Είδαμε: Deafheaven στο Gagarin

Είδαμε τους καλιφορνέζους black metallers Deafheaven στη σκηνή του Gagarin, κοπανηθήκαμε, ανατριχιάσαμε και μεταφέρουμε εντυπώσεις από ένα ιδιαίτερο live.
Είδαμε: Deafheaven στο Gagarin
του Νικόλα Γεωργιακώδη

Όπως ανέφερα και εδώ, λίγες είναι οι φορές που ένα ξένο συγκρότημα επιλέγει να επισκεφθεί την χώρα μας όντας στο peak της καριέρας του. Και οι Deafheaven με το Sunbather, παρά το γεγονός ότι είναι μόλις το δεύτερο κατά σειρά άλμπουμ τους (προηγήθηκε το μουσικά «μπερδεμένο» Roads to Judah), απέδειξαν περίτρανα ότι έχουν μουσική ταυτότητα και μάλιστα από αυτές που δύσκολα συναντάς σε αντίστοιχες σύγχρονες μπάντες του χώρου.

Καταφέρνοντας να συνδυάσουν σε πλήρη αρμονία τις post rock μελωδίες με τον ακραίο και «σκληρό» για τα παρθένα αυτιά των απανταχού ροκάδων ήχο του black metal, έφτιαξαν κομμάτια μεγάλα - και σε χρονική διάρκεια και σε ποιότητα. Η είδηση της εμφάνισής τους λοιπόν στα εγχώρια συναυλιακά δρώμενα ήταν ένα πολύ καλό νέο για φαν και μη. 

Οι επιφυλάξεις μου πριν το live ήταν αρκετές. Θα καταφέρουν να αποδώσουν την ατμόσφαιρα των κομματιών τους ζωντανά; Θα μπορέσουν να βγάλουν τον ήχο που θα άξιζε σε μια τέτοια μπάντα; Θα μπορέσουν να επικοινωνήσουν με το κοινό δεδομένου ότι συνηθίζουν να παίζουν σε πιο «κλειστά» μαγαζιά σε σχέση με το Gagarin; Θα καταφέρουν να συναρπάσουν παίζοντας μόλις τέσσερα κομμάτια και ένα encore;

Ευτυχώς για το κοινό – μεταλλάδων και μη- που παραβρέθηκε την προηγούμενη Τετάρτη στη Λιοσίων, καμία από τις παραπάνω επιφυλάξεις δεν επιβεβαιώθηκε. Η συναυλία άνοιξε ιδανικά με τους δικούς μας Allochiria, οι οποίοι έχοντας χαρακτηριστική σκηνική άνεση ζέσταναν κατάλληλα την ατμόσφαιρα με τις post rock, sludge, psychedelic μελωδίες τους παίζοντας κομμάτια από το άλμπουμ τους Omonoia, καθώς και ένα καινούργιο, ακυκλοφόρητο στο τέλος της εμφάνισής τους. Δεμένη μπάντα, με εξαιρετικά φωνητικά από την frontwoman, μας άφησε με τις καλύτερες εντυπώσεις.

Πιστοί στην ώρα τους, οι καλιφορνέζοι δεν άργησαν να βγουν στη σκηνή – παράδοξο αν αναλογιστεί κανείς ότι το «στήσιμο» είναι κάτι το οποίο αποτελεί πλέον θεσμό σε ελληνικές συναυλίες – και να την ισοπεδώσουν. Μέσα σε ψυχεδελικούς φωτισμούς, ο πιο κλαρινογαμπρός frontman που έχουμε δει ποτέ σε metal συναυλία, ο κύριος George Clarke συνοδευόμενος από το «έτερον ήμισυ» της μπάντας Kerry McCoy δίνει το σήμα για την κατάβαση στην άβυσσο της μελωδίας.

Πρώτο κομμάτι το Dream House και ο Clarke ουρλιάζει με όλη του την ψυχή «Hindered by sober restlessness. Submitting to the amber crutch». Ήχος σχεδόν άψογος, με τα φωνητικά παρά την ορίτζιναλ «βαβούρα» τους να ακούγονται ως όφειλαν και τις κιθάρες παρέα με τα blastbeat των drums ηχητικά άψογες. Ο Clarke παίζει με το κοινό, λικνίζεται, τους κάνει νοήματα να έρθουν πιο κοντά, ερμηνεύει άψογα, σχεδόν θεατρικά.

Συνέχεια με το ομώνυμο τραγούδι από το άλμπουμ τους Sunbather και οι ανατριχίλες έχουν ήδη αρχίσει σε όσους καταλαβαίνουν τους στίχους του κομματιού. Κιθάρες και πάλι άψογες (ηχητικά και εκτελεστικά), η ερμηνεία του Clarke συγκλονιστική. « It's 5 A.M...and my heart flourishes at each passing moment», ουρλιάζει και τα πρώτα headbangings είναι γεγονός. Σειρά έχει το – κάπως πιο ήπιο – Vertigo με την χαλαρή εισαγωγή η οποία αποδίδεται άψογα από την μπάντα για να πάρει μπρος μετά από λίγα λεπτά και να αρχίσουν πάλι τα brutal φωνητικά και οι μελαγχολικές μελωδίες να διαπερνούν τα τύμπανά μας. Ανατριχίλα και στη σπονδυλική στήλη πλέον και η συναυλία ολοκληρώνεται με το Pecan Tree, όπου η μπάντα τα δίνει όλα σε ένα κομμάτι – έπος με στίχους ξυράφι και ανώμαλα riffs:

I am my father’s son.
I am no one.
I cannot love.
It’s in my blood.





H μπάντα αποχωρεί για να επιστρέψει λίγα λεπτά μετά και να παίξει ένα ακόμα κομμάτι, αυτή τη φορά από το πρώτο της άλμπουμ. Προσωπικά, θεωρώ το Unrequited από τα πλέον αδιάφορα τραγούδια τους, όμως στην έκσταση της συναυλίας, λίγη σημασία είχε. Η ετυμηγορία; Οι Deafheaven ήρθαν, ούρλιαξαν, τα έσπασαν και έφυγαν. Συγχαρητήρια στους διοργανωτές που τόλμησαν να φέρουν ένα σχετικά «ξένο» για το ελληνικό κοινό σχήμα, εύγε και για την συνέπεια – επιτέλους! - στις ώρες εμφάνισης των συγκροτημάτων, καθώς επίσης και για τον εξαιρετικό ήχο.

Setlist
Allochiria:
Today will die tomorrow
Oppression
Archetypal Attraction to Circular Things
We Crave What We Lack
K.
New song – Untitled

Deafheaven:
Dream House
Sunbather
Vertigo
The Pecan Tree
Encore:
Unrequited


Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v