Αυλή των Θαυμάτων: Καμπανέλης στο Θέατρο Altera Pars

Το έργο ορόσημο της μεταπολεμικής ελληνικής δραματουργίας «Η Αυλή των Θαυμάτων», συνιστά μικρογραφία της ελληνικής κοινωνίας του χθες και του σήμερα, όπου μέσω μιας σειράς επεισοδίων, καταγράφονται μοναδικά τα στοιχεία που συνθέτουν την εικόνα της πατρίδας μας, αλλά και οι πτυχές του χαρακτήρα του Έλληνα.

Η παράσταση ανεβαίνει στο Θέατρο Altera Pars από 31 Οκτωβρίου, σε σκηνοθεσία και δραματουργική επεξεργασία Πέτρου Νάκου. Ο σκηνοθέτης μίλησε στο In2life για το σημαντικό αυτό έργο.

Γιατί είναι πάντα επίκαιρο το έργο του Καμπανέλλη;
Θα έλεγα ότι η επικαιρικότητα του Καμπανέλλη οφείλεται σ'αυτό που ο ίδιος έχει δηλώσει ως στόχο της καλλιτεχνικής του δημιουργίας: “Να γράψω έργα με όσο το δυνατόν γνησιότερη την προέλευσή τους από τον τόπο μας, ν'ανακαλύψω τον Έλληνα σαν σύγχρονο άνθρωπο. Θέλω να πω, ν'ανακαλύψω τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων του τόπου μου και του καιρού μου, μέσα από την πρόσκαιρη έκφραση της σχέσης τους με τη σημερινή κοινωνική πραγματικότητα.” Πιστεύω πως ο Καμπανέλλης επιβεβαίωσε την πρόθεσή του στο ακέραιο παραδίδοντας στην σύγχρονη ελληνική δραματουργία έργα διαχρονικά, που φωτίζουν τα δομικά στοιχεία της ελληνικής ψυχοσύνθεσης , πέρα απο το μεταβαλλόμενο κοινωνικό-ιστορικό περιβάλλον . Ωστόσο ειδικά στην περίπτωση της “Αυλής” διαπιστώνονται τραγικές ομοιότητες με το σήμερα σε πολιτικό οικονομικό και κοινωνικο επίπεδο.

Τα 6 τελευταία “μνημονιακά χρόνια”, υπάρχει μια διάχυτη αίσθηση αναβίωσης της δεκαετίας του 50. Ανεργία, μετανάστευση, προσφυγιά, πολιτική αστάθεια, ανασφάλεια, αυτοκτονίες, ένα πρόγραμμα εκσυγχρονισμού ή “εξορθολογισμού” που έρχεται για να “βάλει τα πράματα στη θέση τους στη χώρα” και η καθημερινότητα των ανθρώπων, που εντούτοις επιδεινώνεται ενώ τα ταξικά χάσματα διευρύνονται, αποτελούν όλα δραματικά ανάλογα του τότε στο τώρα. Θα έλεγα μάλιστα πως σήμερα έχουμε το συγκριτικό μειονέκτημα της απώλειας της ελπίδας. Η Ελλάδα του 50, έβγαινε από ένα Παγκόσμιο κι έναν εμφύλιο πόλεμο, πάλευε να επουλώσει τις πληγές της να εκσυγχρονιστεί και να ενταχθεί στο σύγχρονο τότε δυτικό κόσμο, μ' ένα τέτοιο παρελθόν , το μέλλον μόνο καλύτερο μπορεί να φαντάζει. Σήμερα, τις "καλές μέρες" τις έχουμε πίσω μας και μπροστά υπάρχει μόνο αβεβαιότητα.

 
Τι θα άλλαζε αν η Αυλή διαδραματιζόταν στην Αθήνα του 2015 αντί για εκείνη του 1957;
Η συνειδητοποίηση ότι επί της ουσίας δεν θα άλλαζε τίποτα με οδήγησε στην απόφαση να ανεβάσω το συγκεκριμένο έργο. Οι ήρωες του έργου τρισδιάστατοι και ανθρώπινοι, διανύουν όλη τη μεγάλη απόσταση από το καλό στο κακό, από το ηθικό στο ανήθικο και μοιάζουν απολύτως αναγνωρίσιμοι στο σήμερα όπως, δυστυχώς, και το περιβάλλον στο οποίο ζουν.

