Ρωμαίος και Ιουλιέτα ετών… 16 μιλούν στο in2life
Οι έφηβοι πρωταγωνιστές της παράστασης που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Λιγνάδης στο Πάνθεον μιλούν για τον έρωτα που δεν έχει ηλικία.
Ο Γιάννης Τσουμαράκης και η Δανάη Βασιλοπούλου είναι 16 και 15 χρονών, αντίστοιχα. Είναι, επίσης, ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, στην πολυσυζητημένη παράσταση που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Λιγνάδης στο Θέατρο Πάνθεον. Για το τολμηρό αυτό εγχείρημα, αλλά και για το πώς θα ήταν οι ήρωες του Σαίξπηρ αν ζούσαν σήμερα, μοιράζονται μαζί μας τις σκέψεις τους.
Πόσο δύσκολο είναι να υποδύεται κανείς κάποιον άλλον όταν είναι σε μια ηλικία που θέλει πάνω από όλα να βρει τον εαυτό του;
Γιάννης: Είναι όπως το βλέπει κανείς, εγώ το θέατρο το βλέπω σαν ένα παιχνίδι, ένα παιχνίδι που ακόμη και αν είναι δύσκολο δεν παύει να είναι παιχνίδι και να το διασκεδάζω. Είναι γοητευτικό και “μυστήριο” ακριβώς γιατί ανακαλύπτεις πράγματα για τον εαυτό σου ακόμη και αν υποδύεσαι κάποιον άλλον, βάζεις στοιχεία και εμπειρίες προσωπικές.
Δανάη: Η ηλικία στην οποία βρίσκομαι είναι μια ηλικία υποκρισίας. Δηλαδή οι έφηβοι υποδύονται τους επαναστάτες, τους ερωτευμένους, προσπαθούν να δείχνουν κάτι άλλο απ’ ό,τι είναι, μιας και δεν έχουν ανακαλύψει πραγματικά τον εαυτό τους. Έτσι και από την πλευρά μου το γεγονός ότι δεν έχω βρει τον πραγματικό εαυτό μου ακόμα, δεν με εμποδίζει τόσο να υποδυθώ κάποιον άλλον.
Τι είναι για εσάς ο Ρωμαίος και τι η Ιουλιέτα; Πώς θα τους φανταζόσασταν σαν σημερινούς συνομηλίκους σας; Τι μουσική θα άκουγαν, ποιες ταινίες θα τους άρεσαν;
Γιάννης: Ο Ρωμαίος για μένα είναι ένας έφηβος που ποτέ δεν υπήρξε, γι’ αυτό και έγινε έργο. Ένας άνθρωπος που δεν διστάζει να φτάσει στα άκρα και να ξεπεράσει τον εαυτό του για τον αληθινό έρωτα. Σαν έφηβος της εποχής μου θα ήταν αυτός που θα ξεχώριζε, κατ’ επιλογήν, από τη μάζα των συνομηλίκων του, γιατί θα βίωνε τον έρωτα με έναν εντελώς διαφορετικό, παράφορο τρόπο. Είναι ο έφηβος του σήμερα που θα έβαζε τέρμα την μουσική στο δωμάτιό του από μπαλάντες των Black Keys μέχρι και μέταλ. Θα έβλεπε ταινίες του Tim Burton και του Jarmus.
Δανάη: Η Ιουλιέτα είναι μια κοπέλα που ακόμα δεν έχει γνωρίσει τον έρωτα, είναι σίγουρα αθώα και σεμνή, αλλά από την στιγμή που τον γνωρίζει βλέπουμε μια άλλη Ιουλιέτα, μια κοπέλα που δεν φοβάται να πάρει ρίσκα, δεν διστάζει να πει όσα σκέφτεται, ο αυθορμητισμός σίγουρα την χαρακτηρίζει. Νομίζω ότι ως έφηβη της εποχής μου δεν θα διέφερε τόσο από τις άλλες κοπέλες της ηλικίας της, εξωτερικά θα φαινόταν πιο ήρεμη και σεμνή ενώ με παρέα αλλά και με τον εαυτό της τον ίδιο θα ήταν πιο ζωντανή και παρορμητική. Νομίζω ότι θα άκουγε μουσική έντεχνη, τζαζ αλλά και όλα τα τραγούδια που ακούν οι νέοι της ηλικίας της. Αγαπημένη της ταινία θα μπορούσε να είναι το “Forest Gump” που έχει και στοιχεία αγάπης και δράσης.
