Before Midnight: «Νυχτωμένη» και βαρετή ρομαντζάδα

Εννιά χρόνια μετά το “Before Sunset” και δεκαοχτώ μετά το “Before Sunrise” ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ ξανακαλεί το δίδυμο Ίθαν Χοκ-Ζιλί Ντελπί για να σκαρώσουν μαζί το τέλος της τριλογίας και την απομυθοποίηση ενός περιπετειώδους έρωτα. Τελικά, αυτό που καταφέρνουν είναι να μας δώσουν το “Before Midnight”, ένα δίωρο σκατάπαυστης αντικινηματογραφικής φλυαρίας χωρίς κανένα πραγματικό ενδιαφέρον πέρα απ' την κουτσομπολίστικη ανάγκη να δούμε τι απόγιναν εκείνοι οι δύο ταιριαστοί νέοι. Η κλισέ απάντηση; Παντρεύτηκαν και έγιναν βαρετοί.

Η υπόθεση

Παντρεμένοι εδώ και κάτι χρόνια και κάτοικοι Παρισίων, ο Τζέσι και η Σελίν έχουν έρθει για τις διακοπές τους σ' ένα κτήμα στην Μεσσηνία, καλεσμένοι ενός γηραιού συγγραφέα. Μαζί τους έχουν τα δίδυμα κοριτσάκια τους και, για λίγες μέρες, τον γιο του Τζέσι απ' τον προηγούμενο γάμο του. Όταν τον έχουν ξεπροβοδίσει στο αεροδρόμιο, ο Τζέσι νιώθει την ανάγκη να αποκαλύψει στη Σελίν τις σκέψεις του για το κατά πόσο θα έπρεπε να είναι πιο κοντά στον γιο του σ' αυτά τα κρίσιμα χρόνια της εφηβείας του. Η συζήτηση που ανοίγει όμως θα φέρει στην επιφάνεια πολλά ακόμη που δεν έχουν ειπωθεί...



Η κριτική

Προφανώς, πάνε χρόνια από τότε που είδα τις δύο πρώτες ταινίες της τριλογίας κι ελάχιστα θυμάμαι πέρα απ' το ότι οι ήρωες μιλούσαν πολύ κι έκαναν λίγα. Κάτι που δε μου φαίνεται καθόλου παράλογο για δυο ανθρώπους που είτε έχουν μόλις γνωριστεί είτε ξαναβρίσκονται ανέλπιστα μετά από πολύ καιρό κι έχοντας σαφή συναισθήματα επιθυμίας ο ένας για τον άλλον. Ο Τζέσι και η Σελίν είχαν πολλά εμπόδια να υπερπηδήσουν μα πάνω απ' όλα τη δική τους ροπή προς τη θεωρία και την υπερανάλυση. Τα κατάφεραν κι ένωσαν τις ζωές τους έχοντας για επιστέγασμα σ' όλ' αυτά τα δύο πανέμορφα κοριτσάκια τους.

Σήμερα όμως, τι μπορεί να έχει απομείνει για να συζητηθεί, να κατακτηθεί ή και να δαμαστεί ακόμη; Δυο άνθρωποι παντρεμένοι εδώ και χρόνια, βρίσκονται να περνούν το καλοκαίρι τους με τα παιδιά τους, σ' ένα απ' τα ομορφότερα παράλια της Ελλάδας, καλεσμένοι μιας παρέας αξιαγάπητων και φιλόξενων ανθρώπων. Ο Λινκλέιτερ, η Ντελπί κι ο Χοκ, συν-σεναριογράφοι όλοι τους, επιλέγουν να μην ξεφύγουν απ' τη φόρμα που τόσο καλά τους πήγε τις δυο προηγούμενες φορές —μην τυχόν και ξαφνιάσουν τους οπαδούς τους, άραγε;— και βάζουν τους δύο χαρακτήρες να επιδίδονται και πάλι σε μια ατέρμονη συζήτηση ενώ βαδίζουν ή οδηγούν προς το μέρος μας για μεγάλα χρονικά διαστήματα.

Δυστυχώς, πέρα απ' το παρωχημένο χιούμορ και την δυσάρεστη γκρίνια, όπου, βεβαίως, όλα τα κλισέ περί ανδρών και γυναικών επιβεβαιώνονται πανηγυρικά, ο Τζέσι και η Σελίν ελάχιστα ενδιαφέροντα έχουν να κάνουν και να πουν. Το διακύβευμα δε, παρωχημένο και ασήμαντο κι αυτό, η αιώνια διεκδίκηση της γυναίκας για την χειραφέτηση διά της καριέρας και η καθόλου πρωτότυπη τάση του άνδρα να μεταλαμπαδεύσει τις γνώσεις και τον ανδρισμό του στον αρσενικό του γόνο. Εκεί ανάμεσα, στήνεται το πεδίο για την “κοκοροκοτομαχία” των εγωισμών τους πριν καταλήξουν εκεί που όλοι περιμέναμε.

Εντωμεταξύ, ανάμεσα σ' όλ' αυτά τα βαρετά παρεμβάλλονται και οι συνήθεις αμπελοφιλοσοφικές στιχομυθίες που όμως μοιάζουν εντελώς ψεύτικες, προερχόμενες απο δύο ανθρώπους που μοιράζονται κάθε μέρα της ζωής τους εδώ και πολλά χρόνια. Πως να το κάνουμε, δε μπορεί να μιλούν σα να ανακαλύπτουν τώρα ο ένας τον άλλον όπως τις δυο πρώτες φορές, είναι το λιγότερο αφύσικο και δεν προσθέτει τίποτε στο όλο εγχείρημα, παρά μόνο υπονομεύει τις προσπάθειες του Χοκ και της Ντελπί να ζωντανέψουν δύο χαρακτήρες εμφανώς πεθαμένους. Όσο για τον Λινκλέιτερ, αυτός απλώς πατά το rec κι αφήνει την κάμερα να γράφει.

Το “Before Midnight” δεν έχει λόγο ύπαρξης, αν και ήταν σίγουρα μια καλή ευκαιρία για τους συντελεστές να κάνουν τα μπάνια τους στην πανέμορφη Μεσσηνιακή ακτή.

Βγαίνουν ακόμη:

Η ταινία δράσης “Snitch”.