε το νότιο τμήμα του νησιού, κυρίως –αλλά όχι μόνο– γιατί έχουμε ακούσει ότι διαθέτει δύο μαγευτικές παραλίες. Η πρώτη, η Δραγονέρα, Μικρή και Μεγάλη, βρίσκεται αμέσως μετά το Μεγαλοχώρι, ή Μύλο. Εξωτικό τοπίο, που δίνει εκ πρώτης την εντύπωση πως τα αμέτρητα πεύκα του φυτρώνουν επάνω στα βότσαλα της Μικρής Δραγονέρας όσο και επάνω στην άμμο της Μεγάλης –τόσο κοντά στο νερό φτάνουν. Η Μεγάλη Δραγονέρα είναι οργανωμένη, με beach bar για τις απαραίτητες προμήθειες, ενώ η Μικρή προσφέρεται για ρομαντικότερες, πιο prive βουτιές.

Εξωτικότερη των εξωτικών, και πρασινότερη των πρασίνων, η «μυστική» παραλία του νησιού, η Απόνησος, δεν είναι ακριβώς παραλία: είναι πεύκα, ατελείωτα πεύκα, που καταλήγουν σε βράχια που καταλήγουν σε θάλασσα, τα χρώματα της οποίας φέρνουν στο μυαλό το τιρκουάζ του Ιονίου. Μια βουτιά εδώ και ξεχνάς ότι υπάρχει υπόλοιπο νησί –αρχίζεις να καταστρώνεις σχέδια για να μείνεις να κολυμπάς σε αυτά τα νερά για το υπόλοιπο της ημέρας. Μέχρι να πεινάσεις, οπότε να πεταχτείς μέχρι το παρακείμενο ταβερνάκι, για να τα χαζεύεις από ψηλά με ουζάκι και μεζέδες, έως ότου ο ήλιος κατέβει χαμηλά στον ουρανό, για να σου χαρίσει το θέαμα που φημολογείται ότι αποτελεί το ωραιότερο ηλιοβασίλεμα του Σαρωνικού. Έτσι πρέπει να είναι.

Λίγο βορειότερα, πολύ κοντά στην Απόνησο, δύο ερημικές παραλίες, της Μαγκίζας και της Μπαριάμας, περιμένουν να τις εξερευνήσετε. Αν προτιμάτε άμμο, αλλά δε θέλετε να αποχωριστείτε τα βαθιά νερά, η παραλία της Μάρεζας είναι η ιδανικότερη επιλογή. Καταπράσινη κι αυτή, και σε απόσταση αναπνοής –μόλις 200 μέτρα– από το μικρότερο εκ των τριών χωριών του νησιού, τα Λιμενάρια, που αξίζει να τα περπατήσετε, για να γνωρίσετε από κοντά το παραδοσιακό άρωμα και τη γαλήνη που αποπνέουν.

Στο μεγαλύτερο και γραφικότερο χωριό του νησιού, το Μεγαλοχώρι, ή Μύλο, αξίζει σίγουρα να αφιερώσετε ένα απόγευμα από το χρόνο σας, για να περπατήσετε στα γραφικά, πλακόστρωτα δρομάκια του, να θαυμάσετε τα παραδοσιακά σπίτια, πολλά εκ των οποίων θα σας φέρουν στο νου Κυκλάδες, με τα ασβεστωμένα πεζούλια και τις ολάνθιστες αυλές, και να ανεβείτε στον ένα και μοναδικό ανεμόμυλο του νησιού. Εδώ θα βρείτε και την ομώνυμη παραλία, με βότσαλο και άμμο, αλλά και ουζερί πλάι στο κύμα για την απαραίτητη… μεζεδοκατάνυξη.

14 τετραγωνικά χιλιόμετρα όλο όλο, το Αγκίστρι ενδείκνυται για περπάτημα ή ποδηλατάδες, αν δε σας τρομάζει ο ήλιος, καθότι πέραν του ασφαλτοστρωμένου δρόμου διαθέτει μονοπάτια που ενώνουν τα χωριά και τις παραλίες μεταξύ τους, περνώντας μέσα από ευωδιαστά –και σκιερά– πευκοδάση. Ακόμη κι αν δεν είστε φαν της πεζοπορίας, αξίζει να ανεβείτε στο Μετόχι, το λιλιπούτειο χωριουδάκι ανάμεσα στη Σκάλα και το Μύλο, για να θαυμάσετε την πανοραμική θέα από την πλαγιά του λόφου στην οποία είναι σκαρφαλωμένο.

Πού μένουμε;
Παρά το λιλιπούτειο μέγεθός του, το Αγκίστρι προσφέρει μια πληθώρα επιλογών διαμονής για όσους δεν επιλέξουν τη –δελεαστική– λύση του ελεύθερου κάμπινγκ. Από τις καλύτερες προτάσεις, το Kekrifalia Hotel (τηλ.: 22970 91596) προσφέρει στιλάτα δωμάτια και μεζονέτες σε τιμές που ξεκινούν από 50 ευρώ τον Ιούνιο, 70 ευρώ τον Αύγουστο.

Εξαιρετικά επιλογή και το Andreas Hotel (τηλ.: 6932 607308), που προσφέρει όμορφα, προσεγμένα δωμάτια σε νησιώτικο ύφος, ενώ διαθέτει και πισίνα με pool bar. Ένα δίκλινο δωμάτιο με πρωινό θα σας κοστίσει 45 ευρώ τον Ιούνιο, 50 ευρώ αρχές Ιουλίου, και 63 ευρώ από 10 Ιουλίου έως τέλος Αυγούστου.

Πού τρώμε;
Οπωσδήποτε στην Αλκυόνη, στη Σκληρή, για εξαιρετικά μαγειρευτά και σχάρα, αλλά και φρέσκα ψάρια και θαλασσινά, στο μπαλκονάκι πάνω από το κύμα. Στο Κάστρο, στο Μεγαλοχώρι, στην πανέμορφη αυλή με την απαράμιλλη θέα, και στα Δελφίνια, στη Σκάλα, για φρεσκότατους ψαρομεζέδες και λοιπά αλμυρά εκεί που σκάει το κύμα. Στην ταβέρνα στο Μετόχι, εποπτεύοντας από ψηλά όλο το νησί, και στο ένα και μοναδικό ταβερνάκι στα Λιμενάρια.

Τελευταία ενημέρωση: 12 Μαΐου 2010