Wonder Woman: Είδαμε τον… θηλυκό Superman
Η DC επιχειρεί να ανανεώσει το υπερηρωικό κινηματογραφικό είδος με μία από τις πιο δυνατές θηλυκές ηρωίδες της. Τα καταφέρνει;
του Λουκά Τσουκνίδα
Μετά από πολλά χρόνια σε συρτάρια και προσχέδια, ο θηλυκός σούπερμαν, η “Wonder Woman” δηλαδή, παίρνει σάρκα και οστά για να δώσει νέο ενδιαφέρον στο υπερηρωικό κινηματογραφικό είδος και ένα ακόμη όπλο στη μαμά εταιρεία (DC) απέναντι στον υπερδραστήριο ανταγωνιστή της (Marvel). Το αν αυτό είναι και υπερόπλο θα το δείξει η συνέχεια, το “Wonder Woman”, όμως, είναι μία απ’ τις καλύτερες “superhero origins” ταινίες που έχουμε δει μέχρι σήμερα.
Η υπόθεση
Στο γραφείο της, στο μουσείο του Λούβρου, η Νταϊάνα Πρινς λαμβάνει ένα δέμα απ’ τον Μπρους Γουέιν και η μνήμη της ανατρέχει στις ρίζες της, τότε που άφησε πίσω της το νησί των Αμαζόνων για να σώσει τον ανδροκρατούμενο κόσμο απ’ τον πολεμοχαρή θεό Άρη...
Η κριτική
Φορτωμένη από παλιά με διάφορες φεμινιστικές ταμπέλες, η κινηματογραφική γυναίκα-θαύμα είχε την υποχρέωση να πετύχει πολλά περισσότερα απ’ το να πυροδοτήσει μία επιτυχημένη σειρά ταινιών. Έπρεπε, κατ’ αρχήν, να μείνει πιστή στον πνεύμα της σύλληψής της και στη συνέχεια να συντονιστεί ομαλά με τη σημερινή εποχή, που οι συζητήσεις για τις “έμφυλες ταυτότητες” και την απεικόνισή τους στη δημοφιλή κουλτούρα έχουν ξεφύγει απ’ τα αμφιθέατρα για να υποβαθμιστούν σε ανταλλαγές μετα-νεωτερικών δογματισμών και ύβρεων στα λαϊκά media (social και άλλα). Ναι, εντάξει, το σκηνοθέτησε γυναίκα, αλλά δεν είναι κι αυτό ένα είδος πατροναρίσματος, τελικά;
Και ναι και όχι, θα έλεγα εγώ, αλλά δεν πρέπει να μας νοιάζει κιόλας. Αυτό που έχει σημασία είναι το αποτέλεσμα και ο τρόπος με τον οποίο ο κεντρικός χαρακτήρας μπορεί να ενδυναμωθεί απ’ τις κοινωνικοφιλοσοφικές προεκτάσεις που του έχουν φορτώσει αντί να συντριβεί κάτω απ’ το αβάσταχτο βάρος τους. Η Νταϊάνα, άλλωστε, δεν έπεσε ακριβώς απ’ το “μυθοπλαστικό πουθενά”. Είναι η διάδοχος του θρόνου μιας απομονωμένης αρχαίας φυλής, όπου οι άντρες είναι άφαντοι παρά μόνο όταν πρόκειται για την αναπαραγωγή του είδους και τη ρύθμιση των καναλιών στο βίντεο.
Μιλάμε για τις Αμαζόνες, που ζουν στη νήσο Θεμισκύρα, απομονωμένες και προστατευμένες απ’ τον έξω κόσμο εδώ και κάμποσους αιώνες, εκεί όπου η μικρή Νταϊάνα μεγαλώνει σε έναν πραγματικό παράδεισο μαθαίνοντας ότι σκοπός των γυναικών-πολεμιστριών είναι όχι να πολεμούν, αλλά να επιβάλλουν την ειρήνη αποτρέποντας τις αιματοχυσίες που, συνήθως, είναι δουλειά των αντρών. Η μαμά της, η Ιππολύτη, θέλει να καταπιέσει την πολεμίστρια μέσα της, η θεία της όμως, η δυναμική Αντιόπη, εκπαιδεύει σκληρά την πριγκίπισσα για κάθε ενδεχόμενο.
