Τσανακλίδου: Εξαιρετική και διαφορετική Τάνια στο Γυάλινο

Τα τελευταία τρία ή τέσσερα χρόνια η Τάνια Τσανακλίδου παρουσιάζει ίσως το καλύτερο έντεχνο (και όχι μόνο) πρόγραμμα της αθηναϊκής νύχτας- το οποίο, σημειωτέον, είναι κάθε φορά διαφορετικό.

Φέτος, δεν αλλάζει τις συνήθειές της. Πρωτοτυπεί μόνο ως προς τον χώρο των παραστάσεων.  Εμφανίζεται στο Γυάλινο, την έντιμη και συνεπή μουσική σκηνή της Συγγρού, σε ένα ετερόκλητο σχήμα με τον Blaine Reininger των άλλοτε σκοτεινών θιασωτών της pop Tuxedo Moon.

Πέρυσι είχε δοκιμάσει μια συνεργασία με τη Μάρθα Φριντζήλα -κάτι το οποίο είχε αποδειχθεί εξαιρετική ιδέα και έμπνευση. Δεν είναι κάθε μέρα τ' Αη Γιαννιού όμως, και έτσι η φετινή επιλογή, ο συμπαθέστατος Blaine φαίνεται λίγο άσχετος.

Ωστόσο, η επιλογή αν και ελαφρώς ατυχής, δεν είναι άσχετη με το concept της παράστασης και με ένα μεγάλο μέρος του ύφους της. Οι ήχοι του φετινού προγράμματος  είναι περισσότερο νεανικοί, με την ίδια την Τσανακλίδου να κλείνει το μάτι σε ηλεκτρονικά ηχοχρώματα –πράγμα που κάνει και στον τελευταίο της δίσκο και είχε κάνει και παλαιότερα στην πρωτοποριακή συνεργασία της με τον Μιχάλη Δέλτα (των STEREONOVA).

Έτσι λοιπόν, φέτος, το πρόγραμμα δεν είναι αυτό που λέμε «λαϊκό» ούτε καθαρόαιμα «έντεχνο». Στο πρώτο του μέρος θυμίζει έναν ενδιαφέροντα μουσικό πειραματισμό από αυτούς που έχουν στερήσει στην Τσανακλίδου τον τίτλο της «κλασικής ερμηνεύτριας» τον οποίο απολαμβάνει, επί παραδείγματι, η Χάρις Αλεξίου. Ωστόσο, η ίδια δείχνει να πιστεύει αυτό που κάνει και με περισσεύματα ενέργειας χορεύει και τραγουδά σε ρυθμούς... club.

Το δεύτερο μέρος κινείται σε περισσότερο γνώριμους ήχους με την πολυμελή μπάντα να χαρίζει στο κοινό περισσότερο δημοφιλείς προτάσεις, πολλές εξ αυτών μάλιστα, όπως το «Καίγομαι» από το γνωστό «Ρεμπέτικο», σε εξαιρετικές διασκευές στις οποίες το λαϊκό άκουσμα μπολιάζεται με progressive ενορχήστρωση. Συγκρατήσαμε ακόμη (ευχάριστα) την επιλογή του κομματιού των συμπαθέστατων και διεισδυτικών Ελλήνων χαβαλέδων Lost Bodies, αλλά (δυσάρεστα) την εκτέλεση του «Μαμά Γερνάω» -κομμάτι που πρέπει επιτέλους να… αγραναπαυτεί για λίγα χρόνια ώστε να ανακτήσει τη φρεσκάδα του.

Ο Blaine Reininger δεν δένει ποτέ με την υπόλοιπη παράσταση. Ωστόσο, παραμένει εξαιρετικά συμπαθής. Εντύπωση προξενεί ότι επιλέγει να τραγουδήσει αντί για δικά του υπολογίσιμης αξίας κομμάτια, ροκ επιτυχίες του παρελθόντος ωσάν νεαρός αοιδός που «κρατά το πρόγραμμα» μέχρι να ξαναβγεί η φίρμα. Άσχετα από την καλή διάθεση της Τσανακλίδου, που προσπαθεί να τον εντάξει στο κλίμα, ο περισσότερος κόσμος αδυνατεί να καταλάβει γιατί ακριβώς βρίσκεται επί σκηνής ο ψηλός κύριος με τη στριγκή φωνή. Κακά τα ψέματα όμως: Όλα αυτά ίσως ξεχνιόνταν αν ακούγαμε το «In a manner of speaking»…

Ξεχωριστή αναφορά πρέπει να γίνει στους φωτισμούς, οι οποίοι υπηρετήσαν την παράσταση αφειδώς χωρίς να την καπελώνουν και δημιούργησαν μια «διακριτικά λαμπερή» ατμόσφαιρα για τους πρωταγωνιστές.

Συμπερασματικά, η παράσταση είναι πολύ καλή, όχι γιατί "πέτυχε η συνταγή", αλλά γιατί "ο μάγειρας είναι μάγκας". Όπως συμβαίνει τα τελευταία χρόνια, η Τσανακλίδου κάνει το πιο ωραίο από τα προγράμματα μουσικής σκηνής που «παίζουν» τώρα. Όχι γιατί έχει καλύτερα τραγούδια από άλλους καλλιτέχνες, αλλά γιατί της αρέσει να σε κάνει να περνάς καλά, ακόμα και αν εσύ δεν έχεις σκεφτεί πως μπορεί να γίνει αυτό.

Δημήτρης Γλύστρας

info
Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, Λ. Συγγρού 143, Ν. Σμύρνη, τηλ.: 210 9315600
Δευτέρα & Τρίτη 21.30 (οι πόρτες ανοίγουν 20.30) 
Τιμές:  φιάλη- 160 ευρώ / 4 άτομα   
            φιάλη special- 180 ευρώ/ 4 άτομα
            κρασί- 80 ευρώ/ 2 άτομα 
            ποτό σε τραπέζι- ελάχιστη κατανάλωση 35 ευρώ    

Για ποτό στο μπαρ η είσοδος κοστίζει 15 ευρώ με το πρώτο ποτό, ενώ το δεύτερο ποτό κοστίζει ανάμεσα σε 10 και 12 ευρώ.