Ποια είναι η αγαπημένη σας ατάκα από το έργο και γιατί;
Γιάννης: Η αγαπημένη μου ατάκα στο έργο ακούγεται στην σκηνή του μπαλκονιού: “Κι ό,τι ο έρωτας μπορεί να κάνει όταν τολμά, τον έρωτα κανείς ποτέ δεν τον σταμάτησε”. Αυτή η ατάκα νομίζω ότι είναι η πλέον αντιπροσωπευτική για τον Ρωμαίο γιατί όντως στο τέλος τίποτα δεν τον σταματά.
Δανάη: “Επιθυμώ αυτό που έχω, τίποτ’ άλλο”. Η αγαπημένη μου φράση για το Απόλυτο, άρα και τον έρωτα.
Έχει αλλάξει ο έρωτας από τότε που γράφτηκε το κείμενο του Σαίξπηρ;
Γιάννης: Ο έρωτας δεν έχει αλλάξει από τότε που γράφτηκε το κείμενο του Σαίξπηρ. Το συναίσθημα του έρωτα παραμένει το ίδιο απόλυτο και έντονο μέσα στον χρόνο. Ο έρωτας δεν έχει αλλοιωθεί, η κοινωνία έχει αλλάξει με τα στερεότυπα και με τις κοινωνικές της αρχές.
Δανάη: Ο έρωτας αγγίζει όλους τους ανθρώπους όλων των εποχών, είναι ένα βαθύ συναίσθημα που δεν αλλάζει μέσα στο πέρασμα του χρόνου, παραμένει πάντα ανεπηρέαστο από κανόνες και απαγορεύσεις. Αυτό που αλλάζει από εποχή σε εποχή είναι η κοινωνία και οι άνθρωποι γενικά, αλλά όχι το συναίσθημα του έρωτα όταν τους κυριεύει.
Πόσο δύσκολο είναι να υποδύεται κανείς κάποιον άλλον όταν είναι σε μια ηλικία που θέλει πάνω από όλα να βρει τον εαυτό του;
Γιάννης: Είναι όπως το βλέπει κανείς, εγώ το θέατρο το βλέπω σαν ένα παιχνίδι, ένα παιχνίδι που ακόμη και αν είναι δύσκολο δεν παύει να είναι παιχνίδι και να το διασκεδάζω. Είναι γοητευτικό και “μυστήριο” ακριβώς γιατί ανακαλύπτεις πράγματα για τον εαυτό σου ακόμη και αν υποδύεσαι κάποιον άλλον, βάζεις στοιχεία και εμπειρίες προσωπικές.
Δανάη: Η ηλικία στην οποία βρίσκομαι είναι μια ηλικία υποκρισίας. Δηλαδή οι έφηβοι υποδύονται τους επαναστάτες, τους ερωτευμένους, προσπαθούν να δείχνουν κάτι άλλο απ’ ό,τι είναι, μιας και δεν έχουν ανακαλύψει πραγματικά τον εαυτό τους. Έτσι και από την πλευρά μου το γεγονός ότι δεν έχω βρει τον πραγματικό εαυτό μου ακόμα, δεν με εμποδίζει τόσο να υποδυθώ κάποιον άλλον.
