Το soundtrack των Χριστουγέννων

Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, η Ελευθερία Αρβανιτάκη, ο Κωστής Μαραβέγιας και επτά ακόμα καλλιτέχνες ντύνουν με τα τραγούδια τους τα φετινά Χριστούγεννα.
Το soundtrack των Χριστουγέννων
της Δώρας Αμαραντίδου

Τέλος του χρόνου, αρχή του νέου έτους, δίπλα σε ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο, μπροστά σε ένα μηχάνημα ήχου ή και εικόνας γίνεσαι ο σούπερ ήρωας της δικιάς σου ζωής. Κάνεις άλματα στο χρόνο και στον τόπο, πας πίσω και μπρος, ονειρεύεσαι με τη βοήθεια της μουσικής, των τραγουδιών. Τι θα μπορούσες να ακούσεις για να συντροφεύσεις τις ιδιωτικές σου στιγμές τέλη Δεκέμβρη, αρχές Γενάρη; Να, άκου δέκα τραγούδια που συλλέξαμε για να αποτελέσουν το soundtrack αυτών των Χριστουγέννων κατά τις ήρεμες στιγμές, εκείνες που προηγούνται της μεγάλης χαράς ή της εκτόνωσης. Άλλωστε ένας ειλικρινής απολογισμός πάντα λυτρώνει! Έτσι θα πεις από καρδιάς «Καλή χρονιά!»

«Ήταν ανάγκη;» του Αλκίνοου Ιωαννίδη (από το δίσκο του «Νεροποντή», 2009). Λίγο χιούμορ χρειάζεται για να παραδεχθείς την πικρή αλήθεια… του γήρατος, είτε αυτό το βιώνεις στα 30, είτε στα 40 και βάλε. Με αυτό το βιωματικό τραγούδι του Αλκίνοου Ιωαννίδη, Παραμονή Πρωτοχρονιάς μπορείς να… διασκεδάσεις τον πόνο σου, ξεκινώντας πρώτα από τα εμφανή σωματικά σημάδια που αφήνει ο χρόνος πάνω σου, για να προχωρήσεις και στα ενδότερα… Για δες, αν έχεις ό,τι περιγράφει ο καλλιτέχνη: «Τα γόνατά μου κάνουν χρίτσι χρίτσι./Μεγαλώνω./Το χάνω κάθε χρόνο το παιχνίδι/ με το χρόνο./Ήταν ανάγκη; Ήταν ανάγκη να συμβεί και σε μένα;/Όλα μου μοιάζαν παντοτινά, παντοτινά, παντοτινά…. Ασπρίζουν τα μαλλιά μου κάθε μέρα./Μεγαλώνω./ Τα ίδια είχε πάθει κι ο μπαμπάς μου σ’ άλλο χρόνο… Πόσο αφελής θα μοιάζω στα δικά σου μάτια/ σαν θα σου κόβουν το τσιγάρο και τ’ αλάτια./ Η αθανασία με ξεγέλασε μου πήρε το κεφάλι...»


«Αυτό που μια φορά συμβαίνει» (Ζήσε) με την Ελευθερία Αρβανιτάκη (σε στίχους Νίκου Μωραϊτη, μουσική Bertrand Soulier, 2013). Η απάντηση σε ό,τι σε κάνει να λες « ήταν ανάγκη;» έρχεται μέσα από αυτό το ρυθμικό αισιόδοξο τραγούδι: «Μπορεί να άλλαξες ματιά/ μπορεί να ντύνεσαι αλλιώς,/ μα η μορφή δε με γελά/ μέσα σου είσαι πάντα αυτός./ Αυτός που αγάπησα με μια… Κι αν με κοιτάζει σοβαρά μέσα σου τρέχει ένα παιδί./ Ζήσε αυτό που μια φορά συμβαίνει!.. Κι αν είναι λίγη η χαρά, / κι αν είναι λίγος ο ουρανός/ κοίτα, ο άνθρωπος γυρνά/ πάντα το βλέμμα προς το φως!/ Κάνε την κίνηση λοιπόν/ να γίνουν όλα αληθινά, / δες το μεγάλο μας κενό/ πώς να γεμίζει μια αγκαλιά!»