Κι έτσι, ενώ η βασίλισσα προσπαθεί να ξεγελάσει τη μοίρα, εκείνη εμφανίζεται με τη μορφή ενός αμερικανού πιλότου, του Στιβ Τρέβορ, ο οποίος διαπερνά τον μανδύα που κάνει το νησί μη-ανιχνεύσιμο για να διασωθεί απ’ την πανέμορφη Νταϊάνα. Λίγο αργότερα, καταφτάνουν και οι διώκτες του, οι Ναζί, κι έτσι οι ατρόμητες γυναίκες μαθαίνουν ότι στον υπόλοπο κόσμο μαίνεται ένας πόλεμος που μοιάζει να φέρει την υπογραφή του θεού Άρη. Παρά την απαγόρευση της Ιππολύτης, λοιπόν, η Νταϊάνα ξεκινά με τον Στιβ για το Λονδίνο, πιστεύοντας ότι εντοπίζοντας και σκοτώνοντας τον Άρη θα σταματήσει τους σκοτωμούς. Ο Στιβ πάλι, θέλει απλώς να ολοκληρώσει την αποστολή του.
Το σενάριο εκτυλίσσεται πια σε δύο επίπεδα, εκείνο των θεών και εκείνο των ανθρώπων, αφού η Νταϊάνα είναι ημίθεη κόρη του Δία και πεπεισμένη ότι οι άνθρωποι δρουν ως υποχείρια του Άρη και μόνο. Απ’ την άλλη, ο Στιβ αντιλαμβάνεται ότι κάτι υπερφυσικό τρέχει με την καινούργια του φίλη, μα, αν και πιλότος, δεν σταματά ποτέ να πατά στη Γη και να αποδίδει στους συνανθρώπους του την ευθύνη που τους αναλογεί. Αν, τώρα, η εμφάνιση του Άρη επιβεβαιώσει την πολυπλοκότητα της κατάστασης, η Νταϊάνα δεν θα έχει άλλη επιλογή απ’ το να μείνει για να σώσει πλέον τους ανθρώπους απ’ τον ίδιο τους τον εαυτό…
Επειδή, όμως, υπάρχουν και κακοί “ανθρώποι”, στον αντίποδα του Στιβ και των χαριτωμένων “βοηθών” του, συναντούμε τον στάνταρ μεγαλομανή Ναζί που οραματίζεται τον αφανισμό των εχθρών του με ένα δραστικό υπερόπλο, αλλά κι έναν πολύ πιο ενδιαφέροντα χαρακτήρα, την παραμορφωμένη χημικό Δρ. Μαρού ή Δρ. Πόιζον που εφευρίσκει αυτό το υπερόπλο. Μία γυναίκα που, σε πλήρη αντίθεση με τον “κατά Αμαζόνων” σκοπό του φύλου της, συντελεί στην καταστροφή του είδους, φέροντας, βέβαια, κι ένα ψυχικό (πέραν του φυσικού) τραύμα που έχει καθορίσει την εικόνα των άλλων για εκείνη κι έχει αλλοιώσει την αντίληψή της για τον εαυτό της.
Δυστυχώς, εδώ είναι που η ευκαιρία να δούμε μία μάχη σε διαφορετικό επίπεδο απ’ το κατ’ εξοχήν υπερηρωϊκό, χάνεται απ’ τους δημιουργούς κι έτσι, το φινάλε είναι μία κλασική μονομαχία μεταξύ υπερδυνάμεων χωρίς ιδιαίτερη έμπνευση και με αρκετές απρόσεκτες στιγμές όπου τα CGI γραφικά δεν στέκονται στο ύψος της γενικότερης παραγωγής. Μέχρι εδώ πάντως, έχουμε απολαύσει μία καλοφτιαγμένη ταινία με όμορφα παλιομοδίτικο ύφος, σπιρτόζικο χιούμορ και εξαιρετικές ερμηνείες, με την Γκαλ Γκαντότ να μοιάζει ιδανική για τον κεντρικό ρόλο και τον Κρις Πάιν να τη σιγοντάρει σαν σωστός άντρας με αυτοπεποίθηση, που δε νιώθει στιγμή να απειλείται απ’ την ομορφότερη, δυνατότερη και σημαντικότερη για τον κόσμο μας συνοδοιπόρο του.
Το “Wonder Woman” είναι μία ευχάριστη ταινία υπερηρωϊκής δράσης που αφήνει και καλές υποσχέσεις για την πιθανή συνέχεια.
Βγαίνουν ακόμη:
Η ιταλική υπερηρωϊκή κωμωδία “They Call Me Jeeg Robot”, η ιστορική περιπέτεια “The Lost City of Z”, η γαλλική κωμωδία “Penny Pincher!”, το δραματικό “Tanna” και η κομεντί “Inseparables”.
