Καλοκαιρινές συναυλίες: Η γκρίνια... ακυρώθηκε!

της Ηρώς Κουνάδη

Σαράντα και κάτι εμφανίσεις, τέσσερις ακυρώσεις, μία αναβολή, έξι μεγάλα φεστιβάλ, εξήντα μέρες γεμάτες μουσική, αμέτρητες στιγμές που θα θυμόμαστε για πάντα και λίγες που προσπαθούμε ακόμα να ξεχάσουμε. Το βάρος του ”συναυλιακού” απολογισμού του φετινού καλοκαιριού κλίνει προς τη θετική του πλευρά, χωρίς, βέβαια, να στερείται της τροφής για αρνητικά σχόλια που τόσο έχουμε ανάγκη ως έθνος –για να μη βαριόμαστε.

Τα… εύσημα για την εκπλήρωση της εν λόγω ανάγκης αποδίδονται, πρωτίστως και αναμφισβήτητα, στις ακυρώσεις που αφαίρεσαν τέσσερα ονόματα από τη μακροσκελέστατη φετινή λίστα, απογοήτευσαν το κοινό –που, τουλάχιστον, εισέπραξε την αναμενόμενη χρηματική αποζημίωση– και, λυπούμαστε που το λέμε, στη συντριπτική πλειοψηφία τους θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί.

Οι Rolling Stones μας κούρασαν με τις ανακοινώσεις περί ακύρωσης – αναβολής- ξανά ακύρωσης, η λατίνα diva Jennifer Lopez δεν καταλάβαμε τελικά γιατί δεν ήρθε, οι Simply Red επικαλέστηκαν ”τεχνικούς λόγους που αφορούσαν τη μεταφορά του εξοπλισμού τους” (sic) και οι διοργανωτές της συναυλίας του Ricky Martin ήταν οι μόνοι που δημοσιοποίησαν τον –προφανή– λόγο χαμηλής ζήτησης στην προπώληση –κι αυτό είναι προς τιμήν τους.

Οι Wasp ακύρωσαν τελευταία στιγμή την εμφάνισή τους την τρίτη ημέρα του Rockwave Festival, λόγω προβλήματος υγείας του Blackie Lawless, την οποία όμως θα αναπληρώσουν στις 13 Οκτωβρίου.

Οι διοργανώσεις άρχισαν, με αργά αλλά σταθερά βήματα, να απαλλάσσονται από τα προβλήματα που οφείλονταν στην έλλειψη εμπειρίας του παρελθόντος, με αποτέλεσμα να βελτιώνονται συνεχώς –αν και θα ήταν μάλλον υπερβολή να πούμε ότι μας άφησαν με τις καλύτερες των εντυπώσεων.

Οι χώροι στην πλειοψηφία τους είχαν πρόβλημα… χωρητικότητας. Ακόμη και το Terra Vibe που, σε γενικές γραμμές, είναι ο μόνος αμιγώς ”φεστιβαλικός” χώρος της Αθήνας που μπορεί να σταθεί αξιοπρεπώς απέναντι σε αντίστοιχους χώρους του εξωτερικού, δεν ”άντεξε” το πλήθος που συνέρευσε στις συναυλίες των Roger Waters και Depeche Mode, με αποτέλεσμα να ακουστούν πολλά παράπονα, τόσο για την ορατότητα και τις ουρές στα παντός είδους ταμεία, όσο και για το αναπόφευκτο ”μπλοκάρισμα” των γύρω δρόμων που ακολούθησε.

Το μεγαλύτερο γήπεδο της Αθήνας, το ΟΑΚΑ, αξιοποιήθηκε, όλως περιέργως, για μία και μοναδική συναυλία, αυτή της Shakira, το Στάδιο Καραϊσκάκη ασφυκτιούσε στις μεγαλύτερες συναυλίες του, ενώ το Θέατρο Βράχων του Βύρωνα είναι, κατά γενική ομολογία, πολύ μικρό για τις συναυλίες που φιλοξενεί –πράγμα που δημιουργεί αξέχαστα ευτράπελα, όπως ο τσακωμός των μεγαλύτερων σε ηλικία καθήμενων στις κερκίδες με τους πιτσιρικάδες που επέμεναν να στέκονται όρθιοι μπροστά τους, που ξέσπασε στα μισά της συναυλίας των Deep Purple.

Από άποψη περιεχομένου, οι εμφανίσεις που μας απογοήτευσαν ήταν, ευτυχώς, πολύ λιγότερες σε σχέση με όσες μας εξέπληξαν ευχάριστα ή στάθηκαν αντάξιες των προσδοκιών μας. Αν, μάλιστα, λάβουμε υπ’ όψιν το… ανικανοποίητο της ανθρώπινης φύσης, και δη της ελληνικής, που, όταν πρόκειται να παρακολουθήσει ”κλασσικές αξίες” γκρινιάζει ότι ”μόνο οι ξοφλημένοι παππούδες μας κάνουν την τιμή” ενώ όταν έρχεται νέο αίμα οι συναυλιακοί χώροι γεμίζουν στην καλύτερη των περιπτώσεων κατά το ήμισυ γιατί ”ούτε η μάνα τους δεν τους ξέρει”, οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι, στο μεγαλύτερο ποσοστό της, η γκρίνια που ακούσαμε από διάφορες πλευρές το φετινό καλοκαίρι ήταν αδικαιολόγητη.