«Τρεις ευχές» του Λεωνίδα Μπαλάφα (σε στίχους του ίδιου μαζί με το Στέλιο Κάτσαρη, από το δίσκο του «Ταξίδι για να σε βρω», 2009). Αφού, λοιπόν, έκανε την επανεξέτασή σου, μαζί με το… γέρο χρόνο, που φεύγει τώρα, ας κάνεις και τρεις ευχές... Με αυτή τη γλυκιά ροκ μπαλάντα μπορείς να δείξεις αυτοκυριαρχία και να μην σε πάρουν από κάτω οι όποιες μαύρες σκέψεις σε ζώνουνε χριστουγεννιάτικα για το «πριν» και το «τώρα» της ζωής σου: «Τη μια πετώ στον ουρανό και παίζω με τα κύματα/ Την άλλη πέφτω στο βυθό/ με πνίγουν τα προβλήματα/ Αναστενάζω τις γιορτές διαβάζω όλα τα γράμματα/ Και πέφτω πάνω στις φωτιές/ Ελπίζοντας σε θαύματα/ Εεεε.... Δε θα με πιάσουνε/ Αααα... /Πάλι τα κλάματα/ Τη μια μεθώ με προσευχές/
Γι αγάπες που περάσανε/ Την άλλη κάνω τρεις ευχές/ γι αυτούς που με ξεχάσανε…»


«Πάρε χρώμα» του Κωστή Μαραβέγια (σε στίχους Τάκη Δήμητσα, από το δίσκο «Maraveyas Ilegal», 2007). Για δούμε, όμως, τι μπορείς να κάνεις για να περάσεις καλά, εν τω μέσω των γιορτών, ακόμα κι αν νιώθεις ό,τι δεν χωράς πουθενά… Αυτό το αφηγηματικό τραγούδι, σου δίνει μια άριστη συμβουλή, σε περίπτωση που βρεθείς «…σε μια ομίχλη από γνωστούς και φίλους μεθυσμένους..». Αν, λοιπόν «…κάτι σου πνίγει τη φωνή και θέλεις να φωνάξεις… πίσω να μην κοιτάξεις/ πάρε χρώμα απ’ τις πληγές σου, ντύσου κόκκινα/ κόψε τα σχοινιά πριν γίνουν συρματόσχοινα..»


«Το θαύμα» του Σωκράτη Μάλαμα (σε στίχους Άλκη Αλκαίου, από το δίσκο του «Πέρασμα», 2010). Βρίσκεις λίγη ώρα στο τέλος του χρόνου και κάνεις απολογισμούς, ψάχνοντας να βρεις τι κρατάς. Σύμφωνα με το ταξιδιάρικο αυτό κομμάτι, ναι μεν «…φεύγουν γοργά τα χρόνια/και πουθενά ένα φως/ στις έγχρωμες αφίσες/κοιτάς τα ¨Προσεχώς¨….» Αλλά: «…Κι αν χαμηλά πετάμε/ και με μισά φτερά/ αντέχουμε ακόμα/ κι αυτό είναι που μετρά…/ το θαύμα είναι ζεις, /καρδιά μου, / όλες σου τις στιγμές» Κι αν μην τι άλλο, κι αυτό τον χρόνο που πλέον φεύγει, τα έζησες και …τα’ δες όλα.


«Να γελάς» με τα Υπόγεια Ρεύματα (από το δίσκο τους «Εικόνες στα σύννεφα», 1999). Εικόνες και ήχοι απ’ ότι έντονο έζησες. Οικογένεια, φίλοι παιδικοί, έρωτες. .. Σε αυτή τη μπαλάντα ακούς να μιλάει για τη ζωή, σαν μια ζαριά για ν’ αρχίσει πάλι: «Πότε βροχή, πότε αέρας, μια προσευχή, λόγια μητέρας/ Φωνές που ακούγαμε παιδιά. Για μια στιγμή θέλω... /Σε κοιτώ να γελάς και να φεύγεις πάλι μπροστά/ μια ζαριά η ζωή για ν' αρχίσει πάλι /και να την κοιτάς να γελά και να φεύγει πάλι μπροστά…»