Τι είναι για εσάς ο Ρωμαίος και τι η Ιουλιέτα; Πώς θα τους φανταζόσασταν σαν σημερινούς συνομηλίκους σας; Τι μουσική θα άκουγαν, ποιες ταινίες θα τους άρεσαν;
Γιάννης: Ο Ρωμαίος για μένα είναι ένας έφηβος που ποτέ δεν υπήρξε, γι’ αυτό και έγινε έργο. Ένας άνθρωπος που δεν διστάζει να φτάσει στα άκρα και να ξεπεράσει τον εαυτό του για τον αληθινό έρωτα. Σαν έφηβος της εποχής μου θα ήταν αυτός που θα ξεχώριζε, κατ’ επιλογήν, από τη μάζα των συνομηλίκων του, γιατί θα βίωνε τον έρωτα με έναν εντελώς διαφορετικό, παράφορο τρόπο. Είναι ο έφηβος του σήμερα που θα έβαζε τέρμα την μουσική στο δωμάτιό του από μπαλάντες των Black Keys μέχρι και μέταλ. Θα έβλεπε ταινίες του Tim Burton και του Jarmus.
Δανάη: Η Ιουλιέτα είναι μια κοπέλα που ακόμα δεν έχει γνωρίσει τον έρωτα, είναι σίγουρα αθώα και σεμνή, αλλά από την στιγμή που τον γνωρίζει βλέπουμε μια άλλη Ιουλιέτα, μια κοπέλα που δεν φοβάται να πάρει ρίσκα, δεν διστάζει να πει όσα σκέφτεται, ο αυθορμητισμός σίγουρα την χαρακτηρίζει. Νομίζω ότι ως έφηβη της εποχής μου δεν θα διέφερε τόσο από τις άλλες κοπέλες της ηλικίας της, εξωτερικά θα φαινόταν πιο ήρεμη και σεμνή ενώ με παρέα αλλά και με τον εαυτό της τον ίδιο θα ήταν πιο ζωντανή και παρορμητική. Νομίζω ότι θα άκουγε μουσική έντεχνη, τζαζ αλλά και όλα τα τραγούδια που ακούν οι νέοι της ηλικίας της. Αγαπημένη της ταινία θα μπορούσε να είναι το “Forest Gump” που έχει και στοιχεία αγάπης και δράσης.
Ποια είναι η αγαπημένη σας ατάκα από το έργο και γιατί;
Γιάννης: Η αγαπημένη μου ατάκα στο έργο ακούγεται στην σκηνή του μπαλκονιού: “Κι ό,τι ο έρωτας μπορεί να κάνει όταν τολμά, τον έρωτα κανείς ποτέ δεν τον σταμάτησε”. Αυτή η ατάκα νομίζω ότι είναι η πλέον αντιπροσωπευτική για τον Ρωμαίο γιατί όντως στο τέλος τίποτα δεν τον σταματά.
Δανάη: “Επιθυμώ αυτό που έχω, τίποτ’ άλλο”. Η αγαπημένη μου φράση για το Απόλυτο, άρα και τον έρωτα.
Έχει αλλάξει ο έρωτας από τότε που γράφτηκε το κείμενο του Σαίξπηρ;
Γιάννης: Ο έρωτας δεν έχει αλλάξει από τότε που γράφτηκε το κείμενο του Σαίξπηρ. Το συναίσθημα του έρωτα παραμένει το ίδιο απόλυτο και έντονο μέσα στον χρόνο. Ο έρωτας δεν έχει αλλοιωθεί, η κοινωνία έχει αλλάξει με τα στερεότυπα και με τις κοινωνικές της αρχές.
Δανάη: Ο έρωτας αγγίζει όλους τους ανθρώπους όλων των εποχών, είναι ένα βαθύ συναίσθημα που δεν αλλάζει μέσα στο πέρασμα του χρόνου, παραμένει πάντα ανεπηρέαστο από κανόνες και απαγορεύσεις. Αυτό που αλλάζει από εποχή σε εποχή είναι η κοινωνία και οι άνθρωποι γενικά, αλλά όχι το συναίσθημα του έρωτα όταν τους κυριεύει.