Η μόνη εμφάνιση που θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε όντως ”κακή” ήταν εκείνη των Dandy Warhols, οι οποίοι έπαιξαν άνευρα ακόμη και τα hit που τους έκαναν stars, όπως το Bohemian Like You, με αποτέλεσμα να παρουσιάσουν ένα εξαιρετικά βαρετό live. Ακόμη, όμως, και αυτό αντισταθμίστηκε και ξεχάστηκε γρήγορα, καθώς αποτέλεσε μέρος του εκπληκτικού κατά τα άλλα line up της δεύτερης ημέρας του Rockwave, που συμπεριλάμβανε, επίσης, τους Green on Red, Mecano, Editors, Sunday Drivers και Franz Ferdinand.

Αντάξιοι των προσδοκιών μας, με ικανοποιητικές εμφανίσεις, στάθηκαν οι Sting, Current 93, Twisted Sister, Toto και Guns ’n’ Roses –παρά τη διαφοροποίηση από την αρχική σύνθεση του group, από την οποία ουσιαστικά ”ακέραιος” παραμένει μόνο ο Axl.

Περισσότερο βάρος από όσο χρειαζόταν έδωσαν στην προώθηση των νέων τους album οι Deep Purple και Placebo, οι οποίοι, χωρίς σε καμία περίπτωση να υστερούν σε ποιότητα και ένταση, ”θυσίασαν” κομμάτια που το κοινό περίμενε να ακούσει –όπως τα ”Child in Time” και ”Soldier of Fortune” στην περίπτωση των πρώτων– προκειμένου να χωρέσουν στο setlist οι νεότερες δημιουργίες τους.

Μέτριες έως ελαφρώς απογοητευτικές ήταν οι εμφανίσεις των 50 Cent, που αποδείχθηκε κατώτερος των προσδοκιών των Ελλήνων fan του και Massive Attack, που έχουν στο παρελθόν παρουσιάσει πολύ καλύτερα live στη χώρα μας –φέτος η ορατότητα στο στάδιο Καραϊσκάκη περιοριζόταν από το ίδιο το σκηνικό, ο ήχος δεν ήταν αρκετά καλός και η διάρκεια της συναυλίας ήταν αδικαιολόγητα μικρή.

Η μοναδική αμιγώς pop συναυλία που πραγματοποιήθηκε τελικά στην Αθήνα, αυτή της Shakira, αποδείχθηκε ανώτερη των προσδοκιών ακόμη και των πιο αισιόδοξων, δεδομένου ότι το ελληνικό κοινό δεν είναι ακόμη εξοικειωμένο με το συγκεκριμένο είδος συναυλιών. Το show ήταν όσο φαντασμαγορικό έπρεπε, χωρίς να καταφεύγει σε υπερβολές, η δημοφιλής λατίνα δημιουργούσε χημεία μιλώντας στο κοινό και αστειευόμενη συχνά, και οι ερμηνείες τόσο των upbeat επιτυχιών της όσο και των παλαιότερων μπαλάντων ήταν εξαιρετικές.

Εξαιρετική βρήκαμε την ιδέα των δύο stages του Ejekt Festival, που ”γλίτωσαν” χρόνο από το sound check, και όπου έπαιξαν αξιοπρεπέστατα οι Film και Radio 4 –και πολύ καλά οι Hooverphonic και New Order. Ιδιαίτερα οι τελευταίοι ξεσήκωσαν τον κόσμο σε σημείο όλοι να χορεύουν ασταμάτητα –και αρκετοί να… ποδοπατηθούν– και μας άφησαν μία από τις καλύτερες εντυπώσεις των φετινών live, παρ’ όλο που, λόγω του ανοιχτού χώρου και του αέρα που φυσά σχεδόν πάντα στο συγκεκριμένο σημείο, ο ήχος δεν ήταν ο καλύτερος δυνατός.

Ο Iggy Pop στο Θέατρο Βράχων ήταν, όπως πάντα, ο απολαυστικότατος, ημιπαράφρων εαυτός του. Σκαρφαλώνοντας ημίγυμνος στις σκαλωσιές της σκηνής, βρίζοντας τον φωτιστή που δεν τον άφηνε να βλέπει το κοινό του, βγάζοντας το παντελόνι του, ανεβάζοντας τον κόσμο στη σκηνή για να χορέψει μαζί του, βουτώντας στο κενό και τρελαίνοντας τους ηχολήπτες που τον ακολουθούσαν καταπόδας με τα μπερδεμένα καλώδια απέδειξε με τον καλύτερο τρόπο, ότι, όσα χρόνια κι αν περάσουν, κάποιες αξίες παραμένουν σταθερές –και είπε το ”I wanna be your dog” εις διπλούν, προς γνώση και συμμόρφωση.

