Everybody Wants Some: Kαλοκαιρινή κομεντί α λα 70s
Ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ αποτίει τον δικό του φόρο τιμής στις κολεγιακές κομεντί των 70s και των 80s, και το αποτέλεσμα είναι απλά απολαυστικό.
του Λουκά Τσουκνίδα
Ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ επιστρέφει σε γνώριμα και αγαπημένα λημέρια, με μία ακόμη ταινία εποχής και ενηλικίωσης, μια ανεξάρτητη παραγωγή, χωρίς ηχηρά ονόματα, φτιαγμένη θαρρείς για την προσωπική του ευχαρίστηση, αλλά εξαιρετικά προσιτή κι ευχάριστη σε όλους, ακόμη κι όσους δεν θυμούνται ούτε λεπτό των δεκαετιών του '70 και του '80. Το “Everybody Wants Some!!” είναι μία κολεγιακή κομεντί που μοιάζει λίγο με τις ταινίες του είδους της, αλλά διαφέρει απ' αυτές και σε πολλά. Το κυριότερο, είναι απολαυστική, όχι για το ακραίο χιούμορ ούτε για το αταίριαστο ρομάντσο της, όσο για την οικεία ατμόσφαιρα και την αισιόδοξη επίγευσή της.
Η υπόθεση
Ο Τζέικ είναι ένα απ' τα καινούργια μέλη της ξακουστής ομάδας μπέιζμπολ του κολεγίου που τον επέλεξε για φοιτητή του. Λίγο πριν την έναρξη των μαθημάτων, τη Δευτέρα, καταφτάνει στο κάμπους για να εγκατασταθεί στο δωμάτιο, να γνωρίσει τους συμφοιτητές και συμπαίκτες του και να εγκλιματιστεί στην κολεγιακή ζωή...
Η κριτική
Εντάξει, το είδος του τελευταίου κινηματογραφικού πονήματος του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ δεν το βοηθά, ίσως, να τραβήξει την προσοχή ενός μεγαλύτερου κοινού από εκείνο των φαν του σκηνοθέτη και των φαν παρόμοιου τύπου νοσταλγικών ταινιών. Όπως και να το κάνουμε, η λιτή κεντρική ιδέα, οι γραφικές εικόνες από μία μεταβατική εποχή που σήμερα μοιάζει με στιλιστικό αστείο και η “αμερικανιά” που διέπει την “υπόθεση” στα μάτια του μέσου μη-αμερικανού θεατή την κάνουν μη-ελκυστική έξω από ένα συγκεκριμένο (από αισθητικής και ηλικιακής άποψης) αμερικάνικο κοινό. Όσο για εμάς εδώ, κολέγια, μπέιζμπολ και καμάκι, μόνο για σοβαρή ταινία δεν θα μπορούσαν μας προκαταβάλλουν.
Παρ' ολ' αυτά, ο Λινκλέιτερ διαθέτει μία προσωπική γραφή, την οποία ποσώς θα διακινδύνευε, απλώς και μόνο, για να κάνει μία ταινία είδους. Είναι ένας σκηνοθέτης που του αρέσει να μελετά την πάροδο του χρόνου, να αναπολεί το παρελθόν και να το αναπαριστά με τρόπους που το κάνουν σχετικό με το σήμερα, όχι, φυσικά, από ιστορικής άποψης, αλλά σίγουρα από ανθρωπολογικής, όσο και ηθογραφικής. Στο “Everybody Wants Some!!” επιστρέφει στην Αμερική του 1980, όταν ο ίδιος, 20χρονος τότε, έπαιζε μπέιζμπολ στην ομάδα του κολεγίου του, πριν τα παρατήσει για να δουλέψει στις πετρελαιοπηγές του Κόλπου του Μεξικού και ν' ασχοληθεί τελικά με το σινεμά.
Αντλώντας, λοιπόν, εικόνες και λεπτομέρειες της κολεγιακής ζωής απ' την προσωπική του εμπειρία μας μεταφέρει σε μία εποχή που, σαν όλες τις άλλες, νέοι άνδρες καταφτάνουν στο πανεπιστήμιο με πολλά πράγματα στο μυαλό τους, δύο, όμως, πιο σημαντικά: το σπορ που τους έφερε ως εδώ και τα κορίτσια που, δυνητικά, περιμένουν να πέσουν στην αγκαλιά τους. Αντί να εστιάσει σε έναν χαρακτήρα και στο πρώτο του φοιτητικό έτος, εστιάζει μέσω εκείνου σε ένα γκρουπ χαρακτήρων και στις λιγοστές μέρες ως την πρώτη μέρα των μαθημάτων.
