X-edra: Μουσικές ιστορίες για μεθυσμένα μπάσα και μποέμ τύπους

της Φιλουμένας Ζλατάνου

Κατεβαίνεις τα σκαλιά στο μαγαζί με την ταμπέλα X-Edra. Τίποτα δε σε προετοιμάζει για το τι γίνεται εκεί μέσα. Πας σχετικά υποψιασμένος ειδικά αν γνωρίζεις το έργο κάποιων ή όλων των συντελεστών της επονομαζόμενης «Ορχήστρας του Δρόμου». Ο χώρος διαθέτει ωραία αρχιτεκτονική, είναι ζεστός, έχει πολύ καλό εξαερισμό, για την προστασία των ματιών μας (ναι, αυτό το μαγαζί σέβεται τους θαμώνες του!) και ευγενικούς ανθρώπους που σε εξυπηρετούν με χαμόγελο. Όλα αυτά προδιαθέτουν για μια, αν μη τι άλλο, ενδιαφέρουσα βραδιά. Κι όμως ούτε αυτά φτάνουν για αυτό που κατά τις 11 και κάτι θα αρχίσει.

Τα φώτα σβήνουν και επί σκηνής καταφτάνουν playboy, επαναστάτες, μποέμ τύποι, gentlemen με κιθάρες ηλεκτρικές, με τύμπανα, με σαξόφωνα και τρομπέτες, με ένα μεθυσμένο μπάσο και ένα ακορντεόν σε… «ενδιαφέρουσα». Στη σκηνή ανεβαίνουν και 2 αιθέριες υπάρξεις, οι «πριγκίπισσες» της ορχήστρας αυτής.

Και το πανηγύρι αρχίζει. Παναγιώτης Καλαντζόπουλος σε μια από τις καλύτερες φάσεις της καριέρας του, με ενέργεια τρομερή, με διάθεση και πολύ χιούμορ, που δίνει τα ρέστα του στην κιθάρα, που είναι παρόν, που είναι μουσικός με κεφαλαίο Μ , πάνω από όλα, που έχει ιδέες πρωτοποριακές, που ξέρει να στήνει μια παράσταση και να σε κρατάει εκεί, χωρίς «κοιλιές», χωρίς στιγμή να χαθείς ή να βαρεθείς. Πειράζει τα δικά του τραγούδια, εισάγει νέους τρόπους ερμηνείας αυτών, όπως το γιασεμί μέσω ντουντούκας που αποδίδεται πολύ όμορφα και αισθαντικά από τη Νατάσα Μποφίλιου και δε φοβάται να πειραματιστεί και να βάλει στην παράσταση και το «μάδησα μια μαργαρίτα» του Χριστοδουλόπουλου. Αξίζει άριστα και μπράβο μιλιούνια. Μας χρειάζονται τέτοιες ματιές και τέτοιοι άνθρωποι στη μουσική.

Στη σκηνή ο κατεξοχήν illegal της παράστασης, ο Κωστής Μαραβέγιας με το ακορντεόν του που μονίμως σε… «ενδιαφέρουσα» γεννά υπέροχες μελωδίες, συναρπάζει και ξεσηκώνει. Πολλά από τα τραγούδια της προσωπικής του δισκογραφίας που δένουν με το κλίμα, και διαχέουν τρομερή ενέργεια στο χώρο. Είσαι πεσμένος και θέλεις να ανεβείς, να πετάξεις; Τότε στην X-Edra να πας!

