Για τους παλιούς το πρώτο C&C αποτέλεσε σταθμό στην οικογένεια των RTS (real time strategies) και αφετηρία για πλήθος clones που συνέχισαν να βγαίνουν για αρκετά χρόνια μετά. Οι παλιότεροι, όμως, γνωρίζουν ότι ο προπάτορας του πρώτου C&C είναι το Dune 2, με το δεύτερο να κερδίζει τις εντυπώσεις ίσως εξαιτίας της ασυναγώνιστης γοητείας της πρωτοτυπίας.
Το πρώτο C&C βγαλμένο στην εποχή της έκρηξης των PC games με τα CD-Rom να εγκαθίστανται στο χώρο, βελτίωσε ήχο, γραφικά και gameplay σε σχέση με τον πρόγονό του, φροντίζοντας επιμελώς να μην αλλάξει τίποτα στη συνταγή που έκανε το Dune 2 διάσημο.
Το αποτέλεσμα; Το πρώτο C&C χωρίς σε γενικές γραμμές να πρωτοτυπήσει, έγινε ακόμα πιο διάσημο, αγαπήθηκε και παίχτηκε από ένα πολύ μεγαλύτερο κοινό γιατί από τη μία πλευρά, ”στρογγύλεψε τις γωνίες” του Dune 2 και από την άλλη προωθήθηκε στα πλαίσια ενός σωστού marketing- κάτι το οποίο δεν ήταν δυνατόν να κάνει το Dune 2 στην αγορά των computer games του 1992.
Ξεκινώντας κανείς να παίζει το C&C 3 Tiberium Wars διαπιστώνει πως η προσπάθεια των δημιουργών να διατηρήσουν την πετυχημένη συνταγή του πρώτου C&C στο ακέραιο είναι τόσο έκδηλη που θα έλεγε κανείς πως πιέστηκαν να ακολουθήσουν την πεπατημένη χωρίς να παρεκκλίνουν στο ελάχιστο.
Φόβος να μην πετύχει η συνταγή ή αποτέλεσμα μιας πετυχημένης έρευνας αγοράς; Δεν ξέρω. Πάντως το αποτέλεσμα είναι ένα πολύ βελτιωμένο C&C στον τεχνικό τουλάχιστον τομέα.
Σεναριακά, το C&C 3 μας τοποθετεί σε ένα κοντινό μέλλον μετά τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στο πρώτο C&C. Η Γη έχει μολυνθεί ανεπανόρθωτα από το περίεργο ραδιενεργό (αλλά άκρως εκμεταλλεύσιμο) ορυκτό tiberium με το οποίο ήρθε σε επαφή στο πρώτο C&C μέσω της πτώσης ενός μετεωρίτη.
Καθώς το tiberium έχει μολύνει το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη καθιστώντας τεράστιες περιοχές μη κατοικήσιμες και ενώ συνεχίζει να εξαπλώνεται, η ”κακή” αδελφότητα των Nod εμφανίζεται και πάλι για να ”τρομοκρατήσει”. Τουλάχιστον έτσι ισχυρίζεται ο συνασπισμός στρατιωτικών δυνάμεων GDI (κάτι σαν το NATO) που αναλαμβάνει το ρόλο να προστατέψει τον εναπομείναντα πληθυσμό από τους Nod και να δώσει λύση στο πρόβλημα του tiberium.
Οι δύο παρατάξεις θα συγκρουστούν κατά μέτωπο όπως παλιά με την κάθε μία να επιδιώκει ταυτόχρονα τους δικούς της στόχους. Είναι όμως οι μόνοι παίκτες στο σκηνικό;
Ξεκινώντας με το τεχνικό κομμάτι, το C&C 3 κερδίζει τον παίκτη με τα γραφικά του. Όπως θα δει κανείς και από τα screenshots που συνοδεύουν το review, τα γραφικά ξεπερνούν το όριο του καλού με ζωντανά χρώματα και αληθοφανείς φωτισμούς. Τα κτήρια και οι μονάδες είναι καλοσχεδιασμένα και αποδίδουν με πιστότητα το φουτουριστικό κλίμα του κόσμου όπου διαδραματίζεται το παιχνίδι, ο οποίος θυμίζει κάτι από μετα-πυρηνική εποχή.
