Το soundtrack του καλοκαιριού: Τραγούδια που μας πάνε

της Δώρας Αμαραντίδου

Φτάσαμε στα μισά του καλοκαιριού με την ψυχολογία ενός εξερευνητή. Οι περισσότεροι, λίγο ως πολύ, ζούμε την κάθε μέρα μας, με ένα ερωτηματικό ζωγραφισμένο στο μέτωπο, με μια απορία, έναν εκνευρισμό και εν τέλει… θαυμασμό για τις αντοχές μας αλλά και ανησυχία για το παραπέρα τους.

Στο in2life κάναμε μια ερασιτεχνική συλλογή για να εκφράσουμε ένα παράξενο καλοκαίρι. Περιέχει μουσικές και τραγούδια που μπορούν να περιγράψουν αυτό που νιώθουμε, που ζούμε ή φανταζόμαστε, ερμηνευμένα από καλλιτέχνες που δεν κοιτάζουν την ταμπέλα στη δουλειά τους αλλά την ουσία της.

Ο συνδετικός κρίκος στα δέκα κομμάτια που επιλέξαμε δεν είναι το ύφος της μουσικής, αλλά το θέμα της αφήγησης: Το ταξίδι, οι εικόνες που προσφέρει, το πριν και το μετά του. Καλές διακοπές να ‘χουμε, λοιπόν, απ’ τις σκοτούρες μας και καθαρό μυαλό!

«Αλλιώτικη μέρα» με την Τάνια Τσανακλίδου
(στίχοι: Τασούλα Θωμαϊδου, μουσική: Τάκης Μπουγάς από τον ομώνυμο δίσκο,1990)


Ένα τραγούδι για την καθημερινότητα στην πόλη, όπου μπορεί συνήθως να νιώθουμε εγκλωβισμένοι στους συνήθεις, μηχανικούς ρυθμούς της, αλλά, να, όταν τ’ ακούς, λες, «μπορεί να την δω κι αλλιώς!» Στίχοι, μελωδία και ερμηνεία σε παίρνουν απ’ το χέρι, σε βγάζουν στο παράθυρο και σου λένε με παρηγορητική πειστικότητα: «αλλιώτικη μέρα/ καλό ξαφνικό/μαζί με όλα τ’άλλα και μένα αγαπώ/ μ’αγαπώ». Η κρυστάλλινη φωνή αυτής της διαισθητικής ερμηνεύτριας συνομιλεί με την κιθάρα και σπάει από χαρά και γλυκύτητα, τραγουδώντας «μέτρησα τον κόσμο δυο φορές/ μέσα στα απλά είναι τα ωραία/ όπως όταν είμαστε παρέα/ τι καλό που κάνει ένας καφές».

«Το κύμα» του Κωνσταντίνου Βήτα
(μουσική: Κ. Βήτα από το άλμπουμ «Για σένα με αγάπη», 2007)


Ένα κομμάτι ηλεκτρονικής μουσικής, χωρίς λόγια, για… τρελά ταξίδια. Με το που πατήσεις το play ή θα κάτσεις ακίνητος με τα μάτια κλειστά και θα φύγεις με ταχύτητα προς άγνωστη κατεύθυνση - διότι εδώ δεν μετράει ο προορισμός αλλά η ταχύτητα φυγής - ή θα σηκωθείς και θα χορεύεις άναρχα μέχρι να σταματήσει το πεντάλεπτο υπερηχητικό ταξίδι σου. Εξαιρετικό κομμάτι για εκτόνωση ενέργειας και γέμισμα μπαταρίας στη φαντασία σου, είτε είσαι σε θαλασσινό τοπίο, είτε απλώς στο δωμάτιό σου.

