του Λουκά Τσουκνίδα
Η πλέον κλασική ταινία με διεφθαρμένους μπάτσους είναι η μεταφορά στη μεγάλη οθόνη της αληθινής ιστορίας του Φρανκ Σέρπικο, με τον Αλ Πατσίνο στον ομώνυμο ρόλο. Η καλύτερη κινηματογραφική εκδοχή συνύπαρξης λευκού αστυνομικού - μαύρου κακοποιού είναι οι ”48 Ώρες” με το Νικ Νόλτε και τον Έντι Μέρφι.
Τα ”16 Τετράγωνα” είναι μια ταινία με ένα λευκό αστυνομικό, ένα μαύρο κακοποιό και πολλούς διεφθαρμένους μπάτσους. Δεν διεκδικεί δάφνες από τις παραπάνω κλασικές, αλλά ευελπιστεί να ικανοποιήσει τους οπαδούς της δράσης που βαρέθηκαν τα DVD και θέλουν να πάνε σινεμά.
Ο Τζακ Μόουσλι είναι ένας κουρασμένος αστυνομικός που μετράει αντίστροφα τα χρόνια εργασίας βουτώντας στο αλκοόλ. Μια μέρα, τον στέλνουν αντί για κάποιον άλλο να παραλάβει ένα μικροκακοποιό, σημαντικό μάρτυρα σε υπόθεση αστυνομικής διαφθοράς και να τον μεταφέρει 16 τετράγωνα πιο πέρα στο δικαστικό μέγαρο όπου θα καταθέσει.
Στο δρόμο του μπλέκονται οι συνάδελφοί του που εμφανίζονται για να... ”ρυθμίσουν” την κατάσταση. Ο Τζακ μπορεί να φαίνεται παραιτημένος, όμως υπερασπίζεται το νεαρό μαύρο, μπαίνει ο ίδιος στο στόχαστρο και ο δρόμος προς τα δικαστήρια γίνεται πιο δύσβατος...
Είναι δύο άνθρωποι που έχουν ξαφνικά την ευκαιρία να αποδείξουν ότι ”άλλαξαν”, όμως ο μόνος τρόπος να τα καταφέρουν, είναι να μείνουν μαζί στη μάχη με το ”κακό” παρελθόν τους. Στην πορεία και μέσα σε τρελό πιστολίδι, ο ηττοπαθής αστυνομικός γίνεται νικητής και ο νεαρός κακοποιός γίνεται άντρας.
Στον πρωταγωνιστικό ρόλο εμφανίζεται ο Μπρους Γουίλις, σε μια μετενσάρκωση του Τζον ΜακΛέιν (Πολύ Σκληρός για να Πεθάνει), το ίδιο κουρασμένος από τη ζωή και κυνικός, όπως τότε, αλλά σε γερασμένη έκδοση. Από την πρώτη ατάκα στον φαφλατά μικροκακοποιό: ”Η ζωή παραείναι μεγάλη... Και κάτι τύποι σαν εσένα την κάνουν μεγαλύτερη”, μέχρι το γνωστό πλάγιο χαμόγελο στο τέλος, είναι ο ”action hero” που δε θα προδώσει το κοινό του.
Δίπλα του, ο ράπερ και ηθοποιός Μος Ντεφ, αποδίδει έναν εκνευριστικά πολυλογά, αλλά αγαπητό πρώην κατάδικο μακριά από τα στερεότυπα του είδους, ενώ τον ”κακό” αστυνομικό ενσαρκώνει ο συνήθης ύποπτος, Ντέιβιντ Μορς.
Η σκηνοθεσία είναι του ”ειδικού” Ρίτσαρντ Ντόνερ (Φονικό Όπλο), η δράση είναι γρήγορη και κλειστοφοβική μέσα σε ένα μικρό κομμάτι της μποτιλιαρισμένη Νέας Υόρκης και η εξέλιξη αρκετά πιστευτή. Μια αρκετά καλή ταινία δράσης.
Οι υπόλοιπες
7 γνωστοί και άγνωστοι σκηνοθέτες, 7 ταινίες μικρού μήκους για τα παιδιά αυτού του κόσμου που δεν επέλεξαν ποτέ τα δεινά τους. ”All the invisible children” για όσους ακόμα δεν έχουν λάβει το μήνυμα. Εξαιρετικό το τελευταίο κομμάτι από το Τζον Γου.
Το ”Bee Season” είναι ένα ενδιαφέρον οικογενειακό μελόδραμα με το Ρίτσαρντ Γκιρ στο ρόλο ενός καθηγητή της ”Καμπάλα”, αλλά αφήνει πολλά μέτωπα ανοιχτά.
Αγγλικό θρίλερ, σε αμερικάνικα πρότυπα το ”The Descent”, αλλά ο σκηνοθέτης του καλτ ”Dog Soldiers” τα καταφέρνει αρκετά καλά. Έξι νεαρές γυναίκες κατεβαίνουν σε μια σπηλιά...
Βγαίνει και το πρώτο ελληνικό σπλάτερ με τίτλο ”Το Κακό”, τον οποίο και δικαιολογεί απόλυτα.
