Genius: Ευχάριστη αλλά μονοδιάστατη βιογραφία

του Λουκά Τσουκνίδα

Ένα ακόμη απ' τα πολλά βιογραφικά δράματα της σεζόν που διανύουμε, το “Genius” του Μάικλ Γκράντατζ έρχεται να μας συστήσει τον εκδότη πίσω απ' την ιδιοφυή δουλειά των Χέμινγουεϊ, Φιτζέραλντ και Τόμας Γουλφ, μέσα απ' την ιδιαίτερη σχέση του με τον τελευταίο. Ακολουθώντας τις πεπατημένες του είδους και βασιζόμενος στις καλές ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών του, ο σκηνοθέτης μας δίνει μια ευχάριστη, πιασάρικη βιογραφία, μονοδιάστατη όμως και χωρίς τίποτα το αξιομνημόνευτο.

Η υπόθεση

Βρισκόμαστε στις αρχές της Μεγάλης Ύφεσης και ο νεαρός, φιλόδοξος συγγραφέας Τόμας Γουλφ παίρνει την πρώτη του θετική απάντηση για το χειρόγραφο που έμελλε να εκδοθεί ως “Look Homeward, Angel”, το αριστούργημα που τον καθιέρωσε. Μεγάλο ρόλο σ' αυτό παίζει ο εκδότης του, Μάξουελ Πέρκινς, ο οποίος επιμελείται τη δουλειά του και τον καθοδηγεί προς ένα λιγότερο εσωστρεφές, πιο ευανάγνωστο αποτέλεσμα. Η σχέση τους, πότε φιλική και πότε σαν εκείνη ενός πατέρα με τον γιο του, εξελίσσεται και μεταβάλλεται ραγδαία στο δρόμο για το δεύτερο βιβλίο...

Η κριτική

Στην πρώτη του κινηματογραφική απόπειρα μετά από μία μακρά κι επιτυχή πορεία ως θεατρικός σκηνοθέτης, ο Μάικλ Γκράντατζ επιλέγει τη σκιαγράφηση ενός πολύ “θεατρικού” χαρακτήρα, του σπουδαίου αμερικανού συγγραφέα Τόμας Γουλφ με βάση τη βιογραφία ενός άλλου, εξαιρετικά στεγνού από θεατρικότητα, του εκδότη Μάξουελ Πέρκινς. Βρετανός ο ίδιος, επιλέγει δύο βρετανούς για τους βασικούς του ρόλους, τον Τζουντ Λο ως συγγραφέα και τον Κόλιν Φερθ ως εκδότη και ρίχνεται στην περιπέτεια της απόδοσης μιας πολύ “αμερικάνικης” λογοτεχνικής ιστορίας.

Μας μεταφέρει λοιπόν στη Νέα Υόρκη του Κραχ, σ' ένα Μανχάταν πνιγμένο στη βουή και στα ποδοβολητά, όπου ένας συγγραφέας περιμένει υπομονετικά μία ακόμη απόρριψη. Αυτή τη φορά είναι απ' τον εκδότη του Φιτζέραλντ και του Χέμινγουεϊ, στα χέρια του οποίου, το βιβλίο του έφτασε μέσω κάποιας γνωριμίας της ερωμένης του, της σκηνογράφου Αλίν Μπέρνσταϊν. Ο εκδότης όμως, όπως κάποτε με τον Φιτζέραλντ, αποφασίζει να δώσει μία ευκαιρία στον ιδιόρρυθμο συγγραφέα κι έτσι αρχίζει μία συνεργασία που θα εξελιχθεί σε μια θυελλώδη φιλία, η οποία σφυρηλατείται πάνω απ' τις χιλιάδες σελίδες των χειρόγραφων του Τόμας Γουλφ και τις δεκάδες χιλιάδες σημειώσεις με κόκκινο μελάνι του Μάξουελ Πέρκινς.