«Δεν είμαι από εδώ» του Παύλου Παυλίδη
(μουσική και στίχοι: Παύλος Παυλίδης από το άλμπουμ «Άλλη μια μέρα», 2006)


Κρατάμε την ταχύτητα και το άγνωστο ως πρωταρχικά στοιχεία για να συνεχίσουμε την μουσική μας περιπλάνηση σε τοπία που σε μαγεύουν εντελώς ανέξοδα. Εδώ ο τραγουδοποιός πατάει γκάζι για άγνωστα μέρη, «σε πόλεις που μόλις να έχουν ανάψει τα φώτα και μια μουσική/ να φωτίζει απαλά τις ψυχές των ανθρώπων…» Ο προορισμός να είναι σβησμένος απ’ το χάρτη και όπως τραγουδάει ο Παυλίδης «να ρωτάω πως λέγεται η πόλη/ και όλοι να λένε δεν ξέρω, δεν είμαι από εδώ…»

«Γέλα ψυχή μου» με την Μελίνα Κανά
(στίχοι και μουσική: Κώστας Παρίσης από το άλμπουμ «Μελίνα Κανά», 2001)


Το ταξίδι συνεχίζεται με τη γλυκιά φωνή της Μελίνας Κανά να τραγουδά «γέλα ψυχή μου και κοίτα ψηλά/ σαν έρθει η ώρα θα έρθει απλά/ γέλα κυλάει ο καιρός». Οι τόνοι κατεβαίνουν. Άκου και σκέψου όλες τις διαδρομές που έχεις κάνει, εκείνες που λάτρεψες, με εκείνους που πίστεψες. Και πάμε… Η μελωδία του κομματιού δεν μπορεί να σε αφήσει ασυγκίνητο, ούτε η λιτή αυτή γυναικεία ερμηνεία. Όπου και να ‘σαι, πας εκεί που θες με τη σκέψη.

«Το καράβι της φυγής» με τον Μανώλη Λιδάκη
(στίχοι και μουσική: Νίκος Ζούδιαρης από το δίσκο «Από τη σιωπή του χρόνου», 2008)


Ωραία, και τώρα συνεχίζουμε το ταξίδι μας… εν πλω. Ακολουθούμε τις γρήγορες μουσικές εναλλαγές, σαν το ψυχογράφημα της θάλασσας, που κάνουμε όταν είμαστε σε μικρό καράβι, και κάνουμε εικόνες τα λόγια του εξαιρετικού τραγουδοποιού: «Ένα καράβι της φυγής, ένα γλυκό καράβι/ στα όνειρα μου έρχεται και μπαίνει κάθε βράδυ…/ Στην πλώρη γράφει λεύτερος/ στην πρύμνη δεν αντέχω/ κι έχει στα άλμπουρα ψηλά, / ό,τι εγώ δεν έχω…» Δεν έχει σημασία αν το ταξίδι γίνεται απλώς στα όνειρα, αρκεί που γίνεται.

«Το γράμμα» του Σωκράτη Μάλαμα
(στίχοι και μουσική: Σωκράτης Μάλαμας από το δίσκο «Λαβύρινθος», 1996)


Εδώ, βαραίνει λίγο η ατμόσφαιρα και βγάζεις το άχτι σου χωρίς να προσβάλλεις κανέναν. Την ώρα της συνειδητοποίησης, βάζεις μια τελεία και πας για άλλα, καθαρά, με μπόλικο οξυγόνο: «δε θέλω πια να σκέφτομαι τα ίδια και τα ίδια/ σα να ‘ταν όλα ψέματα στάχτες κι αποκαΐδια/ θέλω ανοιχτά παράθυρα να με χτυπάει αέρας/ να ‘χω το νου μου αδειανό/ να ‘χω και πρίμο τον καιρό». Και η παρέα βοηθάει, όπως μάλλον, στις διακοπές, τότε που υπάρχει χρόνος για απολογισμούς και υποσχέσεις: «θέλω να ‘ρθεις και να με βρεις να κάτσεις να τα πούμε/ πως νιώθουμε παράφορα/ πως ζούμε έτσι αδιάφορα».