Ο Τζέικ είναι σαν όλους τους άλλους αθλητές-φοιτητές, αλλά και λίγο διαφορετικός, διατηρεί τις αποστάσεις του καθώς αφομοιώνεται σε μία κουλτούρα που του είναι οικεία, αλλά μοιάζει κι έτοιμος να υπερβεί τους περιορισμούς της για χάρη της ατομικότητάς του. Δεν διαθέτει καμία ξεχωριστή γοητεία ή προσωπικότητα, δεν είναι όμως και άγραφο χαρτί και γίνεται έτσι ο τέλειος παρατηρητής στην κουλτούρα που καλείται να υιοθετήσει και να γίνει μέρος και συνέχειά της. Μέσα απ' τον Τζέικ, βέβαια, ο Λινκλέιτερ δεν επιχειρεί να μας δώσει καμια διατριβή ή ν' ασκήσει κριτική σε όσα (γνωστά σε όλους απ' το σινεμά, αν μη τι άλλο) βλέπουμε στην οθόνη μας. Με χιούμορ, αυθορμητισμό και αγάπη για την εποχή και τις αναφορές της νεότητάς του, μας μεταφέρει την γνώριμη αίσθηση της εναρμόνισης με μία σειρά από προσδοκίες, κοινωνικές νόρμες, ακαδημαϊκές απαιτήσεις και προσωπικές επιθυμίες. Και ολ' αυτά, περνώντας καλά.
Ο σκηνοθέτης ακολουθεί την ετερόκλητη παρέα των παλιών και νέων της ομάδας, καθώς οι πρώτοι μυούν τους δεύτερους στα μυστικά του κολεγίου απ' την προνομιούχα, όπως φαίνεται, σκοπιά του αθλητή, δίνοντάς μας ένα υπέροχο μικρό οδοιπορικό ανάμεσα σε νέες γνωριμίες και ολονύχτια πάρτι, χωρίς σεναριακές ακρότητες ή κάποια συγκεκριμένη πλοκή. Όπως και ο Τζέικ, ακολουθούμε το ρεύμα, μέχρι την πρώτη μέρα των μαθημάτων, όταν το κολέγιο ξεκινά πραγματικά. Όπως έχει κάνει επανειλημμένα στο παρελθόν, ο Λινκλέιτερ επιλέγει για την ταινία του ένα άγνωστο καστ, το οποίο τον βγάζει και πάλι ασπροπρόσωπο, ειδικά τρεις-τέσσερις ηθοποιοί που είναι αξιομνημόνευτοι στους ρόλους τους.
Το “Everybody Wants Some!!” είναι μία διασκεδαστική νεανική ταινία από έναν εξαιρετικό, πάντα ενδιαφέροντα δημιουργό.
Βγαίνουν ακόμη:
Το ιταλικό θρίλερ “Black Souls”, το βιογραφικό δράμα “Queen of the Desert” του Βέρνερ Χέρτσογκ, η ταινία δράσης “Bastille Day”, η γαλλική κομεντί “The Sense of Wonder” και η ταινία κινουμένων σχεδίων “The Secret Life of Pets”.
Ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ επιστρέφει σε γνώριμα και αγαπημένα λημέρια, με μία ακόμη ταινία εποχής και ενηλικίωσης, μια ανεξάρτητη παραγωγή, χωρίς ηχηρά ονόματα, φτιαγμένη θαρρείς για την προσωπική του ευχαρίστηση, αλλά εξαιρετικά προσιτή κι ευχάριστη σε όλους, ακόμη κι όσους δεν θυμούνται ούτε λεπτό των δεκαετιών του '70 και του '80. Το “Everybody Wants Some!!” είναι μία κολεγιακή κομεντί που μοιάζει λίγο με τις ταινίες του είδους της, αλλά διαφέρει απ' αυτές και σε πολλά. Το κυριότερο, είναι απολαυστική, όχι για το ακραίο χιούμορ ούτε για το αταίριαστο ρομάντσο της, όσο για την οικεία ατμόσφαιρα και την αισιόδοξη επίγευσή της.
Η υπόθεση
Ο Τζέικ είναι ένα απ' τα καινούργια μέλη της ξακουστής ομάδας μπέιζμπολ του κολεγίου που τον επέλεξε για φοιτητή του. Λίγο πριν την έναρξη των μαθημάτων, τη Δευτέρα, καταφτάνει στο κάμπους για να εγκατασταθεί στο δωμάτιο, να γνωρίσει τους συμφοιτητές και συμπαίκτες του και να εγκλιματιστεί στην κολεγιακή ζωή...
Η κριτική
Εντάξει, το είδος του τελευταίου κινηματογραφικού πονήματος του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ δεν το βοηθά, ίσως, να τραβήξει την προσοχή ενός μεγαλύτερου κοινού από εκείνο των φαν του σκηνοθέτη και των φαν παρόμοιου τύπου νοσταλγικών ταινιών. Όπως και να το κάνουμε, η λιτή κεντρική ιδέα, οι γραφικές εικόνες από μία μεταβατική εποχή που σήμερα μοιάζει με στιλιστικό αστείο και η “αμερικανιά” που διέπει την “υπόθεση” στα μάτια του μέσου μη-αμερικανού θεατή την κάνουν μη-ελκυστική έξω από ένα συγκεκριμένο (από αισθητικής και ηλικιακής άποψης) αμερικάνικο κοινό. Όσο για εμάς εδώ, κολέγια, μπέιζμπολ και καμάκι, μόνο για σοβαρή ταινία δεν θα μπορούσαν μας προκαταβάλλουν.
