Ο Γιάννης Κότσιρας εφ’ όλης της ύλης στο in2life

συνέντευξη στην Ειρήνη Ορφανίδου

Η τύχη που τον συνάντησε σε ένα συνεργείο αυτοκινήτων, το λαϊκό τραγούδι που «χτυπάει φλέβα», το χρήμα και η κρίση, οι «παραγγελιές» και τα σουξέ, το Μαρούσι και το 2ο Λύκειο, ο φύλακας – άγγελος της ζωής του, οι απολογισμοί και η καχυποψία για τις συνεντεύξεις. Για όλα αυτά και πολλά περισσότερα μιλά ο Γιάννης Κότσιρας στο in2life, λίγο πριν ανέβει στην σκηνή του Ηρωδείου για να γιορτάσει τα 20 χρόνια του στο τραγούδι με μια μεγάλη επετειακή συναυλία.

-Οι επέτειοι εμπεριέχουν και απολογισμούς. Μετά τα «χρόνια πολλά» αρχίζουν οι προσθαφαιρέσεις. Υποθέτω ότι η επίγευση που αφήνουν τα 20 χρόνια είναι καλή. Αν είχες όμως, μια δεύτερη ευκαιρία, τι θα έκανες διαφορετικά;
Γ.Κ.: Ξέρω πως μπορεί να ακούγεται τυπικό, δεν είναι όμως: Δεν αισθάνομαι πως θα άλλαζα κάτι. Ειλικρινά είμαι πολύ ευχαριστημένος με όλα όσα μου έχουν συμβεί όλα αυτά τα χρόνια. Και για να επιχειρηματολογήσω επ' αυτού, σας λέω πως ιδιαίτερα τα λάθη μου ήταν τα πιο χρήσιμα καθώς μόνο από αυτά έμαθα. Βλέπετε, όταν πετυχαίνεις κάτι, χαίρεσαι και δεν έχεις αφορμή να προβληματιστείς, και συνήθως προσπαθείς να το επαναλάβεις κάνοντας ακριβώς τα ίδια. Όταν όμως κάτι πάει στραβά, μπαίνεις σε διαδικασία σκέψης και αναζήτησης λύσης. Αυτή η δεύτερη διαδικασία είναι η πιο χρήσιμη και στη δουλειά αλλά και στην ζωή.

-Η άποψη ότι η επιτυχία είναι 30% ταλέντο και 70% σκληρή δουλειά σε βρίσκει σύμφωνο;
Γ.Κ.: Δεν θα συμφωνήσω για πολλούς λόγους. Κατ' αρχήν, διότι ποτέ δεν μου αρέσει να δίνω ποσοστά στην ζωή. Κατά δεύτερον, διότι έχω δει στα χρόνια που ασχολούμαι αρκετές φορές να υπάρχει επιτυχία από ανθρώπους χωρίς ταλέντο στη μουσική. Η δική μου σκέψη είναι πως η επιτυχία έχει να κάνει με τις επιλογές που κάνει ο καθένας μας, την συνέπειά του, την σκληρή δουλειά και την συγκυρία. Στην επιτυχία δεν υπάρχει συνταγή, ούτε πρόβλεψη. Άλλωστε αυτή η θεώρηση πως κάποιος μπορεί να ξέρει το μυστικό της επιτυχίας είναι, κατά την άποψή μου πάντα, ένας από τους λόγους που οδήγησε στην καταστροφή της δισκογραφίας.

-Πιστεύεις στην τύχη; Αυτή η ιστορία που σου συνέβη όταν δούλευες σε συνεργείο αυτοκινήτων, τι ήταν;
Γ.Κ.: Φυσικά και πιστεύω και στην τύχη, όπως και στις συμπτώσεις. Ο καθένας μας μπορεί να διαθέτει κάποιο ταλέντο. Όμως θα πρέπει αρχικά να του δοθεί η ευκαιρία, και ακόμη περισσότερο να την δει και να την εκμεταλλευτεί. Στην δική μου περίπτωση, τότε εργαζόμουν σε ένα συνεργείο αυτοκινήτων, στο οποίο ήταν πελάτης ο μεγάλος σολίστ του μπουζουκιού, Χρήστος Κωνσταντίνου. Έψαχνε τραγουδιστές για το Περιβόλι τ' ουρανού και ο ιδιοκτήτης του συνεργείου απλώς του ανέφερε πως τραγουδάω. Ο Χρήστος μου ζήτησε να με ακούσουν, δέχτηκα και έτσι ξεκίνησαν όλα. Θα μπορούσα να μην εργάζομαι εκεί τότε, καθώς δεν το έκανα για βιοπορισμό αλλά για απασχόληση, όπως επίσης θα μπορούσε να μην με ενδιαφέρει, καθώς δεν ήταν ποτέ στα όνειρά μου να γίνω τραγουδιστής. Το γιατί τελικά πήγα στην ακρόαση δεν το ξέρω. Μάλλον από περιέργεια. Ή τύχη...



