Μαριάννα Κάλμπαρη: «Μια νέα χώρα πρέπει να γεννηθεί»

Η καλλιτεχνική διευθύντρια του Θεάτρου Τέχνης μας μιλά για την παράστασή της «Θέλω Μια Χώρα» που ανεβαίνει στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.
Μαριάννα Κάλμπαρη: «Μια νέα χώρα πρέπει να γεννηθεί»
της Ιωάννας Μπλάτσου

Η σκηνοθέτις και Καλλιτεχνική Διευθύντρια του Θέατρου Τέχνης Μαριάννα Κάλμπαρη ανεβάζει στο Φεστιβάλ Αθηνών το έργο του Ανδρέα Φλουράκη «Θέλω μια χώρα» και μας μιλά για την Ελλάδα που η ίδια οραματίζεται -«Θέλω μια χώρα με ανθρώπους καλούς, ευγενικούς, καλλιεργημένους, ευαίσθητους», για το πώς φτάσαμε εδώ που φτάσαμε –«Το lifestyle έγινε η υπέρτατη εθνική μας αξία. Εξοικειωθήκαμε με τα σκάνδαλα και τη διαφθορά», για τον Κάρολο Κουν, τη Ρένη Πιττακή και τη γενιά τους που «πίστεψε ότι αυτός ο κόσμος μπορεί να γίνει καλύτερος μέσα από την ποίηση», αλλά και για την ουσία και σημασία της τέχνης που «αυτή τη στιγμή, δεν είναι πολυτέλεια. Είναι βαθιά ανάγκη, είναι τρόπος να βλέπεις τον κόσμο, είναι τρόπος να αντιστέκεσαι, να κρατάς τα μάτια σου ανοιχτά, να μη φοβάσαι».

Από το «Πεθαίνω σαν χώρα» του Δημήτρη Δημητριάδη το 1978, βρισκόμαστε σήμερα, το 2015, στο «Θέλω μια χώρα» του Ανδρέα Φλουράκη. Τι έχει μεσολαβήσει στο μεταξύ;
Κυβερνήσεις ανέβηκαν και κατέβηκαν. Η μικρή, φτωχή Ελλάδα προσπάθησε να οργανωθεί ως κράτος, προσπάθησε να βρει –ανεπιτυχώς– την ταυτότητά της, η κοινωνία άλλαξε. Πολλά χτίστηκαν, πολλά γκρεμίστηκαν, λεφτά ήρθαν, λεφτά ξοδεύτηκαν, λεφτά εξαφανίστηκαν, πολλά μεγάλα και μικρά λόγια ειπώθηκαν, η βαλκανο-ανατολίτικη χώρα μας ένιωσε Ευρωπαία, ζήσαμε μεγάλες στιγμές εθνικής υπερηφάνειας χάρη στον αθλητισμό και στο τραγούδι. Το lifestyle έγινε η υπέρτατη εθνική μας αξία. Εξοικειωθήκαμε με τα σκάνδαλα και τη διαφθορά. Πιστέψαμε ότι η φτώχεια, η μεγάλη φτώχεια είναι κάτι αδιανόητο για την εποχή μας, κάτι που υπάρχει μόνο έξω από τον ευρωπαϊκό μας παράδεισο.

Προσλάβαμε φτωχούς ανθρώπους από κάθε γωνιά της γης για να κάνουν τις δουλειές που δεν μας άρεσαν. Κατηγορήσαμε αυτούς τους ανθρώπους ότι μας κλέβουν τις δουλειές. «Σταρ», «περσόνα», «επώνυμος» έγιναν οι αγαπημένες μας δουλειές. Αυξήσαμε τις ανάγκες μας. Νιώσαμε σημαντικοί. Κάναμε όλο και λιγότερα παιδιά. Πήραμε όλο και περισσότερα δάνεια. Πλουτίσαμε –όχι, πάντως, ψυχικά. Χρεοκοπήσαμε –όχι πάντως ξαφνικά. Περάσαμε από το σοκ της αρχής, σε ένα μόνιμο συναίσθημα ανασφάλειας και φόβου, απογοήτευσης και παραίτησης. Πολλοί νέοι έφυγαν αναγκαστικά από τη χώρα. Πολλοί μεσήλικες έφυγαν οικειοθελώς (;) από τη ζωή. Πολλοί ηλικιωμένοι δεν έχουν να φάνε. Κανείς δεν τολμάει να κάνει παιδιά. Το μέλλον διαγράφεται όλο και χειρότερο. «Πεθαίνω σα χώρα» έγραψε ο Δημητριάδης. «Η χώρα πέθανε» γράφει ο Φλουράκης. Επιτρέψτε μου να γράψω: Μια νέα χώρα πρέπει να γεννηθεί. Επειγόντως.

