Λάκης - Αρλέτα: Σηκώθηκαν και ήρθαν... στο Σταυρό του Νότου

Δύο προσωπικότητες που αλληλοσυμπληρώνονται. Μία παράσταση γεμάτη χιούμορ, συγκίνηση και καλή μουσική. Γυρίσαμε από την πρεμιέρα του Σταυρού του Νότου με τις καλύτερες των εντυπώσεων, και... τις καλύτερες των δηλώσεων των δύο καλλιτεχνών.
Λάκης - Αρλέτα: Σηκώθηκαν και ήρθαν... στο Σταυρό του Νότου
της Φιλουμένας Ζλατάνου
φωτογραφίες: Μανώλης Χιώτης


Όταν μας ανακοινώθηκε ότι τα Δευτερότριτα θα ανεβαίνουν στην Κεντρική Σκηνή του Σταυρού του Νότου η Αρλέτα με τον Λάκη Παπαδόπουλο, χαρήκαμε ιδιαιτέρως καθώς τέτοιες συνεργασίες συμβαίνουν σπανίως. Από τη Δευτέρα 18 Οκτωβρίου, καλό χειμώνα μας εύχονται ο Λάκης με την Αρλέτα. Για το πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία ο Λάκης εξηγεί: «μου αρέσει να φτιάχνω τη ζωή μου με εκπλήξεις και το ίδιο και η Αρλέτα. Άλλωστε είμαστε φίλοι και τόσο καιρό δεν είχαμε προσεγγίσει ο ένας τον άλλο σε αυτό τον τομέα».

Ένα μεγάλο λουλούδι στο μικρόφωνο και ντεκόρ ζεστό σαν να μπαίνεις στο σπίτι και να σε υποδέχονται εξαίρετοι οικοδεσπότες: ο Λάκης και η Αρλέτα. Και ποιο καλύτερο τραγούδι έναρξης από τα «Μικρά Μπαλκόνια», που έγραψαν ο Λάκης με τη Σάννυ Μπαλτζή για την Αρλέτα. Το καυστικό χιούμορ και ο αυτοσαρκασμός είναι ίδιον αυτής της παράστασης που εμπεριέχει τη συγκίνηση, το γέλιο και τη γλυκόπικρη μελαγχολία.

Θα σταθούμε καταρχήν στους μουσικούς σολίστες της παράστασης, οι οποίοι παίζουν σημαντικό ρόλο στο επιτυχημένο αποτέλεσμά τους. Ο τρομερός Ντίνος Αποστόλου στα πνευστά και στο τραγούδι, όπου μας εκπλήσσει με τη ευαισθητοποιημένη ερμηνεία του και την καθαρότατη άρθρωση, ο Σταμάτης Σταματάκης στο «πρησμένο βιολί» (μπασαβιόλα), όπως είπε η Αρλέτα, και στο κόντρα-μπάσο, ο Μιχάλης Ορφανίδης στα τύμπανα, ο Ηλίας Κατελάνος στην ηλεκτρική κιθάρα και στο ρόλο του μαέστρου, ο Γιάννης Δημητριάδης στα πλήκτρα και το alter-ego της Αρλέτας, Βασίλης Ρακόπουλος, στις κιθάρες.

«Η εποχή μας είναι θανάσιμα ρομαντική. Ο ρομαντισμός είναι μια πολύ παρεξηγημένη έννοια. Λόγω και της σπουδής μου στη σχολή Καλών Τεχνών μου αρέσει να αναλύω τις εποχές και τα στυλ. Έχω παρατηρήσει ότι τον τελευταίο καιρό εμφανίζεται και ένα νέο είδος, που είναι ανθυποείδος», μας είπε χαρακτηριστικά η Αρλέτα και το νιώσαμε όταν ακούσαμε το «Τσάι Γιασεμιού», το «Καφενείο», το πολιτικοκοινωνικά ευαισθητοποιημένο «Αχ ωραία μου πατρίδα» και το «Batida De Coco», σε ντουέτο με τον Λάκη. Είναι άκρως συγκινητική η Αρλέτα.

