Godzilla: Το τέρας... πέρασε και δεν ακούμπησε

του Λουκά Τσουκνίδα
 
Για ακόμη μία φορά, το τέρας που απείλησε μια φορά κι έναν καιρό την Ιαπωνία με ισοπέδωση κι έκανε εκατομμύρια Ιάπωνες να τρέχουν άτακτα προς κάθε πιθανή κατεύθυνση είναι εδώ και ζωντανεύει σε τρεις διαστάσεις για την προσωπική μας ένοχη απόλαυση. Το νέο “Godzilla” του Γκάρεθ Έντουαρντς φιλοδοξεί να δώσει μια νέα διάσταση στο μύθο κι από πλευράς βασικής ιδέας τα καταφέρνει. Το κινηματογραφικό αποτέλεσμα όμως δε δικαιώνει τις προσδοκίες κι ο κακός χαμός, γίνεται και πάλι για το τίποτα.

Η υπόθεση

Μετά τον 2ο ΠΠ τον βομβάρδισαν με πυρηνικά για να τον εξοντώσουν. Σήμερα ξυπνά και πάλι για να μας σώσει απ' τα τέρατα που γεννήθηκαν απ' τα ίδια τα πυρηνικά μας και απειλούν τον κόσμο με αφανισμό. Ο προϊστορικών προδιαγραφών Γκοτζίλα, τεράστιος και ανίκητος, υπερασπίζεται τη Γη την ώρα που οι άνθρωποι δεν έχουν λύση απέναντι στα αιμοσταγή Μούτο που φτιάχνουν τη φωλιά τους στην καρδιά του Σαν Φρανσίσκο. Εντωμεταξύ, ο Υπολοχαγός Φορντ Μπρόντι καλείται να υπερβεί τις ανθρώπινες δυνατότητες και να ολοκληρώσει την αποστολή για τη σωτηρία του κόσμου...



Η κριτική

Με μια μακρόσυρτη εισαγωγή, κατά την οποία μαθαίνουμε τι συνέβαινε στη δεκαετία του '50 με τις πυρηνικές δοκιμές στον Ειρηνικό καθώς και τι διαδραματίστηκε το σωτήριον έτος 1999 σε πυρηνικό εργοστάσιο της Ιαπωνίας, παρουσία του Δρ. Τζο Μπρόντι, οι δημιουργοί έπιχειρούν να χτίσουν ένα σχετικά επαρκές υπόβαθρο για την εμπλοκή των κεντρικών χαρακτήρων στην περιπέτεια που αναμένει τον κόσμο το 2014.

Ο Υπολοχαγός Φορντ Μπρόντι ήταν μόλις 8 ετών όταν η μητέρα του χάθηκε κάτω απ' τους διαλυμένους αντιδραστήρες, ατύχημα το οποίο ο πατέρας του δεν μπόρεσε ποτέ να ξεπεράσει και, κατά συνέπεια, περιφέρεται ακόμη πέριξ της αποκλεισμένης ραδιενεργού περιοχής και καταγράφει μετρήσεις και παρατηρήσεις που μπορεί να στηρίζουν τη θεωρία του ότι “κάτι άλλο συμβαίνει εδώ, κάτι που μας κρύβουν”. Ο γιος του επιστρέφει στην οικογένειά του απ' την εμπόλεμη ζώνη, αλλά η σύλληψη του πατέρα του “εκεί που δεν τον σπέρνουν” τον οδηγεί πίσω στην Ιαπωνία και στο παλιό του σπίτι. Έτσι, πατέρας και γιος γίνονται μάρτυρες της επανάληψης του “ατυχήματος” του 1999, μαζί με τους υπεύθυνους από τότε για την παρατήρηση του φαινομένου Δρες Σεριζάβα και Γκρέιαμ. Η αφύπνιση του Μούτο δικαιώνει τον Δρ. Τζο, αλλά οδηγεί και στον απρόκλητο θάνατο του και την προσωπική πλέον εμπλοκή του Φορντ στην αντιμετώπιση του νέου αυτού κινδύνου για την ανθρωπότητα...