«Summertime in Prague» με την Έλλη Πασπαλά
(στίχοι και μουσική: Παναγιώτης Καλαντζόπουλος από το σάουντρακ της ταινίας «Φτηνά τσιγάρα» του Ρένου Χαραλαμπίδη, 2000)


Πάμε και στο πιο ερωτικό με μελωδία και ερμηνεία, νοσταλγική, παλιομοδίτικη και στίχους που μιλούν για μια μορφή ευτυχίας, χωρίς λεπτό στην τσέπη. «We would only drink cheap wine/ but I was yours and you were mine…»: μελό αλλά κλασικής αξίας αυτά τα λόγια, σε κάνουν να θυμάσαι ή να επιθυμείς κάποιες σπάνιες στιγμές απόλαυσης που μόνο γλύκα αφήνουν.

«Επιστροφή» του Σταύρου Λάντσια
(μουσική: Σταύρος Λάντσιας από το ομώνυμο άλμπουμ, 1999)


Ένα ορχηστρικό κομμάτι που μοιάζει με το σάουντρακ της κάθε επιστροφής μας. Το πιάνο του εμπνευσμένου συνθέτη και δεξιοτέχνη μουσικού συνδιαλέγεται με το βιολί, το βιολοντσέλο, το όμποε, το κοντραμπάσο και τα ντραμς για να εκφράσουν ό,τι εικόνες κι αν έχεις στα μάτια και στο νου σου, τις ώρες που επιστρέφεις στα γνώριμα μέρη σου, κι ας μην έχει τελειώσει ακόμα το καλοκαίρι.

«Πάμε κάπου» με την Τάνια Τσανακλίδου
(στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου, μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης, από το δίσκο «Μαμά γερνάω», 1988)


Όλα καλά κι άλλα ωραία το καλοκαίρι στην Αθήνα, όμως ας μην γελιόμαστε: Αυτή η πόλη, άμα την ζεις από μέσα, δεν κάνει για τουρισμό. Μόνο για να την αλλάξεις κάνει. Γι’ αυτό η Τάνια Τσανακλίδου τραγουδά: «πάμε όλοι, πάμε όλοι/ άλλη πόλη μες στην πόλη/ Κυριακή στον Παρθενώνα, βρε/ με δικά μας δακρυγόνα, βρε». Μια πόλη, που είναι πάντα στο μάτι του κυκλώνα, όπως και να το κάνουμε «δε μ’ αρέσει, τι να κάνω/ έχω κι έναν εγωισμό,/ στην Αθήνα θα πεθάνω/ άμα κάνω τουρισμό», που λέει και η Λίνα Νικολακοπούλου.

«Ο χαμένος τα παίρνει όλα» του Γιάννη Αγγελάκα
(στίχοι και μουσική: Γιάννης Αγγελάκας, από το σάουντρακ της ταινίας του Νίκου Νικολαΐδη «Ο χαμένος τα παίρνει όλα», 2003)


Το τελευταίο κομμάτι της ερασιτεχνικής συλλογής μας για τα δύσκολα και τα περίεργα αυτού του καλοκαιριού, άκουσέ το με δυνατό τον ήχο- κι ας ενοχλήσεις κάποιους. Άκου την υποβλητική φωνή του Αγγελάκα να λέει: «τώρα θυμώνεις, ξεφυσάς κι όλο ρωτάς/ που σταματάει αυτή η άγρια κατηφόρα». Αν βρίσκεις τον εαυτό σου σε αυτή την εικόνα, τραγούδησε μαζί του: «μη γκρινιάζεις που δε σου ‘ρθε η ζαριά/ τζογάρισες στο όνειρο κι είσαι έτοιμος για όλα/ το λέει κι ένα τραγούδι που μας μάθαιναν παλιά/ ο χαμένος τα παίρνει όλα».