Ο Λάκης Παπαδόπουλος από την άλλη, σαν αιώνιος έφηβος ροκάρει με φοβερή και ανεπιτήδευτη ενέργεια, την οποία αποδίδει στο γεγονός ότι «έχει καιρό να γυμναστεί και το κάνει ανεβοκατεβαίνοντας στη σκηνή». «Ανεμώνα», με τα τύμπανα του Ορφανίδη να παίρνουν φωτιά, το «Κάτι γλυκό» να σου γεννά μία μελιστάλαχτη όρεξη και με το συγκλονιστικό -από τις καλύτερες στιγμές της βραδιάς- «Πορφυρό βιολί». Ο Λάκης χαρακτηρίζεται από τη χαλαρότητά του και τη διάθεσή του να παίξει με το κοινό, ενώ η Αρλέτα συνομιλεί και μας εξιστορεί όμορφα παραμύθια της ζωής. Στην «Πλατεία Αμερικής» θετική αίσθηση προκάλεσε το ντουέτο της με τον Αποστόλου.

Το κοινό δίνει δύναμη στην Αρλέτα, η οποία εξηγεί: "είναι ο λόγος για τον οποίο τραγουδάω. Αλλιώς θα τραγουδούσα σπίτι μου και σε φίλους μου. Ανακάλυψα τα τελευταία χρόνια, καθώς δεν έχω καμία παιδεία πάνω σε αυτό το πράγμα, γεγονός που δεν το καταλαβαίνουν οι περισσότεροι, ότι οι τραγουδιστές μαθαίνουμε τη δουλειά πάνω στου κασίδη το κεφάλι, δηλαδή στου κόσμου. Εγώ τουλάχιστον έτσι την έμαθα, πατώντας πάνω σε μουσικούς, συνθέτες, στιχουργούς και πιστεύω ότι προσπάθησα να τη μάθω όσο γίνεται καλύτερα. Αυτό είναι άτι που το έχω βίδα από παιδάκι, όταν μαθαίνω κάτι θέλω να το μαθαίνω καλά."

"Σαφέστατα τραγουδάω για τον κόσμο"
συνεχίζει, "επάγγελμα και καριέρα δεν έκανα ποτέ. Έχω μια πορεία στο τραγούδι. Το πώς ο κόσμος εξακολουθεί να με ανέχεται, δεν το ξέρω. Συνήθως έγραφα τραγούδια με προσωπικές αφορμές κι όχι επιλέγοντας αβανταδόρικα θέματα». Την αγάπη της για το κοινό και το τραγούδι δείχνει με την ανατριχιαστική ερμηνεία της στο «Χάρτινο το Φεγγαράκι». Οι σχέσεις μπαίνουν στο μικροσκόπιο της παράστασης καθώς σύμφωνα με την ίδια «η ζωή είναι θέμα σχέσεων και είναι ό, τι δυσκολότερο. Δυστυχώς το 90% είναι αποτυχημένες. Αλλά αν παραιτηθείς από αυτό, παραιτείσαι από την ίδια τη ζωή».

Πριν μας αφήσουν για το διάλειμμα, αφήνοντάς μας μία γεύση προσμονής, η Αρλέτα μοιράστηκε τα «Ήσυχα βράδια» με τον Λάκη. Στο δεύτερο μέρος, την αρχή έκανε ο Λάκης με τα «Και θα χαθώ», «Για να σ’ εκδικηθώ», «Γυριστρούλα», «Μενεξεδιά», «Κουρσάρος» και άλλα αγαπημένα του κομμάτια. Ακούγοντάς τους και παρατηρώντας τους επί σκηνής καταλαβαίνεις ότι τα τραγούδια τους αλληλοσυμπληρώνονται και οι ίδιοι εξίσου.

