Είδαμε μια υπέροχη Γελάδα στο Θέατρο Altera Pars

της Ηρώς Κουνάδη

Είναι πραγματικά σπουδαίο το έργο του τούρκου ποιητή Ναζίμ Χικμέτ που σκηνοθετεί ο Πέτρος Νάκος στο Θέατρο Altera Pars. Είναι σπουδαίο γιατί μιλάει στην ψυχή σου. Μιλάει για σένα. Και μιλάει για τη δουλειά σου.

Τι και αν η Γελάδα γράφτηκε στη Μόσχα το 1956; Οι ήρωές της, δοσμένοι με μια τρυφερότητα άψογα σκηνοθετημένη στην υπερβολή της, είναι όλοι τους εσύ. Είναι οι φίλοι σου, είναι οι γονείς σου, είναι οι γείτονές σου που κάνουν αυτοσκοπό το μέσο και καταλήγουν –κατά το γνωστό κλισέ− να ζουν για να δουλεύουν, αντί να δουλεύουν για να ζουν.

Η παράσταση ξεκινά να μας βυθίζει αργά στο αλληγορικό σύμπαν του Χικμέτ, συστήνοντάς μας έναν έναν τους πέντε ήρωες: Την χήρα μητέρα που έχει μεγάλα όνειρα για τα δύο της παιδιά, την κόρη της που θα γίνει φτασμένη καλλιτέχνης της όπερας, τον μικρό γιο που θα είναι σύντομα ο μεγαλύτερος ποιητής της πλάσης (τον φωνάζουν ήδη ποιητή, παρά την εμφανή του κλίση στις κατασκευές), τον δασκαλάκο που θα τον βοηθήσει να περάσει τις εξετάσεις που τον χωρίζουν από την προφανή του μοίρα (να γίνει ποιητής, ντε) και τον αρραβωνιαστικό της κόρης, που την απαρνείται όταν εκείνη καταντάει γελαδάρισσα.

Και είναι όλοι τους απολαυστικοί στους ρόλους τους: Η Μίνα Χειμώνα πλάθει μια μάνα στο μεταίχμιο της Μαντάμ Σουσού και της γυναίκας που είναι αποφασισμένη να κάνει τα πάντα για να δει τα μεγάλα όνειρα που έχει για τα παιδιά της να πραγματοποιούνται. Ο Πέτρος Νάκος είναι ο απόλυτα αρχετυπικός βαρύμαγκας παλιάς ελληνικής ταινίας στο ρόλο του αρραβωνιαστικού.

Ο Ηλίας Τσουμπέλης κεντά στην πρώτη του επαγγελματική δουλειά ως γιος που ακολουθεί πότε στωικά και πότε με αφελή ενθουσιασμό τη μοίρα που διάλεξαν για εκείνον η μάνα και η αδερφή του. Ο δάσκαλος του Σπύρου Σιδέρη κρύβει πολλά περισσότερα από την αρχική ταπεινοφροσύνη του. Και η Αγγελική Κοντού αναδεικνύει με ένα σπάνιο ερμηνευτικό εύρος την κόρη της οικογένειας στον πιο πολυδιάστατο χαρακτήρα του έργου.

Η φορμαλιστική σκηνοθεσία του Πέτρου Νάκου κάνει τους συμβολισμούς της Γελάδας –που παραμένει, στην ουσία της, μια παραβολή− ακόμα πιο εύληπτους. Ενδιαφέρουσα είναι η προσθήκη στοιχείων από το θέατρο σκιών, που παραπέμπει ευθέως στο θέατρο της Ανατολής και την καταγωγή του συγγραφέα και δημιουργεί ατμόσφαιρα η οποία υπηρετείται άψογα από τους φωτισμούς της Κατερίνας Μαραγκουδάκη. Οι μουσικές που ντύνουν την παράσταση –από κλασική μέχρι βαλκανικές τρομπέτες− προσθέτουν ένα ακόμα επίπεδο στην αφήγηση, και έξτρα κέφι στην τελευταία, λυτρωτική σκηνή. Φεύγοντας, ο κόσμος ψιλοχορεύει.



Ταυτότητα Παράστασης:
Κείμενο: Ναζίμ Χικμέτ
Μετάφραση : Έρμος Αργαίος
Σκηνοθεσία: Πέτρος Νάκος
Βοηθός σκηνοθέτη: Αγγελική Κοντού
Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Σκηνικά/Φροντιστήριο: Τάσος Αμπατζής
Κοστούμια: Gaffer&Fluf / Frame up (Wardrobe)
Μουσική επιμέλεια: Αγγελική Κοντού
Σύνθεση ήχων : Γιώργος Αντωνόπουλος
Επιμέλεια κίνησης: Ελβίρα Μπαρτζώκα

Παίζουν: Μίνα Χειμώνα, Πέτρος Νάκος, Αγγελική Κοντού, Σπύρος Σιδέρης, Ηλίας Τσούμπελης