Salmon Fishing in the Yemen: Ξηρασία... στο ρομάντζο

του Λουκά Τσουκνίδα
 
Μία από τις ταινίες που έχω πάρει προσωπικά στη ζωή μου, ως προσβολή προς το πρόσωπό μου δηλαδή, είναι το “Chocolat” του Λάσε Χάλστρομ. Αναμενόμενα λοιπόν, κάθε καινούργια δουλειά που φέρει την υπογραφή του, την αντιμετωπίζω με τεράστια επιφύλαξη. Το “Salmon Fishing in the Yemen”, μια ρομαντική κομεντί που προέκυψε από την ομώνυμη πολιτική σάτιρα, δε βοηθά προς μια άρση αυτού του καθεστώτος αναστολής αφού πρόκειται για μια τεράστια πίτα με κλισέ, ένα φιλμ κακογραμμένο και ανυπόφορο, παρά την τιτάνια προσπάθεια του πρωταγωνιστικού διδύμου, αλλά και της Κριστίν Σκοτ-Τόμας.

Η υπόθεση

Ένας ματσωμένος σεΐχης απ' την Υεμένη, ονόματι Μοχάμεντ, πλησιάζει την βρετανική κυβέρνηση και συγκεκριμένα τον ιχθυολόγο Άλφρεντ Τζόουνς μέσω της Χάριετ, υπαλλήλου μιας εταιρείας συμβούλων, ώστε να τον βοηθήσουν να υλοποίησει το μεγαλεπίβολο σχέδιό του: Να φέρει 10.000 σολωμούς να εποικίσουν το ποτάμι που προτίθεται να φτιάξει σε μια έρημο της Υεμένης ώστε οι ντόπιοι να ψαρεύουν με τις γαλότσες και τα καλάμια τους. Για καλή του τύχη, παρά τη γελοιότητα του εγχειρήματος, μια επικοινωνιακή κρίση στο Αφγανιστάν κάνει την κυβέρνηση να ενδιαφερθεί. Εν τω μεταξύ, ο Άλφρεντ και η Χάριετ ενστερνίζονται το όραμά του, το οποίο τους φέρνει όλο και πιο κοντά...



Η κριτική

Όσο κι αν παραπλανεί ο τίτλος, οι προθέσεις της ταινίας γίνονται ξεκάθαρες από την αρχή. Ο Άλφρεντ και η Χάριετ είναι δύο κοινωνικά αδέξιοι άνθρωποι με προβληματικές ερωτικές σχέσεις και μια ιδιόμορφη αρχική γνωριμία που μυρίζει ειδύλλιο. Όλα τα υπόλοιπα είναι δευτερεύουσας σημασίας, αφού οι δημιουργοί παίρνουν μια απίθανη ιστορία, τη φορτώνουν με επιπλέον απιθανότητες και περιστατικά που δεν δικαιολογούνται με τίποτα, της αφαιρούν κάθε ίχνος χιούμορ ή αιχμηρότητας και στήνουν ένα θέατρο σκιών γύρω απ' τους δυο υποψήφιους να ερωτοχτυπηθούν πρωταγωνιστές. Ο ευγενής και φιλοσοφημένος ανατολίτης μεγιστάνας, η σπιν-ντόκτορ κακέκτυπο του Μάλκολμ Τάκερ (In The Loop) και οι κάθε λογής καρικατούρες που τους πλαισιώνουν χωρίς πραγματικό ρόλο κάνουν το στόρι να μοιάζει με ανέραστο άρλεκιν.

Η αλήθεια είναι ότι μ' αυτό το σενάριο, ο Χάλστρομ δε θα μπορούσε να κάνει και πολύ εντυπωσιακά πράγματα, παρ' όλ' αυτά δεν καταφέρνει ούτε καν να το φτιασιδώσει αφού η αφήγηση είναι τόσο απότομη και άνευ φυσικότητας και ρυθμού, που θαρρείς πως ό,τι συμβαίνει το έχουν σκεφτεί δευτερόλεπτα πριν το γύρισμα. Πολύ “λιντσικό”, δε λέω, αλλά τα κλισέ που εξυπηρετούν το άνευρο και χλιαρό κεντρικό ειδύλλιο και μας βομβαρδίζουν ανελέητα συνιστούν το άκρον άωτον της έλλειψης πρωτοτυπίας και στοιχειώδους κωμικής έμπνευσης, ενώ τα κοντινά στους σολωμούς που πηγαίνουν κόντρα στο ρεύμα δεν καταφέρνουν να μας πείσουν για το αλληγορικόν του αρχικού σεναριακού ευρήματος.

Μέσα σ' όλο αυτό το φιάσκο, επιβιώνουν ανέλπιστα οι βασικοί πρωταγωνιστές, ο Γιούαν Μακρέγκορ και η Έμιλι Μπλαντ, σε δύο ρόλους που τους πάνε πάρα πολύ. Δυστυχώς, παρ' ότι η παρουσία τους στην οθόνη συχνά αποσπά την προσοχή απ' τα κενά και τις λεπτομέρειες, δε δύνανται να σώσουν την παρτίδα για λογαριασμό του Χάλστρομ και των άλλων υπεύθυνων. Ούτε και η Κριστίν Σκοτ-Τόμας, η οποία προσπαθεί με ζήλο να δώσει το κωμικό της στίγμα και να στρέψει το ενδιαφέρον προς την σατιρική πλευρά του πρωτότυπου κειμένου. Ματαίως. Το τάιμινγκ του σεναρίου την εκθέτει διαρκώς και η έλλειψη αληθοφάνειας ακυρώνει το όποιο σχόλιο θα μπορούσε να προκύψει απ' τον χαρακτήρα της.

Το “Salmon Fishing in the Yemen” είναι μια κακή ταινία χωρίς ξεκάθαρο χαρακτήρα ή λόγο ύπαρξης.

Βγαίνουν ακόμη:
Η μέτρια γαλλική κομεντί “La Delicatesse”, το σίκουελ κινουμένων σχεδίων “Ice Age 4: Continental Drift” και, σε επανέκδοση, “Ο Ταξιτζής (1976)” του Μάρτιν Σκορτσέζε.