Καλύτεροι του αναμενόμενου αποδείχθηκαν οι Roxy Music, James Brown, που μας έπεισε ότι θα συνεχίσει να κατακτά τα πλήθη μέχρι τα πολύ πολύ βαθιά του γεράματα, Tiger Lillies, που έχουν πλέον το δικό τους φανατικό κοινό εν Ελλάδι και Archive, οι οποίοι έπαιξαν εξαιρετικά σε ένα σχεδόν άδειο Καραϊσκάκη, θύματα του προγραμματισμού που τους ”έριξε” μία ημέρα μετά το πέρας του εξοντωτικού, από κάθε άποψη, Rockwave.

Η ”σύμπραξη” Scorpions και Whitesnake σε γενικές γραμμές έτυχε θετικής αποδοχής από τον κόσμο που κατέκλυσε το Στάδιο Καραϊσκάκη, και έλαβε θετικές κριτικές. Προσωπικά βρήκα το όλο show κατώτερο του περσινού, παρά την τότε απουσία του ”πολύ” Coverdale –πράγμα που ίσως να οφείλεται στο φετινό ”ανέβασμα του πήχη”.

Οι Depeche Mode γοήτευσαν το πολυάριθμο κοινό τους, που γέμισε ασφυκτικά το Terra Vibe αποδεικνύοντας, για μία ακόμη φορά ότι το group έχει ρεύμα στην Ελλάδα, ερμηνεύοντας εκπληκτικά κομμάτια από το πολυαγαπημένο Enjoy the Silence, έως το σπάνια ακουσμένο σε συναυλία Photographic. Παρά τη μικρή της σχετικά διάρκεια –δεν είναι όλοι Cure– η συναυλία ήταν ατμοσφαιρική, γεμάτη λυρισμό και ένταση ταυτόχρονα –συνολικά, μία από τις καλύτερες που παρακολουθήσαμε φέτος.

Για ένα αρκετά μεγάλο μέρος του κοινού, ο τίτλος του καλύτερου live του φετινού καλοκαιριού μοιράστηκε στις δύο ”ιστορικές” συναυλίες των υιών Zappa, που ερμήνευσαν εξαιρετικά τους ατμοσφαιρικούς ήχους του μοναδικού Frank Zappa, σε ένα μεγαλειώδες τρίωρο live, και Roger Waters, που γέμισε ασφυκτικά το Terra Vibe, ερμηνεύοντας με ένταση και πάθος τις αξέχαστες επιτυχίες των Pink Floyd, καθώς και ολόκληρο το album ”The Dark Side of the Moon”, τις οποίες πλαισίωσε με ένα φαντασμαγορικότατο light show.

Ζητώντας εκ των προτέρων συγνώμη για την… ιεροσυλία, έχουμε να δηλώσουμε ότι, κατά την ταπεινή μας άποψη, μακράν η καλύτερη εμφάνιση φέτος ήταν αυτή των Franz Ferdinand.

Κάτι το γεγονός ότι η πλειοψηφία του ανταγωνισμού τους ”έριχνε” το λιγότερο δύο δεκαετίες, κάτι η ζωντάνια, το feeling που μετέδωσαν και το κέφι τους επί σκηνής, κάτι τα χαριτωμένα ελληνικά του Alex Capranos και η 80χρονη γιαγιά του στο χώρο των VIPs, έδωσαν στους… ”αρχιδούκες του στυλ” το προβάδισμα απέναντι στους φτασμένους ”επαγγελματίες” –με τη θετική και την αρνητική έννοια– του χώρου και μας έκαναν να πιστέψουμε ότι η ατμόσφαιρα, η φρεσκάδα και το κέφι έχουν μερικές φορές μεγαλύτερη αξία από την πολυσέλιδη δισκογραφία –τουλάχιστον σε ότι αφορά τις live εμφανίσεις.

Εν αναμονή των δύο live που θα κλείσουν οριστικά την αυλαία του φετινού ”συναυλιακού καλοκαιριού” -το πρώτο από τον Nick Cave, που έχουμε αρχίσει να υποπτευόμαστε ότι έχει μετακομίσει incognito στην Αθήνα, αλλιώς δεν εξηγούνται τόσες συναυλίες τα τελευταία χρόνια, και η δεύτερη από τους Pearl Jam που μετά από αμέτρητες φήμες που διαψεύδονταν επί σειρά ετών αποφάσισαν φέτος να μας κάνουν την τιμή– ευχόμαστε το επόμενο καλοκαίρι να είναι ακόμη καλύτερο, με ακόμη περισσότερα ονόματα και όσο το δυνατόν λιγότερες ακυρώσεις, και απευθύνουμε έκκληση στις διοργανώτριες εταιρείες: κάποιος, επιτέλους, να μας φέρει τους Red Hot Chili Peppers.