Η πολιτική μιμείται την τέχνη στην «Παρέλαση» της Λούλας Αναγνωστάκη

της Ιωάννας Κλεφτόγιαννη

Πού να το φανταζόταν η αγέραστη ηγερία της νεοελληνικής δραματουργίας Λούλα Αναγνωστάκη ότι ο τίτλος του πιο πολυπαιγμένου έργου της στις σκηνές του κόσμου, η «Παρέλαση» της μνημειώδους Τριλογίας της Πόλης, θα ερχόταν μια μέρα –δεκαετίες από την ώρα που γράφτηκε- που θα γινόταν λέξη ταμπού για την πολιτική ηγεσία μας και πεδίο λαϊκής εκτόνωσης! Ή μήπως το είχε προβλέψει, όταν στο γεμάτο υπαινιγμούς, γροθιά στο στομάχι κείμενό της, η πολυαναμενόμενη παρέλαση εξελίσσεται σε μακελειό;

Πού να το υποπτευόταν ο αδελφός εξ Αλβανίας Ενκε Φεζολάρι, όταν αποφάσιζε να ανεβάσει το αγέραστο κείμενο, σκηνοθετώντας το με γνώση, αγάπη, έμπνευση και τρέλα, ότι η επικαιρότητα θα τον δικαίωνε πικρά, σε παρελάσεις όπου τα ΜΑΤ (πρόσφατα στα Γιάννενα) διαλύουν τη συγκέντρωση των πολιτών για να επιβάλλουν την έννομο(!) τάξη.

Δεν είναι όμως αυτοί οι λόγοι που χαρακτηρίζουμε, χωρίς περιστροφές, την παράσταση στο Θέατρο του Νέου Κόσμου ένα σημαντικό καλλιτεχνικό γεγονός με εκτόπισμα που φτάνει κι αγγίζει την ταραγμένη ελληνική κοινωνία του 2012. Ο Φεζολάρι, λάτρης της δραματουργίας της Αναγνωστάκη, ανέδειξε τη διαχρονικότητα της «Παρέλασης», απαλλαγμένος από τα στεγανά ενδεχομένως ενός Έλληνα. Εμβολίζοντάς την διαρκώς με ήχους και μουσικές πρωτόγνωρες (δελφινιών, φαλαινών, αλβανικά πολυφωνικά, ρεμπέτικους νταλγκάδες, μικρασιάτικα, ποντιακά άσματα, φιλανδέζικα κομμουνιστικά εμβατήρια). Που θα καταλήξουν -κι εδώ βάζει την υπογραφή του βαριά- μέσα σε μια ηλεκτρισμένη συγκινησιακά ατμόσφαιρα, την ώρα που άνθρωποι ποδοπατιούνται και σκοτώνονται, στη "Συννεφιασμένη Κυριακή".



Αναρωτιέσαι στο υπαινικτικά αλλά επί της ουσίας πολιτικό έργο με τα άχρονα γεγονότα και τα πρόσωπα-σύμβολα, αν τα δυο έγκλειστα στο σπίτι αδέλφια τελικά σπάνε τα δεσμά τους, βλέποντας την παρέλαση να εξελίσσεται σε σφαγή. Στη σκηνή που η Αναγνωστάκη δεν έχει γράψει, κι αφήνει ανοικτή στον θεατή, θα κάνουν την υπέρβαση να βγουν από το σπίτι τους; Θα εμπλακούν στην Ιστορία, που έως τώρα βιώνουν αποστασιοποιημένα ως κομπάρσοι;

Η παράσταση –μοναδικό σκηνικό στοιχείο ένα μακρύ κόκκινο ύφασμα/χαλί – υπηρετεί μια ανοικτή φόρμα, η οποία ωστόσο βασίζεται στο λόγο και στην έντονη σωματικότητα των ηθοποιών. Αποκάλυψη η Βασιλική Τρουφάκου, που εκρήγνυται σε απόσταση αναπνοής από τους θεατές. Συνεπής και με το μέτρο του γνώστη της Αναγνωστάκη (έχει παίξει όλους τους ρόλους νεαρών ανδρών της δραματουργίας της) ο Μάνος Καρατζογιάννης.

Πραγματικά, η πόλη μας, όπως η άγνωστη, ακατανόμαστη αλλά τόσο γνώριμα ανθρωποφάγος πόλη της «Παρέλασης» θέλει οδηγό επιβίωσης. Και στην πρώτη σκηνοθετική δουλειά του, ο Φεζολάρι μπορεί να μην μας τον παρέχει –δεν τον προσφέρει ούτε η ίδια η Αναγνωστάκη, αποδίδει όμως ανάγλυφα την «απόγνωση και τη βία των βίων μας που στην Ομόνοια μυρίζουν κάτουρο». Τον παραλογισμό των βίαιων καταστολών κάθε ένστολης εξουσίας. Και την επιτακτική αναγκαιότητα της ενεργής συμμετοχής μας ως πολίτες με συνείδηση στην ιστορική συγκυρία που ανήκουμε.

INFO:
Η ΠΑΡΕΛΑΣΗ
Θέατρο του Νέου Κόσμου, Αντισθένους 7 & Θαρύπου, Νέος Κόσμος, τηλ: 210-9212900
Παραστάσεις: Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00
Τιμές εισιτηρίων: Γενική είσοδος 12€, ελεύθερη είσοδος για όσους έχουν κάρτα ανεργίας ΟΑΕΔ.
Οι παραστάσεις θα συνεχιστούν μέχρι τις 3 Απριλίου 2012