Μετά από πολλά χρόνια σε συρτάρια και προσχέδια, ο θηλυκός σούπερμαν, η “Wonder Woman” δηλαδή, παίρνει σάρκα και οστά για να δώσει νέο ενδιαφέρον στο υπερηρωικό κινηματογραφικό είδος και ένα ακόμη όπλο στη μαμά εταιρεία (DC) απέναντι στον υπερδραστήριο ανταγωνιστή της (Marvel). Το αν αυτό είναι και υπερόπλο θα το δείξει η συνέχεια, το “Wonder Woman”, όμως, είναι μία απ’ τις καλύτερες “superhero origins” ταινίες που έχουμε δει μέχρι σήμερα.
Η υπόθεση
Στο γραφείο της, στο μουσείο του Λούβρου, η Νταϊάνα Πρινς λαμβάνει ένα δέμα απ’ τον Μπρους Γουέιν και η μνήμη της ανατρέχει στις ρίζες της, τότε που άφησε πίσω της το νησί των Αμαζόνων για να σώσει τον ανδροκρατούμενο κόσμο απ’ τον πολεμοχαρή θεό Άρη...
Η κριτική
Φορτωμένη από παλιά με διάφορες φεμινιστικές ταμπέλες, η κινηματογραφική γυναίκα-θαύμα είχε την υποχρέωση να πετύχει πολλά περισσότερα απ’ το να πυροδοτήσει μία επιτυχημένη σειρά ταινιών. Έπρεπε, κατ’ αρχήν, να μείνει πιστή στον πνεύμα της σύλληψής της και στη συνέχεια να συντονιστεί ομαλά με τη σημερινή εποχή, που οι συζητήσεις για τις “έμφυλες ταυτότητες” και την απεικόνισή τους στη δημοφιλή κουλτούρα έχουν ξεφύγει απ’ τα αμφιθέατρα για να υποβαθμιστούν σε ανταλλαγές μετα-νεωτερικών δογματισμών και ύβρεων στα λαϊκά media (social και άλλα). Ναι, εντάξει, το σκηνοθέτησε γυναίκα, αλλά δεν είναι κι αυτό ένα είδος πατροναρίσματος, τελικά;
Και ναι και όχι, θα έλεγα εγώ, αλλά δεν πρέπει να μας νοιάζει κιόλας. Αυτό που έχει σημασία είναι το αποτέλεσμα και ο τρόπος με τον οποίο ο κεντρικός χαρακτήρας μπορεί να ενδυναμωθεί απ’ τις κοινωνικοφιλοσοφικές προεκτάσεις που του έχουν φορτώσει αντί να συντριβεί κάτω απ’ το αβάσταχτο βάρος τους. Η Νταϊάνα, άλλωστε, δεν έπεσε ακριβώς απ’ το “μυθοπλαστικό πουθενά”. Είναι η διάδοχος του θρόνου μιας απομονωμένης αρχαίας φυλής, όπου οι άντρες είναι άφαντοι παρά μόνο όταν πρόκειται για την αναπαραγωγή του είδους και τη ρύθμιση των καναλιών στο βίντεο.
Μιλάμε για τις Αμαζόνες, που ζουν στη νήσο Θεμισκύρα, απομονωμένες και προστατευμένες απ’ τον έξω κόσμο εδώ και κάμποσους αιώνες, εκεί όπου η μικρή Νταϊάνα μεγαλώνει σε έναν πραγματικό παράδεισο μαθαίνοντας ότι σκοπός των γυναικών-πολεμιστριών είναι όχι να πολεμούν, αλλά να επιβάλλουν την ειρήνη αποτρέποντας τις αιματοχυσίες που, συνήθως, είναι δουλειά των αντρών. Η μαμά της, η Ιππολύτη, θέλει να καταπιέσει την πολεμίστρια μέσα της, η θεία της όμως, η δυναμική Αντιόπη, εκπαιδεύει σκληρά την πριγκίπισσα για κάθε ενδεχόμενο.