Η αεικίνητη αιθέρια παρουσία της Βασιλικής Καρακώστα και η εκρηκτική παρουσία της Νατάσας Μποφίλιου αποτελούν άλλους δύο άσους αυτής της εξαιρετικής παράστασης. Οι δυο κυρίες καταφέρνουν με το δικό της ύφος η καθεμία, να αποδώσουν τα τραγούδια που έχουν εμποτίσει με τις εξαιρετικές ερμηνείες του η Γιώτα Νέγκα και η Έλλη Πασπαλά, αφήνοντας τις καλύτερες εντυπώσεις. Και είναι στα συν τους ότι παρότι τραγούδια όπως «τα μάτια κλειστά», «λευκό μου γιασεμί», «Summertime in Prague», τα έχουμε ταυτίσει με τις φωνές των Νέγκα και Πασπαλά, και η Βασιλική και η Νατάσα, με πολύ σεβασμό, βάζουν το δικό τους λιθαράκι και κάνουν τη δική τους πρόταση ερμηνείας. Και τους αξίζουν συγχαρητήρια. Η σκηνική παρουσία και των δυο, διαφορετική και άρτια, και οι φωνές μεστές, μελωδικές, αισθαντικές, με ερωτισμό στην ερμηνεία όταν χρειάζεται και με νάζι και παιχνιδίσματα σε άλλα σημεία. Η Βασιλική πιο κατασταλαγμένη , η Νατάσα με εκρήξεις επί σκηνής, που οφείλονται και στην προσωπική πορεία της καθεμιάς.

Τι να πρωτοπεί κανείς για αυτή την ορχήστρα; Μουσικοί που δεν ερμηνεύουν απλά, πρωταγωνιστούν. Από τα κοφτά και ακριβή τύμπανα του Σπύρου Μοσχούτη, που άλλοτε ροκάρουν και άλλοτε συνοδεύουν, αλλά ποτέ δε βαριούνται, στο «έτερο ήμισυ κιθαριστικά» του Καλαντζόπουλου, το Γρηγόρη Ντάνη, που χειρίζεται άνετα την ηλεκτρική που πρέπει να αποτελεί προέκταση του χεριού του, και η οποία αγριεύει και σιγοντάρει στα σημεία που πρέπει. Από το ερωτευμένο σαξόφωνο που ξεχειλίζει νότες και αισθαντικότητα του Ιλάν Μανουάχ, στη σιγουριά και την εμπειρία του Παντελή Στόικου, που κάνει θαύματα με την τρομπέτα και το καβάλ του. Και φυσικά το μεθυσμένο κοντραμπάσο του Άγγελου Παπαδάτου, που είναι από μόνο του πρωταγωνιστής, και αν το πετύχετε σε τρελά κέφια θα το δείτε να κάνει και ακροβατικά.

Αυτή η παράσταση κρύβει πολλές εκπλήξεις, τις οποίες δε θα αποκαλύψω και τις οποίες θα ανακαλύψετε μόνοι σας. Επίσης έχει μια γκρίνια, σαν υστερόγραφο. Η ερμηνεία της Νατάσας Μποφίλιου στο νέας εσοδείας τραγούδι του Παναγιώτη Καλαντζόπουλου «το Ψέμα», ενός τραγουδιού με ειδική βαρύτητα, που ακόμη δεν έχει βγει στη δισκογραφία, και το οποίο το έχουμε ακούσει από τις παραστάσεις στο Gazarte, από τη συγκλονιστική ερμηνεία της Γιώτας Νέγκα, κρίνεται ελλιπής, και με αρκετή θεατρικότητα, ενώ το τραγούδι βγάζει αλήθεια και δημιουργεί εικόνες με την κάθε συλλαβή του. Η μοναδική όμως παραφωνία σε ένα εξαιρετικά δεμένο σύνολο.

Το δεύτερο υστερόγραφο δεν περιέχει γκρίνια, αλλά την καλύτερη ίσως έκπληξη και στιγμή της παράστασης. Η ερμηνεία του ίδιου του Παναγιώτη Καλαντζόπουλου σε ένα τραγούδι που δεν έχει πολλούς μήνες ύπαρξης, «η σπατάλη». Τόση ευαισθησία και εσωτερικότητα είναι απλά, breathtaking.

Μετά από όλα αυτά δε θα πάτε απλά, είστε ήδη εκεί!