Θα σκεφτεί κανείς: ”Με τέτοια γραφικά θα ”σέρνεται””, όμως ένα από τα σημαντικότερα θετικά στοιχεία του παιχνιδιού είναι ότι οι απαιτήσεις του σε υπολογιστική ισχύ είναι πολύ μικρές γι’ αυτό που προσφέρει.
Το παιχνίδι δείχνει να ”πετάει” σε ένα μέτριο προς καλό σύστημα ακόμα και με τις ρυθμίσεις της ποιότητας των γραφικών στο μέγιστο, ενώ δεν παρατηρήθηκε ουσιαστικό πρόβλημα σε σύστημα με τις ελάχιστες απαιτήσεις που αναγράφονται στο κουτί.
Πρόβλημα δημιουργείται μόνο όταν η οθόνη γεμίζει από μονάδες, όμως δεν είναι τέτοιο ώστε να χαλάσει την αίσθηση του παιχνιδιού το όποιο δείχνει να μειώνει, όταν χρειάζεται, με ομαλότατο τρόπο την ταχύτητα της δράσης ώστε να αντισταθμίσει τις απαιτήσεις σε υπολογιστική ισχύ.
Κατά τα άλλα το μάτι του παίκτη χορταίνει από εκρήξεις, σφαίρες, φωτιές, πυρηνικούς πυραύλους, lasers, phasers, ηλεκτρικές καταιγίδες, ακτίνες από το διάστημα και ό,τι άλλο τραβάει η ψυχή του! Όλα καλοσχεδιασμένα και με αληθινή κίνηση, από τον απλό φαντάρο μέχρι τα πελώρια τανκ και τα κολοσσιαία ρομπότ. Το μόνο παράπονο είναι ότι θα μπορούσε να υπάρχει μεγαλύτερη ελευθερία για zoom-out της κάμερας αφού το ανώτερο όριο είναι αρκετά κοντά στη δράση.
Ο ήχος τώρα, ”δένει” απόλυτα με τη δράση και τα γραφικά και δεν παρατηρήθηκε το παραμικρό πρόβλημα. Η οθόνη τρέμει ανεπαίσθητα όταν οι πύραυλοι σκάνε και οι φαντάροι φροντίζουν να ουρλιάζουν πειστικά όταν τους καψαλίζει ένα laser. Τα εφέ, δηλαδή, είναι πολύ ευχάριστα και η μουσική διακριτική όπως πρέπει για παιχνίδια του είδους. Οι μονάδες έχουν μεγάλη γκάμα από σχόλια ανάλογα με την περίσταση και τη διαταγή που τους δίνεται κάτι που είναι αρκετά διασκεδαστικό κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού.
Όσων αφορά στο gameplay, η δράση είναι μέτριας ταχύτητας και πολλές φορές καταιγιστική, ο χειρισμός εύκολος και οι αντίπαλοι αρκετά έξυπνοι. Στο παιχνίδι εκτός από τους Nod και GDI έχει προστεθεί μία νέα φυλή: οι Scrin. Δίνεται η δυνατότητα να παιχτούν δύο campaign: ένα για τους GDI και ένα για τους Nod. Για τους Scrin δεν υπάρχει campaign, κάτι που προφανώς φυλάχτηκε για το επικείμενο expansion αλλά σαν γεγονός είναι πλήρως απογοητευτικό.
Δίνεται ωστόσο η δυνατότητα για skirmish mode δηλαδή έτοιμοι χάρτες στους οποίους μπορούν να παιχτούν και οι τρεις φυλές. Θα ήταν ίσως καλό κάποια στιγμή να βλέπαμε εκτός από τους standard χάρτες και σύστημα random map generation χωρίς αυτό να σημαίνει πως οι υπάρχοντες χάρτες είναι λίγοι. Το campaign έχει πολύ ενδιαφέρον σενάριο συνοδευόμενο από όμορφα cutsceens και απαρτίζεται από καλοσχεδιασμένες αλλά εύκολες και λίγες στον αριθμό αποστολές.