Το βάρος αυτής της εισαγωγής καλείται να σηκώσει στις πλάτες του ο Μπράιαν Κράνστον με τη βοήθεια της Ζιλιέτ Μπινός. Άποψή μου είναι ότι δεν αποτελούν τις πειστικότερες επιλογές, ειδικότερα όταν 15 χρόνια μετά το τραγικότερο συμβάν της ζωής του, ο γερο-Τζο ζει σαν ερημίτης ανάμεσα σε αποκόμματα εφημερίδων και ακατάληπτα διαγράμματα, αλλά δεν αμελεί να... βάψει το μαλλί του. Παρ' όλ' αυτά, το δράμα του ανδρός είναι κατανοητό, όσο κι η εμμονή του με το να βρει την εξήγηση πίσω απ' τον, αδικαιολόγητο κατά τ' άλλα, χαμό της γυναίκας του. Ο γιος του πετάει μέχρι την Ιαπωνία για να τον φέρει κοντά στη θαλπωρή της δικής του οικογένειας, μα προβάλλει ελάχιστη αντίσταση στην τρέλα του Τζο να ξαναμπεί παράνομα στην απαγορευμένη ζώνη, αν και στρατιωτικός με μεγαλύτερο διακύβευμα απ' τον παρανοημένο, συνταξιούχο πατέρα του.

Ας είναι. Έτσι κι αλλιώς, σχετικά γρήγορα καταλαβαίνουμε πού πάει το πράμα, σε μια μονομαχία μεταξύ του Γκοτζίλα και των ανοσιουργημάτων που γέννησε η σύμπτηξη της άγριας φύσης με την πυρηνική ενέργεια, στο όνομα της “διατήρησης της ισορροπίας” όπως αποκαλείται. Αυτό είναι κάτι που μόνο οι Δρες Σεριζάβα και Γκρέιαμ αντιλαμβάνονται κι αυτός είναι ο μοναδικός ρόλος των Κεν Γουατανάμπε και Σάλι Γουόκερ στην ταινία. Το ίδιο διεκπεραιωτικό είναι και το πέρασμα του Ντέιβιντ Στράδερν στο ρόλο του γενικού επιτελή του αμερικάνικου ναυτικού, ο οποίος αρκείται στο να διατάξει μια νέα πυρηνική επίθεση και να ρωτήσει τη Δρα Γκρέιαμ “αν έχει καμια καλύτερη ιδέα”. Μ' αυτά και μ' αυτά, μένει ο Άαρον Τέιλορ Τζόνσον να σώσει ό,τι μπορεί απ' το καστ, αφού και η Ελίζαμπεθ Όλσεν στο ρόλο της γυναίκας του αρκείται να κοιτάζει ψηλά με τον τρόμο ζωγραφισμένο στα μάτια της κάθε πέντε λεπτά περίπου. Θα έλεγα ότι τα καταφέρνει στα λίγα που έχει να κάνει και μια μέρα ίσως κρατήσει μια τέτοιου τύπου ταινία μόνος του. Η συγκεκριμένη όμως, ανήκει εξ ολοκλήρου στο τέρας του τίτλου, το οποίο παλεύει με τα Μούτο με τρόπο συγκινητικό, μέχρι τελικής επικράτησης, αλλά και ολοκληρωτικής εξάντλησης.

Γνωστός απ' το λόου-μπάτζετ, αλληγορικό sci-fi “Monsters”, ο σκηνοθέτης Γκάρεθ Έντουαρντς δοκιμάζεται εδώ σε κάτι πολύ μεγαλύτερο και, με όρους δράσης, πετυχαίνει να κρατήσει την προσοχή μας στην οθόνη. Το σενάριο που διαθέτει όμως είναι εξαιρετικά αδύναμο κι οι χαρακτήρες σχεδόν διακοσμητικοί, αφήνοντας έτσι την δουλειά του εκτεθειμένη και καταδικασμένη να ξεχαστεί γρήγορα όπως και των, λιγότερο πετυχημένων ομολογουμένως, προκατόχων του.

Το “Godzilla” διαθέτει μερικά καλά στοιχεία, άψογη ατμόσφαιρα και εντυπωσιακές σκηνές δράσης, αλλά μένει πολύ μακριά απ' το να είναι μια ολοκληρωμένη ταινία. Δεν βαριέσαι. Ίσως με την επόμενη να το καταφέρουν.

Βγαίνουν ακόμη:
Το ατμοσφαιρικό θρίλερ “Salvo”, το ενδιαφέρον κωμικό θρίλερ “Filth” με τον Τζέιμς Μάκαβοϊ, το προφανές δράμα εποχής “Romeo and Juliet”, το γαλλικό δράμα “Suzanne” και το θρίλερ “The Double”.