Μπορεί ο Λάκης να δηλώνει ότι «δε νομίζω ότι υπάρχει ο όρος παρέα, είναι ψέματα. Είναι δύσκολο ένας καλλιτέχνης να κάνει παρέα με κάποιον άλλο. Υπάρχει αυλή. Όταν ο ένας είναι ας πούμε στιχουργός, ο άλλος ηθοποιός και ο τρίτος μουσικός τότε δε μιλάμε για παρέα ειλικρινής αλλά συμφέροντος», αλλά εμείς είδαμε δυο ανθρώπους αγαπημένους, χωρίς κόντρες και ανταγωνισμούς. Ο Λάκης είναι πλήρως απογυμνωμένος από κανόνες επί σκηνής.

Παράσταση με Αρλέτα δε νοείται χωρίς το «Μπαρ το Ναυάγιο» για το οποίο κάποτε μία κοπέλα της είπε -και το μοιράστηκε μαζί μας- ότι με αυτό το τραγούδι έφερε τον Άγιο εκεί που θα έπρεπε να είναι, κοντά στους ανθρώπους. «Σερενάτα» και «Λύκος», "Εξάρχεια (ή τέλος εποχής)" και «Εγώ κι εσύ» είναι τραγούδια που μας χαρίζονται απλόχερα από την Αρλέτα, αφήνοντάς μας πριν πέσει η αυλαία με τη ρήση «ο χρόνος μετριέται με εντάσεις κι όχι με χρόνια».

Εντέλει είδαμε ένα πρόγραμμα σωστά δομημένο. Ο Λάκης παρόλο που είναι απαισιόδοξος για τη μουσική γενικά (λέει ότι «οι εποχές αλλάζουν, το ίδιο και η μουσική. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να υπάρχει καλή μουσική. Η καλή μουσική φθίνει παγκοσμίως. Ιδιαίτερα στην Ελλάδα είναι δύσκολα τα πράγματα, καθώς σε λίγο δε θα υπάρχουν παραγωγές. Δεν ξέρω τι θα φέρει η αλλαγή των κομπιούτερ, ο βομβαρδισμός της εύκολης λύσης, όπως μία ενορχήστρωση από έναν DJ») μέσα από το τραγούδι και τη σκηνική παρουσία μεταδίδει παιδικότητα και άρα αισιοδοξία.

Σε ερώτησή μας εάν τελικά η Ελλάδα έχει ελπίδα να επιβιώσει, η Αρλέτα μας αποχαιρέτησε με τα εξής λόγια: «Δεν έχω ελπίδα, έχω πίστη στα πράγματα. Είναι γεγονός ότι περνάμε πάλι ένα λούκι. Εδώ και 2500 χιλιάδες χρόνια περνάμε λούκια. Αν δεν τα έχουνε συνειδητοποιήσει, λυπάμαι. Είχα δασκάλους που με μάθανε να τα ψάχνω και να δέχομαι τα πράγματα. Είχα μία θεία που έλεγε "αν βγάζεις 100 και ξοδεύεις 101 τότε είσαι φτωχός, αν βγάζεις 100 και ξοδεύεις 99, τότε είσαι πλούσιος". Οι Έλληνες όταν ήταν φτωχοί τα βγάλανε πέρα μια χαρά. Άλλο φτώχεια όμως και άλλο εξαθλίωση. Οι Έλληνες εξαθλιώθηκαν μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Η μόνη φτώχεια για την οποία είμαστε υπεύθυνοι είναι η πνευματική μας φτώχεια, γιατί κάποιοι άνθρωποι θυσιάστηκαν πραγματικά για να φτάσει η Ελλάδα και πάλι σε πολύ υψηλά πνευματικά επίπεδα. Θα είχαμε τέσσερις νομπελίστες εάν δεν υπήρχαν όλες αυτές οι βλακώδεις ίντριγκες και τα καμώματα».

Info:
Σταυρός του Νότου, Κεντρική σκηνή
Φραντζή και Θαρύπου 35-37, Νέος Κόσμος, τηλ. κρατήσεων: 210 9226975, 210 9239031
Κάθε Δευτέρα & Τρίτη από 18 Οκτωβρίου
Ώρα έναρξης: 22:30
Είσοδος με ποτό 15€, 25€ η ελάχιστη κατανάλωση στο τραπέζι, 65€ η φιάλη κρασί ανά δύο άτομα, 130€ η φιάλη ουίσκι ανά 4 άτομα.

Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v