Αλήθεια, τι παράσταση ετοιμάζετε; Η επιλογή σας να συνεργαστείτε με νέους ηθοποιούς, τους μαθητές της Δραματικής Σχολής του Θέατρου Τέχνης Καρόλου Κουν, αλλά και τη Ρένη Πιττακή, εμβληματική ηθοποιό του ίδιου θεάτρου, τι δηλώνει;
Το «Θέλω μια χώρα» είναι μια παράσταση που μιλάει για τον τρόπο με τον οποίο η νέα γενιά Ελλήνων, το πλήθος της νέας γενιάς, βιώνει την κρίση. Οι πολύ νέοι ηθοποιοί του Θέατρου Τέχνης που ενσαρκώνουν αυτό το πλήθος καλούνται να εκφράσουν με χιούμορ αλλά και απελπισία τον φόβο, την οργή και την απόλυτη αμηχανία τους απέναντι στην «ακύρωση» της γενιάς τους. Καλούνται να μιλήσουν από σκηνής για όλο αυτό που βιώνουν και οι ίδιοι ως νέοι άνθρωποι -και υποψήφιοι νέοι ηθοποιοί- αυτής της χώρας. Απέναντί τους, αλλά και δίπλα τους, η Ρένη Πιττακή. Απόλυτη εκπρόσωπος της παλαιότερης γενιάς του Θεάτρου Τέχνης. Μιας γενιάς, που με οδηγό της τον Κάρολο Κουν, δόθηκε με πάθος και αυταπάρνηση στην τέχνη της. Μιας γενιάς με όραμα, με πίστη στη δύναμη της συλλογικότητας. Μιας γενιάς που πίστεψε ότι αυτός ο κόσμος μπορεί να γίνει καλύτερος μέσα από την ποίηση.



Εσείς τι χώρα θέλετε;
Ανθρώπους θέλω. Μια χώρα με ανθρώπους που επιθυμούν να ορίζουν τη μοίρα τους. Που είναι υπεύθυνοι πολίτες. Ανθρώπους που κάνουν όνειρα και διεκδικούν τη δυνατότητα να τα πραγματοποιήσουν. Ανθρώπους που παλεύουν, όχι για να επιβιώσουν, αλλά για να ζήσουν. Θέλω μια χώρα με ανθρώπους καλούς, ευγενικούς, καλλιεργημένους, ευαίσθητους. Ανθρώπους που δε νιώθουν μόνο φόβο, απογοήτευση, οργή, κούραση, ματαίωση, υπνηλία. Ανθρώπους ζωντανούς. Που ελπίζουν.

Αυτό το καλοκαίρι, όταν τα χρονίζοντα οικονομικά αδιέξοδα της Ελλάδας έδειξαν το πραγματικά άγριο πρόσωπό τους, είδαμε παραστάσεις να μειώνουν τις περιοδείες τους, ακόμα και να ακυρώνονται. Πώς βλέπετε να διαγράφεται η ερχόμενη χειμερινή θεατρική σεζόν;
Η ερχόμενη θεατρική σεζόν θα είναι δύσκολη, όπως θα είναι όλα τα ερχόμενα. Το θέατρο, όμως, δεν μπορεί να το σταματήσει τίποτα. Δεν το λέω εγώ, το έχει αποδείξει η Ιστορία. Αν υπάρχει μια χαραμάδα ελπίδας στις δύσκολες στιγμές, σίγουρα αυτή βρίσκεται στην τέχνη. Η τέχνη, αυτή τη στιγμή, δεν είναι πολυτέλεια. Είναι βαθιά ανάγκη, είναι τρόπος να βλέπεις τον κόσμο, είναι τρόπος να αντιστέκεσαι, να κρατάς τα μάτια σου ανοιχτά, να μη φοβάσαι. Ελπίζω οι άνθρωποι να μην ξεχάσουν ότι το θέατρο είναι εδώ όχι μόνο για να τους παρηγορήσει αλλά και για να τους θυμίσει όλα όσα έχουν αληθινή αξία στη ζωή.

Πώς θα πορευτεί το Θέατρο Τέχνης την ερχόμενη σεζόν μέσα σε αυτή την οικονομική λαίλαπα;
Δεν θα το βάλει κάτω. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Έχουμε πολλά να πούμε, πολλά να κάνουμε. Περισσότερες λεπτομέρειες στην ανακοίνωση προγράμματος της σεζόν 2015-16, τον Σεπτέμβριο...



Info:
«Θέλω μια χώρα» του Ανδρέα Φλουράκη, σε σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη. Με τη Ρένη Πιττακή και φοιτητές-απόφοιτους της Δραματικής Σχολής του Θέατρου Τέχνης Καρόλου Κουν.
Παραστάσεις: 30-31/7, στις 21:00 στην Πειραιώς 260 | Κτίριο Δ.
Προπώληση εισιτηρίων: Στην ιστοσελίδα www.greekfestival.gr, στο 210.3272000, στα εκδοτήρια του Ελληνικού Φεστιβάλ (Πανεπιστημίου 39 -εντός στοάς Πεσμαζόγλου), στα βιβλιοπωλεία ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ και ΙΑΝΟΣ, στα καταστήματα PUBLIC και στα Reload Stores.
Τιμές εισιτηρίων: €20, €15 (μειωμένο), €10 (φοιτ.), €5 (άνεργοι, ΑΜΕΑ).


Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v