Δεν βρίσκω ότι κάποια φυλή υπερτερεί των άλλων αλλά θεωρώ ότι κάθε μία έχει τα προτερήματα και τα μειονεκτήματά της. Όλες μοιράζονται σχεδόν τον ίδιο αριθμό μονάδων και αναβαθμίσεων. Σαν resource παραμένει και πάλι το tiberium και μόνο, ενώ τα κτίρια και οι μονάδες διατηρούν την ίδια δομή όπως και παλιά. Οίτη: οχήματα resource gathering και base upgrades, αμυντικά κτήρια (συμπεριλαμβανομένου και του υπερ-όπλου της κάθε φυλής), φαντάροι (κιμάς δηλαδή), άρματα μάχης και αεροπορία.
Οι Nod (οι πολυαγαπημένοι και παρεξηγημένοι), χρησιμοποιούν ως επί το πλείστο stealth μονάδες και ύπουλες μεθόδους. Το οπλοστάσιό τους συμπεριλαμβάνει εκτός των άλλων τα τεράστια αλλά ευκίνητα ρομπότ ”Warmech” και τα γρήγορα ”Stealth tanks”. Οι GDI (γιάνκηδες βουτηρομπεμπέδες) βασίζονται στην ωμή δύναμη και στην κατά μέτωπο επίθεση. Στο οπλοστάσιό τους φιγουράρει το καμάρι όλων των μηχανοκίνητων, το ”Mammoth tank” και το ζημιάρικο ρομπότ-πυροβολικό ”Juggernaut”.
Οι μυστήριοι Scrin βασίζονται στην ταχύτητα και τα νούμερα χρησιμοποιώντας περίεργες τακτικές. Έχουν ισχυρή αεροπορία με καλύτερα δείγματα το αξιόπιστο ”Storm rider” και το καταστροφικό ”Devastator Warship”.
Σε γενικές γραμμές υπάρχει πληθώρα μονάδων σε κάθε φυλή και οι περισσότερες επιδέχονται και αναβαθμίσεις. Αυτό δίνει την ελευθερία στον παίκτη να αναπτύξει αρκετές διαφορετικές στρατηγικές για την επίτευξη της νίκης καθιστώντας το παιχνίδι ανθεκτικό στο χρόνο.
Ωστόσο, θεωρώ ότι αφού ο καθένας βρει αυτό που του αρέσει θα αγαπήσει δύο ή τρεις το πολύ μονάδες και θα χρησιμοποιεί κάθε φορά αυτές για τη στρατηγική του.
Το ότι οι μονάδες, όμως, υπάρχουν εκεί αν τις χρειαστούμε είναι σαφώς καθησυχαστικό, κάτι σαν τον ελληνικό στρατό. Στο multiplayer κομμάτι μπορούν να παιχτούν οι χάρτες του skirmish mode (όχι το campaign). Δεν συναντήθηκε κανένα απολύτως πρόβλημα ενώ υποστηρίζεται και VoIP.
Σε γενικές γραμμές το C&C 3 είναι ένας τίτλος που σίγουρα αξίζει κανείς να αποκτήσει. Θα χαρίσει πάρα πολλές ώρες διασκέδασης και θα παίζεται μέχρι να βγει το επόμενο.
Στην ερώτηση αν είναι ένα πλήρες και αξιόλογο παιχνίδι η απάντηση είναι δίχως αμφιβολία θετική. Γιατί είναι καλοδουλεμένο και ευχάριστο με μόνη παραφωνία το κουτί του που περιέχει απλά ένα λιτό manual (στην Ελληνική τουλάχιστον έκδοση) κάτι που, όμως, είναι ίδιον της εποχής.
Στην ερώτηση ποιο είναι το καλύτερο RTS του είδους η απάντηση είναι δίχως αμφιβολία το Dune 2 του 1992. Γιατί η καινοτομία γεννά πάντα μια ακαταμάχητη έλξη και μια νοσταλγία.
Θ.Χ.Π.