-Ρεμπέτικο, λαϊκό, έντεχνο, ποπ. Έχεις κάνει περάσματα / πετάγματα / δοκιμές σε όλα. Η «ταυτότητα» σου τι γράφει;
Γ.Κ.: Λαϊκός τραγουδιστής. Αυτό έχω μέσα μου. Σε αυτό ανδρώθηκα. Στο σπίτι μου μεγάλωσα με όλα σχεδόν τα είδη μουσικής. Από τις μουσικές των Θεοδωράκη, Χατζιδάκι, Ξαρχάκου, Λοΐζου, Μικρούτσικου, Μαρκόπουλου μέχρι του Πλέσσα, του Καλδάρα, του Κουγιουμτζή και από τον Μάρκο, τον Χατζηχρήστο, τον Τσιτσάνη και τον Ζαμπέτα μέχρι τις δυτικές μουσικές, την Ροκ και την Ποπ της εποχής. Όλα εξίσου και όλα πολύ αγαπημένα. Αυτά όλα είναι ένα μείγμα μέσα μου και τα αγαπώ εξίσου. Όμως η στιγμή που με κάνει και νοιώθω πλήρης, είναι η στιγμή που συναντιέμαι με ένα κλασικό λαϊκό τραγούδι. Αυτός ίσως και να είναι ο λόγος που έχω πει λίγα λαϊκά τραγούδια. Διότι ο πήχης για μένα, στο τι σημαίνει λαϊκό τραγούδι, είναι πολύ ψηλά. Ο αμανές του Νίκου Δημητράτου στο πρωτότυπο “Μάνα μου Ελλάς” είναι λαϊκό τραγούδι. Δεν καλύπτομαι με τραγουδάκια που ντύνονται με μπουζούκι για να μας πείσουν πως είναι λαϊκά. Το λαϊκό τραγούδι δεν χρειάζεται ειδικές ενδυμασίες. Χτυπάει την φλέβα και το νοιώθεις σαν ηλεκτρισμό ακόμη και με μια φωνή ή μια κιθάρα».

-Ποια είναι η γειτονιά των παιδικών σου χρόνων; Η πιο έντονη ανάμνηση σου από εκείνη την εποχή;
Γ.Κ.: Τις περισσότερες μνήμες μου τις έχω από το Μαρούσι. Στη γειτονιά του Ανατολικού Αμαρουσίου, δίπλα από το 2ο Λύκειο, σε ένα οικόπεδο που πλέον έχει χτιστεί και στο οποίο παίζαμε καθημερινά, στην πλατεία δίπλα από τον Σταθμό του Ηλεκτρικού, όπου κατά την εφηβεία μας πίναμε τους καφέδες μας και στα Καρπάθικα, όπου παίζαμε ασταμάτητα ποδόσφαιρο. Πιο έντονη στιγμή που μου έρχεται πρώτη στο μυαλό; Ο σεισμός του '81. Βρεθήκαμε όλοι έξω από τα σπίτια, οι μεγαλύτεροι να συζητούν και εμείς, οι μικρότεροι, να συνεχίζουμε το παιχνίδι μες στη νύχτα σαν να είχαμε αφήσει το ημίχρονο μισοτελειωμένο το πρωί... Πολλές μνήμες, πολλές φιλίες και πολλή αγάπη. Ο Νίκος, ο Βασίλης, ο Μίλτος, ο Σταμάτης, ο Τάκης που ξενιτεύτηκε, οι Γιάννηδες, η Δόμνα, η Λιάνα, η Τασία, η Δήμητρα, οι Μαρίες... Όλα τα παιδιά, ακόμη και αυτοί που φύγανε. Με τους περισσότερους συμμαθητές μου και “συνένοχους”, της τότε παρέας, βρισκόμαστε ακόμη κάθε χρόνο, είτε στους χώρους που εμφανίζομαι, είτε στα σπίτια των φίλων. Η παρέα αυτή, παρ’ όλες τις αλλαγές, έχει παραμείνει ισχυρή και αγαπημένη.