Ο Γκράντατζ αποδίδει εμφατικά την επαγγελματική και προσωπική σχέση των δύο αντρών μέσα απ' την αντίφαση των χαρακτήρων τους. Χειμαρρώδης ο ένας και συγκρατημένος ο άλλος, μοιάζουν εξαιρετικά σίγουροι και οι δυο τους για τις ικανότητες που διαθέτουν και το αποτέλεσμα της συνεργασίας τους, αλλά και για τη φιλία που αναπτύσσουν. Τους βλέπουμε να περνούν ώρες ατελείωτες πάνω απ' τα χειρόγραφα στο γραφείο να συζητούν γι' αυτά στο δρόμο για το σπίτι και πίσω, να παραμελούν τον περίγυρό τους και να απορροφώνται εντελώς απ' το κυνήγι της τέλειας εκδοχής ενός πολύ καλού βιβλίου. Δεν υπάρχει τίποτε άλλο πέρα από αυτό, ούτε διακοπές ούτε υποχρεώσεις και, δυστυχώς, ούτε χώρος για τις γυναίκες της ζωής τους, τη σύζυγο και τις τέσσερις κόρες του Πέρκινς και την ερωμένη του Γουλφ.

Εδώ είναι που ο δημιουργός, παρασυρμένος ίσως απ' τη θεατρική του εμπειρία, εστιάζει στους δύο πρωταγωνιστές με τρόπο που οι υπόλοιποι χαρακτήρες λειτουργούν περισσότερο ως σκηνικά παρά ως άνθρωποι άμεσα θιγόμενοι απ' τον επαγγελματικό ζήλο των δύο αντρών. Έτσι, μοιραία, η Λόρα Λίνι και η Νικόλ Κίντμαν δεν έχουν περισσότερες ευκαιρίες να κλέψουν την προσοχή μας απ' όσες οι χαρακτήρες τους την προσοχή των πρωταγωνιστών. Η Αλίν Μπέρνσταϊν παρουσιάζεται ως ζηλόφθονη, ερωτοχτυπημένη καριερίστρια και η Λουίζ Πέρκινς ως καλοκουρδισμένη σύζυγος και μητέρα που έχει απωθήσει κάθε φιλοδοξία από καιρό, αλλά καμία από τις δύο δεν παίζει κάποιον ιδιαίτερο ρόλο στα επί της οθόνης τεκταινόμενα.

Μένουμε λοιπόν με δύο ερμηνείες που καταφέρνουν να δώσουν στην ταινία ένα μέρος, τουλάχιστον, απ' την ζητούμενη αληθοφάνεια, αφού ο Τζουντ Λο με τον Κόλιν Φερθ μοιάζουν ιδανικοί για τους ρόλους τους. Κι είναι στ' αλήθεια καλοί, απλώς είναι αναγκασμένοι να επαναλαμβάνονται διαρκώς αφού το σενάριο δεν έχει προβλέψει και πολλές εναλλαγές ή κάποια ιδιαίτερη κορύφωση πέρα απ' το γράμμα του Γουλφ στον Πέρκινς, το οποίο, επίσης, δεν μας αποκαλύπτει τίποτα που δεν είχαμε καταλάβει από μόνοι μας, την αναμφίβολη εκτίμηση, δηλαδή, του συγγραφέα προς το πρόσωπο του εκδότη και φίλου του.

Τελικά, ίσως λόγω της πιασάρικης απεικόνισης του Τόμας Γουλφ, το “Genius” βλέπεται ευχάριστα, δεν ξεπερνά, όμως, τη μετριότητα και τα κλισέ μιας οποιασδήποτε σινε-βιογραφίας.


Βγαίνουν ακόμη:

Η σουηδική δραματική κομεντί “A Man Called Ove”, το θρίλερ “Misconduct” και το παρωχημένο, απαράδεκτο σίκουελ “Independence Day: Resurgence”.