«Δίψα» του Νίκου Πορτοκάλογλου (από το ομώνυμο άλμπουμ, 2003). Αυτό το ροκ κομμάτι, σήμα- κατατεθέν του Νίκου Πορτοκάλογλου σε σπρώχνει να προετοιμαστεί όσο γίνεται πιο γρήγορα και πιο ζωηρά για να την συνάντηση με φίλους και αγαπημένα πρόσωπα γύρω από ένα γιορτινό τραπέζι ή σε ένα μπαρ για τα «Χρόνια Πολλά»: «Δεν είν’ οι φίλοι, τα ξενύχτια,/τσιγάρα, ποτά/ οι μουσικές, οι μουσικές/ γύρω απ’ την ίδια φωτιά./ παλιά σου όνειρα, / ταξίδια/ με καινούργια πανιά/ Δεν είναι τίποτα απ’ όλα/ κι είναι όλ’ αυτά…/ Είν’ η κρυφή σου, η ατέλειωτη δίψα/ είν’ η δίψα που σε κρατά ζωντανή…»


«Παιδικά παιχνίδια» με την Άλκηστη Πρωτοψάλτη (σε στίχους Λίνας Νικολακοπούλου, μουσική Σταμάτη Κραουνάκη από το δίσκο «Δικαίωμα», 1988). Πάντα, μα πάντα, τις μέρες των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς ο νους πάει στα παιδικά εκείνα τα χρόνια, τα όμορφα ή τα απωθημένα, στα παραμύθια ή στα τραγούδια που ακούγαμε στα πρώτα χρόνια της ζωής μας, σε ό,τι έντονο ζήσαμε τα βράδια της εφηβείας. Για να τα απολαύσουμε: «Πέρασε ο καιρός. /Παιχνίδι αλλιώτικο που χάθηκε στο φως/ τα μεσημέρια/ μίλα μου… μου ‘λειψες πολύ/ και στρατιωτάκι μολυβένιο, με στολή/ σε περιμένω… Μ’ όλες τις φωνές/ ποτέ δεν έμαθα/ τι σ’ έκανε να κλαις/ βγαίνει η βαρκούλα.»


«Σκέψεις εν ώρα γιορτής» του Φοίβου Δεληβοριά (από το δίσκο του «Η παρέλαση», 1989). Ναι, με ένα βαλσάκι σαν κι αυτό λειτουργούν αβίαστα οι σκέψεις… εν ώρα γιορτής. Και λες: «Κάτι τέτοιες στιγμές, μόνος σου στη γιορτή/
Ξέρεις πως αγαπάς, μα δεν ξέρεις γιατί/
Η ζωή είναι λειψή και οι σκέψεις γλιστρούν/Μα μια τέτοια βραδιά σκέψεις σε κυνηγούν… /Μου θυμίζεις παιδί, που την πρώτη φωνή/Χρώματα την κερνά, την κερνά μουσική…/Μια ζωή κυνηγάς όνειρα και σκιές/
Και το ξέρεις καλά/Μου το λες στις γιορτές»


«Μεγάλωσα» της Χαρούλας Αλεξίου (από το δίσκο της «Η αγάπη θα σε βρει όπου και να ‘σαι», 2009). Ε, και κάποια στιγμή - προφανώς την τελευταία- έρχεσαι αντιμέτωπος με τον εαυτό σου, τα λάθη και τα πάθη σου. Λίγη ώρα προτού ετοιμαστείς για να συμμετάσχεις σε μια γιορτινή μάζωξη, λίγη ώρα προτού ακούσεις τις τελευταίες απογευματινές ειδήσεις αυτού του έτους. Άσε τη Χαρούλα να τα πει για σένα για να σου έρθει… πιο ελαφρύ: «Μεγάλωσα θα πει να κάνεις το παπί/ να ζεις την απουσία/ να γίνεις εξουσία/ να μάθεις να γελάς/ και να παραφυλάς/ μα παίρνεις αποφάσεις/ να απαγορεύεται να χάσεις/ μεγάλωσα σημαίνει/ να ζεις με αυτό που σ’ αρρωσταίνει… πάντα γι’ άλλους μιλάμε/ έτσι δεν πονάμε έτσι ξεχνάμε…»

Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v