The Amazing Spiderman: Στον ιστό... μιας χιλιοειπωμένης ιστορίας

του Λουκά Τσουκνίδα
 
Πάμε πάλι από την αρχή. Σα να μην υπήρξε ποτέ η τριλογία του Σαμ Ράιμι, οι ιθύνοντες επανιδρύουν τη σειρά που καταπιάνεται με τις περιπέτειες του Ανθρώπου-Αράχνη, αυτή τη φορά με τον Μαρκ Γουέμπ στο τιμόνι και τον Άντριου Γκάρφιλντ στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ωραία όλ' αυτά και μάλιστα σε αυθεντικό 3D, με χιούμορ και σχετική αυτογνωσία, αλλά το νόημα χάνεται στην επανάληψη αφού η ιστορία είναι χιλιοειπωμένη κι οι χαρακτήρες “χιλιοτραγουδισμένοι”. Ας είναι. Τουλάχιστον έχει πλάκα.

Η υπόθεση

Ο Πίτερ Πάρκερ είναι ένας ορφανός σπασίκλας που μέγαλώνει με τους θείους του ύστερα από το μυστηριώδες ατύχημα που είχαν η μητέρα του κι ο πατέρας του, ένας διακεκριμένος επιστήμονας στην ακμή του. Προσπαθώντας να ξετυλίξει το κουβάρι αυτής τη ιστορίας, αλλά και να φλερτάρει την αιθέρια ύπαρξη της τάξης του, την Γκουέν Στέισι, ο Πίτερ βρίσκεται πλάι στον πιο στενό συνεργάτη του πατέρα του, τον Δρ. Κόνορς. Μια μέρα, στο γεννετικό εργαστήριο που είχαν “χτίσει” οι δυο τους μια αράχνη τσιμπά τον Πίτερ κι όλα αλλάζουν ραγδαία στη ζωή του. Όμως κι Δρ. Κόνορς έχει τη δική του ατζέντα για την εφεύρεση που ο Δρ. Πάρκερ άφησε ημιτελή. Το πείραμα βέβαια, δεν πηγαίνει καθόλου καλά και η τελική τιτανομαχία είναι αναπόφευκτη...



Η κριτική

Δε νομίζω ότι υπάρχει κάτι που ο Γουέμπ δεν κάνει καλά ή που οι σεναριογράφοι του να το έκαναν μούσκεμα. Όλες οι δόσεις υπερβολής, απιθανότητας, απλοϊκότητας και εντυπωσιασμού είναι περίπου σωστές, ενώ το 3D μοιάζει φτιαγμένο για τις πτήσεις του Σπάιντι πάνω απ' την πόλη και κρατά το βλέμμα καρφωμένο στην οθόνη. Απλώς, είναι υποχρεωμένος να πάρει κάτι που, κακά τα ψέματα, έχει μπαγιατέψει επικίνδυνα και να ντυθεί Κρίστοφερ Νόλαν, ανανεώνοντάς το και σβήνοντας το παλιότερο απ' τη μνήμη μας με αντίστοιχα μεγαλειώδη τρόπο. Όμως ο Γουέμπ δεν έιναι Νόλαν και ο Σπάιντερμαν δεν είναι Μπάτμαν (χωρίς να θεωρώ ότι κι εκείνη η σειρά δεν έχει αρχίζει να κουράζει), ενώ η κληρονομιά του Ράιμι, παρά τη φόλα νούμερο 3, είναι πιο βαριά από εκείνη των σκηνοθετών που “πειραματίστηκαν” επικίνδυνα με τον Άνθρωπο-Νυχτερίδα στα νάιντιζ.

Παρ' όλ' αυτά, ο Σπάιντερμαν του Γουέμπ έχει πιο αυθυπονομευτικό χιούμορ στις χαρές και πιο σκοτεινή προσέγγιση στις λύπες απ' τον προκάτοχό του, μια ευχάριστη εφηβική φρεσκάδα και φυσικά, τον Άντριου Γκάρφιλντ. Ο 28χρονος πλέον ανερχόμενος ηθοποιός, που μας άρπαξε κάποτε απ' το γιακά για να τον προσέξουμε με το “Boy A”, κερδίζει με το σπαθί του το δικαίωμα να θεωρείται εν δυνάμει σωτήρας ενός καταδικασμένου “να επανιδρυθεί στο μέλλον” πρότζεκτ αφού δίνει στον Πίτερ Πάρκερ μια προσωπικότητα περισσότερο αμφιλεγόμενη και λιγότερο ξεκάθαρα φλώρικη απ' τον Τόμπι Μαγκουάιρ. Με την ερμηνεία του κρύβει εύστοχα απ' την επιφάνεια το μίγμα καταπιεσμένων ενοχών, οργής και ευφυίας, αυτή τη φλόγα δηλαδή που απαιτείται για να γίνει από Πίτερ Πάρκερ Σπάιντερμαν και κάνει τον χαρακτήρα του πιο δυσάρεστο απ' ότι περιμένει κανείς.

Κι έτσι, μας πείθει κατά κάποιον τρόπο να δούμε και πάλι την ίδια ιστορία, ειπωμένη με παρόμοιο τρόπο, αλλά με μία σημαντική διαφορά μεταξύ άλλων: ο ιστός δε βγαίνει με κάποιο βιογεννετικό θαύμα απ' τους καρπούς του Ανθρώπου-Αράχνη, μα είναι ο Πίτερ Πάρκερ που χρησιμοποιεί την πρόωρα ωριμασμένη κατασκευαστική του δεινότητα για να φτιάξει απ' το μηδέν το μηχανισμό που θα τον κάνει να πετά. Κατά τ' άλλα, ο κακός δεν είναι το Πράσινο-Ξωτικό αλλά ο Άνθρωπος-Ερπετό και είναι, ως συνήθως, απροκάλυπτα υπερφίαλος και ακατάληπτος στα καταστροφικά σχέδιά του, ενώ η τελική μάχη πρόσωπο-με-πρόσωπο ελάχιστα διαφέρει από τόσες και τόσες άλλες που έχουμε δει, ακόμη και σε αληθινό 3D.

Όσο για τους υπόλοιπους χαρακτήρες, δε νομίζω ότι έχουν κάτι να πουν κι αυτό είναι το πιο σημαντικό σημείο, όπου το φιλμ του Γουέμπ υστερεί κατά πολύ μπροστά σ' εκείνο του Ράιμι. Έμα Στόουν, Ντένις Λίρι, Κάμπελ Σκοτ, Μάρτιν Σιν, Σάλι Φιλντ και Ρις Ίφανς (Δρ. Κόννορς / Ερπετό) πάνε χαμένοι. Συγκινητικό θεωρώ αντιθέτως, το σύντομο αλλά σημαντικό πέρασμα του βετεράνου πια Σι Τόμας Χάουελ.

Τελικά, το “The Amazing Spiderman” είναι τουλάχιστον διασκεδαστικό, αν και δεν έχει τίποτα καινούργιο να μας πει.

Βγαίνουν ακόμη:
- Το αρκετά καλό ισραηλινό δράμα “Footnote” του Τζόζεφ Σένταρ, το υπερφορτωμένο νορβηγικό θρίλερ “Headhunters” και, σε επανέκδοση, το “Notorious (1946)” του Άλφρεντ Χίτσκοκ και το “Gentlemen Prefer Blondes (1953)” του Χάουαρντ Χοκς.