-14 προσωπικοί δίσκοι, οι περισσότεροι εκ των οποίων χρυσοί και πλατινένιοι (με πάνω από 1 εκατομμύριο πωλήσεις) και περισσότερες από 1.000 συναυλίες στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο. Το τραγούδι έχει χρήμα, ναι;
Γ.Κ.: Όπως όλες οι δουλειές. Θα μπορούσα να σας πω και το εξής: Η οικοδομή έχει χρήμα, η δημοσιογραφία έχει χρήμα, η δικηγορία έχει χρήμα, η αρρώστια, η γέννηση, η πολιτική κλπ... Αναλόγως την επιτυχία σου και την εντιμότητά σου, από όλους τους τομείς της εργασίας μπορείς να ζεις αξιοπρεπώς. Σίγουρα όμως η εκμετάλλευση, το ξεπούλημα, η διαφθορά σε όλους αυτούς τους τομείς έχει πολύ περισσότερο. Το θέμα είναι καθαρά ηθικό. Προσωπικά δεν είχα ποτέ το χρήμα για Θεό. Αυτό κάποιες φορές το έχω μετανιώσει, καθώς σήμερα που η οικονομική κρίση μας έχει φέρει όλους στα όριά μας, δεν έχω αναπτύξει το πολυσυζητημένο “λίπος” για να την αντιμετωπίζω. Από την άλλη νοιώθω τόσο καλά και τόσο ευχαριστημένος που μπορώ ακόμη να κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη, αλλά και τους άλλους στα μάτια χωρίς να ντρέπομαι για κάτι, που αυτή η ικανοποίηση δεν πληρώνεται με όλα τα εκατομμύρια της Ευρώπης.



-Όταν σου ζητούν να πεις ξανά και ξανά τα σουξέ, όπως «Στο τσιγάρο που κρατώ», έχει έρθει στιγμή που λες, εντάξει, φτάνει, δεν μπορώ άλλο;
Γ.Κ.: Φυσικά και το έχω πει. Και μάλιστα υπάρχουν και περίοδοι που έχω προσπαθήσει να μην τα πω. Όμως, κάποια στιγμή ήρθε ένας φίλος που με παρακολουθεί πολλά χρόνια και μου είπε, γιατί δεν είπες το τάδε. Και του λέω, δεν βαρέθηκες να το ακούς; Και μου απαντά: “Όχι φυσικά. Εγώ δεύτερη φορά σε βλέπω live και θέλω να το ακούω”... Οπότε εκεί καταλαβαίνεις πως τα τραγούδια που αφήνεις πίσω σου σε ακολουθούν για πάντα, έστω και από απόσταση.

-Ποιος είναι ο δικός σου Φύλακας Άγγελος σε αυτή τη ζωή;
Γ.Κ.: Πρώτα από όλα ο εαυτός μου. Όπως και όλων των ανθρώπων. Όπως επίσης οι ελάχιστοι άνθρωποι που έχω επιλέξει να βρίσκονται γύρω μου, που με αγαπούν ανιδιοτελώς, και φυσικά η καλοσύνη. Είναι σημαντικό να είσαι καλός άνθρωπος. Όχι καλό παιδί. Καλός άνθρωπος. Να κάνεις καλό στους γύρω σου, στην κοινωνία, στο περιβάλλον, σε όλα.

-Για να κλείσουμε όπως αρχίσαμε, με τα επετειακά, πες μας για τη Λεβί και τον Ζέλικο. Πότε τους γνώρισες, ποια τραγούδια θα πουν, εάν θα τραγουδήσουν στα ελληνικά.
Γ.Κ.: Με τον Ζέλικο γνωρίστηκα το 2007 στο Βελιγράδι, με αφορμή την τότε εκπομπή “Συναντήσεις” που έκαναν ο Λευτέρης Παπαδόπουλος με την συνεργασία του στιχουργού Νίκου Μωραΐτη στην ΕΡΤ. Τότε δώσαμε μια υπόσχεση με το Ζέλικο, να συναντηθούμε κάποτε επί σκηνής, και ήρθε η ώρα να πραγματοποιηθεί αυτή η υπόσχεση. Με τη Γιασμίν γνωρίστηκα στην πρώτη μου συναυλία στο Ισραήλ, όπου είχε έρθει ως θεατής. Της άρεσε πολύ αυτό που άκουσε και μετά από λίγο καιρό όταν ήρθε για πρώτη φορά στην Ελλάδα, με κάλεσε να τραγουδήσουμε παρέα στο Badminton. Από τότε αναπτύχθηκε μια εξαιρετική σχέση με συνεχή συνεργασία σε live - ακόμη και όταν δεν συμμετέχω σε αυτά πάντα ζητά τη γνώμη μου – αλλά, κυρίως, αναπτύχθηκε μια δυνατή φιλία. Το τι θα δείτε και το τι θα ακούσετε στο Ηρώδειο θα ήθελα να μην το αποκαλύψω. Ελάτε να μας δείτε.

-Έχεις μία έμφυτη αντιπάθεια στις συνεντεύξεις ή είναι η ιδέα μου; Ή μήπως, υπάρχει κάποιο κακό προηγούμενο;
Γ.Κ.: Έχεις απόλυτο δίκιο και στα δύο. Το δεύτερο έφερε το πρώτο. Δεν θα την έλεγα αντιπάθεια, όσο καχυποψία - κυρίως στις τηλεοπτικές συνεντεύξεις. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν δίνω συνεντεύξεις, ιδιαίτερα τέτοιου τύπου που έχουν κάτι ενδιαφέρον να ρωτήσουν, ούτε πως θα γίνω ποτέ αγενής. Απλώς, έχω γίνει πιο αυστηρός στις επιλογές μου.