Παρ' ολ' αυτά, ο Λινκλέιτερ διαθέτει μία προσωπική γραφή, την οποία ποσώς θα διακινδύνευε, απλώς και μόνο, για να κάνει μία ταινία είδους. Είναι ένας σκηνοθέτης που του αρέσει να μελετά την πάροδο του χρόνου, να αναπολεί το παρελθόν και να το αναπαριστά με τρόπους που το κάνουν σχετικό με το σήμερα, όχι, φυσικά, από ιστορικής άποψης, αλλά σίγουρα από ανθρωπολογικής, όσο και ηθογραφικής. Στο “Everybody Wants Some!!” επιστρέφει στην Αμερική του 1980, όταν ο ίδιος, 20χρονος τότε, έπαιζε μπέιζμπολ στην ομάδα του κολεγίου του, πριν τα παρατήσει για να δουλέψει στις πετρελαιοπηγές του Κόλπου του Μεξικού και ν' ασχοληθεί τελικά με το σινεμά.
Αντλώντας, λοιπόν, εικόνες και λεπτομέρειες της κολεγιακής ζωής απ' την προσωπική του εμπειρία μας μεταφέρει σε μία εποχή που, σαν όλες τις άλλες, νέοι άνδρες καταφτάνουν στο πανεπιστήμιο με πολλά πράγματα στο μυαλό τους, δύο, όμως, πιο σημαντικά: το σπορ που τους έφερε ως εδώ και τα κορίτσια που, δυνητικά, περιμένουν να πέσουν στην αγκαλιά τους. Αντί να εστιάσει σε έναν χαρακτήρα και στο πρώτο του φοιτητικό έτος, εστιάζει μέσω εκείνου σε ένα γκρουπ χαρακτήρων και στις λιγοστές μέρες ως την πρώτη μέρα των μαθημάτων.
Ο Τζέικ είναι σαν όλους τους άλλους αθλητές-φοιτητές, αλλά και λίγο διαφορετικός, διατηρεί τις αποστάσεις του καθώς αφομοιώνεται σε μία κουλτούρα που του είναι οικεία, αλλά μοιάζει κι έτοιμος να υπερβεί τους περιορισμούς της για χάρη της ατομικότητάς του. Δεν διαθέτει καμία ξεχωριστή γοητεία ή προσωπικότητα, δεν είναι όμως και άγραφο χαρτί και γίνεται έτσι ο τέλειος παρατηρητής στην κουλτούρα που καλείται να υιοθετήσει και να γίνει μέρος και συνέχειά της. Μέσα απ' τον Τζέικ, βέβαια, ο Λινκλέιτερ δεν επιχειρεί να μας δώσει καμια διατριβή ή ν' ασκήσει κριτική σε όσα (γνωστά σε όλους απ' το σινεμά, αν μη τι άλλο) βλέπουμε στην οθόνη μας. Με χιούμορ, αυθορμητισμό και αγάπη για την εποχή και τις αναφορές της νεότητάς του, μας μεταφέρει την γνώριμη αίσθηση της εναρμόνισης με μία σειρά από προσδοκίες, κοινωνικές νόρμες, ακαδημαϊκές απαιτήσεις και προσωπικές επιθυμίες. Και ολ' αυτά, περνώντας καλά.
Ο σκηνοθέτης ακολουθεί την ετερόκλητη παρέα των παλιών και νέων της ομάδας, καθώς οι πρώτοι μυούν τους δεύτερους στα μυστικά του κολεγίου απ' την προνομιούχα, όπως φαίνεται, σκοπιά του αθλητή, δίνοντάς μας ένα υπέροχο μικρό οδοιπορικό ανάμεσα σε νέες γνωριμίες και ολονύχτια πάρτι, χωρίς σεναριακές ακρότητες ή κάποια συγκεκριμένη πλοκή. Όπως και ο Τζέικ, ακολουθούμε το ρεύμα, μέχρι την πρώτη μέρα των μαθημάτων, όταν το κολέγιο ξεκινά πραγματικά. Όπως έχει κάνει επανειλημμένα στο παρελθόν, ο Λινκλέιτερ επιλέγει για την ταινία του ένα άγνωστο καστ, το οποίο τον βγάζει και πάλι ασπροπρόσωπο, ειδικά τρεις-τέσσερις ηθοποιοί που είναι αξιομνημόνευτοι στους ρόλους τους.
Το “Everybody Wants Some!!” είναι μία διασκεδαστική νεανική ταινία από έναν εξαιρετικό, πάντα ενδιαφέροντα δημιουργό.
Βγαίνουν ακόμη:
Το ιταλικό θρίλερ “Black Souls”, το βιογραφικό δράμα “Queen of the Desert” του Βέρνερ Χέρτσογκ, η ταινία δράσης “Bastille Day”, η γαλλική κομεντί “The Sense of Wonder” και η ταινία κινουμένων σχεδίων “The Secret Life of Pets”.
