To Rome With Love: Με αγάπη, αλλά χωρίς έμπνευση

του Λουκά Τσουκνίδα
 
Στη “Ρώμη με αγάπη” επιχειρεί να μας ταξιδέψει με την καινούργια του ταινία ο Γούντι Άλεν μαζί με ένα πολυπληθές καστ ταλαντούχων ηθοποιών, Αμερικάνων αλλά και ντόπιων. Δυστυχώς, το μόνο που καταφέρνει είναι να αναπαράγει τα πιο χιλιοφορεμένα στερεότυπα γύρω απ' την αιώνια πόλη και μάλιστα τα πιο αδιάφορα απ' αυτά, ενώ μας αφηγείται τέσσερις διαφορετικές ιστορίες που συμβαίνουν την ίδια στιγμή με τρόπο παρωχημένο, κουραστικό και ελάχιστα αστείο.

Η υπόθεση

Ένας συνταξιοδοτημένος σκηνοθέτης όπερας καταφτάνει στη Ρώμη με τη γυναίκα του για να γνωρίσουν τον Iταλό αρραβωνιαστικό της κόρης τους. Εκεί, ανακαλύπτει το ωμό ταλέντο που θα τον ξαναφέρει στην ενεργό δράση. Ένας διάσημος αρχιτέκτονας επιστρέφει στο σημείο της Ρώμης όπου έζησε για ένα χρόνο ως νεαρός. Εκεί, συναντά έναν άλλο νεαρό αρχιτέκτονα και γίνεται η συνείδησή του στις ερωτικές του ατασθαλίες. Ένας νεαρός επαρχιώτης έρχεται με τη γυναίκα του στην πρωτεύουσα για ν' αρχίσουν μια καινούργια ζωή. Εκεί, μπλέκουν στην πρώτη υπόθεση αμοιβαίας απιστίας της ζωής τους. Ένας ασήμαντος υπαλληλίσκος γίνεται άξαφνα και χωρίς λόγο το πρόσωπο του μήνα. Τα μίντια τον ακολουθούν παντού για να μάθουν με ποιο χέρι ξύνει το κεφάλι του όταν τον τρώει...



Η κριτική

Τέσσερις ιστορίες που ουδεμία σχέση έχουν μεταξύ τους εκτυλίσσονται στην οθόνη με φόντο μια Ρώμη που ξεπήδησε λες από τουριστικό οδηγό δεύτερης διαλογής και μουσικό χαλί το ιταλικό κομμάτι που στην Ελλάδα διασκευάστηκε προ μερικών ετών ώς “Το Εργαλείο” (και καταστράφηκε στο συλλογικό ασυνείδητο διά παντός).

Οι χαρακτήρες, νευρωτικοί αλλά όχι καμμένοι, κουρασμένοι αλλά όχι παραιτημένοι, διστακτικοί αλλά όχι άτολμοι, έχουν βγει απ' το μεγάλο καζάνι που λέγεται “φιλμογραφία του Γούντι Άλεν” και ξαναμαγειρεύονται εδώ σε μια συνταγή που όσο κι αν προσπαθεί ο μάγειρας -αν και μοιάζει να είναι στον αυτόματο πιλότο περισσότερο από ποτέ- είναι εντελώς μπαγιάτικη και άνοστη. Ούτε ένας τους δεν είναι αρκετά ελκυστικός και μόνο ο ανθρωπάκος του Ρομπέρτο Μπενίνι προσπαθεί να βγάλει λίγο ζουμί απ' το σύντομο ανέκδοτο που καλείται να ενσαρκώσει, ξεκάθαρα για να γεμίζει τα κενά μεταξύ των άλλων, πιο “βαθυστόχαστων” αφηγήσεων. Οι οποίες δεν είναι τίποτε άλλο παρά οι χιλιοειπωμένες ψυχαναλυτικές μπουρδολογίες περί επιθυμίας, πάθους και συναισθήματος που πολεμούν με τη λογική, μπερδεύουν τα μυαλά και τις καρδιές μας και ανακατεύουν τις ζωές μας. Όλ' αυτά γαρνιρισμένα με λίγο από μεταφυσική, απίθανες συμπτώσεις και παλιομοδίτικη ηθογραφική κωμωδία κι ορίστε η ταινία “φόρος τιμής στη Ρώμη και στο παλιό ιταλικό σινεμά”.

Ρυθμός δεν υπάρχει, αφού η μεταπήδηση απ' τη μια ιστορία στην άλλη γίνεται χωρίς καμία συνοχή, αλλά έτσι κι αλλιώς, δεν υπάρχει περίπτωση να μπερδευτεί κανείς αφού οι υποπλοκές είναι εξαιρετικά απλοϊκές και προβλέψιμες. Η σκηνοθεσία, η φωτογραφία και η χρήση της μουσικής είναι τυποποιημένες και δε γίνονται αντιληπτές ούτε ως αντίβαρο στη βαρεμάρα που προκαλούν όσα διαδραματίζονται στην οθόνη, ενώ το παρωχημένο χιούμορ και οι αμήχανες ερμηνείες εκπέμπουν μια προχειρότητα και μια βιασύνη που καταμαρτυρούν αυτό που κάποιος θα μπορούσε να υποπτευθεί: ότι ο Άλεν γράφει και σκηνοθετεί ψυχαναγκαστικά για να μη νιώσει ούτε στιγμή συνταξιούχος.

Το “To Rome With Love” (ακόμη κι ο τίτλος υποδεικνύει μηδενική έμπνευση) είναι συνολικά μια κακή ταινία. Πιο θλιβερό απ' όλα όμως είναι η ανυπαρξία έστω κι ενός φρέσκου αστείου που ν' ανταποκρίνεται στη σημερινή εποχή και να χλευάζει τις σημερινές μας ψευδαισθήσεις.

Βγαίνουν ακόμη:
Η συμπαθητική αργεντίνικη κομεντί “Chinese Take-away” του Σεμπαστιάν Μπόρενζσταϊν, το μέτριο και αδιάφορο ριμέικ του “Total Recall”, η περιπέτεια “The Cold Light of Day” και, σε επανέκδοση, η “Ninotchka (1939)” του Ερνστ Λιούμπιτζ.