Γιατί θα προτείναμε σε κάποιον που έχει ξαναδεί την Αυλή των θαυμάτων στο θέατρο, τη συγκεκριμένη παράσταση;
Η Αυλή είναι από τα δημοφιλέστερα και κορυφαία έργα της ελληνικής δραματουργίας, ωστόσο κάθε παράσταση είναι μια ξεχωριστή και αυτόνομη δημιουργία. Στη συγκεκριμένη παράσταση προσπάθησα να δημιουργήσω ρεαλιστικές εικόνες, μέσω των οποίων να αναδεικνύεται η “ελληνική ψυχή”, ενώ ταυτόχρονα να δοθεί η δυνατότητα στο θεατή να έρθει σε επαφή και να ανακαλέσει ακούσματα, οσμές, γεύσεις και εικόνες που συνθέτουν την αισθητηριακή μνήμη μιας Ελλάδας που όλοι φέρουμε μέσα μας, να αναγνωρίσει στους ήρωες του Καμπανέλλη τον εαυτό του και το διπλανό του, να ταυτιστεί μαζί τους και με τα δρώμενα.

Προσωπική μου αίσθηση, αλλά νομίζω πως αποτελεί κοινό τόπο, είναι η ανάγκη που νιώθουμε σήμερα για ουσιαστικό επαναπροσδιορισμό και αυτογνωσία μέσω όμως μιας διαδικασίας ενθύμησης εκείνων των στοιχείων, θετικών και αρνητικών, που συγκροτούν την ελληνική ταυτότητα. Η Τέχνη και ειδικά το θέατρο, πιστεύω πως μπορεί να συνεισφέρει στο στόχο αυτό δημιουργώντας ειλικρινείς αναπαραστάσεις με αυτοκριτική διάθεση και ταυτόχρονα πίστη στην ανθρώπινη φύση που αγωνίζεται, βρίσκει δρόμους, επιβιώνει κι εξελίσσεται.

Υπόθεση:
Ελλάδα 1957.
Σε μια λαϊκή αυλή στο Βύρωνα μοιράζονται τις ζωές τους οι ήρωες του έργου . Άνθρωποι ετερόκλητοι και διαφορετικοί μεταξύ τους μα γνώριμοι κι ευδιάκριτοι στη συλλογική μας μνήμη, συνθέτουν μια αληθινή και βαθιά ανθρώπινη, μικρογραφία της ελληνικής κοινωνίας του χθες, διόλου μακρινής στο σήμερα. Σε αυτή την αυλή συναντώνται και διαπλέκονται καθημερινά οι προσδοκίες , οι αγωνίες τους, οι εξομολογημένοι κι οι ανομολόγητοι πόθοι τους. Εκεί χτίζουν τις ελπίδες για το μέλλον, που κάτι καλύτερο θα φέρει... κι εκεί γκρεμίζονται μαζί με την αυλή τους, που δεν έχει χώρο στο “νέο κόσμο”, ο οποίος οικοδομείται με “όχημα” την πολυκατοικία και την αντιπαροχή.

Σε αυτόν το τόπο που ''δε ξέρεις ποτέ τι είσαι και πως θα ξημερωθείς, που δε στεριώνεις ποτέ και πουθενά...που όλα πάνε όπως τους έρθει'', οι ήρωες μας θα πρέπει να τραβήξουν μπρος και να χτίσουν στα χαλάσματα του χθες το δικό τους “καλύτερο” αύριο... Γιατί, πολύ απλά... "είναι ο δικός τους τόπος...και μεγαλείο τόπος...! Και αν ο καθένας τον βγάζει σκάρτο, ρίχνει πέτρα πίσω του και φεύγει, τι θα γίνει...;"

Συντελεστές της παράστασης:
Σκηνοθεσία-Δραμ/ική επεξεργασία: Πέτρος Νάκος
Σκηνικά-Κοστούμια: Σάββας Πασχαλίδης
Μουσική: Ελένη Λομβάρδου
Φωτισμοί: Πέτρος Νάκος
Επιμέλεια κίνησης: Μαρία Καραγέωργου
Βοηθός σκηνοθέτη: Μάνος Γερωνυμάκης
Φωτογραφίες: Γιώργος Μαρινάκης
Παίζουν : Γιάννης Παπαθανάσης, Πέτρος Νάκος, Σάββας Πασχαλίδης, Βάλια Σαπανίδου, Αγγελική Κοντού, Έλενα Καστανά, Αλέξανδρος Τρανουλίδης, Ειρήνη Τσιριγώτη, Αργυρώ Τσιρίτα, Τάσος Περάκης, Έφη Κιούκη, Μάνος Γερωνυμάκης, Δημήτρης Περράκης