Η Μήδεια του Δημήτρη Ζουγκού ζει στον 21ο αιώνα, είναι θύμα ενδοοικογενειακής βίας και δεν σκοτώνει τα παιδιά της.
Παλαιότερο των 360 ημερών
Στο πλαίσιο του 2ου Φεστιβάλ διαρκείας ελληνικού θεατρικού έργου 21ου αιώνα, που πραγματοποιείται υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση της Λείας Βιτάλη στο «Αγγέλων Βήμα», παρουσιάζεται η «Μήδεια» του Δημήτρη Ζουγκού σε σκηνοθεσία Αυγουστίνου Ρεμούνδου, από τις 21 Μαρτίου και κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 19.30.
Λίγα Λόγια για το έργο: Η Μήδεια του Δημήτρη Ζουγκού είναι μια σύγχρονη γυναίκα που υπομένει ανείπωτα βασανιστήρια και ταπεινώσεις από την σαδιστική οικογένεια του συζύγου της. Μέχρι που έρχεται στο προσκήνιο η Μήδεια του Ευριπίδη. Στον αρχαίο λόγο της, βρίσκει την παρηγοριά και την προτροπή και πλέον το μητρικό ένστικτο δεν αποτελεί δικαιολογία.
Γιατί μια ακόμη Μήδεια; Η Μήδεια του Ευριπίδη, γραμμένη το 431 π.Χ, είναι το πιο ερωτικό έργο που δημιουργήθηκε ποτέ. Έκτοτε χιλιάδες συγγραφείς ασχολήθηκαν με την σπουδή του στα πλαίσια της μαθητείας τους και άλλοι σαγηνεμένοι με τον μύθο- όπως ο Σενέκας και ο Μύλλερ- τον ξαναέγραψαν χρησιμοποιώντας ως καμβά την δική τους σύγχρονη πραγματικότητα προκείμενου να καταδείξουν την εξέλιξη της κοινωνίας στα διαχρονικά ερωτήματα που θέτει ο Ευριπίδης. Τον ρόλο της γυναίκας, τον έρωτα, την εκδίκηση, το μίσος, την τιμωρία, την δικαιοσύνη, την οικογένεια, και την πίστη.
Η Μήδεια του Δημήτρη Ζουγκού έρχεται σε άμεση σύνδεση με την αρχαιότερη. Γραμμένο σε μέτρο τροχαϊκό ακολουθεί πιστά τα βήματα του Ευριπίδη ενώ συγχρόνως γεφυρώνει το χάσμα ανάμεσα στον αρχαίο κόσμο και τις συνήθειες του με τον παρόντα. Ο λόγος τους είναι κοινός, τα παθήματα και οι συνθήκες όμως, όχι.
Η Μήδεια του Δημήτρη Ζουγκού υπομένει ανείπωτα βασανιστήρια και ταπεινώσεις. Η αξιοπρέπεια της έχει υποστεί ανεπανόρθωτες βλάβες. Η σαδιστική οικογένεια που την περιβάλλει την έχει μετατρέψει σε δούλα. Η μάχη στο μυαλό της έχει από καιρό χαθεί και η μοίρα φαίνεται τετελεσμένη.
Το μόνο που την κρατά στην ζωή είναι το μητρικό ένστικτο. Μέχρι τουλάχιστον οι εξελίξεις να φέρουν στην επιφάνεια κάτι πιο πρωτόγονο και θεϊκό. Το μίσος. Μέσα απ’ αυτό η Μήδεια θα αναγεννηθεί ως φοίνικας και θα αρχίσει να υφαίνει τον φονικό ιστό.
Η Μήδεια του Δημήτρη Ζουγκού δεν σκοτώνει τα παιδιά της. Η δαιμόνια μηχανή της έχει προδικάσει χειρότερο τέλος.