Ρίμας Τούμινας: «Στην Επίδαυρο ένιωσα σαν παιδί»

της Ιωάννας Μπλάτσου

Στις 29 και 30 Ιουλίου, το Εθνικό Θέατρο και το Ρωσικό Θέατρο Βαχτάνγκοφ παρουσιάζουν στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου τον «Οιδίποδα Τύραννο» του Σοφοκλή, σε σκηνοθεσία Ρίμας Τούμινας, με τον Βικτόρ Ντομπρονράβοφ στον ομώνυμο ρόλο και τη Λουντμίλα Μαξάκοβα σε αυτόν της Ιοκάστης. Σήμερα, συναντήσαμε τους τρεις βασικούς συντελεστές της παράστασης και σας τους παρουσιάζουμε.

Ρίμας Τούμινας

Η Μίλα (Μαξάκοβα) είναι η καλύτερη ηθοποιός που έχουμε στη Ρωσία. Αποκαλείται “ηθοποιός του λαού”, που είναι απόλυτα τιμητική προσφώνηση.

Ο Βικτόρ (Ντομπρονράβοφ) είναι εκ των λαμπρών νέων ηθοποιών της Ρωσίας και έχει παίξει πολλούς μεγάλους ρόλους.

Το Βαχτάνγκοφ μπορεί να είναι κρατικό θέατρο, αλλά δεν δεχόμαστε παρεμβάσεις. Όταν περιέγραφα αυτή τη συνθήκη σε Αμερικανούς συνεργάτες, δεν μπορούσαν να το πιστέψουν, πώς δηλαδή ένα κρατικό θέατρο μπορεί να έχει ελευθερία κινήσεων και αποφάσεων.

Το θέατρο Βαχτάνγκοφ επεκτείνεται. Πρόσφατα πήραμε και νέο κτίριο. Χτίζουμε μια μικρή “αυτοκρατορία” στην οδό Αρμπάτ στη Μόσχα. Το δυναμικό του θεάτρου είναι 120 ηθοποιοί. Οικονομικά δεν είμαστε και άσχημα, καθώς ανεβάζουμε πολλές παραγωγές, περίπου 60 παραστάσεις τον μήνα. Επίσης, έχουμε 99% πληρότητα στις σκηνές μας.

Όταν ο Υπουργός Πολιτισμού εξήγησε στον Πούτιν την πορεία του θεάτρου Βαχτάνγκοφ, αυτός είπε: “Λαμπρά!”. Όμως, αυτό είναι επικίνδυνο. Γιατί, για τον Πούτιν, μπορείς από “λαμπρός” να καταλήξεις ξαφνικά ο “κανένας”.

Έχουμε ιερό σεβασμό προς τους κλασικούς συγγραφείς. Θέλουμε να τους δώσουμε μια σύγχρονη χροιά –όχι απαραίτητα με τον Οιδίποδα να φοράει τζιν. Θέλουμε να προσεγγίσουμε τα κλασικά κείμενα με σύγχρονη σκέψη.

Οι παραστάσεις δεν πρέπει να ανεβαίνουν, για να ανεβαίνουν και οι ηθοποιοί πρέπει να παίζουν χωρίς να “παίζουν”. Πάνω στη σκηνή πρέπει να ανοίγουμε τη μοίρα του ανθρώπου προς τους θεατές. Πάντα λέω στους ηθοποιούς μου: “Όλος ο κόσμος είναι μία σκηνή και εμείς ηθοποιοί πάνω σε αυτή. Η ουράνια μοίρα μοιράζει τους ρόλους και παρακολουθεί πώς τους παίζουμε”.

Με τον “Οιδίποδα Τύραννο” είναι σαν να βρέθηκα πίσω στα παιδικά μου χρόνια. Στην Επίδαυρο ένιωσα σαν παιδί. Σαν παιδί που θέλει να μάθει. Γύρω από το θέατρο, μέσα στα δέντρα, κατοικούν άγγελοι που θα μας προστατέψουν.

Ο Βαχτάνγκοφ έλεγε ότι “το θέατρο είναι γιορτή της ζωής”. Μπορεί, βέβαια, αυτή η γιορτή να μην υπάρχει καν. Μπορεί και να έχει ήδη τελειώσει. Το βασικό είναι να πηγαίνεις πάντα προς τη γιορτή. Να μη σταματάς με τις όποιες επιτυχίες.

Ο ηθοποιός είναι και του τσίρκου και της φιλοσοφίας. Ο Παστερνάκ έλεγε: “Η ηθοποιία είναι υψηλή αρρώστια”.

Στη ρωσική γλώσσα το θέατρο είναι θηλυκού γένους. Ίσως γι’ αυτό δουλεύουν σε αυτό πολλοί άντρες.

Βικτόρ Ντομπρονράβοφ

Δεν έχω παίξει άλλους ρόλους από την αρχαία ελληνική τραγωδία. Έχω κυρίως παίξει σαιξπηρικούς ρόλους.

Στις ρωσικές δραματικές σχολές φυσικά διδάσκονται οι αρχαίες ελληνικές τραγωδίες.

Ο θίασος μιλά και συνεννοείται σε τέσσερις διαφορετικές γλώσσες: ρωσικά, ελληνικά, αγγλικά και λιθουανικά.

Λουντμίλα Μαξάκοβα

Για εσάς ο Ρίμας (Τούμινας) είναι σκηνοθέτης. Για εμάς είναι Δάσκαλος.

Πρέπει να υπάρχει αρμονία στον κόσμο. Επικρατεί, όμως, η παραμόρφωση. Όταν έρχομαι στην Ελλάδα η λέξη παραμόρφωση φεύγει από το μυαλό, γιατί εδώ υπάρχει αρμονία.

Ο ηθοποιός δεν πρέπει να μιλάει. Πρέπει να παίζει.