Κι έτσι, ενώ η βασίλισσα προσπαθεί να ξεγελάσει τη μοίρα, εκείνη εμφανίζεται με τη μορφή ενός αμερικανού πιλότου, του Στιβ Τρέβορ, ο οποίος διαπερνά τον μανδύα που κάνει το νησί μη-ανιχνεύσιμο για να διασωθεί απ’ την πανέμορφη Νταϊάνα. Λίγο αργότερα, καταφτάνουν και οι διώκτες του, οι Ναζί, κι έτσι οι ατρόμητες γυναίκες μαθαίνουν ότι στον υπόλοπο κόσμο μαίνεται ένας πόλεμος που μοιάζει να φέρει την υπογραφή του θεού Άρη. Παρά την απαγόρευση της Ιππολύτης, λοιπόν, η Νταϊάνα ξεκινά με τον Στιβ για το Λονδίνο, πιστεύοντας ότι εντοπίζοντας και σκοτώνοντας τον Άρη θα σταματήσει τους σκοτωμούς. Ο Στιβ πάλι, θέλει απλώς να ολοκληρώσει την αποστολή του.
Το σενάριο εκτυλίσσεται πια σε δύο επίπεδα, εκείνο των θεών και εκείνο των ανθρώπων, αφού η Νταϊάνα είναι ημίθεη κόρη του Δία και πεπεισμένη ότι οι άνθρωποι δρουν ως υποχείρια του Άρη και μόνο. Απ’ την άλλη, ο Στιβ αντιλαμβάνεται ότι κάτι υπερφυσικό τρέχει με την καινούργια του φίλη, μα, αν και πιλότος, δεν σταματά ποτέ να πατά στη Γη και να αποδίδει στους συνανθρώπους του την ευθύνη που τους αναλογεί. Αν, τώρα, η εμφάνιση του Άρη επιβεβαιώσει την πολυπλοκότητα της κατάστασης, η Νταϊάνα δεν θα έχει άλλη επιλογή απ’ το να μείνει για να σώσει πλέον τους ανθρώπους απ’ τον ίδιο τους τον εαυτό…
Επειδή, όμως, υπάρχουν και κακοί “ανθρώποι”, στον αντίποδα του Στιβ και των χαριτωμένων “βοηθών” του, συναντούμε τον στάνταρ μεγαλομανή Ναζί που οραματίζεται τον αφανισμό των εχθρών του με ένα δραστικό υπερόπλο, αλλά κι έναν πολύ πιο ενδιαφέροντα χαρακτήρα, την παραμορφωμένη χημικό Δρ. Μαρού ή Δρ. Πόιζον που εφευρίσκει αυτό το υπερόπλο. Μία γυναίκα που, σε πλήρη αντίθεση με τον “κατά Αμαζόνων” σκοπό του φύλου της, συντελεί στην καταστροφή του είδους, φέροντας, βέβαια, κι ένα ψυχικό (πέραν του φυσικού) τραύμα που έχει καθορίσει την εικόνα των άλλων για εκείνη κι έχει αλλοιώσει την αντίληψή της για τον εαυτό της.
Δυστυχώς, εδώ είναι που η ευκαιρία να δούμε μία μάχη σε διαφορετικό επίπεδο απ’ το κατ’ εξοχήν υπερηρωϊκό, χάνεται απ’ τους δημιουργούς κι έτσι, το φινάλε είναι μία κλασική μονομαχία μεταξύ υπερδυνάμεων χωρίς ιδιαίτερη έμπνευση και με αρκετές απρόσεκτες στιγμές όπου τα CGI γραφικά δεν στέκονται στο ύψος της γενικότερης παραγωγής. Μέχρι εδώ πάντως, έχουμε απολαύσει μία καλοφτιαγμένη ταινία με όμορφα παλιομοδίτικο ύφος, σπιρτόζικο χιούμορ και εξαιρετικές ερμηνείες, με την Γκαλ Γκαντότ να μοιάζει ιδανική για τον κεντρικό ρόλο και τον Κρις Πάιν να τη σιγοντάρει σαν σωστός άντρας με αυτοπεποίθηση, που δε νιώθει στιγμή να απειλείται απ’ την ομορφότερη, δυνατότερη και σημαντικότερη για τον κόσμο μας συνοδοιπόρο του.
Το “Wonder Woman” είναι μία ευχάριστη ταινία υπερηρωϊκής δράσης που αφήνει και καλές υποσχέσεις για την πιθανή συνέχεια.
Βγαίνουν ακόμη:
Η ιταλική υπερηρωϊκή κωμωδία “They Call Me Jeeg Robot”, η ιστορική περιπέτεια “The Lost City of Z”, η γαλλική κωμωδία “Penny Pincher!”, το δραματικό “Tanna” και η κομεντί “Inseparables”.
